Tíminn - 23.12.1945, Blaðsíða 18

18
T f M I N N
\
,^jdrsjóbir, scm f^porBi trtölitr rté
ryÖ fágranöaÖ^
Smágrein þessí var skrifuð í júni í sumar. Mér
datt í hug að senda „Timanum" hana þá strax,
en hætti þó við. Nú hefi ég verið hvött til að birta
hana í jólablaðinu og verð við þeirri ósk. Rétt
þykir mér að taka þetta fram: Unga stúlkan, sem
ég tala um, hét Gunnlaug, og foreldrar hennar
Anton og María. María gat þess við mig, hvað hún
hefði orðið því fegin, að amma dóttur sinnar, sem
henni hafði þótt svo vænt um, skyldi strax hafa
komið til að taka á móti henni (hún var þá fyrir
nokkru látin). Aldrei hefi ég séð Maríu síðan þetta
var, en alla tíð mun ég telja mig standa 1 þakkar-
skuld við hana. Hún kenndi mér meira á stuttri
stundu, en nokkur annar liefir gert.
Ég var að koma úr Dómkirkjunni frá
kveðjuathöfn, sem haldin var til minning-
ar um Kjartan ,Sigurjónsson söngvara frá
Vík í Mýrdal. Fáir menn vandalausir voru
manninum mínum jafn kærir og hann.
Við, eins og svo margir aðrir, væntum okk-
ur mikils af honum og trúðum því, að hann
ætti eftir að auðga þjóð okkar meo list
sinni, svo að hin óvænta burtför hans hufði
orðið okkur mikil harmafregn. — í kirkj-
unni var mikill fjöldi fólks, og aldrei hefi
ég verið við minningarathöfn eða jarðar-
för, þar sem söknuður og hluttekning allra
viðstaddra hefir verið auðsærri — hlut-
tekning með ungu konunni hans, sem svo
skamma stund hafði fengið að njóta sam-
vistum við hann. Nokkrum sinnum hafði
ég haft tækifæri til að vera með þeim og
gleðjast yfir hamingju þeirra, og nú gekk
mér harmur hennar sárt til hjarta. — En
þegar rödd Kjartans sjálfs, fögur og hríf-
andi hljómaði um kirkjuna í laginu
„Mamma" eftir Sigurð Þórðarson, hvarf
hugur minn þó allur heim til foreldra hans.
Hann var einkasonur, og ég vissi, að sam-
band hans og foreldranna hafði verið ó-
venjulega fagurt og ástúðlegt. Kallið til
móðurinnar var sungið af þeim innileik og
ástúð, sem sá einn getur sungið, er ann
móður sinni og treystir henni öllum fram-
ar — það hlaut að snerta hvert hjarta. —
Mundi móðir hans þola þetta? Mundi miss-
ir þessa elskaða sonar ekki verða foreldr-
unum ofraun? Guð minn góður, að vera
svona vanmáttugur, að geta ekkert gert
til þess að létta h'armana!
Allt í einu skaut löngu liðnum atburði
upp í huga mínum, og það var eins og sól-
argeisli klyfi skyndilega dimmviðrisský. —
Það eru rúm 20 ár síðan. Ég lá nokkra daga
í Akureyrarspíta’a. í rúmi skammt frá mér
var ung bóndadóttir framan úr Eyjafirði
að heyja dauðastríðið. Öll lífsvon var úti.
Síðustu nóttina viku foreldrarnir tæplega
frá rúmi hennar. Kvalaköstin voru hræði-
leg. Það var eins og deyfilyfin megnuðu
ekkert gegn þjáningunum. Mér rann ekki
blundur á brá alla nóttina. Móðirin mun
hafa fundið og séð hluttekningu mína og
hún kom að einu kvalakastinu afstöðnu
snöggvast að rúminu mínu og við skipt-
umst á nokkrum orðum og hlýju hand-
taki. Undir morguninn virtist unga stú’k-
an falla stundarkorn í þjáningarlaust mók.
En allt í einu heyri ég rödd hennar, glað-
lega og undrandi, og hún segir: „Amma, ert
þú komin?“ Og litlu síðar með enn meiri
undrunarhreim: „En hvað þetta er skrít-
ið. Aldrei hefi ég komið svona hátt fyrri.“
Svo varð alger þögn. En lítilli stundu síðar
kom móðirin til mín og segir: „Ég má til
með að segja yður gleðitíðindin. Elskunni
minni er batnað.“ — Mér mun hafa orðið
orðfall um stund, en sagði svo eitthvað á
þá leið, að mikið væri hennar sálarþrek,
að geta sagt frá dótturmissinum á þessa
leið. „Já,“ sagði hún, „ég má ekki kvarta.
Ég, sem er búin að fá að hafa litlu stúlkuna
mína hjá mér í 22 ár og allan þann tíma
hefir hún verið yndið mitt og sólargeisl-
inn og aldrei styggt mig eða hryggt í neinu.
Þvílíkur munur, eða ef ég hefði misst hana
litla, t. d. ekki fengið að hafa hana nema
eitt ár. Og nú ei'gum við foreldrar hennar
allar góðu minningarnar um hana til að
gleðja okkur við.“
Ég hefi víst ekki svarað miklu. En orð
konunnar og þéssi atburður allur mun
jafnan verða óafmáanlega greyptur í hug-
skot mitt. Á því áugnabliki skildi ég fyrst
til fulls, hvað hún mamma mín hafði átt
við, þegar hún var að brýna fyrir mér,
hversu áríðandi það væri, „að safna sér
fjársjóðum, sem hvorki mölur né ryð gæti
grandað.“ Það var það, sem þessi unga
stúlka hafði gert. Hún skildi foreldra sina
ekki eftir í fátækt, þó að hún hyrfi á braut.
Hún hafði safnað handa þeim fjársjóð, sem
ekki var hægt að eyða og hvorki mölur né
ryð fær nokkru sinni grandað.
Mér finnst, að svona muni það einnig
hafa verið um Kjartan Sigurjónsson.
— Það rofar til og er að mestu stytt upp.
Sólin skín inn um gluggam) minn. — Hlut-
tekning mín er ekki lengur helsár. — Ég
veit, að ástvinir Kjartans Sigurj ónssonar
standa ekki uppi snauðir né einmana, því
að hann hefir skilið þeim eftir fágætan
fjársjóð.
• Guðrún Björnsdóttir
frá Kornsá.
Samvinnufélag Fljótamanna
Haganesvík
.Heiðraðir viðskiptamenn! Vér viljum minna yður á, að vér höfum alla jafna fyrirliggjandi:
Allar algengar matvörur, nýlenduvörur, tóbak og sœlgætisvörur.
Vefnaðarvörur — þ. á. m. hina alþekktu Gefjunardúka í fjölbreyttu úrvali
Búsáhöld — leirvörur.
FÓÐURVÖRUR: BENZÍNSALA,
ullargarn
Síldarmjöl,
Fiskimjöl,
Maísmjöl.
Ljósaolía,
Sólarolía
og hinar viðukenndu B. P. smumingsolíur.
(jleiileq jcl!
BYGGINGARVÖRUR. KOLASALA,
Þökkum yður viðskiptín á árinu
JatAœlt hijár!