Vísir - 24.12.1930, Blaðsíða 8

I
VlSIR

<S«i.
FATABtJÐIN
óskar öllum sínum viðskiftavinum
GLEÐILEGRA JÓLA.
§nl
GLEÐILEG JÓL!
Verslun Símonar Jónssonar,
Laugaveg 33.
QS
m
Gjafir vitringanna.
.. -' - ."-.r-^asaB
Eftir 0. Henry.
Einn dollar, áttalíu og sjö
cent. Það var alt og sumt. Og
sextíu af þeim voru í kopar.
Aurar, sem liún háfði dregið
saman einn og tvo í einu með
því að „prútta“ við grænmetis-
salann, kryddsalann og slátr-
arann. Hún sárskammaðist
sín, þegar hún liugsaði um að
liún skyldi þurfa að gera
svona smánarlega lítið úr sér.
Þrisvar sinnum laldi Stella þá.
Það var einn dollar, áttatíu og
sjö cent. Og á morgun var
jóladagurinn.
Það var sýnilega ekkert fyr-
ir hendi annað, en að kasta
sér á gamla, slitna legubekk-
inu og skæla. Það minnir á þá
siðferðilegu staðreynd, að lif-
ið er ekkert annað en grátur,
snýtur og hros, og snýturnar
þó yfirgnæfandi.
En á meðan liúsmóðirin er
nú að hefja sig upp af fyrsta
stigi á annað, þá skulum við
litast um í heimilinu. Ibúð með
liúsgögnum á 8 dollara á viku.
Hún er kannske ekki beinlínis
ætluð betlurum, en minnir þó
óþægilega á þá stétt mannfé-
lagsins.
Niðri i ganginum er hréfa-
kassi, sem ómögulegt er að
troða nokkru hréfi ofan i, og
rafmagnshjalla, sem engum
dauðlegum manni er unt að fá
noklcurt, hljóð úr, og þar til
hliðar er spjald ineð nafninu:
Hr. James Dillingham Young.
Einu sinni þegar eigandinn
var ríkur og hafði 30 dollara
á viku í laun, þá liafði hann
liætt sér út í að setja nafnið
„Dillingham“ á spjaldið, en nú
þegar tekjurnar voru komnar
niður i 20 dollara, þá voru
stafirnir í nafninu orðnir ó-
greinilegir, eins og þeir
skömmuðst sín fyrir þetta yfir-
læti og væru alvarlega að
liugsa um að hreyta sér í vana-
legt yfirlætislaust D. En hve-
nær sem herra James Dilling-
ham Young kom heim i íbúð-
ina sina, var liann innilega
kystur og faðmaður af kon-
unni sinni, sem kallaði hann
Jim, en hann kallaði aftur á
móti Stellu. Svo það var all
saman ágætt!
Stella liætti skælunum, þerr-
aði kinnarnar með duftsvamp-
inum. Hún stóð við gluggann
og horfði vonleysislega á grá-
an kött, sem gekk á grárri
girðingu, i gráum liúsagarði.
A inorgun var jóladagurinn og
hún átli bara 1 dollar og 87
cent til að kaupa jólagjöf
lianda Jim fyrir. Hún liafði
sparað saniau livern eyri, sem
liún gat, í marga mánuði, og
þetta var árangurinn. Tuttugu
dollarar um vikuna lirökkva
skamt. Ctgjöldin höfðu orðiö
meiri, en hún liafði áætlað.
Þau verða það altaf. Að eins
1 dollar áttatiu og sjö cent til
að kaupa jólagjöf lianda Jim.
Jini liennar. Marga liamingju-
sania stund liafði hún unað við
það, að ráðgera i liuganum
livað hún ætti að gefa honum
fallegt. Eitthvað reglulega fal-
legt, óvanálegt og dýrmætt —-
eittiivað sem gæti komist í ná-
munda við það, að vera nógu
gott lianda honuin Jim henn-
ar.
Það var spegill á milli glugg-
anna í herherginu. Eg veit eklci
livort þið haíið séð gluggaspeg-
il í 8 dollara íhúð? Ákaflega
grönn og lipur manneskja get-
ur með lagi rent sér þannig
á rönd, að liún geti í fljótu
hragði fengið einlrverja liug-
mynd um úllit sitt. Stella var
ein af þeim grönnu og hafði
lært þessa list.
Alt í einu snaraði liún sér
frá glugganum og stóð íyrir
speglinmn. Augu liennar leitr-
uðu, en hún fölnaði dálitið við.
Hún tók niður hárið á sér og
lét það íalla niður um sig i
allri sinni lengd.
Það voru tveir lilutir í eigu
þeirra Y'oungshjónanna, sem
þau voru bæði ákallega lireyk-
in af. Annað var gullúr, sem
Jim átti, sem faðir lians og afi
liöfðu átt á undan honum. Hitt
var hárið á Stellu. Hefði drotn-
ingin af Saba átt lieima í íbúð-
inni hinu inegin við uppgang-
inn úr lestinni ,þá liefði Stella
áreiðanlega við og við héngt
hárið á sér út um gluggann til
þurks, til þess að gera litið úr
gimsteinum og gjöfum hennar
hátignar, og ef dyravörðurinn
hefði verið Salomon konungur
og lilaðið upp öllum sinuni
dýrgripum i kjallaranum, þá
liefði Jim tekið upp úrið sitt
í livert skifti, sem hann gekk
fram hjá, til þess að hafa þá
ánægju að sjá konunginn rifa

Óska öllum mínum viðskiftavinum
GLEÐILEGRA JÓLA.
B. T. Magnússon.
hár sitt og skegg af öfund.
Hárið á Steliu féll um hana
í bylgjum, eins og loss af skín-
andi nrúuu vatni. Það náði
lienni niður i linéshætur; hún
gat næslum liulið sig í þvi. Hún
setti skjálfhent liárið upp aft-
ur. Augnablik liikaði hún og
stóð kyr, tvö eða þrjú tár féUu
niður á rauöu, slitnu .gólfá-
hreiðuna.
Hún fór í gömlu, dölcku yfir-
höfnina og setti upp gamla,
hrúna hattiiin. Húu þaut i loft-
inu ofan stigana, með feiftr-
andi augu, fiaug út um dyrnar
og út á götuna.
Hún nam staðar fyrir fram-
au spjald, sem málað var á:
„Madame Saironie. Allskonar
vörur úr liári. Stella hljóp upp
einn stiga, stóð móð og más-
andi fyrir framan dyrnar ög
áttaði sig. Eigandi verslunar-
inuar, stór kona, grálivit i and-
iiti og kuldaleg, var ekki sér-
lega aðgengileg.
„Viljið þér kaupa liárið af
mér?“ spurði Stella.
„Eg lcaupi liár,“ sagði frúin.
„Takið þér liattinn af yður og
lofið mér að lita á það.“
Brúni íossinn féll niður.
„Tuttugu dollara,“ sagði frú-
in um leið og liún vóg liárið i
liendi sér.
„Fáið þér mér þá fljótt,“
sagði Stella.
Næstu tveir tímar svifu á-
fram á rósrauðum vængjum.
Fyrirgefið þið bannsetta sam-
líkingjina! liún þaut um bæinn
endanna á milli, til þess að
leita að jólagjöf lianda Jim.
Loksins fann liún liana. Hún
var sannarlega húin til lianda
Jim og engum öðrum. Stelia
var húin að umsnúa öllum búð-
um i horginni, en það var
hvergi til neitt likt þessu. Það
var úrfesti úr platinu, hrein-
leg og einföld i gerðinni, eins
og allir góðir liiutir eiga að
vera ,en ekki með neinu óvið-
eigandi útflúri. Hún var meira
að segja að verðmæti til á við
úrið sjálft. Undir eins og Stella
sá hana, hugsaði hún: „Þetta
verður Jim að eignast." Hún
var svo lík Jim. Yfirlætisleysi
og verðmæti — það átti við
þau bæði. Tuttugu og einn doll-
ar tóku þeir af henni íyrir fest-
ina og liún flýtti sér heim með
87 centin. Með þessa festi, gat
Jim litið á úrið sitt i hvaða fé-
lagsskap sem var. Þvi að þó
úrið væri eins dýrmætt og það
var, þá leit Jim oft á það i
laumi, vegna gömlu leðurólar-
innar, sem liann notaði fyrir
úrfesti.
Þegar Stella kom heim, þá
rann af henni mesta viman, en
athugun og umhugsun komu i
staðinn. Hún tók upp „krullu-
járnið“, kveikti á gasinu og fór
að reyna að gera við skemd-
irnar, sem ást og göfuglyndi
liöfðu valdið. Það er altaf erfitt
verk, kæru vinir — oft óvinn-
andi verk.
Að fjörutiu minútum liðnum
var höfuðið á henni þakið þétt-
mn, stuttum „krullum“; liún
var ósköp lik kærulausum
skólastrák. Hún liorfði á sjálfa
sig i speglinum, lengi, liugsandi
og gagnrýnandi.
„Ef Jim drepur mig ekki
strax, þegar hann sér mig, þá
veit eg að hann segir að eg
sé eins og söngstelpa af Coney-
eyjunni. En livað átti eg að
gera — hvað er liægt er að gera
við 1 dollar, 87 cent?“
Klukkan sjö var kaffið til-
búið og pannan stóð ofan á
eldavélinni, heit og tilbúin til
að steikja rifjasteikina á.