Vísir - 24.12.1930, Blaðsíða 14

VlSIR
ffi
æ
HÓTEL BOHG.
Alúðar þakkip öllum þeim sem hugfarslega og verhlega liafa
stutt „lieimili“ Reykvíkinga, (Hótel Borg) og óskum þeim öllum
gleðilegrar hátíðar og farsællrar framtíðar.
Húsráðendur að Hótel Borg.
æ
æ
æ
æ
æ
æ
æ
veitti honum eftirför heim aö hús-
inU og heyrtSi hann kalla: „Litla
systir mín, ljúktu upp fyrir mér,“
og sá hann aö hurSin var opnuö
fyrir honum þegar í stað. Veiði-
maðurinn tók vel eftir öllu og setti
það á sig, fór síðan til konungs og
sagðí honum, hvað hann hafði
heyrt og séð. „Á morgun freistum
við þá veiðinnar að nýju,“ mælti
konungur.
Litla systir varð dauðhrædd, er
hún sá að rádýrskálfurinn var
særður. Hún þvoði blóðið úr sár-
ínu, lagði við það græðandi jurt-
ir og mælti: „Legstu nú i bólið
þitt, rádýrskálfur litli, svo að þér
geti batnað.“
En sárið var ekki meira en það,
aá rádýrskálfurínn fann ekkert til
þess morguninn eftir. Og þegar
hann heyrði veiðimannalætin úti
fyrir mælti hann: „Eg eiri mér
ekki inni, eg verð að vera með í
þessu. Það skal verða bið á þvi,
að þeir nái mér.“ En litla systir
grét og sagði:
„Nú munu þeir drepa þig, og
j.á verð eg alein hér í skóginum; og
ytirgefin af öllum; eg sleppi þér
ekki út.“ — „Þá dey eg hér fyrir
augum þér af harmi,“ sagði rá-
dýrskálfurinn. „Þegar eg heyri
veiðihornið gjalla, þá ræð eg ekki
lengur við mig.“ Þá var ekki ann-
að fyrir, litla systir mátti til að
Ijúka upp fyrir rádýrskálfinum,
þó að henni félli það* þungt, en
hann stökk léttur og kátur út í
skóginn. Og er konungurinn sá
hann, sagði hann við veiðimenn
sina: „Eltið þið nú dýrið í allan
dag og fram á nótt, en gætið þess
vel, að gera því ekkert mein.“
Þegar sól var runnin til viðar,
sagði kónungur við veiðimennina:
„Komið nú og sýnið mér skógar-
l úsið.“ Og er hann var kominn að
l-úsinu, drap hann högg á dyrnar
og kallaði: „Ljúktu upp fyrir
iiiér, elsku litla systir mín.“
Þá var lokið upp dyrunum og
gekk konungurinn inn og sá þar
standa stúlku svo fagra, að jafn
fagra hafði hann aldrei augum lit-
ið. Stúlkunni brá í brún þegar hún
sá, að það var ekki rádýrskálfur-
inn, sem inn var kominn, heldur
niaður með kórónu á höfði. En
konungurinn leit vinalega til henn-
ar, rétti hetíni hönd sína og mælti:
„\ iltit koma með mér í höllina
mína. og verða konan mín ?*“
„Æ, já,“ sagði stúlkan, „en þá
vcrður lika litli rádýrskálfurinn að
fylgjast þangað með mér líka,
tkki fer eg að skilja hann hér ein-
an eftir."
. Hann skal yera hjá þér svo
hngi sem hann íifir,“ mælti kon-
t-r-gur, „ekkert skal hann skorta.“
Á meðan þau ræddust þetta við
i n rádýrskálfurinn stökkvandi,
og iagði litla systir seffléttu-
bandið við hann og teymdi hann
mcö sér úr skógarhúsinu.
Konungurinn tók stúlkuna ttpp á
hest sinn og reið með hana heim
i l'iöll sína, og fór brúðkaup þeirra
ft'Uíi með mestu viðhöfn, og nú
var stúlkan orðin drotning og voru
samfarir þeirra hinar ánægjuleg-
t:stu Iengi vel. Rádýrskálfurinn
var hirtur og stundaður af mestu
alúð og hljóp til og frá um hall-
argarðinn. En stjúpmóðirin vonda,
sem því hafði valdið, að börnin
höfðu farið út í víða veröld, hafði
ekki gert sér annað í hugarlund en
að villidýr hefðu rifið litlu systur
í sig og veiðimenn skotið rádýrs-
kálfinn til bana. Þegar hún nú
fregnaði farsæld þeirra og að
þeim leið svo prýðilega, þá fyltist
hjarta hennar öfund og ilsku, og
hafði hún ekki hugann á öðru.æn
að stofna þeim i glötun með ein-
hverju móti. Og dóttirin, sem hún
átti sjálf, og ljótari var en alt sem
ljótt er, og eineygð í tilbót, ekki
var hún betri; hún sparaði ekki
átölur og sagði: „Ekki nema það,
að verða drotning, það hefði eg
átt að verða, og það bar mér með
réttu.“
„Vertu hæg,“ sagði kerling og
taldi um fyrir henni. „Þegar tími
er til og færi gefst, þá skal eg
vera til taks.“
Og sem stundir liðu fram, ól
drotning frítt sveinbam, og hitt-
ist þá svo á, að konungur var á
dýraveiðum. Þá brá galdranornin
gamla sér í Jíki herbergisþernunn-
ar, gekk inn í stofuna, þar sem
drotning lá á sæng, og sagði við
við hana veika: „Komið þér nú,
baðið er tilbúið. Það mun endur-
næra yður og gefa yður nýjan
þrótt. Fljótt nú, áður en vatnið
verður kalt.“ Dóttir hennar var þá
hvergi fjarri, og báru þær drotn-
inguna veika og létu hana ofan í
baðkerið og hlupu burt. En í bað-
klefanum höfðu þær lcynt sann-
kallað vítisbál, svo að visu mátti
ganga, að ekki mundi á löngu liða
að drotning kafnaði.
Að svo búnu tók kerling dótt-
ur sína, lét á hana húfu, og lagði
hana í rúmið í stað drotningarinn-
ar. Hún gaf henni og skapnað og
yfirbragð drotningarinnar, nema
augað, sem hún hafði mist, það
gat hún ekki gefið henni aftur. En
til þess að konungur yrði einskis
var, þá varð hún að leggjast á þá
hliðina þar sem sem augað vant-
aði. Nú kemur konungur heim um
kveldið og verður alshugar glað-
ur, er hann heyrir að sér sé fædd-
ur sonur, og ætlar nú inn til konu
sinnar, er hann unni svo mjög, og
sjá hvernig henni liði.
Þá kallar kerling í skyndi: „I
allrar hamingju bænum, dragið
sparlökin fyrir, drotningin þolir
ekki enn að sjá í birtuna og verð-
ur að vera fullkomlega i ró.“ Kon-
ungurinn sneri þá aftur, og kom
honum ekki til hugar, að fals-
drotning lægi i hvílunni.
En um miðnætti, þegar allit
aðrir voru í fasta svefni, bar svo
til að barnfóstran, sem vakti alein
hjá vöggunhi, sá dyrnar opnast og
réttu drotninguna koma inn. Hún
tók barnið úr vöggunni í faðm
sér og gaf þvt brjóst. Siðan hag-
ræddi hún koddanum, lét barnið í
vögguna og breiddi yfir það. Ekki
gleymdi hún heldur rádýrs kálfin-
um, heldur gekk hún þangað sem
hann lá úti í horni og strauk a
honum bakið. Eftir það gekk hún
þegiandi útum dyrnar og spurði
barnfóstran hallarverðina morgun-
inn eftir hvort nokkur hefði geng-
ið inn í höllina þá um nóttina, en
þeir kváðu nei við og sögðu: „Við
höfum alls engan séð.“ — Svona
kom hún margar nætur og mælti
aldrei orð frá munni; barnfóstran
sá hana alt af, en dirfðist ekki að
segja nokkrum manni frá því.
Þannig leið nú nokkur tími, en
þá var það eina nótt að drottning
tók að mæla og sagði:
„Hvað er uin barn rnitt
og hvað er um rá?
Enn kem eg tvisvar .
og búið er þá.“
Barnfóstran svaraði henni ekki,
en þegar hún var horfin fór hún
til konungs og sagði honum frá
öllu. „Æ, guð minn góður, hverju
sætir þetta“, mælti konungur,
„næstu nótt vaki eg hjá barninu?“
Um kveldið fór hann inn i stof-
una þar sem barnið var og um
mi/ðnætti kom drottningin aftur
og mœlti:
„Hvað er um barn mitt
og hvað er um rá?
Enn kem eg eitt sinn
og búið er þá.“
Og hlynti hún að barnunganum
cins og hún var vön að gera áður
cn hún hvarf. Konungurinn áræddi
ekki að yrða á hana, en samt
vakti hann hjá barninu líka næstu
nótt. Þá mælti hún aftur:
„Hvað er um barn mitt
og hvað er um rá?
í þetta sinn kom eg
og búið er þá.“
Þá stóðst konungur ekki lengur,
beldur hljóp hann til konu sinnar
og miælti: „Þú getur ekki verið
nokkur önnur en elsku konan
mín."
Þá svaraÖi hún: „Eg er elsku
konan þín“ —
Og á sama augnabliki var hún
íyrir náð Drottins orðin lifandi
aftur, hraust og heilbrigð, rjóð og
bragðleg. Þá sagÖi hún konung-
inum frá níöingsverkinu, sem
galdranornin arga og dóttir henn-
ar höfðu unnið á sér. Konungur
Iét þá draga þær báðar fyrir dóm
og voru þær til dauða dæmdar.
Með dótturina var farið til skógar
og rifu óarga dýr hana i sundur,
en móðirin var á bál borin og lést
við mikil harmkvæli. Og jafn-
skjótt sem hún var brunnin til
ösku leystist rákálfurinn úr álög-
unum og fékk aftur mannsmynd
sína; lifðu þau systkin farsæl upp
frá því og skildu aldrei alt til æfi-
loka.

H GLEÐILEGRA JÓLA
H
úskum við öllum okkar viðskiftavinum.
^ Gosdryklcjaverksm. MÍMIR
n
uHUMmmmMHKMnnnnMnmm
GLEÐILEG JÓL!
Matthildur Björnsdóttir,
Laugaveg 36.