Vísir - 24.12.1930, Blaðsíða 4

VÍSIR
Hve djúpan frið hún færir,
hin forna, helga sögn,
og andann altaf nærir
með orði sínu’ og þögn.
Hún dula sögu segir
um sveitir himna-ranns, —
í hennar orðum eygir
þú auð og veldi manns.
Ei gulls né gimsteins baugum
var gæddur Mannsins Son, —
í blíðum barnsins augum
skein björt hin æðsta von.
Það alt, sem æðst í heimi
og indælast er til,
fer dult, sem smábarn dreymi
um dægra’ og ára bil.
I svína’ og sauða jötu
var Sannleik boðið rúm, —
hann gengur sína götu, —
í gegnum birtu’ og húm.
Hún hófst á kærleiks-kossi,
sú kvalafulla leið, —
hann lífi lauk á krossi,
er léttir allra neyð.
Þótt sannleiks kynja-kraftur
sé krossfestur um hríð,
hann rís upp ungur aftur,
er ofar rúmi’ og tíð.
Guðs frið á jörð hún færir,
hin forna, helga sögn,
og andans útsýn stærir
með orði sínu’ og þögn.
Hún þegir yfir öllu,
sem ekki’ er nokkurs vert, —
um skraut í hárri höllu
og hermanns sverðið bert.
Því alt hið ytra’ er fisið,
sem andblær með sér ber,
er fýkur fölt og visið
og framar enginn sér.
Þess ríki rís ei aftur,
sem rángirnd veitti hlíf. —
Hið innra’ er andans kraftur,
og innra’ hið sanna líf.
Hið ytra altaf svíkur,
og eftir verður fátt.
Hið innra’ er andinn ríkur
með auð sinn, tign og mátt.
Hið ytra’ er aðeins hjúpur,
sem eyðist, hverfur senn.
Hið innra dulardjúpur
fer Drottins andi’ um menn.
Um andans Edens-völlu
hið ytra er visnað blað, —
hið innra’ er fyrir öllu,
um eilífð stendur það.
Hve háan frið hún færir,
hin forna, helga sögn,
og andann altaf nærir
með orði sínu’ og þögn.
Jakob Jóh. Smári.
Koma Krists.
Eftir Aimeé Blech.
Það var aðfangadagskvöld.
Snjórinn féll í stórum flögum;
sléttan var snævi þakin, eins
langt og augað eygði. Kyrð ríkti
yfir öllu.
Yst í skógarjaðrinum, á
mjórri götu, undir snævi þökt-
um trjánum, kom maður gang-
andi seint og þreytulega, upp-
gefinn af langri og erfiðri ferð.
Hann var ungur berhöfðaður
og mjög fátæklega búinn. Hár-
ið hékk rennvott niður um hið
tignarlega enni hans, og það
var einkennilegur glampi i
livössum auguiium. Sambland
af mætti og mildi gerði svip
lians ákaflega aðlaðandi. — —
Hann gekk áfram í djúpum
liugsunum, þangað til eiltllvað
mjúkt varð fyrir fæti lians.
Hann beygði sig niður og tók
upp lítinn þröst, hreyfingar-
lausan og hálfdauðan úr kulda.
Með viðkvæmu brosi stakk
bann fuglinum inn á brjóst sér
og settist svo stundarkorn nið-
ur við veginn.
I fjarska sást alsnjóugur
turn á þorpskirkju einni. Ó-
kunni maðurinn stóð þreytu-
lega upp, leysti fuglinn úr
fangelsínu og hélt áfram ferð
sinni; en fuglinn flaug aftur
leiðar sinnar, glaður og endur-
lifgaður.
Það var komin nótt, þegar
hann kom til þorpsins. Hann
gekk frá liúsi til liúss og baðst
gistingar, en alstaðar var hon-
um útliýst. Dyravörðurinn í
kastalanum leit fyrirlitlega á
hann og sagði með litilsvirð-
ingu:
„Heldurðu að eg fari að ó-
náða húshónda minn fyrir
svona flæking. Hafðu þig á
burt!“
Þegjandi hélt ókunni maður-
inn leið sina; dyravörðurinn
liorfði forvitinn á eftir honum,
lionum fanst hann ekki vera
vanalegur flækingur, enda þótt
liann væri fátæklega til íara.
Hann barði að dyrum á
firestsetrinu og þjónustustúlk-
an sem gaf lionum tortrygnis-
legt auga, vísaði lionum inn i
betri stofuna. Presturinn kom
inn með bænabók í hendinni.
„Bróðir,“ sagði ókunni mað-
urinn auðmjúklega, „viltu
skjóta skjólsliúsi yfir mig eina
nótt?“
Reiður og undrandi liorfði
presturinn á hinn einkennilega
gest sinn. Hann varð eldrauður
í andliti af gremju yfir því,
að aumingja flækingur skyldi
kalla sig bróður. Aldrei liafði
lionum verið sýnd slik ósvífni
fyr.
„Bróðir,“ hélt ókunni mað-
urinn áfram. „Eg bið þig í
nafni Krists, þess sem þú þjón-
ar, viltu veita mér viðtöku?“
„Hann víkur kunnuglega að
mér,“ hugsaði presturinn,
„hann hlýtur að vera geggjað-
ur.“
Hátt sagði hann: „Þér skjátl-
ast, vinur minn, eg get ekki
hýst neinn. Farðu þarna út til
hans Jóns bónda, það getur
hugsast, að hann lofi þér að
sofa i hlöðunni.“
Hann horfði reiðulega á eft-
ir ókunna manninum, sem
gekk hægt og þreytulega burtu.
„Ef til vill hefði verið réttara
af mér, að gera lögreglunni að-
vart,“ hugsaði hann með sér.
Bær Jóns var spölkorn fyrir
utan þorpið. Þegar ókunni
maðurinn kom þangað, var
hann orðinn svo þreyttur, að
lionum hefði ekki verið unt að
halda lengra. En bóndinn vis-
aði lionum ekki burtu. Hann
var stór, óheflaður maður, en
.i rauninni lijartagóður.
„Ef þú vilt láta þér nægja
fjósið,“ svaraði hanu, þegar
hann var beðinn gistingar, „þá
máttu vera. Eg skal senda
hálmvönd út til þin, til að sofa
á, og konan mín geíur þér svo
góða súpu i stórri skál, þvi að
nú er aðfangadagskvöld.
Komdu inn fyrir!“
Ókuuni maðurinn tók með
gleði móti boðiuu og gekk inn
i eldhúsið. Þar setti bóndakon-
an fyrir haun súpuskál, um leið
og hún muldraði eittlivað ó-
skiljanlegt fyrir munni sér.
Þegjandi borðaði liann mat
sinn og settist svo fyrir framan
eldstóna, til þess að þurka föt
sín, sem vatnið rann úr við eld-
inn, sem skíðlogaði. Tvö litii
börn bóndans, sem höfðu ver-
ið að leika sér í einu horninu
á eldhúsinu, komu nú nær, því
að brosið, sem lék um varir
ókunna mannsins, dró þau að
sér, og ekki leið á löngu, áður
en mjög vel féll á með þeiin
öllum. Klara litla settist sjálf
á hnéð á ókunna manninum
og hvíldi liöfuð sitt ástúðlega
á lierðum hans, en Pétur litli
þrýsti sér fast upp að honum
og lét hverja spurninguna reka
aðra.
„Segðu mér, lierra minn,
liver ertu?“
„Einstæðings göngumaður.“
„Hvar áltu heima?“
„Mér er hvergi markaður
bás.“
„Hvers vegna komstu hing-
að?“
„Til þéss að þeir, sem fylgja
mér, geti kynst mér og lært að
fylgja boðum mínum.“
„Viltu setjast að hjá okkur?“
sagði Pétur, „mér finst þú vera
svo góður og vinalegur. Eg skal
láta þig fá rúmið mitt.“
„Og eg skal gefa þér stóru
brúðuna mína,“ sagði Klara
litla, „eg elska þig —----Þú
ert svo líkur frelsaranum, Jesú
Ivristi.“
„Sestu að hjá okkur,“ sagði
Pétur litli aftur og lagði nú fast
að honum.
„Eg má hvergi setjast að,“
sagði ókunni maðurinn og
brosti angurblítt.
„Þá vil eg líka fara, taktu
mig með þér,“ sagði Pétur á-
kveðinn.
„Og mig líka,“ sagði Klara
litla.
„Elsku litlu diörn, þið eruð
of lítil enn. Þegar ykkur vex
fiskur um hrygg, skal eg leita
vkkur uppi.“
„Þú ætlar þá að muna eftir
því og gleyma því ekki,“ sagði
Pétur.
„Komið þið nú, krakkar, það
er kominn háttatími,“ hrópaði
móðirin, sem kom inn í því,
„og setjið þið tréskóna ykkar
fyrir framan eldstóna, svo að
„Jólapabbi“ gleymi ykkur
ekki.“
En börnin voru ekkert á því
að hlýða henni. Klara litla
greip með báðum höndum fast
í ókunna manninn, svo að móð-
ir liennar varð að rífa liana
burt með valdi. En litla telpan
linti ekki á hljóðunum og hróp-
aði:
„Eg vil vera kyr hjá fína
manninum, eg vil vera kyr hjá
fína manninum.“
Pétur litli, sem hafði séð
fram á, að hann yrði að hlýða,
spurði móður sína:
„Hvar á fíni maðurinn að
sofa, mamma?“
„I fjósinu,“ var svarað í höst-
um tón, „hann er ekki fínn
maður, hann er flækingur.“
„Nei, nei, hann er fíun mað-
ur,“ andæpti litli drengurinn.
Svo kom bóndinn, að sækja
gestinn, sem ennþá sat kyr fyr-
ir fráman eldinn og starði fram
undan sér, á fjóra, lillu tré-
skóna.
„Komdu nú,“ sagði hann, „og
mundu eftir þvi að halda þér
sem næst mér, þegar við göng-
um yfir hlaðið, þvi að varð-
bundurinn er grimmur.“
Ti-yggur kom urrandi til
þeirra, en óðar en liann kom
að þeim, lét liann í Ijósi ótvi-
ræð merki um vináttu sína við
gestinn, flaðraði upp uin hann
og sleikti lipndur hans.“
„Þú lilýtur að vera töframað-
ur,“ sagði bóndinn, því að þú
töfrar bæði börn og dýr. En þú
mátt ekki trylla fyrir mér kýrn-
ar mínar.“ Þeir gengu inn í
fjósið og Tryggur með þeim.
„Hérna er liálmvöndull og
gömul liestábreiða; þú ættir að
geta látið fara vel mn þig,“
sagði bóndinn. „Á básinn þinn,
Hvit,“ sagði liann um leið og
liann sneri sér að einni kúnni.
Svo fór liann og lokaði fjós-
dyrunum.
Pétur litli lá í rúminu sínu
og bylti sér, án þess að geta
sofnað. Andlitið á gestinum
vék ekki frá augum hans. Hvað
honum hlyti að vera kalt í fjós-
inu. Og það var svo sem auð-
séð, að hann hlaut að vera
mjög fátækur, úr því hann álti
ekki einu sinni neitt höfuðfat.
Alt í einu datt barninu í liug:
„Nú kemur „Jólapabbi“ auð-
vitað ekki með neina jólagjöf
lianda honum, því liann veit
ekki af gestinum. Ætti eg ekki
að gefa lionum aurana, sem eg
á i sparibauknum mínum. Og
líka nýju húfuna mína. Þegar
allir eru sofnaðir, ælla eg að
fara út í fjós.“
Hann læddist liægt yfir snjó-
inn út að fjósinu. „Hvað skyldi
vera orðið af Tr\'gg, hann er
liorfinn af hlaðinu?" Pétur
oimaði bægt fjósdyrnar: „Nei,
hvað þetta var skritið! Hérna
var skínandi bjart og þarna
lágu skórnir fína mannsins.“
Hann laut niður og lagði alla
peningana sína í annan skóinn
og húfuna i liinn; svo rétti
hann úr sér og stóð steinliissa
á því, sem fyrir augu lians bar.
„Hvít“ lá fyrir framan hálm:
vöndulinn og á hinu breiða
baki hennar livíldi höfuð gests-
ins, sem svaf vært; asninn
hafði snúið baki við jötunni og
virtist starida heillaður af því,
sem hann sá, en báðir heim-
iliskettirnir höfðu hringað sig
á fótum ókunna mannsins, til
þess að lialda á þeim hita, en
Tryggur sat við liöfuðið og hélt
þegjandi vörð. Allur hópurinn
var vafinn í livítu ljósi og Pét-
ur nuggaði sér um augun og
hélt að sig væri að dreyma, er
hann sá bjarta, gylta stjörnu
rísa yfir liöfði þessa nýja vin-
ar síns og stíga liægt upp í
rjáfrið á fjósinu, sem opnaðist
liægt, lil að hleypa henni út.
Alt í einu flaug drengnum
í lmg hugsun, sem kom honum