Vísir - 24.12.1930, Blaðsíða 17

VlSIR
Monika roðnar lítið eitt, heldur snjónum við nösina
góða stund, og þerrar siðan með svuntunni.
— Nú er hætt að blæða. Og nú fer eg að hugsa um
kaffið. En eg verð að biðja ykkur að tala hljóðlega,
því að aumingja pabbi mókir sem stendur.
Eg vek athygli á því, að nú sé orðið áliðið .og ekki
til setunnar boðið.
Daníel glamrar við úrfestina, stingur tveim fingrum í
vestisvasann, skotrar augunum út undir kápuboðanginn
og segir að klukkan sé orðin margt. •—- Þá mælist hann
til þess, að hann fái að rabba við jómfrúna frammi í
búri eða eldhúsi, meðan vatnið hitni á katlinum. — Mon-
ika segir að það sé velkomið.
Við setjumst að í búrinu, því að í eldhúsinu verður
ekki þverfótað fyrir sauðataði og hrísi. Monika og Daníel
setjast hli'ð við hlið á búrkistuna, en mér er vísað til sætis
á kollu, sem hvolfir þar á gólfinu. — Daniel tekur af
sér húfuna með einstakri gætni og leggur hana á búr-
borðið. Því næst strýkur hann hár sitt og skegg og gotr-
ar augunum á sessunaut sinn. Monika fitlar við kögur
á sjalklút, sem hún hefir á herðunum. — Eg sé að Daníel
er í stökustu vandræðum. Og svona líður góður tími.
Eg tek að ókyrrast í sætinu og ræski mig hátt. — Þá
réttir Daníel úr sér og tekur til máls.
— Mikið gengur nú á hérna i sveitinni, — eg meina
allar þessar trúlofanir.
—■ Það má nú segja. Þær eru ekki vöruvandar, aum-
ingja stúlkurnar. Gleypa við öllu og láta sér ekki skiljast,
að betra er autt rúm en illa skipað. — Þeir kunna ekki
einu sinni — þessir íslensku durgar — að faðma kven-
mann, svo að nokkur mynd sé á.
Daníel: — Þú átt vonandi eftir að reyna faðmlögin
og sætleik hjónabandsins og ástanna, jómfrú Síraksen.
Monika: Ekki hér á landi. Eg er staðráðin í að selja
kotið og alt saman og sigla til vina minna, þegar pabbi
er dáinn.
— Það mátt þú ekki gera, jómfrú Síraksen. Island má
ekki missa þig.
— Eg á volduga vini í Danmörku. Og mér er nær að
halda, að þar sé enn tárast í leyni mín vegna.
— Láttu þá bara skæla! Við sleppum þér ekki. Við
höfum meira en nóg með okkar konur að gera — það
er að segja úrvalið.
— Eg hefi nú líka verið að hugsa um blessað föður-
landið. Og þess vegna er eg hérna ennþá.
— Jómfrú Monika Síraksen! — Hvað segðirðu nú
um það, ef við tvö — þú og eg —
Monika: Nei-nei — herra Enoksen minn. — Þú ert
laglegur maður og hefir góðan svip. — Og eg er viss um
að þú ert trygðin sjálf.-------En--------
Daníel: Eg elska þig gríðarlega heitt, jómfrú Sír-
aksen. Og eg hefi ætlað mér að biðja þín formlega núna
í full tuttugu ár, en altaf brostið kjarkinn.-----
—■ Þú ert ekki sá eini. Eg þekki marga, sem hafa ætlað
sér þetta sama, en heykst og runnið, þegar á átti að herða.
—■ íslenskir karlmenn eru viðbjóðslegir heiglar og rag-
geitur. Það er mín reynsla. — Og héðan í frá mun eg
heimta alt skriflegt.
— Eg er ekki alveg blásnauður, jómfrú Síraksen. Þú
sér nú fötin mín og stafinn og húfuna og annað er þar
eftir. — Eg á tuttugu ær, átta lömb, fjögur hross og dá-
lítið inni hjá kaupmanninum. Og hann Nonni þarna get-
ur vitnað um það, hvernig eg er verki farinn.
Eg taldi mér skylt — eins og á stóð — að láta þess
getið, að Daníel væri mikill ágætismaður. Og eg bætti
því við, að ungar stúlkur hefði þrásinnis reynt að véla
hann til ásta, en hann hefði vísað þeim á bug og stað-
ist allar freistingar.
Monika kvaðst ekki rengja það, að Daníel nyti mikill-
ar kvenhylli. Hann hefði þess háttar útlit, að kvenfólki
hlyti að geðjast að honum. En landshöfðinginn hefði æfin-
lega sagt, að hún mætti ekki sætta sig við minna en sýslu-
mann eða amtmann. Og guð vissi, að hún hefði hafnað
ástum lconungborinna manna. Og enn mundu sér standa
tii boða stórauðugir, tiginbomir menn, ef hún færi út
fyrir pollinn.
Daníel: Það getur vel verið, að þeir piltar sé merki-
legir. Eg er ekki að rengja það. En gaman hefði eg af
að sjá þá leggja tuttugu vaska menn i glímu, eins og eg
gerði forðum. Eg bylti þeim niður á einum hálftíma og
blés ekki nös. Mér þætti gaman að sjá þá koma af reim-
leikum, eða ríða Blöndu á Strákavaði. — Nei, trúðu mér,
guðdómlega jómfrú. Svona snáðar duga ekki til nokkurs
hlutar. Þeir geta ekki skorið kind — ekki setið yfir belju
— ekki svæft nautkálf. — Og þrítugir geispa þeir af
ólund og magnleysi, ef þeir sjá kvenmann.
— Bull og vitleysa, sagði Monika. Um það get eg
borið. — Hvernig dirfist þú, afgamall, íslenskur fausk-
urinn----------
Daníel: Eg er sjálfsagt roskinn að árum. Eg kannast
við það. En þú ættir bara að sjá kroppinn á mér. Þar
eru nú ekki veilurnar eða ellimörkin. Annars getur svo
sem vel verið, að kirkjubækurnar telji mig afgamalt skar.
Það er ekki alt rétt, sem í kirkjubókunum stendur.
— Nei, það segirðu satt, Enoksen minn. Veistu hvað
prófasturinn gerði mér, núna fyrir sex eða sjö árum?
Hann bara smelti mér úr 25 í 45! Hvernig list þér á ?
— Eg segi nú bara, að slíkt ætti að vera hegningarvert.
— Alveg talað úr mínu hjarta, jómírú Síraksen. Eina
bótin, að útlit okkar beggja vitnar gegn kirkjubókinni.
Daníel skotrar augunum kankvíslega til Moniku, en hún
fitlar æ því meir við kögrið á sjalinu.
— Eg er nú vanur að fara nærri um aldur hesta og
annara gripa — bara af tönnunum. — En eg þarf eldvi
nema rétt að líta á blessaðan vangann á þér, til þess að
sannfærast um, að þú sért á allra-allra besta aldri.-------
Monika: Eg er þetta eins og eg segi — halla af þrí-
tugu. —
Daníel: Eg gæti neytt þig, jómfrú Síraksen. Eg á vopn-
in sem duga, en eg er ekki alveg viss um, að eg neyti
þeirra.
Hann stendur upp og tekur að skálma um gólfið. Alt
í einu nemur hann staðar frammi fyrir mér og segir:
Eftir mínum útreikningum er hringt til tíða á þessari
stundu. — Eg sleppi jólagjöfinni. Stórlæti mitt bannar
mér að dveljast hér lengur. Við förum.
Monika stókkroðnar, sprettur á fætur, gengur til Daní-
els og þrífur í hann.
— Eg hefi ekki aftekið neitt, herra Enoksen — alls
ekki aftekið neitt.-------En eg vil hafa það skriflegt.
Eg þekki ykkur karlmennina — strokufantana — svik-
arana.-------
Daníel: Jómfrú Monika Síraksen! — Eg gef þér min-
útu frest — einnar mínútu — hvorki meira né minna.
Eg skal ekki leitast við að hafa áhrif á þig, meðan þú
hugsar þig um. — — Eg sný mér undan, — einblíni
hérna á skyrsáinn. — Eg vil ekki freista þín með ásjónu
minni eða seiðandi augnaráði.
— Eg þarf ekki að hugsa mig um, meira en eg er bú-
in, herra Enoksen. — Eg hefi vonast eftir þér — dag
og nótt og ár eftir ár. Mig hefir dreymt þig, bæði í vöku
og svefni. — Eg elska þig, yndislegi herra Enoksen, en
eins verð eg að krefjast: Þú verður að biðja mín skrif-
lega — strax í kveld.--------Taktu svo þína jólagjöf —
taktu mig í faðminn — i herrans nafni. —
Daníel vippar sér frá skyrsánum. Hann ljómar af fögn-
uði og kápan flaksast í allar áttir. — Nonni! — Stattu
upp af kollunni, drengur, og taktu vel eftir — þér til lær-
dóms og leiðbeiningar — því að nú kyssi eg hana.
GLEÐILEGRA JÓLA
óskar verslun min öllum sinum viðskiftavinum.
Jóhannes Jóhannesson, Spítalastíg 2.
æ
æ
æ
æ
æ
æ
nii!fi!iimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiig|
H GLEÐILEG JÓL!
HVANNBEGRSBRÆÐUR.
iiilllíl.......HIHIIIIIH....IIHIIHIIHHIIIIIIIllllHHIIIIIIIIIIIIIIIIIlI
Jölin hjá mðmmD.
Ætti ég himneska hörpu
hljóm-þrungna’ af sannri list,
skyldi ég syngja sálma
— sæma hetjuna Krist.
Atburð liðinna alda
endurvekja í kveld;
kveða’ inní hreysi og hallir
heilagan jóla-eld.
En af því ég finn hve eru
ófullkomin min ljóð,
ég reyni ei Krist að krýna
né kveikja i skugganum glóð.
— Þó fæ ég ekki þagað;
það sem til hjartans nær,
ósjálfrátt verður að orðum
og inst á strengina slær.
Og það sem nú hertekur hugann
og hjartanu er lýsandi sól,
er myndin af henni mömmu.
— Minning um liðin jól.
Þá þekti ég lítið til lífsins;
— látinn var faðir minn.
Húskofinn móður minnar
og mamma — var heimurinn.
í hreysinu okkar heima
hamingja og fögnuður bjó.
Við vorum altaf ánægð
— ýmislegt skorti þó.
Skrauti og litmörgum ljósum
lýst var ei kotið með.
Alt var með öreigans sniði,
— eklcert var jóla-tréð.
Þó litklæði ætti ég engin
og oft væri í hreysinu kalt.
Ég elskaði móður mína,
mér var hún lífið alt.
Og þegar hún þýðum kossi
þrýsti á mina ldnn,
— ég eignaðist þar um jólin
jörðina og himininn.
Og fyrst þar i faðmi hennar
fann ég mig nálgast Krist.
— Æðri og auðugri ríki
hafa engir konungar gist.
Því gjöf á við göfugrar móður
guðdóms-kærleik og yl,
í heiminum hvergi er að finna
og himininn á ekki til.
Illllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
SSSS
GLEÐILEG JÓL!
Sláturfélag Suðurlands.

óskum öllum okkar viðskiftavinum
GLEÐILEGRA JÓLA.
Versl. Vaðnes.
^ææææææææææææææææææææææææ
— Hvert sem mín leið hefir legið
um lönd eða ólgandi höf,
þvilika aldrei aftur
— eignast hef jóla-gjöf.
Og nú þegar kluklrurnar kalla,
þær kveikja í sál minni eld.
— Ég finn mig i faðmi hennar
hið fyrsta og síðasta kveld.
Bjarni M. Gíslason.