Tíminn - 23.12.1945, Blaðsíða 21

T f M I N N
21
— Já, ætli ekki það.
— Þá fer ég að búa um.
„Það byrjaði með því, að mér var boðið
þangað í kaffi, heim til foreldra hennar.
Hún var með hvíta svuntu, stúlkan hérna,
og þá sá ég, hve lagleg hún var fullvaxta.
Þegar ég hugsa um það eftir á, er mér
næst að halda, að mér hafi verið boðið
þangað í þeim vændum, að svona færi, en
það má ég þó ekki segja við hana. Þeim
duldist auðvitað ekki, að maður var verk-
fús og reglusamur. Ekki þurfti maður held-
ur að stofna til skulda fyrir húsgögn, spari-
skildingarnir nægðu.
Það var móðir hennar, sem mestan þátt-
inn átti í samfundum okkar fyrst í staö,
en'hvernig sem því annars vék við, þá fór
okkur raunar að þykja vænt hvoru um
annað. Augun í henni leyndu því ekki, að
hún var fegin, þegar ég kom, og þá fór á
sömu leið fyrir mér. Mér hlýnaði ósegjan-
lega, og ég fagnaði i hjarta mínu. Einstaka
stúlkur fella hug til roskinna karlmanna
og bindast þeim.
Brúðurin horfði stoltslega á gljábrúnu
hnúðana á göflum nýja dragrúmsins, þeg-
ar hún tók af því hvitu ábreiðuna og fór
að hrista upp rúmfötin, er sum voru ný,
en önnur erfðagóss frá ömmu hennar í
Ugluhreiðri. Úr klæðaskápnum tók hún
fram spánný lök með knippluðum bekkj-
um. Ábreiðan var rauð og eins á báða vegu.
Brúðurin strauk þetta mjúklega og sagði,
án þess að líta fram í eldhúsið:
— Við svona fínt hefir maður aldrei
legið fyrr. Það er víst finna hjá okkur en
öllum öðrum á búgarðinum.
— Það er að minnsta kosti vandað, það
litla, sem við eigum. Og greitt út í hönd.
Hann hallaðist lítið eitt fram, svo að
hann sæi hana betur, og héít áfram að
hugsa.
„Hún var ekki fædd, þegar ég fermdist,
og nú erum við gift og eigum að ganga til
sömu sængur. Það er eins og þær þroskist
hraðar en við karlmennirnir. Enginn get-
ur sagt annað en að hún sé fullkomlega
hlutverki sínu vaxin. Gaman væri þó ....
að dreypa á ofurlítið meira víni .... á því-
líku kvöldi. Kollurinn finnur aðeins fyrir
því, sem hann hefir fengið. Og það er víst
þess vegna, að hann lætur hugann reika
um heima og geima í kvöld.“
Brúðurin dró niður í lampanum, þegar
hún hafði lokið við að búa um, og nú
hreyfði hún sig fölhvít þarna inni. Brúð-
guminn horfði glaður og forviða á hana,
húsgögnin og veggmyndirnar.
„Þetta á ég allt,“ hugsaði hann. „Hverja
einustu ögn, sem er hér inni. Stúlkan þarna
fyrir innan — það hefir víst ekki verið
alveg út í bláinn, að það skyldi falla í minn
hlut að hlaupa eftir hjálp, þegar hún var
að koma í heiminn. Ég gerði það, að kalla
má, fyrir sjálfan mig. Það eru fáeinir drop-
ar eftir í flöskunni, ég lýk við þá .... svo
getur hún fleygt flöskunni."
— Ég skal taka til vinnufötin þín, sagði
brúðurin, þegar hún kom aftur fram. Svo
að þú losnir við að leita að þeim í bítið í
fyrramálið. Að þú skulir þurfa svona
snemma á fætur! Þú hefðir gptað beðið
um frí.
— Daginn eftir brúðkaupið? Þú getur nú
hugsað þér, að þá hefði gárungunum verið
skemmt.
Brúðurin svaraði því engu, heldur hvarf
inn fyrir.
„Dagur er kominn að kvöldi. Lindberg
hrýtur hinum megin, heyri ég. Enginn ann-
ar veit, þegar maður hrýtur, maður hefir
hvílt einn alla sína daga, en sú tíðin er nú
kannske brátt á enda, hehe! Maður gekk
i hjónabandið í dag, og ef maður hefði
verið broddborgari, mundi maður víst vera
á leiðinni til Ítalíu eða annars negralands
af því taginu. Nú er maður húskarl, og
brúðkaupsferðinni er í staðinn heitið í fjós-
ið fyrir allar aldir í fyrramálið.Nankinsbux-
urnar liggja þarna og bíða. Maður verður
víst að klæða sig úr sevjotskrúðanum. Hm,
en hvað hún er orðin hljóð þarna inni.“
Þegar brúðguminn gekk inn í herbergið,
'tók hann með sér nankinsbuxurnar til þess
að hafa þær við höndina um morguninn.
Nýja klukkan suðaði og sló tíu, þegar hann
kom inn.
— IJrt það þú? spurði brúðurin. Um hvað
hefurðu verið að hugsa í allt kvöld? Sérðu
eftir öllu saman?
%
— Onei, ekki geri ég það. En það er
skringilegt að hugsa sér, að ég var nærri
fullorðinn karlmaður, þegar þú fæddist, og
nú liggurðu hér.
— Á ég þá ekki að liggja hér?
— Jú, það veit sá eini, en þú skilur: það
er eins og þú sért ennþá stelpuhnyðra, í
samanburði við mig að segj a ....
— Vertu ekki að brjóta heilann um það.
Ég ligg hér og fagna því, hve laglega við
höfum búið um- okkur. En þær hrotur í
honum Lindberg! Slökktu, áður en þú hall-
ar þér.
Kotungastorkurinn sárþreytti opnaði
annað augað ti.l hálfs. Einmitt, hugsaði
hann, jahá. Ég kem í fyllingu tímans.
Leifur Haraldsson þýddi.
HeildverzlurLÍrL Hekla h. /.
Hafnarstrœti 10, Reykjavík. \ Símar 1275 og 1277
Vœntanlegar eru til landsins í
desembermdnuði enskar mjalta-
vélar, bœði með s'érstökum
b/enzínmótor og rafmagnsmótor.
GASCOIGNES-mjaltavélar hafa
fengið margra ára reynslu í
Englandi og hlotið viðurkenn-
ingu enska landbúnaðarráðu-
neytisins.
Eins og sjá má á meðfylgjandi
myndum er spenaútbúnaðurinn
mjög einfaldur og því auðvelt
að halda honum hreinum.
Nánari upplýsúigar gefa einka-
umboðsmenn GASCOIGNES
(READING) Ltd. á íslandi