Vísir - 24.12.1930, Blaðsíða 20

VÍSIR
Jólagleði á Urð.
Eftir Hans Svebak.
Th. Á. þýddi.
Hjá Pétri Stórvog, bónda á stór-
jörðinni Stóravogi, var Óli í
vinnumensku, en Karen var vinnu-
kona á næsta bæ, Flatengi. Karen
var fjörug, hraust og kát stúlka.
Margir bændasynirnir í sveitinni
litu til hennar hýru auga, en hún
var ekki annaö en fátæk og um-
komulaus vinnukona, og manna-
munurinn var mörgum unglingn-
um áhyggjuefni og hemill á ham-
jngju þeirra.
Óli var knár piltur, spengilega
vaxinn, fríSur sýnum og fráneyg-
ur. Hann var jafnan fræknastur
að öllum leikjum, og stúlkurnar
töldu hann jafnan fremstan í
flokki, svo að ekki var örgrant
vm, að stórbændasynirnir litu til
hans hornauga.
Ingiríður, einkadóttir bóndans í
Miðbæ, var bálskotin í Óla. Oft
átti hún erindi að Stóravogi, til
þess að fá tækifæri til aö sjá Óla,
þó að ekki væri nema rétt i svip
— og helst að fá bros og hvatlegt
spaugsyrði. Síðan gat hún legið
vakandi, langt fram á nótt, og lát-
ið sig dreyma. — En hann, vinnu-
maðurinn, og hún — einkabarnið
og erfinginn að stórjörðinni. —
Hvað mundi fólkið segja? — Og
myndi hann þá kæra sig nokkuð
ttm hana?
Óli og Karen litu hýrlega hvort
til annars. Og það fór vel á því.
Karen var ástfangin af Óla, en
hún, var ekki viss um, hverjar til-
finningar hann bæri í brjósti.
Eitt sunnudagskveldið gekk
Karen, að afloknum búverkum,
ofan að sjó. Það var yndi hennar,
að ganga um fjöruna og horfa út
yfir spegilsléttan sjávarflötinn. Þá
fcar Óla þar að, úr annari átt. Þau
heilsuðust og Óli stakk upp á þvi,
að þau skyldu setjast á flatan
stein, sem þar var, og skrafa sam-
an.
Sjórinn var spegilslétftir. Sólin
stráði gulli sínu yfir hlíðar og
bala. Karen og Óli vöru ásátt um
það, að svo fagurt sólarlag hefðu
þau aldrei séð fyrri. „Skyldi þetta
vera kvöldsýn, sem boðar nýjan
morgunroða í lífi okkar tveggja?"
hugsaði Karen. En hún hætti við
þessa hugsun. Hún vildi ekki vona
r.eitt, til þess að verða ekki fyrir
vonbrigðum.
Þau sátu hljóð, langa stund, al-
veg frá sér numin af hinni dásam-
legu kveldkyrð. Það koma fyrir
augnablik i lífinu, þegar þögnin
talar skýrar, en orð fá lýst. Þessa
urðu þau vör bæði, þar sem þau
sátu þarna, eins og i æfintýra-
landi. Óli færði sig nær Karenu
og tók varlega um vinstri hönd
hennar með hægri hendi sinni.
Karen fann, að í þessu þýðlega
handtaki fólst meira, en orð hefði
lýst, og hún fann, að hjartað fór
að slá hraðar.
„Ert þú ekki að hugsa um að
trúlofa þig, Karen?“ sagði Óli.
„Það er ekki vcnja, að konan opni
þá leið, eða svo hélt eg að ekki
væri?“ svaraði Karen. „En ef eg
tiú opnaði leiðina, — myndir þú þá
vilja ganga hana?”“ spurði ÓIi.
„Ganga hana,“ mælti Karen og
hallaði höfðinu upp að brjósti Óla.
Óli Iagði höndina um hálsinn á
henni, og þannig sátu þau langa
stund, án þess að mæla orð frá
munni. Fáeinir tærir dropar, sem
kveldsólin speglaðist i, hrundu af
augum Karenar, ofan á brjóst
Óla. Hún heyrði hjartað i Óla slá,
og nú vissi hún, að hún átti þetta
hjarta.
Nýungin fréttist brátt um sveit-
ina.
Og margt góðveðurskveldið sátu
þau síðan á steininum, niður við
sjóinn. Þá var margt ráðgert og
dreymdir margir framtiðardraum-
ar. Þau töluðu mikið 'um það,
hvernig þeim mætti takast að
eignast heimili sjálf. Oft virtist
þeim, sem sólin brosti við þeim
og lýsti blessun sinni yfir ást-
þrungin hjörtu þeirra.
Pétur Stórvog og Óli voru einu
sinni að saga við, frammi í
skemmu. ÓH var áberandi hljóð-
ur og hugsi þenna dag. „Þú ert
víst í giftingarþönkum núna, Óli,
— þú ert ekki eins og’ þú átt að
þér að vera. Ertu að hugsa um
að segja upp vistinni?“ sagði
Pétur. Hánn var sem sé lengi bú-
inn að vera hræddur um þetta.
Hann vildi ógjarnan missa Óla.
„Segja upp vistinni," tók Óli upp
eftir honum. „Það er nokkuð
komið undir þér sjálfum. „Er það
undir mér komi8?“ — „Já, því
að eg hefi verið að hugsa um að
biðja þig að byggja mér Urð, og
verða síðan húsmaður hjá þér, —•
og ef það gengur, þá verð eg hér
áfram.“ Óli fann að hann roðn-
aði í framan, af þessari áræðni.
Urð var jarðarskiki, grýttur kjarr-
og lyngfláki á útmörkum aöal-
jarðarinnar.
Þeir settust nú hvor á sinn við-
arkubb. Það var þögn dálitla
stund. „En þú verður að koma þér
upp húsum?“ tók Pétur til máls, í
vingjarnlegum róm. Óli fann að
vel mundi blása fyrir sér, og gaf
þaö honum kjark til þess, að segja
frekar frá fyrirætlunum sínum.
„Hús, já. — Hún Karen á um
það bil työ hundruð krónur og eg
á sjálfur líklega rösklega þá upp-
hæð. Eg get komið upp húsi, með
stofu, herbergi og .eldhúsi, fyrir
eitt þúsund krónur. Við borgum
þá fjögur hundruð krónur strax,
og svo var eg að hugsa um, að
biðja þig að ábyrgjast fyrir mig
það, sem upp á vantar. Þú færð
veð í húsinu og eg skal ryðja land-
ið og gera það verðmætara smám
saman.“
Pétur félst á þessa ráðagerð.
Um haustið var húsið fullgert, og
þau Karen og Óli gátu flutt inn
á sitt eigið heimili, þegar þau gift-
ust.
Karen var áfram í vistinni á
Flatengi og Óli vann á daginn á
Stóravogi. Á kvöldin og langt
fram á nætur, hjálpuðust þau að
Jjví að ryðja landið og velta stein-
um af Urð. Alt gekk sem leikur
fyrir þeim, lífsglöðu hjónunum á
Urð.
Annað aðfangadagskveldið, sem
þau voru á Urð, fæddist frum-
burðurinn, — stór drengur, — í
þennan heim. Þau voru bæði í sjö-
unda himni af fögnuði, * foreldr-
arnir, yfir jólagjöfinni, sem þau
fengu á sjálft jólakveldið. Óli fékk
að taka drenginn upp og óskaði
hann hjartanlega velkominn í
bæinn.
Um vorið urðu prestaskifti í
sókninni. Ungi presturinn, sem
þjóna átti embættinu um stundar-
sakir, var nýútskrifaður af presta-
skólanum. Hinn ástúðlegi biskup,
sem hafði vígt hann, hafði talað
svo hjartnæmum og jilviöru-
þrungnum orðum um það, í vígslu-
ræðunni, hve mikið væri undir því
komið, að varðveita sína eigin sál
og vera lifandi hirðir Guðs hjarð-
ar, — að það hafði leitt unga
manninn til syndajátningar og
vakið hjá honum ábyrgðartil-
finningu. Ljós hjálpræðisins hafði
birst honum og hann hafði hlotið
endurfæðingu. Honum skildist
það, betur en áður, að starf prests-
ins er annaö og meira en það, að
íramkvæma lögskipaðar messu-
gjörðir, skíra börn, vígja brúð-
hjón og jarðsyngja hina fram-
liðnu. Auk messugjörðanna á
sunnudagsmorgnum, safnaði hann
saman fólki, með aðstoð nokkurra
trúhneigðra safnaðarmatma, til
samfunda á sunnudagskvöldum,
hingað og þangað á bæjunum.
Fólk tók þessu vel og í bygðinni
varö mikil vakning. Fólk á öllum
aldri varð fyrir hrifningu, sem
Ieiddi til lifandi trúarsambands við
guð. Aðsókn að kirkjunni og
kvöldmáltíðarborðinu varð meiri,
en þekst hafði áður.
Karen og Óli voru þar einnig
með. Fyrst kom Karen, síðan Óli.
Upp frá Jm var jafnan haldin
bænagjörð, á hverjum degi, þar
beima. Og Urð varð uppáhalds
samkomustaður hins trúhneigða
fólks, ofurlítil Betania, einkum
var það hópur unglinga, sem
þangað safnaöist. — Blessunin
var komin yfir heimilið.
Eitt var það þó, sem angraði
Óla. — Það var bankalánið. Mik-
iö óskaði hann þess, að hann væri
skuldlaus. Mundi Drottinn hjálpa
honutn í þessu eíni?
Einu sinni um haustið, kom
hraðboði heim að Urð, og var Óli
beöinn að koma ofan að sjó, til
þess að hjálpa til við síldar-fyrir-
drátt. Það var sílcl í vognum. En
það reið á því að hafa hraöan á.
— Óli hljóp að heiman berhöfðað-
ur, snöggklæddur og með tréskó
á fótunum. Niðri í brekkunni
misti hann annan tréskóinn og
valt hann á undan honum niður
brekkuna. Karen stóð á hlaðinu,
meö drenginn á handleggnum, og
skellihló.
Bátnum var róiö út á voginn.
„Kastið nótinni“, grenjaði nóta-
„bassinn“. Nótinni er kastað, ótt og
titt, svo að börkurinn rýkur úr
henni og á einu vetfangi er búið
að leggja hana yfir þveran vog-
inn. Nú skröltir í vindunum, bæ'oi.
á vindubátnum og nótabátnum.
„Dragið hraustlega, drengir. Vog-
GLEÐILEGRA JÓLA
óskar öllnm sínum viðskiftavinum.
Litla Vörubitastöðin.
iug;
GLEÐILEG JÓL!
Johs. Hansens Enke
(H. Biering).
I 8
ijtfgaj tams»
GLEÐILEG JÓL!
s . . s
Verstunin Hamborg, Nýlenduvörudeildin.
Hfl!l8!l!lllll!lll8!iII8IIXEI!lllK!!ll8IIIII88l!IKIIBB8ilXi!Bilílii8llI!l!!ISi!i!nil
GLEÐILEGRA JÓLA
óskum við öllum oklcar viðskiftavinum.
G. Ölafsson & Sandholt.

GLEÐILEG JÓL!
Klæðaverksmiðjan Álafoss.
Valdemar Briem.
Fæddur x, febrúar 1848.
Dáinn 3. maí 1930.
Hrörna bjarkir og blikna strá. —
Brennur, sem Ijós fyrir stafni,
sálunum eldleg innri þrá
og ást á lífgjafans nafni. —
í Jesú nafni. —
Eik sá ég standa’ á sterkri rótj
stormunum limið bjóða.
í sumargróðrinum, sólu mót,
sýndi hún vöxt þess góða, —
ávöxt þess göfuga’ og góða.
Sú eikin háa’ er nú feld að fold,
fölnað er skrúðið bjarta. —
Veikur er mátturinn, veikt er hold,
.veikí ertu mannlegt hjarta,
— sorgmædda, særða hjarta.
Húmið færðist á himinskaut,
hljóðnaði skáldsins bragur.
Döpruðust ljós á lífsins braut. —
Langur er þrotinn dagur,
— þinn merki, mikli dagur. —
Hvíslað er að mér undurhljótt:
Enn skín mér Drottins heimur.
Lyftist úr dauðans djúpu nótt
dýrðlegri sólnageimur.
Alheims ómælisgeimur. -—
* *
GLEÐILEG JÓL!
Vélaverslunin Fossberg G. J.
AiiiiiiiiiHimiiiiiiniiiiiiHHiiiiiiiKHiuiiiHuiiiiittniintiiiiiiiiiiiiiiiiii
fcjj.
GLEÐILEG JÓL! g
Olíuverslun lslands h.f. S
WMM IM
fHiiiiiimimiiiiimniiimiiiiiiiiiaiiiinBiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiil
GLEÐILEGRA JÓLA OG NÝARS
óskar öllum
VERSLUN G. ZOÉGA.
é