Tímarit Máls og menningar - 01.09.1998, Qupperneq 61

ÞAÐ ÓLIFÐA
hlið Georgs, en aðsópsmikil girnileg manneskja. Sem hann hafði gefist
ungæðislega á vald... fyrir alvarlegan spöl, skemmtiferð í hitasóttarkenndri
gleði, á landabréfinu sínu sem hann sléttaði úr fúslega.
Þegar hann kom nær hafði hann séð Luise standa og haldast í hendur við
strák á sínu reki, hann hafði ekki vitað um hann en þau höfðu staðið þarna
bæði, greinilega óaðskiljanleg. Georg líkt og lamaður; hvað var eiginlega um
að vera í heiminum þessa stundina? í stað þess að rétta hana fram hafði hann
starað á skelfilega hönd sína sem í gær lá á brjósti hinnar framandi veru en
strauk núna yfir tannaförin á hálsinum á honum þar sem þeim var komið
greinilega fyrir líkt og heiðursmerki og fingurneglur hans endurgerðu núna.
En augu hennar höfðu játað óhappið opinskátt, drepið tittlinga í með-
aumkun, og Georg hafði litið upp á klukkuna sína kæruleysislega svip-
þungur. Hún var útgengin.
Á augabragði hafði honum orðið ljóst hve heimskulega og vanhugsað
hann tifaði. Því það var ekki fyrr en á þessum sekúndum að hann hafði
megnað að elska hana.
Torgið var annars of stórt eftir að það hafði verið endurbyggt til að
risavaxin þjóð gæti þar einhverntíma fylkt öflugu liði í áætlaðri ákefð sinni.
Rokrass með trekki og einstaklingurinn týndist.
Georg hafði nefnilega alls ekki tekið eftir Luise þegar hann kynntist henni.
Þau höfðu setið við sama matborð í orlofsheimili, hann hafði virt hana fyrir
sér daglega, sagt verði þér að góðu og sést yfir hana. Barn með lítil gleraugu,
slétt hár brugðið í hnút, í ólögulegri peysu. Maturinn hafði verið
bragðdaufur, fábrotinn. Hann hafði gægst útundan sér á hálfopið dagblaðið,
hrámetisréttinn sinn. Síðasta kvöldið hafði hann, út úr leiðindum, mætt
henni viljandi á götunni. Hann hafði boðið henni að rölta eitthvað með sér:
og hún ákveðið hátt fjall. Lafmóð, í nægilegri hæð, höfðu þau faðmað hvort
annað eða hvort sjálft sig í hinu sem viðstatt var og undrandi hafði Georg
fundið þéttan barm Luise undir handleggnum. Þegar þau fóru niður hafði
hann hvað eftir annað stansað skjögrandi fyrir framan hana til þess að halla
sér upp að henni og Luise hafði kysst hann alvarleg með lokaðan munninn.
Hún hafði skrifað heimilisfangið sitt á miða fyrir hann en hann hafði fært
hann úr einum vasa yfir í annan þangað til honum datt í hug, eftir margar
vikur, að liggja nú hjá henni. Hús sem átti að rífa, molnuð þrep, ólæstar dyr;
heppileg vistarvera. Hann hafði ekki hitt á hana en krotað númerið sitt (án
nafns) á hurðina og hún hafði strax hringt af næturvakt í sjúkrahúsi. Tveim
morgnum síðar hafði hann flýtt sér til hennar, keypt brauðsnúða og mjólk og
tiplað gegnum dyrnar inn í húsið. Luise hafði legið sofandi á breiðri dýnu í
stóru herbergi með opinn glugga. Laufvöndur, tveir tebollar fýrir framan
beðinn, innanstokksmunir sem komið höfðu illa við Georg. Hann hafði
TMM 1998:3
www.mm.is
59