Vísir - 24.12.1930, Blaðsíða 3

))
i!
J OLAHU GLEIÐING
Eftir síra Friðrik Friðriksson.
Barn er oss fætt, sonur er oss gefinn; á hans
herðum skal höfðingjadómurinn hvíla. Nafn
iians skal kallað: Undraráðgjafi, guðhetja, ei-
lifðar faðir, friðar höfðingi.
Hann er liátignarfullur, já fullur af leynd-
ardómi þessi boðskapur jólanna. Hann er fullur
af huggunarkrafti, mildur og þýður eins og
vöggusöngur elskandi móður við litla barnið
sitt. Það er afarsælt að gefa sig á vald þessum
l)oðskap, eða réttara sagt innihaldi lians, þvi
að hann liefir raunverulegt innihald, sem alt
af er nýtt, alltaf jafn-kröftugt og jafn-áhrifa-
mikið sérliverju mannslijarta, sem tekur á
móti því.
Fyrst og fremst' hefir það í sér dýrlega minn-
ingu, alda gamla, en ógleymanlega.
Minningar hafa mikið gildi; þess vegna
geyma þjóðirnar minningar sínar eins og helgi-
dóma. Sérhver fögur minning úr þjóðlífinu
lyftir liuganum, vekur hrifningu í sálunni, og
hvetur fram til atorku, og tendrar eld ættjarð-
ástarinnar i lijörtum þjóðarinnar barna. Hversu
hefir þúsund-áragömul minning úr þjóðlifi
voru haft mikið að þýða fyrir oss, íslendinga,
á þessu útliðandi ári!
Jólin liafa minningu að geyma, eina allra
björtustu minningu, sem mannkynið á frá liðn-
um öldum. Guðspjall jólanna lýsir þessari
minningu, flytur oss í anda aftur til þess tíma,
er svo bar við að Ágústus keisari lét boð um
skrásetningu ganga út meðal þjóða rikis sins.
Þá gerðist sá atburður, sem síðan hefir verið
jniðdepill og þungamiðja sögunnar. Þá fæddist
það barn, sem englarnir sungu um á Betle-
hems-völlum; þó voru hin fyrstu jól haldin.
Það hvílir und'ra einfaldleiki og þó hátign yfir
þessari frásögu. Hún gagntekur hjartað með
gleði og unaðartilfinningu fram yfir flestar frá-
sagnir aðrar. Hún hrifur hjartað, svo að það
fagnar án þess að fullu að gera sér grein fyrir
þeim unaði.
En einmitt af því að þessu er þaimig farið,
hefir þessi minning liins fjarlæga atburðar orð-
ið undirrót að mörgum liugljúfustu minning-
um í æfi margra manna. Jólin liafa gefið þess-
ar minningar svo að oss verður ljúft að láta
hugann dvelja við jólaminningar æsku vorrar.
Yér minnumst hinnar óþreyjufullu tilhlökk-
unar til jólanna, þegar vér vorum börn; oss
fanst jólafastan svo lengi að líða vegna eftir-
væntingar þess, sem koma átti. Vér töldum
dagana og síðustu stundirnar til hátíðarinnar.
Aðfangadaginn var eins og titrandi seiðmagn
væri yfir oss; vér gátum varla verið kyr eitt
augnablik, og svo kom liátíðin inn í oss og um-
lukti oss; sál vor varð kyrlát i oss. Það var eng-
inn glaumur né tryllingskæti, lieldur eittlivað
dularfult, hátíðlegt, ósegjanlegt, sem gagntók
oss. Þannig var það að minsta kosti með mig
og eg lield önnur sveitabörn í minu ungdæmi.
Baðstofan sem ekki var þiljuð nema að parti
varð alt í einu alt öðru visi en vant var. Jólin
voru inni i henni, og kertaljósin voru svo dá-
samlega hrífandi; að mega kveikja á sinu eigin
kerti og sitja og liorfa á það hugfanginn, þar
sem það var fest á rúmstólpann. Alt hjálpaðist
að: Fólkið prúðbúið og kyrlátt. Alt liið óvenj u-
lega í mat og allri umgengni; jólalesturinn og
liátiðleikinn, alt varð svo heilagt og heillandi
og að mega svo sofna út af með þeirri nieðvit-
und, að ljós yrði látið lifa alla nóttina. Slíkar
minningar geymast.
Væri það nú svo að þessar minningar, bæði
liin aldagamla, og þær sem vér eigum úr voru
eigin lífi væru hið einasta við jólin, þá gæfu þær
samt jólunum gildi fram yfir aðra ársins daga.
En nú er því ekki svo varið. Jólaboðskapurinn
hefir ekki aðeins minningargildi, heldur hefir
liann einnig nútiðarvirkileika í sér fólginn.
Þess vegna segjum vér ekki aðeins með orðum
jólaguðspjallsins: „En svo bar við um þessar
mundir að boð kom frá Ágústusi“ o. s. frv.,
lieldur segjum vér með spámanninum í jóla-
lofkvæði allrar kristninnar: „Barn er oss fætt,
sonur er oss gefinn!“ Það er atburður i nútið.
Og ef vér viljum eiga hina sönnu jólagleði, þá
færum vér áhersluna um eitt orð og segjum:
„Barn er oss fætt, sonur er oss gefinn.“ Það er
ekki einhvers staðar langt úti i löndum, ekki
austur i Betleliem á Gyðingalandi, heldur hér,
hér ó íslandi, hér í Reykjavík, og enn þá nær:
hér í þessu húsi, sem vér 'erum í. Og enn þá
nær: hér inni i þessu hjarta, hjarta mínu og
hjarta þínu, sem þessi atburður skeður, sem
skeði í Betlehem fyrir nær tveimur þúsundum
óra. Þess vegna er lika boðskapur englanna
eins nýr i dag eins og liann var fyrir hirðunum
í Betleliem: Óttist ekki, sjá eg flyt yður mikinn
fögnuð, sem veitast mun öllum lýðnum: því að
yður er i dag frelsari fæddur: Kristur Drott
inn.“ Þá var þetta talað til liirðanna, nú er það
talað til vor með sama virkileika og þá. Það
er þetta, sem gefur jólunum ævarandi gildi.
Og þetta er ekki fullyrðing út í bláinn, því að
þetta er lifsreynsla allra, sem tekið hafa þenna
boðskap til sín og þrautreynt hann. Enginn og
ekkert getur haggað þessári reynslu. Jólaundr-
ið rnikla hefir farið fram í hjarta þess manns,
sem heyrt hefir þenna boðskap og opnað hjarta
sitt fyrir honum. Hann veit, að Jesús Ivristur
er fæddur í hjarta hans. Hann veit að þaðan af
lifir Kristur í honrnn. Þetta gefur ekki aðeins
jólagleði einu sinni á ári, heldur alt árið. Þessi
fullvissa er það sem gefur virkilega og sanna
jólagleði, sem ekki er háð neinu ytra. Gleðileg
jól eru ekki komin undir því, að mikil viðhöfn
sé liöfð og nóg sé til af allskonar gæðum ver-
aldarinnar, skrautlegum sölum og umstangs-
miklum veisluhöldum. Alt slíkt getur verið
gott, en jólagleðin á ekki fremur heima þar en
i fátæklegu hreysi þar sem skortur er á öllum
ytri gæðum. Jólagleðin á heima í hjartanu. Og
sé hún þar, þá stendur á minstu um umhverfið.
Dýrlegt málverk verður jafn dýrmætt, í hvern-
ig ramma sem það er; en hinu dýrlegasta hæfir
það besta sem vér getum prýtt það með. Þess
vegna er það réttmætt að þeir, sem eiga liina
sönnu jólagleði í hjarta sér, „haldi lika upp á“
jólin eins vel og efni leyfa. En þar sem Jesús
er ekki fæddur í hjarta mannsins, þar verða
jólin og hið veglegasta jólahald tómt og inni-
haldslaust, eins og gullinn rammi, gimsteinum
skreyttur, utan um listlausa skripamynd. —
Sæll er sá sem tekið hefir á móti Jesú Kristi
sem frelsara sínum, sá, sem reynt liefir fæð-
ingu hins liimneska lífs i hjarta sinu. Sæll er
hann i gnægtum og þægindum lifsins, sæll
einnig i skorti og vesæld, veikindum og sorg-
um. Hann óttast ekki, hann er ekki liáður ytri
kjörum. Hann gleður sig i Guði frelsara sínum
og leggur alt sitt i hans hönd. Sá maður, sem
lifir þannig með Jesú liefir næga huggun i
hverju böli. Þetta er ekki staðlaus fullyrðing
beldur liin sælasta reynsla allra þeirra sem trú-
að liafa í sannleika á Jesúm Krist, Guðs einget-
inn son, Drottin vorn. Guð gefi nú yður öllum
sem þetta kunnið að lesa, þá jólagleði sem sönn
er og lifandi; gefi himneska jólagleði þeim er
syrgja, þeim, er þjást, þeim er berjast þungri
baráttu. Yður öllum, sem þetta lesið, færi eg
boðskap um mikla gleði: Óttist ekki, sjá yður
er í dag frelsari fæddur, sem er Kristur Drott-
inn, og það er enginn annar frelsari til.
Gleðileg jól!
Amen.

4