Tíminn - 23.12.1945, Blaðsíða 19

T f M I N N
19
Jan Fridegárd:
Jóhann
Þegar gestirnir höfðu látið falla hi'n
venjulegu gamanyrði og staulazt af stað,
settist brúðguminn niður til þess að leiða
hugann yfir liðinn dag. Borðið var þakið
kaffibollum, og dúkurinn var brúnflekk-
óttur af öllu kaffinu, sem farið hafði nið-
ur. Á matgagnaskápnum stóð tóm líkjörs-
flaska og nokkur glös.
— Ég held, að uppþvotturinn verði að
bíða til morguns, sagði brúðurin, geispaði
og gekk inn í svefnherbergið. Hún speglaði
sig einusinni enn og byrjaði síðan að tína
af sér brúðarskartið, en það var uppsaum-
aður kjóll eftir móður hennar, svartur eins
og sorgin.
„Nú er maður kvæntur,“ hugsaði brúð-
guminn, sem sat kyrr við borðið. „Það er
dáhtið skringilegt. Þótt ekki sé það nú von-
um fyrr. Einhvernveginn hefir maður orðið
þrjátíu og fjögurra ára. Hún þarna inni
er fjórtán árum yngri, ekki nema tutt-
ugu.“
Skáhallt á bak við sig sá hann hana, þar
sem hún stóð fyrir framan spegilinn. Skrýft
hárið, öxlina, ávala vinstri brjóstsins. Hann
kenndi nokkurs stolts við sýnina.
, „Þegar ég verð fimmtíu, verður hún að-|
eins þrjátíu og sex,“ hugsaði hann. „Það
er fínt að eiga svona miklu yngri konu til
þess að .... að ....“
Hugur hans gerði sér ekki fulla grein
fyrir því, hvers vegna það var svona fínt,
heldur hélt áfram:
og Eva
„Skringilegast af þessu öll er þó það, að
einmitt við skyldum verða hjón. Ég þekkti
hana, að kalla má, áður en hún fæddist.
Móðir hennar heitir Jenný, og ég man,
þegar pabbi sagði við mömmu:
.Smettið á henni Jennýju er allt orðið
brúnflekkótt, svo að það dregst víst ekki
lengur en til haustsins/
,Þáð er svo sem ekkert undrunarefni.
Unga fólkið/ svaraði mamma.
Ég var sem sagt fjórtán ára, og ég var
þá farinn að velta þess háttar hlutum fyr-
ir mér.
Um haustið var ég látinn byrja á að sýna
mig verðan fæðunnar, eins og þar stend-
ur. Ég byrjaði á því að hirða kýrnar á
búgarðinum. Fimmtíu aura fékk ég_á dag.
Jafnaldrarnir hæddust að mér fyrir starf
mitt. Beljurassahreinsari, æptu þeir á eft-
ir mér, og það var ekki sem ánægju-
legast.“
— Það var margt í kirkjunni, sagði brúð-
urin, settist og fór að leysa af sér skóna.
— Þa-eld-ég-nú, aldeilis.
„Það var enginn snjór fram að jólum
árið sem hún fæddist, heldur að jafnaði
mildir, grámuggulegir dagar. Ég .gægðist
út um fjósgluggann og reyndi að hreppa
tækifæri til þessa að komast snöggvast út
við og við. Dag,nokkurn, fáeinum vikum
fyrir jól, kom hann faðir hennar inn í
fjósið og skimaði í kringum sig. Smám sam-
an birti honum svo fyrir augum, að hann
sá á kollinn á mér, sem bar yfir söðulbak-
aða kú, og þá gekk hann til mín.
,Viltu, Jóhann, skreppa inn að Uglu-
hreiðri og skila því, að nú sé komið að
því,‘ sagði hann. ,Þú þarft ekki að segja
annað en það, að nú sé dagurinn kominn/
Þetta var nú matur fyrir mig! Ég var
ekkert að brjóta heilann um það, að hverju
væri komið; það var mér fyrir mestu að
losna úr fjósinu stundarkorn.
Og svo átti ég að fá að fara inn í skóg-
inn. Það var langt inn að Ugluhreiðri. Þar
sem hin gamla, margfróða móðir Jennýjar
átti heima. Ég fleygði klórunni og þaut af
stað.
,Þú færð aura, ef þú verður duglegur og
haskar þér,‘ kallaði faðirinn áhyggjufulli
á eftir mér. ,Og kaffi færðu í Ugluhreiðri;
þ^ð máttu vera viss um.‘
— Nú, þegar við erum gift, verður fólk
víst að finna sér einhverja aðra til að
njósna um og baknaga, sagði brúðurin og
hugsaði um sitt.
— Já, ætli það ekki.
„Ég man ennþá, hvað það var déskoti
hressandi angan af greninu, þegar ég kom
inn í skóginn. Ég svipaðist um eftir snotru
jólatré og sá mörg, sem voru tilvalin. Það
stóð kalt, tært vatn í skógardældunum, og
í botni þeirra var grænt gras. En öll skor-
dýr i og ofan á vatninu voru dauð og bú-
in að vera.
Ég fór fram hjá tveimur kotbæjum á
leiðinni að Ugluhreiðri, og á öðru þeirra
var gamall hundur, sem hét '?elló. Hann
var grimmur, og ég tók krók á mig, en
hann heyrði til mín og kom geltandi á milli
grenitrjánna. Ég hljóp eins hratt og ég gat,
ICaupfélag Vestur-Húi !
| Hvammstanga útvcgar félagsmönnum sínum nauðsynlegar vörur með leeztu kjjörum og tekur afurðir
! þeirra íil sölu.
' Félagsmenn! Styrkið félagið með viðskiptum ykkar. Atlmgið, að Iiagur ykkar og félagsins fer ætíð saman.
Þökkum samst :arfið á Eiðnu ári
QLkLq jól! C jott oa ^aráœit hontandi dr!
• K. V. H.