Vísir - 24.12.1930, Qupperneq 22

VlSIR
)) IHtoHm i Olseim ((§
Gleðilegra jóla
óskum við öllum.
æ
GLEÐILEGRA JÓLA
úskar öllum viðskiftavinum sínum
F. A. KERFF.
Hann kemur.
Það hafði frétst, að sérstakir
jólasveinar eða einhverjir Ijós-
álfar ættu að gera vart við sig
um jólin, en ekkert liafði enn
sést til þeirra. Fólkið var farið
að gá og skima í allar áttir,
einkum þó á lcveldin, en ekk-
ert sást, er takandi væri mark
á. Og þó voru jólin bráðum
komin. — Gömul munnmæli
sögðu, að þeir kæmu ofan af
fjöllum, en nú var nýi timinn
kominn og konungur nýja tím-
ans er ekki bundinn við það
sem var, heldur við það sem er.
Svo varð fólkið órótt að bíða,
og þá sagði einn, að best væri
að fara að dansa. Þetta féll fólk-
inu vel í geð og sagði, að varla
væri annað liægt að gera i þessu
skammdegismyrkri, annað en
að dansa. Svo var danssalur
fenginn, sem fljótt fyltist af
dansandi fólki. Fólkið var brátt
snortið af draumkendri liöfga
leiðslu og hætti með öllu að
hugsa um nokkur ljósálfa fyrir-
brigði.
Einu sinni, þegar dansinn
stóð sem hæst, brá fyrir ein-
liverri skyndibirtu í danssaln-
um, svo að alt varð uppljómað
af birtu. En fólkið var orðið
svo fast með hugann við dans-
inn, að það mátti ómögulega
vera að því að veita þessari
birtu eftirtekt. Það greip að eins
ofurlítið fastara livað utan um
annað, sem því var bara ósjálf-
rátt. Svona ætti alt lífið að vera,
stöðugur dans. Þá vissu menn
þó til hvers hfað væri.
Seinni part nætur stígur ó-
kunnur maður inn i danssalinn
og segist hafa mætt einkenni-
legum manni á veginum, sem
allur hafi verið ljósum hulinn,
með Ijós-örvum út frá sér. -—
Skyldi nú birtan hafa verið af
honum, sem brá hér fyrir í
nótt, sagði einn af þeim, sem
inni voru. Áfram með dansinn,
var hrópað óþolinmóðri rödd
innar frá í salnum. — Já, áfram
með dansinn, var endurtekið.
Og fólkið dansaði þar til sól var
á lofti, sem öllum lýsti heim til
sin.
Ekki varð meira vart við
þennan Ijósörva mann, fyr en
á aðfangadagskveld jóla, fyrir
ofan höfuðstaðinn. Dagurinn
var liðinn og ljós lians horfið
og liálfskýjaður himininn grúfði
yfir jörð allri, skuggsýnn og
ráðgátufullur. Ljósþurðin var
sumum mönnum tilfinnanleg,
sem ekki höfðu ráð á nógu ljós-
magni frá sjálfum sér eða öðr-
um, því allir vilja liafa bjart í
kringum sig á sjálft jólakveldið.
En liver er sælastur með sitt
Ijós, er hann hefir aflað sér
sjálfur.
Borgarbúar voru búnir að
frétta, að ljósörva maðurinn
væri á leið niður í bæinn,
nokkru áður en sást til lians,
en nú fóru menn að sjá ljós-
bjarma, sem óðum stækkaði og
skýrðist. Þá var hrópað um all-
ar götur bæjarins: Hann kem-
ur! bann kemur! Birtan náði
vítt um vegi, og lýsti vegleg
skýjabönd. Birtan sást afar
langt í allar áttir og jafnvel
þeir, sem bjuggu á bak við
fjöllin, urðu undrandi að sjá
þetta dýrðar Ijós.
Öll aðaltorg bæjarins voru
orðin full af fólki, er ræddi um
það, hvað þetta mundi merkja.
Sumir sögðu, að þetta mundi
vera vafurljósalogi, af því að
það væri svo mikið af rafur-
magni í loftinu núna. Aðrir
sögðu það vera tákn, sem boð-
aði eitthvað nýtt. Enn aðrir, að
þetta mundi vera eitthvert
hulduljós, sem enginn skildi
neitt í. Svo komu vísindamenn
og prófessorar með sínar álykt-
anir og gátu ekki orðið á eitt
sáttir, en héldu helst, að þetta
mundi vera hjátrúar Ijós.
Þá kom nýr maður i hópinn
og kom með nýjar skýringar.
Hann hafði farið fram hjá þess-
um ljósbera á veginum, sem öll
þessi birta stafaði frá. Þetta
væri eins og hver annar mað-
ur, myndarlegur maður, á að
giska miðaldra.
Það var þá ekki meira en
þetta ,bara venjulegur maður.
Ekkert yfirnáttiirlegt. — En
hvernig stóð á þvi, að svona
mikil birta stóð af ljósunum
hans? Þá gall við rödd einhvers
vísindamannsins: „Þetta er bara
einhver trúðleikári eða ljósa-
loddari“. Orð þessi flugu um
alla mannþjrrpinguna og um
alla borgina á svipstundu. Og
nú skiftust menn í tvo ákveðna
flokka, með og móti þessum
Ijóssins gesti.
Nú sögðu sumir hiklaust, að
þetta væri útlærður blekkinga-
meistari, sem ætlaði að nota sér
fávisku fólksins, til að hafa út
úr því peninga. og yfir tók það
þó, að ætla sér að nota jóla-
nóítina í slíkt athæfi. Nei, hann
skal nú ekki koma hér að tóm-
um kofunum. Og flokkadrætt-
irnir mögnuðust og uxu eftir
því, sem ljóshafið færðist nær.
Það er svo stundum, að
mennirnir gæta sín litt, fyrir
ákafanum, að koma því fram,
sem gripið hefir um hug þeirra
í einhverjum öfgamóð. Og þá
er eins og einhverjir óhollir
gestir, sem óboðnir komust inn,
geti haldið áfram að blása að
glæðum þeim, sem þeim tókst
að kveikja upp. iSá, sem altaf
er opinn fyrir óhollum gestum,
sem inn til hans vilja komast,
hann er svo oft á valdi þeirra,
er hann þekkir engin deili á.
Það er ekkert sjaldgæft, að
menn verði eins og að herfangi
þess, sem þeir vita ekkert hvað
er, og það ekki síst, þegar þeír
þykjast vera að berjast fyrir
])ví eina, sanna og rétta. Undan
þessu fargi geta menn ekki los-
að sig, nema með aukinni þekk-
ingu, reynslu og liugsanaæf-
ingu — hugsana_ þroskun.
Nú var ljósamaðurinn kom-
inn niður í borgina, í dimmasta
úthverfi hennar niður við sjó-
inn. Þar hafði hverfisfólkið
myndað utan um hann marg-
faldan hálfhring við sjóinn, og
var farið að syngja þar jóla-
söngva. Þetta barst skyndilega
um alla borgina og allir urðu
óðir og uppvægir að komast af
stað. Fyrstir voru þeir, er sögðu
að þetta væri bleklcingameist-
ari, og vildu fyrir hvern mun
cj'ðileggja álirif hans. Allir viku
úr vegi, þegar þeir heyrðu til
þessara aðsúgsmiklu manna
koma á eftir sér. Þegar þessir
réttlætisþyrstu menn komu nið-
ur að hálfhringnum og vildu
ryðja sér braut, brá þeim nokk-
uð í brún. Maðurinn með Ijósin
var horfinn, en í lians stað sást
ljóshjúpur leggja frá landi, sem
leið vestur eftir sjónum.
Þá birtist fögur mannsmynd
upp úr Ijóshjúpnum, sem
breiddi faðm sinn á móti öll-
um manngrúanum, sem horfði
t-saumavél er besta og
nytsamasta jólagjöfin.
70 ára reynsla.
^ Einkasali:
MAGNÚS ÞORGEIRSSON.
Bergstaðastr. 7. Sími: 2136.
Vanti yðnr bil
á jóladaginn, þá hringið í
síma 806.
Túllpanar
Hefi mikið úrval og fallegt af
jólatúlípönum; einnig stórt úr-
val af skálum frá 35 au. Þeir
sem óska að fá túlípana setta í
skálar, er þeir eiga, eru beðnir
að senda þær nú þegar.
VERSLUN
h\t Poulsen,
Klapparstíg 29.
Sími: 24.
á eftir lionum. Og þá heyrði
fólkið fagra, mj.úka rödd, sem
sagði:
„Eg kem ekki til að gera lijá
ykkur hátiðaspjöll, heldur til að
ljúka upp fyrir yður nýjum
hirslum, að sannleika og dáð.
Þið, sem viljið fræðast af mér
um ný verðmæti lífsins og um
ykkar eigin framtíð, lil ykkar
vil ég koma. Og þið, er leitið að
ljóssins dýru geimum, leitið til
mín, sem leitað hefi að nýjum
bústöðum fyrir sáhr ykkar. En
gætið að einu, að nú eru tím-
ar og kenningar stórbreytt frá
þeim tima, þegar eg var á jörðu
hér. Og enginn skyldi kcppast
við, að láta gamlan kenningar-
vef halda sér óbreyttum, því
að hið gamla og úrelta er dauð-
inn sjálfur, en lifið er ljós hins
nýja tíma. Bind þú aldrei á þig
gamlar föggur liins liðna tíma,
en vertu fús á að leita lífsins
sanninda i nýju ljósi.“
Svo leið þessi ljóshjúpur of-
ur hægt upp i loftið, og allir
störðu undrandi á þetta dýrðar-
ljós, og eins þeir, sem einsettu
sér að ofsækja það.
Altaf mun mér verða minnis-
stæð sú sjón, er eg sá þegar ljós-
lijúpurinn hóf sig á loft og
tindrandi flugur liðu út um
loftið í allar áttir, eins og þegar
lu-ynjandi eldsglæður berast
fyrir vindi út um loftgeiminn.
Og að sjá liina endursþeglandi
ljósadýrð á lognsléttum hafflet-
inum, sem tók á sig óútmálan-
legar myndir. Eða að sjá hinn
undurbjarta ljóshjúp uppi í
dökku liiminhvolfinu, þegar
skýin roðnuðu og umynduðust
við nálægð þessa helga Ijós-
hjúps. Og það var eins og þessi
dýrðlegi helgiblær dreifðist út
um alt loftið, sem var eins og
blandaður gleðiljóma og angur-
bliðri sorg-------sorg að vera
ekki skihnn rétt.
Nú liringdu allar turnklukk-
ur borgarinnar 12 á miðnætti
og ómarnir urðu svo einkenni-
lega ósamróma, en þó með
margföldum klið, sem barst
jafnt til allra sem eyru höfðu
að heyra. Svo liljómuðu óm-
amir og dóu, en dýrðlegt orð
frá dýrðlegri veru á sjálfa jóla-
nóttina deyr ekki út í hugum
þeirra er liugsa fram.
Clafur ísleifsson.