Vísir - 24.12.1933, Blaðsíða 18

VlSIR
Óskum öllum okkar viðskiftauinum
GLEÐILEGRÁ J Ó L A.
Þvottahúsið Drífa.
K
U
n
n
n
n
n
GLEÐILEG JÓL!
RRAUNS VERSLUN.
ææææææææææææsææraæææææææææ
æ æ
æ 88
Qg GLEÐILEG JÓLí gg
æ 88
Q0> H.f. Efnagerð Reykjavikur. Qg
æ
í»
Óskum öllum
GLEÐILEGRA JÓLA.
NATHAN & OLSEN.
iiiiinmiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiHiitsiii
GLEÐILEG JÓL!
Raftækjaverslunin Jón Sigurðsson.
ÍniHuiiiniiiiiiiiiiiiimnuiiiiiiiiiiuiiiaiiiiiiiMinuMiHiiNiMiiuiiírt
seæææseæææææææææææææææææææææ
og vorkunnsöm. Hím drap tit-
linga framan í Harriette og
sagði, að þær skyldu ekki láta
á neinu bera við börnin. Það
var hlægilegt, en Harriette var
orðin svo aðþrengd, að hún
flýði upp í svefnstofu sína,
þegar cr kveldverði var lokið.
En Bía kom alveg á hæla henni
og færði henni glas af heitri
mjólk og friðandi lyf, „svo að
hún gæti sofnað“. Hún tók það
fram, að hún væri orðlaus vfir
ástandinu á lieimilinu.
„I guðs bænum þegiðu þá,“
sagði Harriette. „Þetta er óþol-
andi. Þú hegðar þér eins og —.“
„Jæja, væna mín. Þú veist
best hvað að þér amar. En ef
eg væri í þínum sporum, færi
eg beina leið til New York.
Eg fengi mér falleg föt, — eng-
in kona hefir ráð á að vera
illa til fara, þegar hún er að
berjast fyrir hamingju sinni.
Eg þekki fornsala í horginni —
þú gætir selt emerald-hringinn
þinn —.“
„Farðu út, Bía frænka! Láttu
mig í friði!“
Hana langaði til að lienda
steini á eftir Bíu — og stað-
ráðin var hún í því, að fara
alls ekki til New York.
En hún fór samt, þegar á
laugardagsmorguninn kl. átta.
Bía stakk miða í lófa hennar
°g gaI þai' að líta áritun forn-
salans. Harriette hét því með
sjálfri sér, að þangað skyldi
hún aldrei stíga fæti.
En hún fór þangað beina leið
úr lestinni og veðsetti hringinn
sinn f>rir álitlegri fjárupphæð.
Hún frestaði því að fara að
finna Pat. Frestaði því, en fór
og keypti sér tvo skrautlega
kjóla. Frestaði þvi, meðan hún
lét liða hár sitt og snyrta. Frest-
aði því, þangað til hún þoldi
ekki lengur við. Þá simaði hún
á skrifstofuna hans. Enginn
ansaði. Hún kom á matsölu-
húsið, þar sem hann leigði.
Hann var ekki heima.
„Nú, svo hann er að vinna
— og það á laugardegi,“ hugs-
aði hún ög var grimm í huga.
„Eg fer að eins og argasti
njósnari og þefa hann uppi.“
Hún ók til skrifstofunnar og
fór inn beina leið, án þess að
berja að dyrum. Pat sat keng-
boginn við teikniborðið og
sneri baki að dyrunum.
„Hvaða ónæði er þetta! Eg
er búinn að segja, að eg þurfi
að fá að vinna í friði.“ Þá leit
hann við og sá hana. „Nei,
stúlkukind, er það þú!“
Hann vr snöggklæddur, úf-
inn og þreytulegur. Hann þreif
hana í faðm sér og faðmaði
hana ákaft og ofsalega.
„Hamingjan góða, hvað eg
er feginn að sjá þig! Hvers
vegna komstu? — Nú, það
stendur eiginlega á sama. Þú
ert komin og það er nóg. —
En kjóllinn, hvílikt djásn! Og
þú ert vist ekki reið lengur?“
Hamette tók vasaklút sinn
og þerraði augu sín og síðar
neyddist hún til að taka vasa-
klútinn hans til notkunar lika.
Hann vafði hana að sér, hugg-
aði hana og aftók það með öllu,
að hún væri vanstilt eða tára-
gjörn. Hann var framúrskar-
andi ljúfur og ástúðlegur. Hann
sagði, að Bía frænka væri
hræsnari og' þefari, sem hefði
nefið ofan i hverri kirnu. Hann
mundi reka tíkina og afkvæmi
hennar í útlegð og gat þess, að
Oswald skyldi fá sömu útreið-
ina. Hann var yfirleitt sjálfum
sér líkur og sannfærði konu
sína um, að hann ætti engan
sinn líka í víðri veröld.
Hún sá, að Pat var að vinna
að uppdráttum, sem henni
fanst hún kannast við.
„Pat,“ sagði hún steini lost-
in, „þú ert þó ekki að setja
höfuðfat á hákarlinn!“
„Sussu nei,“ sagði Pat og bar
ört á. „Heldurðu að eg láti
blaðrið í kerlingunni liafa áhrif
á mig. — Eg hefi verið að vinna
að dálitlu,“ mælti hann enn-
fremur og var óþarflega há-
vær og fljótmæltur. „Walter
Ketcham segir að liugmyndin
sé góð. — En livem fjárann
er eg nú að slóra! — Sestu nið-
ur og þegiðu eins og steinn í
tvo klukkutíma. Þá förum við
út og' sláum köttinn úr tunn-
unni.“
Pat og Harriette undu sér vel
í borginni. Harriette koin ekki
heim fjæ en á miðvikudag, og
Pat var þá i för með henni.
Þegar þau óku heim að hús-
inu sáu þau að eitthva'ð myndi
vera á seiði. Alt lieimilisfólkið
var úti í húsagarðinum. Þar
var Phyllis, og virtist vera far-
in að trúa því, að hún væri
efni í kvikmyndastjörnu, liún
lygndi augunum letilega og
sveimaði tigulega til og frá.
Michael var þar, og klæddur
í rauðan >-firfrakka. Á fótun-
um hafði hann grænu rússa-
stígvélin hennar frændkonu
sinnár og knapaliúfu á höfði.
Bía var þar, og fáránlega lil
fara að vanda. Minnie var þar
og Oswald, þó að hjónin kæmi
ekki auga á hann strax. Þeg-
ar þau óku inn fyrir liliðið,
kom heiðgult bifhjól í hend-
ingskasti fyri húshornið. Bif-
lijólið rambaði, hóstaði og
gelti og stefndi rakleitt á bif-
reiðina. Pat sveigði til hliðar
í ofboði og ók út í blómareit
við akveginn. Bifhjólið rendi
fast meðfram aiuwaðinu, rið-
aði við, en hélt þó velli. Sið-
an brunaði hjólið í gegnum
hliðið og rann í loftköstum út
veginn. Kappinn^á lijólinu ætl-
aði að taka ofan i kveðjuskyni,
en neyddist til að hætta við
það, hann veifaði hendinni of-
boðslega og hvarf sýnum.
„Hver var nú þessi asni?“
spurði Pat. Hann stökk út úr
hifreiðinni og tók að rannsaka
skemdirnar á varinu.
„Það var hann Oswald,
blessaður unginn,“ sagði ung-
frúin aldna. „Hann er ekki vel
vanur hjólinu ennþá. Og liann
kann ckki að stöðva það. En
eg sagði lionum að hann skyldi
bara aka beina leið i vestur.
Hjólið stöðvast af sjálfu sér,
þegar það cr orðið bensínlaust.
—- Þetta verður regluleg
skemtiferð!“
„Ferð!“ sögðu þau Pat og
Harrietle einum rómi. „Hvert
er hann að ferðast?“
„Til Texas! Hvert annað?“
sagði Bia. „Hann var afskap-
lega fikinn i að fara — þoldi
ekki við hérna Iengur. Og nú
er hann farinn.“ Bia baðaði út
höndunum vir'ðulega og liróð-
ug. Eg átti lilutabréf, sem eg
seldi, og fyrir andvir'ðið keyjiti
eg bifhjólið handa honum.
Hann fer til þess að liann geti
eignast Phyl fyrir konu, sein
fyrst. — En fjölskyklan lians
veit ekkerl um þetta,“ mælti
hún ennfremur dálítið á-
hyggjúfull. „Það er best að við
þykjumst ekkert vita hvar
hann sé niður kominn, þá
verða þau þe»ss fegnari jiegar
þau fá fregnir af honum.“
Michael flaug upp um liáls-
inn á móður sinni og lirópaði:
„Mamma, sjáðu inig! sjáðu!
Eg er veiðimeistari og tem
veiðihunda. Eg á tíu veiði-
hunda — tíkina og alla hvolp-
ana. Eg er orðinn formaður í
veiðifélagi strákanna — af þvi
að eg á hundana."
Harriette hélt því fram, að
frú Simiits ætti tíkina. En Bia
lét sér fátt um finnast þess-
háttar staðhæfingar. Hún
kvaðst mundu tala vi'ð Lucy
Simms á sínum tíma. Ekkert
væri eðlilegra, en að tíkin
hefði orðið fyrir slysi í New
York. „Já,“ sagði lnin ánægð,
„við höldum því fram, að Diana
hafi dáið af slysi í New York.“
Þegar hjónin fóru inn í hús-
ið var Pat þegar kallaðm- til
viðtals í símann. Að því loknu
skýrði hann konu sinni frá því,
a'ð Walter Ketcham liefði
hringt til sín og sagt, að það
væri því nær áreiðanlegt, að
honum yrði falið að byggja
minnismerkið, og væri því
nauðsynlegt fyrir hann, ’ að
leggja þegar af stað til Idalio
og tala við hlutaðeigandi nefnd.
„Ef eg fæ starfið, þá skulum
við búa á Sikiley í vetur!“ Pat
var æslur og hrifinn. „Eg verð
að fara strax, og ná lestinni,
sem fer klukkan átta frá AI-
bany.“ — Hann stökk i hend-
ingskasti upp stigann.
„Og skilur mig eftir — í
Nileburg — með Bíu,“ hugsaði
Hai’ríette. „En hann skal verða
að koma henni burt áður en
hann fer.“
Ilún heyrði nú óm af fyrír-
lestri, sem Bía var að halda í
eldhúsinu. Hún hélt því fram,
að Minnie ætti ekki að eyða
æfi sinni i heimilisstörf. Það
borgaði sig miklu betur, að
skrifa smásögur. — En hugs-
ast gæti, að henni þætti hent-
ugra að læra franska matgerð-
arlist. Þá gæti hún ef til vill
fengið heiðurspening fyrir
starf sitt, siðar meir.
Harriette fór upp á loft. Pat
var að búa sig til fei'ðar, ltuðl-
aði fötum sínum saman og
henti þeim í ferðakoffort. Þeg-
ar Harriette kom inn, ger'ðist
hann afburða mælskur og gat
þess, að það yr'ði ef til vill
skemtilegra, að þau færi til
Egiptalands að vetri. Ilann tal-
aði um minnismerkið, gortaði
mikið, og vildi láta konu sína
bera lof á sig.
„Heyrðu Pat — áður en þú
fer, langar mig —“
Hann varð þegar ástúðin
sjálf og hugulsemin. „Auðvit-
að. Sjálfsagt!“ hrópaði hann.
Hann ætlaði sér ekki að skilja
hana eftir i klónum á Biu
frænku. Hann ætlaði ofan sam-
stundis og segja Bíu að taka
saman ruslið sitt í snatri og
verða sér samferða. „Eg fer
strax —“
„Bíddu svolítið," hún brosti
einkennilega. „Já, þú verður
að tala við hana. Segðu henni,
að hún megi ekki koma liingað
meðan þú sért í burtu — segðu
henni, að eg yrði þá orðin
morfín- eða kókaínæta, þegar
þú kæmir aftur.“
Pat starði undrandi á konu
sína.
Neðan úr húsinu barst hávær
rödd. Bía liclt ræðu að vanda:
„Þú ætlir að nota stromp-
húfu og svuntu, eins og mat-
sveinar nota. Það mundi stæla
þig í starfinu. —• Raunar væri
það langskemtilegast, að þú
værir karlmaður.“ Bía dæsti.
„En sjálfsagt verður örðugt að
koma því til vegar.“
(Vikið við úr cnsku).