Vísir - 24.12.1930, Blaðsíða 6

VlSIR
Nei, Kristrún þurfti ekki að
spyrja. Það hafði ekki verið
neitt bréfið —, og hún spurði
heldur einskis i þá átt.
„Var fnargt i víkinni, Björn
rainn?“
„O-nei. Jón á Völlum var þar
og einn drengjanna með hon-
um. Eg hitti ekki fleiri úr sveit-
ínni, en það hafði verið fleira
um manninn i víkinni í gær. En
það var ferðafólk úr fjarlægari
sveitum, sem ætlaði suður með
bátnum.“
„Þú hefir fengið þetta, sem
vantaði?“
„Já, eg fekk það alt, Kristrún
mín, eg skildi töskuna eftir
frammi hjá Guðrúnu.“
Björn var búinn að opna
blaðastrangann, en lagði hann
aftur frá sér.
„Eg lield eg lesi ekki blöðin i .
kveld, Kristrún. Eg er þreyttur
og mér er margt í hug.“
Guðrún kom nú inn með
skálarnar. Hún hjálpaði Krist-
rúnu og hagræddi, og að mál-
tíðinni lokinni gekk hún til
eldhúss til að fela eldinn og fór
því næst til rekkju.
— Björn rétti út höndina og
dró til sín lampann, sem var á
borðinu milli rúmanna, og
slökti á honum. En hirtu vetr-
arnæturinnar lagði inn um
frosthvítar rúður baðstofu-
gluggans, enda engin tjöld til
þess að draga fyrir hann. Ann-
að veifið færðist norðansvalinn
i aukana og gnauðaði við þekj-
una.
„Annað kveld, Björn minn,“
sa"ði Kristrún, „ætla eg að
biðja þig að kveikja á kertun-
um hérna á borðinu. Það er þó
altaf fróun að horfa á.blessuð
Ijósin. Það er eins og þau beri
jólagleðina í bæinn.“
„Elinu jólagleðina,“ sagði
Bjöm og það var örlítill vottur
beiskju í röddinni.
Hóstakviða greip Kristrúnu.
Það var eins og brjóstið ætlaði
að shtna sundur. Hún hl jóðaði
og andvarpaði á vixl. Björn
stökk fram úr rúminu og
Icveikti og gaf henni úr lyfglas-
inu sem læknirinn liafði skilið
eflir, til þess að gera þó eitt-
hvað, eins og siður var sveita-
lækna, þegar svo var komið, að
í ra-uninni var vonlaust um að
halda áfram baráttunni við all-
ar þær óvættir, sem fátæktinni
voru samfara fyrr á árum. Svo
hagræddi Bjöm Kristrúnu sem
best hann mátti og liallaði sér
útaf.
„Það styttist óðum, Bjöm,“
sagði hún, „þegar hún mátti
mæla. „En eg er glöð, ef eg fæ
að vera ein jólin enn hjá þér og
þeim.“
„Já, það er eins og allar f.jar-
lægðir minki um jólin,“ sagði
Björn til þess að gleðja hana,
en í rauninni hafði honum
aldrei fundist nein vegalengd
eins óralöng og sú, sem nú var
á milli þeirra og bamanna.
„Þau undu svo vel hérna,
þegar þau voru búin að kveikja
á kertunum sínum á borðinu,“
sagði Kristrún lágt og eins og i
draumi.
„'Þíiu voru svo glöð yfir kert-
unum sínum, rauðum, hvítum
og bláum. Það var svo hjart við
hvítar rúðurnar. Það var hirta
saklausrar gleði í augum ham-
anna vfir kertaliósunum. Kann-
ske það ljómi af þeún enn, þar
sem þau eru nú, þótt langt sé
hðið.“
„Þau Iiugsa heim,“ sa«x;
B.jöm lágt, „Það er eg viss um.“
Hann hafði ekki fleiri orð
um það, þvi hann hevrði, að
rÖdd Iiristrúnar var þrungin
klökkva.
Svo mæltust þau ekki fleira
við. Vindurinn gnauðaði nú án
afláts við þekjuna. Annars
heyrðist ekkert nema skerandi
hósti gömlu konunnar við og
við og gangur gömlu vegg-
klukkunnar.
Og nóttin leið og dagur rann,
dagur sem leið eins og allir hin-
ir, var sama endurtekning
strits og starfa. Og }>egar dagur
var að kveldi lcominn og störf-
um lokið, var birtan óvenju-
lega skær, sem lýsti upp frost-
hvítu rúður litla baðstofuglugg-
ans. Þar loguðu litlu kertin
gömlu konunnar, blá og hvít og
rauð. Og það var sæluljómi í
augum liennar. Ferill hennar
var nú að kalla á enda. Allir
erfiðleikar, alt strit, öll von-
brigði, voru að baki. Hún hafði
lagt leið sína til liðins tíma, því
seint og um siðir liggja allar
götur til liins liðna.
Björn sat á rúmstokknum
hjá henni og undraðist hversu
bjart var yfir svip hennar. Það
er jólagleðin, hugsaði hann, en
það var í rauninni hin mikla
hirta að liandan, sem mildaði
svip gömlu einyrkjakonunnar,
er hún var að hef jast af jarðlifs-
stiginu yfir í ljóssríkið, Og það
var þá fyrst, er góð stund var
liðin, er kertin voru útbrunnin
að kalla, að einyrkjanum gamla
var ljóst, hvað gerst hafði.
Hann horfði á andlit hennar
fast og lengi. Það var ekki um
að villast. Ivristx'ún var húin að
kveðia börnin sín. Hann lagði
hnykluðu, hrafóttu höndina á
enni hennar og lokaði augum
hennar.
í huga hans var undarlegl
sambland viðkvæmni og hörku,
sælu og soruar. Hugur hans fló
til löngu liðins jólakvelds, er
hann liafði setið þarna við
borðið með Steina litla i fang-
inu. Honum hlýnaði um lijarta-
ræturnar, er hann mintist þess-
arar sæluslundar. Hve auðugur
var hann eldci þá, í allri ör-
birgðinni. Með litla drenginn í
fanginu, við borðið með ljóm-
andi jólaliósunum, hafði hon-
um fundist alt eins og ljósum
vafið framundan. Vegna hins
innilega sambands við saklausa,
hreina harnssálina, sem bar
svo takmarkalaust traust til
hans, hafði honum fundist, að
sér væri allir vegir færir til
bamingjulandsins. Þessa stund
lifði liann af nýiu. En kertin
dóu út, eitt af öðru, og hann
fann, að hann var einn. Hún
lika, sem aldrei hafði brugðist,
var liorfin honum.
Er góð stund var liðin, gekk
Björn út. Hann hafði setið
jxarna á rúmstokknum í myrlcr-
inu og honum fanst, að hann
mundi hafa gott af því, að
anda að sér hreinu lofti. Hann
hallaðisí unp að bæjardyra-
stafnum og horfði unp og fram.
Stjörnubirtan mikla var yfir
öllu. Áin var eins og síkvikt
silfurband og það glamþaði á
snióbreiðuna, sem huldi alt
undirlendi, en á milli voru
skógarásarnir, eins og dökk fer-
líki, því norðansvalinn hafði
sópað snjónum af kjarrinu.
Hann leit fram á þessari stund,
en líka aftur. Minningarnar um
það, sem liðið var, voru yfir-
sterkari í svip. Hann liafði
margs að minnast. Og það
hafði ekki altaf verið tómt strit.
Krislrún hafði verið honum
góð — altaf. Hann bar liönd
upp að enni sem snöggvast.
Hve lítils hann hafði verið
megnugur, hugsaði hann. Hann
leit enn fram og fvrir liugskots-
augum sínum leit hann Litlu
Tungu, eins og liann liafði svo
w Zá
GLEÐILEG JÓL!
Theódór N. Sigurgeirssort.
OOQQQQQQOQQQQQQQQQQQQQQQQt
Xl GIÆÐILEG JÓL!
Ódýri basarinn
SQQQOQQOQQQtKSÍÍÍSQQQQQQQQQOÍ
%r
| GLEÐILEG JÓL!
B Hermann Hermannson
8
|j Versl. Víðir.
íl I
QQQQQQQQQQÍiQQQQQQQQQQQQQQt
USQQQQQQQQQtHÍtÍtXÍQQQQQQQQOt
«
«
i GLEÐLLEG JÓLJ
Sveinn Þorlcelsson.
I
áÖÍSQQCQQOQQQÍXSÍSÍiQQQQQQQQQt
«SQQQQQOQQQ<SÍSÍSÍStSQOQOOOQQQ«
| • |
S GLEÐILEGRA JÖLA
óska eg öllum mínum við-
skiftavinum.
j; Kolav. Ólafs Ólafssonar.
S! 3
S< 55
q0QQQQQQQQQCQ0QQ<ÍQQCQQ<S<SQ<
SQOQQQQQQQ<S<S<S<S<SQQQQQQQQQȒ
GLEÐILEG JÓL!
8
«
liristol.
SQ<SQQQ<SQQ<SQQQQQQQQQQQ<SQQ<SQ
oft áður dreymt um liana, með
hávaxna viðu á hverju liolti, en
túnum á milli. Einhver annar
lætur þá drauma mína rætast,
liugsaði hann, seint og síðar
meir, einhver annar, en — ekki
af minni ætt. í fjarska voru
fjöllin snævi þakin. Aftur blasti
virkileikinn við, frosnár mýrar
og kjarrholt og óbeisluð áin. Og
Birni var það ljóst, að örlög
lians voru þau, að glata öllu,
nema viljanum til að strita á-
fram, eins og Iiann hafði gert
aíla æfina. Og svo gelck hann í
bæinn sinn gamla, inn til Krist-
rúnar, — i kuldann og myrkrið
og einveruna.
2|!!K81ll!ISSlll2Kl!!l!lfII!l8IHII2SSII!IIIIII!!l!I!I8SKISIl!BIIIII!IIII!liyillllfl|
s=
£= GLEÐILEG JÓLl
[ 1 H/f. Efnagerð Reykjavikur.

<I!llllllllllIlimUUIIll!IIIII!Ulllillll!lUIUII21i!lIllllllllllIIIUniII£IIUI!»
imiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiíiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiím
icano Sm5-
GLEÐILEG JÓL!
55 kökk fyrir viðskiftin á árinu.
Jón Hermannsson, úesmUkm. S.
1 M
liiiiiiiiiiiiiiHmmiiiinmiiiiuiiiiiiiiimiiiiiiiniiiiEiiaiiiiiiiiiiiiiiiii
Óskum öllum okkar mörgu viðskiftavinum
GLEÐILEGRA JÓLA.
KLÖPP.
íniUIHIHUIIHIIUIUiSIHIHBIIIHHIIIIIIIIIIIIIIIUIIIIilllfilIlHIUlinilllPÚI =s S
GLEÐILEG JÓLl

Hljóðfæraverslun Helga Hallgrímssonar.
[ : ' ' i §|

IIII!!!Illl8ll!8ISII!!H!llIIIB!S!ilÍllilllSI!II!llllllIfiÍUÍIIfilIIII8UIIIHH!IIfiS!!l