Vísir - 24.12.1930, Blaðsíða 21

VÍSIR
urinn er fullur af síld,“ þrumar
nótabassinn. Og karlarnir syngja
viö raust: „Tökum fast á! Tökum
fast á! Tökum á!“
ÞaS var komiS fram yfir miS-
nætti þegar Óli kom heim, hold-
votur, frá hvirfli til ilja, auSvitaS.
Hann var óvanur slíkum störfum.
Karen var á fótum og hafSi til
mat handa honum. Hún mætti
honum í dyrunum. Óli tók utan
um hana, sveiflaSi henni i hring
og sagSi glaSlega: „Nú erum viS
skuldlaus, -Karen.“
VeiSst höfSu rúm tólf hundruS
mál, af stórri, feitri síld, og
tuttugu krónur fengust fyrir mál-
iS. AS þrem vikum liSnum var öll
síldin seld og hittust menn þá hjá
nótabassanum, til þess aS fá reikn-
ingsskil. ÞaS urSu 850 krónur í
hlut.
„Svona mikla peninga hefir þú
víst aldrei séS, Karen,“ sagði Óli
f.reykinn, um leiS og hann lét seSl-
ána á borSiS. „Hérna eru fimtíu
krónur handa þér sjálfri. Þú verS-
ur aS kaupa þér einhverjar nýjar
ílíkur og dubba þig ofurlitiS upp,
því aS nú ert þú orSin ríkismanns
kona, skilurSu þaS,“ sagSi hann
og rak upp sinn hjartanlega hlát-
ur. Þau voru bæSi svo innilega
þakklát og glöS. Óli sneri sér aS
lconu sinni og sagSi: „Svona rik
höfum viS aldrei veriS.“ „Mundi
þaS vera rétt hjá þérh“ spurSi
Karen. „Manstu ekki eftir sól-
skinskveldinu niSur viS sjóinn?
ESa jólakveldinu, þegar viS eign-
uSumst hann Knút litla? ÞaS var
þó lifandi auSur.“ „Og þegar viS
fundum Drottin,“ bætti Óli viÖ.
Þetta laugardagskvéld var sér-
slakur blær á bænagerSnni á UrS.
Og þegar þau sungu aS lokum:
„Þér af hjarta þökkum glaSir,
þennan liSinn sæla dag,“ steig upp
ti! GuSs þakklæti frá auSmjúkum
hjörtum. ÞaS var á takmörkum,
aÖ þau gætu sungið sálminn til
enda, svo var mikil hrifning
þeirra.
Óli borgaSi upp skuldina. Hann
keypti gamlan bát, sagaSi af hon-
um, hvolfdi honum, sagaSi dyr í
annan stafninn 0g glugga á súS-
ina og þakti meS torfi. ÞaS var
fjárhús, fyrir tvær geitur og eina
á. sem þau keyptu.
Árin liSu. LyngheiSin og urSin
urSu aS túni og engjum. Þau gátu
nú fóSraS eina kú, þrjár geitur og
fjórar kindur.
Börnin, tveir drengir og tvær
stúlkur, voru orSin fullorSin og
farin aS heiman. Óli og Karen
voru oröin ein á UrS og öldruð.
Anna, eldri dóttirin, var gift
kona á bóndabæ milu vegar í
burtu. María var stöSvarstýra á
símastöS í smábæ einum. Jens var
yfirmaður á vélaverkstæSi x borg-
inni, en Knútur, sem var elstur
barnanna, var lengi búinn aS vera
bóndi vestur í Ameríku.
ÞaS var aðfangadagskveld jóla.
Gömlu hjónin höfSu búiS undir
jólin, eins og þau gátu best. BáS-
ttm fanst hálf einmanalegt á heim-
iiinu, en hvorugt lét á því bera.
Þau voru aS hugsa til barnanna.
Karen var meS grátkökk í kverk-
unum, en hún harkaSi af sér, Óla
vegna. Fjögur börn, — og þó svo
einmana, sjálft jólakveldiS......
„Óli, hérna er Ameríku-bréf,“
kallaSi kát smástúlka. ÞaS var tíu
ára gömul dóttir brefhirSinga-
mannsins, sem kom hlaupandi,
meS bréf í hendinni. „Vertu bless-
uS fyrir, Helga litla, — nú gleS-
ur þú sannarlega gömlu einbúana,"
sagSi Óli. „VeriS þiS sæl, — og
gleðileg jól,“ kallaSi Helga 0g
hljóp ofan túniS. „Bíddu viS ofur-
litiS. Þú verSur aS fá kringlu fyr-
ir ómakiS,“ kallaSi Karen á eftir
henni. „Þakka þér fyrir, — og
gleSileg jól,“ sagSi stúlkan syngj-
andi róm, veifaSi til þeirra og
þaut á burtu.
„ÞaS er frá Knúti.“ sagSi Óli.
„ViS skulurn geyma okkur aS lesa
þaS, þangaS til viS erum búin aS
borSa," og hann lét bréfiS á borðs-
endann.
Nú var gengiS rökslega aS
verkum. ÞaS var eins og þau ættu
von á tignum gestum.
Þegar þau voru búin aS borSa
lúðuna og mjólkurgrautinn, opn-
aSi Óli bréfiS og las upphátt:
„Elskp pabbi og mamma!“
ÞaS ér orSiS langt síSan þiS
fréttuS af okkur síSast. Eg ætla
aS ségja ykkur strax, að Elsa,
börnin okkar og eg sjálfur, erum
öll frisk og aS okkur líSur vel.
Eysteinn, elsti drengurinn okkar,
á jörS og býr hér rétt hjá okkur.
Hann á góða og duglega konu,
sem annast heimiliS meö, prýði og
^er góÖ móðir börnunum þeirra
tveimur. Ástríöur er gift ágætis
manni, sem rekur verslun í bæ ein-
um, ekki all-langt héðan. Hún á
dreng, sem heitir Óli, liðlega árs-
gamlan. Yngsti sonur okkar þræl-
ar meS mér, hér á jörðinni. Klara,
yngri dóttirin er líka heima, og
hjálpar mömmu sinni. Eg veit, aS
þaS gleSur ykkur aS heyra, aS viS
höfum gleöi af börnunum okkar.
ÞaS, sem eg ætla nú sérstaklega
aS segja ykkur frá, er þaS, aS fyr-
ir okkur Elsu hefir komiS þaS,
sem best getur hent nokkurn mann
á þessari jörSu. ViS höfum fund-
ið Drottin og treystum því, aS
viS séum hans börn. Næst GuSi,
eigum viS ykkur aS þakka þál
nxiklu hamingju okkar.
Einu sinni í haust, var eg, sem
oftar, úti á akri aS plægja. Hest-
arnir stönsuöu, til aS blása mæS-
inni og eg settist á plóginn á meS-
an. Alt í einu hvarflaöi hugurinn
yfir hauöur og höf og heim aS
UrS. Eg lokaSi augunum og hver
bernskuminningin á fætur annari
birtist fyrir innri sjónum mínum.
Eg sá þig pabbi sitja viS borSs-
endann, og vera aÖ lesa húslestur-
inn og eg heyrSi tárhreinan söng
mömmu. Sálmavers, sem eg var
löngu búinn aS gleyma, bárust
eins og meS englaraustum inn í
sál mina. Andinn, sem ríkti á
bernsku heimilinu, birtan og hlýj-
an, gagntóku huga minn. ÞaÖ var
eins og mér væri lyft í æðri heima.
Þannig sat eg all-lengi. Mér fanst
eg nú sjá, hversu líf mitt hafði ver-
ið innihaldslítiö til þessa, vegna
þess aS eg hafði gleymt GuSi. Og
í hrjóstrugri sál minni fæddistneyð-
aróp til GuSs. Og eg, sterki mað-
urinn, fór aS gráta, ósjálfrátt.
ÞaS var barniS í mér. BarniS frá
UrS, sem var aS. gráta eftir GuSi,
eftir pabba og mömmu. Eg féll á
kné' og hrópaSi til Drottins og
hann bænheyrSi mig.
Eg er viss um, aS þaS voru
bænirnar ykkar og endurminn-
ingarnar aS heiman, sem áhrif
höfSu á mig þennan dag. Og andi
GuSs gerSi mér þetta ljóst.
Þegar eg kom heim og viS vor-
um búin aS borSa kveldverSinn,
sagSi eg Elsu og börnunum frá
því, sem fyrir mig hafSi boriS.
Elsa hafSi þegar um langt skeiö
þráS, aS komast í sátt viS GuS, en
hafSi ekki komiS sér aS því, aS
tala viS mig um þaS efni. Hún á
lika góSan arf frá trúræknu heim-
iii í gamla landinu. Börnin eru
einnig snortin, af þessum atburSi.
Eg held aS þau komi á eftir. —
ViS fórum nú aS sjá alt í annari
birtu og heimilisbragurinn vax*S
alt annar, en áður hafði verið.
Nú höfum viS GuSsorS um hönd
dáglega og eg reyni aS vera prest-
ur á heimilinu, eins og pabbi var
fcrSum.
Og nú langar mig til að votta
ykkur hjartanlegt þakklæti mitt
fyrir þann dýrmæta arf, sem eg
fékk aS heiman. Hann er verðmæt-
ari en glóandi gullið. Þökk, pabbi
minn, íyrir einbeitni þina. Með
henni ltendir þú mér hlýðni. En
ekki þakka eg þér síður fyrir það,
að þú varst vinur rninn og félagi.
Þess vegna var það svo eðlilegt,
fyrir okkur drengina, að hafa þig
að trúnaðarmanni okkar. Þú skild^
ir okkur og tókst þátt i öllum okk-
ar málefnum og þess vegna var svo
örugt að leita til þin.
Eftir að eg vai*ð sjálíur faðir,
skildist mér, hversu erfitt það er,
að sameina einbeitni og bræSralag,
þannig að einlægni og traust geti
ríkt milli föður og barns. Þú barst
gæfu til þesá, að það gæti orðið, og
það hefir orðið mér bæði til fyrir-
myndar og mikillar hjálpar.
Og þú, góða og ástkæra mamma
mín. Hvernig á eg að geta þakkað
þér eins og vera ber. Ástríki þitt
rúmar heila smá-veröld af ham-
ingju, mér til handa. Tak þú við
blessun sonar þíns, sem þökk fyrir
alt og alt.....“
Seinlega gekk að komast fram
úr bréfinu. ÞaS þurfti svo oft að
þurka gleraugun, af þvi að þau
vöknuðu, — og Karen þerraði aug-
un með svuntuhorninu.
„Þetta var blessuð jólagleði,
Karen,“ sagði Óli. Aldrei höfðu
orðin þessi, i jólaboðskapnum: „Eg
boða yður mikinn fögnuð“ og
„Dýrð sé Guði í upphœðum“
hljóinað jafn dýrlega í eyrum
þeirra, né gripiS þau dýpra i hjört-
un. Öll bænagerð þeirra var einn
lofsöngur og þakkargerð *til Guðs.
Þegar leiS á haustið árið eftir,
fór Karen að verða venju fremur
lasin. Hún varð að leggjast í rúm-
ið, og henni hrakaði dag frá degi.
Þau töluðu stundum um hina þung-
bæru stund, sem nú færðist óSum
nær. Karen hughreysti < Óla með
þvi að tala um enduríundi i betra
heimi.
Nú er aftur aðfangadagskveld
jóla. Karen liggur í rúminu, föl og
þreytt. Óli situr við rúmstokkinn og
heldur í höndina á henni. Sólin
sendir föla geisla inn á rúrnið. Óli
flytur sig, svo að sólin skín íram-
an í Karenu, „Sólina lángar til að
skína á þig enn þá einu sinni,
Karen,“ segir Óli. „Já, blessuð sól-
in,“ svarar Karen. „Manstu eftir
kveldinu niður við sjóinn, þegar
við vorum bæði ung. Sólin bar okk-
ur þá kveðju frá ljósföðurnum, og*
náðarsólin hans hefir skinið yfir
öllu okkar lífi.“ Brosi brá fyrir á
sólbjartri ásjónu hennar. „En nú
er komiö að lokaþættinum. Og nú
verður þú að fylgja mér svo langt,
sem þú mátt,“ - sagði Karen lágt.
Óli kraup niður við rúmið og
baðst fyrir. Síðan tók hann utan unx
báðar hendur hennar, með vinstri
hendi sinni, en lagði hægri hönd-
ina á höfuð hennar og rnælti fram:
„Drottinn blessi þig og varðveiti
þig. Drottinn láti sína ásjónu lýsa
yfir þig og sé þér náðugur. Drott-
inn upplyfti sínu augliti yfir þig og
gefi þér frið.“ Og Karen sofnaði
undir þessari blessun. -—- — Óli sat
lengi og horfði á hrukkótta, en
bjarta og blíölega andlitið. Hann
gat eiginlega ekki trúað því, að hún
væri flutt yfir um. Hann gat ekki
heldur grátið, því að það var eins
og herbergið væri fult af dýrð
Drottins og honum fanst, sem
heyrði hann englaraustir syngja í
eyru sér og hjarta:
„Friður á jörðu og velþóknun
yfir mönnunum.“
(Úr „Hellige Jul“ 1929).
Heilög jól.
Guðs kirkja! Þitt háleita helgimál —
er hrífur til lotningar hverja sál
— í kluklcnahringingum hljómar. —
Þótt vantrúin miði á merki þitt,
lijá markinu geigar — ei verður hitt —
því máttarins lífsteinn þar ljómar.
Eg fræddist ungur um Maríu mey.
Eg man þær sagnir — og gleymi þeim ei,
er leiftra um lifgjafans móðir. —
Hún fæddi Konung á fláræðisjörð,
hún fékk eigi gisting. — En jatan hörð
varð hvila þín, bágstaddra bróðir.
Þitt ríki var kjarnveldi kærleikans.
Þín kirkja var bjargráð til sérhvers manns.
Þín viska var fómandi vilji.
Þin borg var hin ljúfasta líkn og ást,
þitt lífsstarf var kenning, sem engum brást,
þótt tímarnir harðspora hylji.
Svo fetum við örugg i fótspor hans,
þess fullkomna læknandi Guðs og manns —
og vinnum að lífernislögum.
Þá léttist hin kúgandi kvöl og hrygð,
er kærleikans árræði lýsir bygð,
við lifum í dýrðlegri d ö g u n.
Jósep S. Húnfjörð.
J ólin.
Blessuð jólin helgan frið þér færa,
fögnuð hugans sífelt endurnæra.
v Einhver innri bjarmi,
yljar þínum barmi.
— Þú ert aftur barn með bros á hvarmi.
Byrðar léttast, ljósið verður fegra,
lífið sjálft þér finst nú yndislegra.
Hörpuhljómur sætur,
helgrar jólanætur.
Æskuliugann aftur vakna lætur.
Þú manst eftir litla lága bænum,
ljósið brann í kertastjaka grænum.
Móðir mjúkum barmi,
með þig sat á armi,
ykkur lýsti fagur friðar bjarmi.
Hún þér sagði um jólabarnið blíða,
bróðir þinn og konung allra lýða.
Hann sem huggun veitir,
hrygð í gleði breytir.
Mundu vinur hann, sem Jesús heitir.
Hann í verki hafðu og störfum þínum,
hjartans vinur, farðu að ráðum minum.
Þannig mælti móðir,
meðan geislar hljóðir
brunnu þér sem barnsins helgu glóðir.
Blessuð jólin blíðast yndi færa,
brjóst þitt hlýjar vinaróskir næra.
Yljar yndisbjarmi.
Eins í gleði og harmi.
Jólaljósið búi í þínum barmi.
Kjartan Ólafsson.
GLEÐILEG JÓL OG NÝÁR!
Þökk fijrír viðskiftin á liðna árinu.
Siff. Þ. Skjaldberg, Laugaveg 58.