Tíminn - 23.12.1945, Blaðsíða 20

20
T f M I N N
og hann missti af mér. Það hefir kannske
verið hastað á hann.“
— Við ljúkum við það, sem eftir er af
líkjörnum, hjónakornin, stakk brúðurin
upp á og kom fram í nærklæðunum. Það
tekur því ekki að geyma þetta lítilræði.
— Já, helltu bara í glösin.
„Þegar ég átti ófarinn skamman spöl að
Ugluhreiðri varð ég hræddur um, að ég
hefði farið of hægt, og tók til fótanna á
ný. Ég þaut eins og byssubrenndur inn i
bæinn án þess að kveðja dyra, og gamla
konan tókst á loft, þar sem hún sat. Síðan
lét hún á sig gleraugun og horfði forviða
á mig gegnum þau.
■,Nú er komið að því,‘ stundi ég upp.
,Jæja, þú segir það,‘ svaraði gamla kon-
an. ,Ég ætti þá líklega að hypja mig. Tylltu
þér þá og súptu í þig kaffidreitil, á meðan
ég smeygi mér í annan kjólgarm.'
Þegar við lögðum af stað, troðfyllti gamla
konan vasa mína af harðabrauði. Ég droll-
aði á eftir henni til þess að njóta útivist-
arinnar svo lengi sem kostur var á, og grái
kjóllinn hennar flaksaðist til og hvarf á
miili grenitrjánna fyrir framan mig/
— Skál, sagði brúðurin.
í ferskornu hálsmálinu á skyrtunni
hennar var laufaborði. Hann kipptist lítið
eitt til við hvert hjartaslag hennar.
— Nú erum við gift, sagði hún og brosti,
svo að skein á hvítar tennumar.
— Já, það erum við. Skál fyrir þér.
„Alla leiðina heim var ég að maula í
mig harðabrauðið, og þegar því var lokið,
umsneri ég vösunum og stráði mylsnunni
í mosann. ,Hana geta fuglarnir tínt i sig/
hugsaði ég. ,Eða skógarmýsnar.'
Ég fékk snuprur hjá fjósakarlinum fyrir
að hafa verið of lengi í burtu. Ég vann ekki
fyrir daglaununum mínum, minnir mig, að
hann héldi fram. Það var svo skuggsýnt í
fjósinu, að ekki sást annað en hvít hornin
á kúnum, þegar þær hristu hausinn eða
rifu í sig hálminn. Heima hafði ég ekki lyst
á hveitibrauðssneiðunum tveimur, sem ég
fékk með kaffinu, og mamma hélt, að ég
væri lasinn.“
Þegar brúðurin var búin að tæma glasið
sitt, opnaði hún matgagnaskápinn og
horfði aðdáunaraugum á borðbúnað, sem
stóð i hillunum. Það var brúðargjöf frá
ættingjunum. Brúðguminn lét sér fátt um
finnast áhöldin í matgagnaskápnum, en
hann horfði á hraustlegan líkama hennar,
þar sem hún stóð i nærklæðunum, álút og
hugfangin. Hann fagnaði því að nýju, að
hún var honum gefin. Svo leið hugurinn
aftur i tímann, til þess dags, er hún
fæddist.
„.... Jahá, um kvöldið heyrði ég, að það
hefði orðið stúlka, og að gamla konan í
Ugluhreiðri héfði komið alveg mátulega.
Ég heyrði krakkaangann margsinnis orga,
þegar ég gekk fram hjá bænum, þar sem
þau áttu heima. Einu sinni var móðir henn-
ar ifieð hana á handleggnum, þegar það
var kerlingaboð heima hjá mömmu. Hverj-
um gat þá dottið í hug .... hum, að þetta
yrði úr?
Síðan minnist ég hennar ekki að neinu
sérstöku fyrr en árið, sem ég gegndi her-
skyldu. Þá var hún lítil barnaskólastelpa,
söðulnefjuð og með langa fléttu i hnakk-
anum. Hún hneigði sig fyrir mér, horfði
aðdáunaraugum á einkennisbúninginn og
ávarpaði mig „herra“, þegar ég talaði við
hana, haha!
Síðan leið aftur æðilangur tími, þangað
til ég veitti henni eftirtekt. Það var, að
mig minnir, þegar hún byrjaði að hjálpa
til við uppskeruna á akri óðalsbóndans.
Hún knippaði öxin á eftir mér einn daginn,
og þá fór að votta fyrir því, að hún mundi
ætla að verða þokkalegasti kvenmaður,
sem hún líka er.“
Þegar brúðurin var búin að horfa nægju
sína í matgagnaskápinn, tók hún nýjan,
gljáfægðan koparskaftpott ofan af arin-
hillunni og skoðaði hann með ánægjusvip.
„Síðan liðu aftur nokkur ár. Karlar og
kerlingar stríddu mér oft með því, að ég
fengi mér ekki konu. Sögðu, að ég væri al-
veg ónýtur við stúlkurnar. Og það var ég
reyndar, það var eins og ég væri að bíða
eftir henni þarna. Ekkert liggur á, hugs-
aði ég alltaf.
Hún var skiljanlega úti með hinum ung-
lingunum, dansaði og ærslaðist, en ekki
held ég, að hún hafi haft augastað á nein-
um öðrum. Að minnsta kosti bölsótuðust
strákarnir yfir því, að þeir kæmu engu
tauti við hana. Sjálfur var ég hættur að
fara út á kvöldin, ég sat mest heima. Ég
lagði svolítið til hliðar af kaupinu mlnu,
og það kom sér vel að eiga það núna.“
Gegnum þilið heyrðist dauft hljóð, eins
og hlutur væri dreginn til í hinni íbúðinni.
— Nú eru þau að búa um sig fyrir hand-
an hjá Lindberg, sagði brúðurin. Það er
kanhske bezt, að við gerum það líka. Þú
þarft víst að fara á fætur klukkan fimm
eins og venjulega?
KAUPFELAG HELLISSANDS
SANDI
Viðskiptavinir nœr oq fjjœr! IUunið, að vér seljjuni allar fáanlegar átlcndur og
innlendar nauðsgnfavörur, þar á meðul byggingavörur, kol og sult.
Starfrækjnm sláturhús. Tökum landbúnaðar- og sjávarafurðir í umboðssölu
SAMVÍlViVl/MEiVIV;
Muwið eftir innlánsdeild kaupfélagsins. Látið kaupfélag gkkar ávaxta spariféð
(jfeéiíeg. jóf! Gott oa faráœft Lomancli árl