Vísir - 24.12.1933, Blaðsíða 5

V í S 1 R
DAGMAL
Giuki á kaldan glugga
geíslar ineð léttum fingrum;
uetri á flótta víkja,
vekjendur, himin-sendir.
Fölnar á freðnu gleri
frostrós, er stóð i blóma;
sólrún á svella vanga
sumarsins boðskap letrar.
Rís upp úr rökkurdjúpi
roðiuindi himni móti
hauður, sem ey úr hafi
hlæi við sæfaranda.
Eftir RICHARD BECK.
Fannþakin, fangvið sléttan,
frosnum er líkist sævi — —
dauðahaf dimt á svipinn
dögnn með brosi heilsar.
Borgin í bragði döpur,
brúnþungum skuggum vafin,
húmfjötrum af sér lirindir,
hækkandi fagnar degi.
Skal þá ei hauðurs herra
hrista sér mók af augum,
sókndjarfur, sigurglaður,
sækja á dýpstn miðin?
Ljósið í heiðarglugganutn
Læknisfrúin unga varpaði önd-
inni þunglega, á me'ðan hún
breiddi mjallhvítann dúkinn á
borðið, og raða'ði blómsturvösum
og kertastjökum eftir miöju borð-
inti endilöngu. Þessu vildi hún
ráða, að gera jólaborðið aðlaðandi,
það yrði hvort sem væri það eina,
sem yrði jólalegt.
Aldrei hafði henni dottið i hug,
að maðurinn hennar væri eins mik-
ið á móti því að halda jólin há-
tíðleg1 eins og hún hafði komist að
raun um.
Bæði hann og fleiri, höfðu sagt
henni, að hann væri trúlaus mað-
ur, en hún hafði litið mark tekið
á því. Hún hafði aðeins mttnaS
eftir því, sem allir sögðu, að Jó-
hannes væri góður drengur, sem
ekki vildi vamm sitt vita, og allt
af mundi reynast hertni vel.
Vist hafði hann veriö henni góð-
ur, en samt hafði henni stundum
fundist hún vera einstæðingur,
siðan hún kom hingað að Hlíðar-
dal. Þaö var nú sjálfsagt ekki
hans sök, þó að hún saknaði
mömmu og mörgu systkinanna
sinna.
Hún var varla enn búin að átta
sig á þvi, hvað kjör hennar vorú
mikiö ibreytt. Hún haf'ðS veri'5
glaður og áhyggjulaus unglingur
heima á Halsi, en varð svo skyndi-
lega, húsfreyja á stóru heimili.
— Húsfreyja! hún brosti nap-
urt, það voru aðrir en hún, sem
réðtt, hér í Hlíðardal. Hún haf'ði
einhverntíma heyrt sagt, að sumir
væru fæddir til að stjórna, en
aðrir til að hlýöa, hún var líklega
í þeirra hóp, sem voru fæddir til
að hlýða, lítil og kjarklaus eins og
hún var.
— — Anddyrishurðin skall
harkalega upp að veggnum, frúin
hrökk við.
— Hvaða ósköp ganga á, sagði
hún hálfhátt, og hljóp fram til að
loka húsinu.
Bylur var skollinn á, og hafði
íent inn, svo að henni gekk erí-
iðlega að láta hurðina- falla að
stöfum. Hún var að stríða við
þetta, þegar maðurinn hennar kont
utan úr hríðinni.
— Sæl kona góð! sagði hann
hress í bragði, og hristi snjóinn úr
loðhúfunni sinni.
— Hefir nú fylgjan mín verið
að leika sér að hurðinni.
— Það lítur helst út fyrir það,
sagði hún annars hugar, og horfði
út í dimmviörið. Alt í cinu breytt-
ist svipur hennar og varð ótta-
sleginn.
— Heldttrðu að það geti skeð,
að þeir Óli og Einar hafi lagt af
stað frá Hvamrni, og séu núna á
heiðinni.
— Nei, nei, þeir hafa ekkert
lagt af stað í svona tvísýnu veðri.
Eg sagði þér áðan að Óli símaði
til mín frá Hvammi, og sagði mér
að viö skyldunt ekki búast við
þeitn ef vont yröi veöur, þeir gistu
]tá í Hvammi. Eg er nú ekki sér-
lega órólegur út af þeim. Óli er
skynsamari strákur en svo, aö
hann fari að flana út í einhverja
vitleysu. Svona nú ljúfan mín,
komdu nú inn, og faröu að gæða
ntér á krásunum þínum, eg er orð-
inn matlystugur skaltu vita.
Óttinn yfirgaf hana ekki.
— Óli er kappsamur eins og þú,
guð má vita hvort þeir hafa ekki
lagt af staö.
Læknirinn togaði í lokka hennar,
sveigði höftrð hennar aftur á bak,
og kysti hana undir hökuna.
— Ásta Ólafsdóttir, eg spyr þig
í fullri alvöru, hvenær ætlarðu að
hætta að vera hræðslugjörn?
Hún reyndi að hefna sin, en þá
snaraði hann henni á handlegg sér
og sagði: — Nú tek eg þig nauð-
uga og viljuga — og bar hana inn
í borðstofu, þar setti hann hana á
stól, og kallaði svo hátt, að
glumdi í húsinu : — Kata og Ólína
kornið þið með mat, við erurn orö-
in svöng.
— Eg ætla að fara fram til
þeirra, sagði Ásta, og gerði sig
líklfega til að standa á fætur, en
bún. fékk ekki að fara. Maður
hénnar sagði: —. Að litlar stúlkur
ættu altaf að vera þægar og góðar,
og fara eftir því, sem þeirn eldri
og reyndari menn segðu.
Hún sat kyrr, en sag'ði með
Jiykkju: — Að stúlkurnar bæru
enga virðingu fyrir henni vegna
þess að hann færi altaf með hana
eins og krakka.
Hann horfði brosandi á hana og
síðan á borðið: — En hvað þú
ltefir skreytt borðiö fallega, það er
rétt eins og við ætluöum að fara
að gifta okkur aftur.
Hún þagði, það var ekki svo
auðvelt aö tala, þegar gráturinn
sat i kverkunum. Hvers virði var
eiginlega þet.ta boröskraut henni?
Ilér voru engin jól, alt var hvers-
Jagslegt og venjulegt, enginn há-
tíðablær yfir neinu. Á þessari
itunclu væri mamma aö lesa jóla-
guSíspjalliS og alt heimilsfólkið
sæti umhvcrfis hana, og hlýddi á
með sömu hjartans athyglinni og i
fyrra og árið þar áður.
Heima voru jólin altaf hátíðleg.
Þreyta annríkisins breyttist í eftir-
væntingu því að allir vissu, að
hátíSaskapiö kom stundvíslega
klukkan sex.
Jólin breiddu fegurðar og friöar-
blæju yfir ait og alla, þá voru all-
ir sáttir og samhuga.
— — Þegar þau höfðu loki'ð
við að snæða, spurði læknirinn eft-
ir blöðunum, sem hann hafði feng-
ið með síðasta pósti, og settist með
þau i ofnkrókinn, ráðinn í að láta
fara vel um sig. En Ásta rólaði sitt
á hvað um stofumar og fram í
eldhús, eirðarlaus og óánægð með
sjálfa sig og alt.
Alt var það á sömu bókina lært,
að Óli skyldi nú þurfa að verða
veðurteptur í Hvammi. Úti öskr-
aði koldimm hríðin, það var ekki
jólaveður, og engin bréf hafði hún
fengið að heiman, engar jólaóskir,
ekkert! Mest af öllu langaði hana
til að fleygja sér upp í rúm og
gráta, en hún stilti sig, og fór inn
í skrifstofu til manns síns. Myndin
af Óla blasti við henni, þegar hún
kom inn í dyrnar, brosið á vörum
lians var svo eðlilegt, að það var
næstuin þvi eins og myndin væri
lifandi. Óli, bróðir niannsins
hennar, var henni jafn kær og
hennar eigin bræður. Káti, góöi,
Óli, hann hafði ætiaö aö dvelja hjá-
þeim í jólaleyfinu ásamt skóla-
bróöir sínum, en þá fór það svona.
Skyldi honum nú ekki leiðast i
Hvammi? Nei, það var vist eng-
in hætta á þvi. Óli var alstaðar
hrókur alls fagnaðar.
Læknirinn íleygði blöðunum frá
sér, teygði úr sér og geispaði.
— Blöðin eru ekki lesandi fyrir
trúarhræsni, eg held þeir ættu að
birta almennilegar þjóðmálagrein-
ar, í staðinn fyrir þessar jólahug-
leiðingar og væmnu jólasögur, sem
cnga bæta og enga fræða. Hann
leit á konu sína, gekk svo til henn-
ar og tók hana í faðm' sér.
—- Ósköp er stúlkan mín stúrin
á svipinn, langar hana heifn til
mömmu núna? Ásta svaraöi engu,
hún var vön að þegja l>egar illa
lá á henni. Hann beið ögn eftir
svari, svo spurði hann: — Eða
er þaö jólaleysið, sem að þér am-
ar. Blessuð góöa, spilaöu og
syngdu jólasálma, og láttu stúlk-
urnar syngja með þér. Eg skal
\era eins og liver önnur sauðmein-
laus rola, og ekki skipta mér af
néinu, hafðu bara alt eins og bú
vilt.
Æ, þetta sagði hann of seint, nú
fanst henni allir ytri siðir ver.a
hjóm, þegar jólagleöina vantaöi.
En vegna stúlknanna, herti hún
s:g upp, og spilaði nokkur sálnia-
illllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
GLEÐILEG JÓL!
Verslunin Varmá.
llllllllllllllEllllllllllllUIIIIIIIIIIIIIIIlllllllllKIUIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIIi
GI.EÐILEG J0L:
Páll Hallbjörnsson.
u
GLEÐILEG JÓL!
HEYKJAFOSS.
piiiiiiHiiiuuiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiy!
GLEÐILEG JÖL!
Verslun Ben. S. Þórarinssonar.
IhhhuhihuhiihiiiihihhhiiihiihiiiihhiiiiiihkuiiihhiiiihhhhI
ææææææææææææææææææææææææææ
æ æ
æ æ
æ G L E fí 1 L E G .1 Ó L!
æ
Tóbaksverslunin London.
æææææææææææææææææææææææææbö
GLEfílLEG J Ó L!
Versl. Þór. B. Þorhikssonar.
<3tó>
G L E fí I L E G J Ö L!
Golt og farsælt nýár og þökk fyrir við-
skiftin á líðandi ári.
Þvottaliúsið Geysir.
æ
æ
2