Tíminn - 23.12.1945, Blaðsíða 17

T í M I N N
1T
Ég þagðj enn. Mig langaði ekkert til, að
hann segði mér neitt. Ég kenndi í brjósti
um hann, en ég gat ekki að því gert, að
það var óhugur í mér. Mig langaði ekki til
neins annars en að geta komizt frá honum
til þess að senda eftir lækni.
— Ég heiti Alfred Knudsen, hvislaði
hann, og ég er ekki sjómaður, ég er banka-
ritari í Kaupmannahöfn ... og ég er kvænt-
ur ... Það er voðalegast af öllu, að ég er
kvæntur ... Og aumingja konan mín veit
ekkert hvar ég er ... Eruð þér kvæntur?
— Nei, svaraði ég.
— Það er gott, andvarpaði hann. — Ég
er búinn að vera kvæntur í þrjú ár og á
eitt barn ... Mér hefir alltaf þótt afskap-
lega vænt um konuna mína, og henni um
mig ... Aldrei höfum við reiðzt hvort öðru,
aldrei hafa ill orð farið okkur á milli ...
Það er alveg voðalegt ...
— Mér finnst nú, að þáð hljóti að vera
mjög gott, skaut ég inn í og reyndi að vera
glaðlegur í rómnum.
— Bíðið þér við ... Þér vitið ekkert enn
... Ég fór á túr — skiljið þér — alveg
óguðlegt fyllirí. Ég hefi aldrei drukkið áð-
ur öðru vísi en i mesta hófi, get varla sagt,
að ég hafi fundið á mér áður ... en í þetta
sinn varð ég fullur ... og ég komst aldrei
heim ... Það er voðalegt ... Finrist yður
ekki?
— Það er auðvitað slæmt, sagði ég, —
en þetta hefir margan mann hent, og ég
trúi ekki öðru en að konan yðar fyrirgefi
það. — Ég var nú hressilegur í máli, reyndi
að telja kjark í hann.
— Nei, nei, kveinaði hann. O — þér vitið
ekkert enn ... Það eru margir dagar — ég
veit ekki hvað margir dagar ... Ég skamm-
aðist mín fyrir að koma heim ... og svo
hélt ég áfram að valsa um borgina og bara
drakk og drakk, meira og meira — kvöld
eftir kvöjd — dag eftir dag — nótt eftir
nótt ... ég veit ekkert hvar eða með hverj -
um ... Og ég skarhmaðist mín fyrir að
koma heim ... O — það er voðalegt ...
O ...
— Og svo fóruð þér hingað, sagði ég í
sama tón og áður, — það var heimskulegt
af yður. En nú sofið þér út hérna til morg-
uns og farið svo heim — og þá skuluð þér
sjá, að allt lagast.
— Nei, andvarpaði hann lágt, — þér vitið
ekkert enn ... skiljið ekkert... Það er svo
voðalegt.;. Ég get ekki farið heim, þvi að
ég drap hana! Síðustu orðin hrópaði hann
svo tryllingslega, að ég hélt, að hann mundi
alveg sleppa sér aftur. — Og mér varð bilt
við, jafnvel þótt ég væri sannfærður um.
að þetta væru hugarórar manns, sem væri
á takmörkum brjálseminnar vegna mikils
drykkjuskapar og langvarandi svefnleysis.
— O-sussu, hvaða vitleysa, maður! sagði
ég róandi en gat þó ekki alveg leynt skjálft-
anum í rödd minni. Hvernig áttuð þér að
drepa konuna yðar, þegar þér komuð ekki
heim til hennar? Þér sögðuð áðan, að hún
vissi ekki hvar þér væruð... Svona nú,
svona nú, liggið þér nú kyrr — og á morgun
farið þér heim til konunnar yðar ...
— Nei, það var ekki hún, heldur hin,
sem ég drao ... Já, ég drap hana ... Ég
skal segja yður það allt... Ég má til að
segja yður það allt... Allt! stundi hann
með erfiðismunum, og tárin byrjuðu aftur
að streyma niður andlit hans. — Það voða-
legasta er að vera kvæntur ,. En ég ætla að
segja yður allt... Ég gat ekki komið heim
— skammaðist mín fyrir að koma heim ...
og svo í gærkveldi var það... já, í gær-
kveldi... Það var liðin ein nótt og einn
dagur, síðan það var — bráðum. — Ég
mætti henni á götunni. Hún var há og
falleg... ljómandi falleg ... Og hún fékk
mig til að koma heim með sér ... En þegar
við vorum komin inn og búin að drekka
saman ... og ég sá hana liggja í náttkjóln-
um á legubekknum — þá... þá kom það
yfir mig — allt í einu kom það yfir mig —
að ég yrði að drepa hana... Ég fékk ein-
hverja óviðráðanlega löngun, skiljið þér ...
Ég mátti til... gat ekki að því gert... og
svo gerði ég það. Ég drap hana — kyrkti
hana ... hengdi hana í bláum silkidúk ...
skiljið þér... Silkið var svo mjúkt — og
hálsinn á henni var svo mjúkur... og ég
hengdi hana í bláum silkiklút...
Hann grét lengi og með ekka. — Mér leið
mjög illa, þótt ég reyndar neitaði því fyrir
sjálfum mér, að ég leggði nokkurn trúnað
á þessa sögu. Þetta var, sagði ég sjálfum
mér, ekkert annað en óráðshjal — draum-
ur, sem hafði myndazt i áfengisdrekktum
heila þessa aumingja manns. — Eftir litla
stund hélt hann áfram, en var nú rólegur,
það fór eins og að smádraga af honum, og
ég þóttist sjá, að nú mundi hann bráðlega
geta sofnað.
— Þakka yður fyrir... Mér líður betur
nú ... Það var gott að geta talað um það
... Ef það væru ekki augun ... augun í
henni... O — ég sé þau alltaf ... Þau elta
mig... Þau eru svo voðaleg, augun í henni
.... Nú — þegar það var gert, varð ég allt
í einu ófullur — fór að hugsa um að forða
inér, og komst hingað með næturlestinni
..'.. Ég veit ekki hvers vegna ég var að fara
hingað... og svo var það, að mér datt í
hug að komast til Noregs ... En ég kemst
aldrei til Noregs — og það er líka alveg
sama, því að gert verður aldrei ógert...
og ég drap hana ...
Síðustu orðin komu svo lágt og óskýrt,
að ég varð að hafa mig allan við til að
heyra þau og skilja. Augu hans lokuðust,
tak hans um hönd mína, sem hann hafði
haldið fastri allan tímann, losnaði, andar-
drátturinn varð rólegur og eðlilegur. Mað-
urinn var loksins sofnaður og svaf vært.
Ég stóð upp, tók rúmteppið og breiddi
ofan á hann og fór svo niður.
VI.
Gestgjafinn var ekki í veitingastofunni,
svo að ég fór rakleitt fram í eldhús. Ég
æt’aði að biðja gestgjafann að láta vltja
læknis handa manninum, er svaf uppi. En
i eldhúsinu sat þá gestgjafinn í fjörugum
samræðum við tvo föngulega einkennis-
klædda lögreglumenn.
Mér varð ósjálfrátt felmt við, en gest-
gjafinn sneri sér brosandi að mér og mælti:
— Nú, hann sefur víst enn, hann kunn-
ingi okkar þarna uppi?
Ég sagði, að hann svæfi, að hann hefði
komið inn til mín í herbergi mitt og sofnað
þar.
Annar lögreglumaðurinn sneri sér nú
kurteislega til mín og lagði fyrir mig nokkr-
ar spurningar, hvað ég héti, hvaðan ég
væri og í hvaða erindum ég dveldi í borg-
inni. Ég leysti úr því öllu. Og að lokum
spurði hann mig, hvort ég þekkti manninn,
sem komið hefði til gistihússins þá um
morguninn og nú svæfi þar uppi. Ég sagði
eins og var, að ég hefði aldrei séð hann
fyrr en þennan sama morgun.
— Nú, það lítur út fyrir, að þér hafið
skrifað nafnið hans í gestabókina fyrir
hann? mælti lögreglumaðurinn og brosti
við. — Höfðuð þér enga hugmynd um, að
það væri ekki hans rétta nafn?
— Hann sagðist heita þetta, sagði ég
dálítið stuttlega. Ég hafði enga ástæðu til
að rengja manninn.
— Nei, auðvitað ekki, sagði lögreglumað-
urinn. En þér hafið talað við hann síðan.
Hann skyldi þó ekki hafa nefnt sig öðru
nafni þá?
Ég hikaði. Lögreglumaðurinn sá það og
brosti aftur.
— Við — það er að segja lögreglan —
höfum ástæðu til að halda, að hann heiti
Alfred Knudsen, þessi vinur okkar. Hann
hefir vænti ég ekki sagt yður það? Ég hik-
aði aftur, og enn brosti lögreglumaðurinn.
— Nú, það er gott! sagði hann — ég skil,
hann hefir sagt yður það. Hann skyldi þó
aldrei hafa sagt yður fleira af högum sín-
um?
— Svo sem hvað? spurði ég stygglega.
Nú varð bros lögreglumannsins svo glað-
legt, að það munaði víst minnstu, að hann
skellti upp úr.
— Já, afsakið! mælti hann. En það væri
sannarleg ánægja að mega yfirheyra yður
— þér eruð svo gagnsær! Þér megið nú
samt ekki líta á þetta sem yfirheyrslu. —
En nú veit ég samt, að hann hefir skriftað
fyrir yður — kannske meira að segja sagt
yður, að hann hafi myrt stúlku í Kaup-
mannahöfii í gærkvöldi? Jæja, Jonsen,
sagði hann svo við félaga sinn — eigum
við ekki að koma og tala við vininn?
— Nei — í Guðs nafni! hrópaði ég. Það
væri verra en glæpur að vekja vesalings
manninn nú, þegar hann er nýsofnaður.
Ég veit ekki, hvað af því gæti hlotizt. Sýnið
þá mannúð að lofa honum að sofa út.
Lögreglumaðurinn leit fyrst dálítið
hvasst á mig, en brosti svo góðlátlega.
— Jæja, þá það — eða hvað segir þú
Jonsen? spurði hann félaga sinn.
— Auðvitað ræður þú þvi, Jensen, svar-
aði hinn — en satt að segja, ég held ekki,
að vinurinn hlaupi frá okkur, meðan hann
sefur — og naumast heldur, þó hann vakni.
Við getum svo sem hinkrað við og lofað
greyinu að sofa dálítið.
Ég varð að þurrka af mér kaldan svita
og var svo óstyrkur, að ég varð að setjast
niður.
— Já, það tekur á taugarnar þetta, svona
hjá viðvaningum, sagði lögreglumaðurinn,
sem kallaður var Jonsen. Hann horfði á
mig með góðlátlegu glotti.
Gestgjafinn sótti nú öl og bauð okkur.
Ég var svo skjálfhentur, að ég gat naumast
hellt í glasið mitt.
— Hvaða — hvaða stúlka var þetta? Vit-
ið þið nokkuð um það? stamaði ég og var
næstum því eins skjálfraddaður og vinur
minn uppi hafi verið, þegar hann ávarpaði
mig í fyrsta sinn.
— Þér hafið ekki lesið kvöldblöðin, get
ég skilið? svaraði annar lögreglumaður-
inn.
— Nei, ég hefi engin blöð lesið í dag.
— Nú, stúlkan? Já — hún var nætur-
fiðrildi, hafði einhverntíma fyrir mörgum
árum fengizt eitthvað við leiklist, og lög-
reglan þekkti hana víst vel upp á síðkastið.
Hún hét Ástá Petersen og bjó I kvisther-
bergi við St. Annæ-Plads. Það var þar, sem
hún fannst.
g)íe5iCeg jóC!
$efjun—Sðunn