Vísir - 24.12.1933, Blaðsíða 8

V í S I K
■ ri-
æ
n. s. r. 88
æ
gg GLEÐILEG JÓL! 88
88 88
Bifreiðastöð Reykjavíkur. 88
88 88
8888868888888888888888888888888888888888888888888888
GLEÐILEG JÓL!
Reiðhjólaverkstæðið Örninn.
IIÍllllllIIIIIIIIUIIIIIIIIIIIIIIIIilIIIIHIIIIIillllllllllIIIIIIIKIIIIIIIllllllllililii
GLEÐILEGRA JÓLA
og góðs nýárs óskum við öllum, og jjöklcum við-
skiftin á árinu, sem er að liða.
G. Ólafsson & Sandholt.
iiniiimiiiiiinimiiimiiiiiniiniiiiiiiiiiiimiimiiiiiiiiiniiimiiiiiiiiitn
HEILDVERSLUNIN LANDSTJARNAN
iSSS sendir viðskiftavinum sínum innilegustu jóla- og
n nýárskveðjur, með jmkklæti fyrir árið, sem nií
j§3 er að líða.
lilllllllllllllllllllllllllllHllllllllllllllllllllllllllllllllHimiimillHIIIIIIMI
Fjallavindurinn blæs ískaldur gegn-
um göturnar og andlitið sviður und-
an hagikornunum. Birgitta sér brátt
að dóttir hennar ætlar upp á Jani-
culum. Hún hefir einstöku sinnum,
fyrir bænastað hennar, farið þang-
að með henni. Birgitta skilur vel,
að henni muni finnast sjóndeildar-
hringurinn svo stór ]>ar uppi, að
þar sé rýmra unt þrá hennar. Kat-
rín staðnæmist heldur ekki fyr en
hún er komin þangað upp. Birgitta
lætur hana vera eina. Hýn litúr til
himins og snjókornin dynja á and-
litinu á henni. Etl það dimmir óð-
um og Birgitta er hrædd við heim-
leiðina.Oftar en einu sinni hefir það
komið fyrir, að ungir rómverskir að-
alsmenn hafa ætlað að nota myrkr-
ið og þrengslin á götunum til að
reyna að ræna Katrínu, sem hefir
vakið ástríðu þeirra með fegurð
sinni. En það er eins og hún eigi
bágt með að fara til dóttur sinnar
og vekja hana úr þönkum. Hún
beygir höfuð sitt. Hún stendur kyr,
þó henni sé kalt, þunnklædd eins
og hún er og þó að myrkrið sé að
detta á. Að síðustu gengur hún þó
til dóttur sinnar og leggur hönd
sina á öxl henni. „Katrín, barnið
mitt“. Röddin er blíð og móðurleg.
Katrín virðist hafa vitað af henni
og vitað að hún hafi elt hana. Hún
hreyfir sig ekki, þegar hún snertir
hana, en stendur grafkyr.
„Katrín, barnið mitt — norðan-
vindurinn er kaldur og þú veist.
að við meguni vara okkur á að
ganga einar, þegar farið er að
dimma.“
Katrín svarar ekki, það virðist
sem hún heyri ekki orð móður
sinnar. Án þess að lita á móður
sína, spyr hún eftir nokkur augna-
blik:
„Er það satt, sem ])ú sagðir, að
maðurinn mimi sé dáinn?“
„Engillinn min'n sagði mér það,“
— rödd Birgittu var sorgmædd en
þó ákveðin,
Katrin stendur kyr andartak, síð-
an færir hún sig fjær móður sinni.
„Nú fer eg, — áður lágu lönd
og höf á milli mín og mannsins
míns, — nú finst mér eins og að
liggi þúsund höf milli þín og mín.“
Birgitta svarar ekki. Hún stend-
ur stundarkorn og horfir framund-
an sér. Síðau lítur hún upp.
„Komdu, — við skulum fara
heim,“ segir hún aðeins og leggur
af stað.
Katrín stcndur við nokkur augna-
blik. Síðan dregur hún hettuna
lengra niður yíir andlitið og fer
á eftir móður sinni.
En í hlíðinni við múrinn á bónda-
bænum, sem þá lá á Janiculum, nær
kvenmaður, sem kemur hlaupandi á
móti þeim í gær. Það er Peppina.
Hún er móð, lýtur niður og kyssir
klæðafald Birgittu.
„Heilaga frú, — eg hljóp á eftir
yður, til þess að1 segja yður, að
sendiboði frá hinu heilaga ráði bíð-
ur yðar heima í húsi yðar.“
Birgitta staðnæmdist, eins og hún
sé að íhuga, hvað þessi boðskap-
ur hafi að færa.
„Eg þakka þér fyrir, barnið
mitt,“ segir hún við stúlkuna. Síð-
an snýr hún við og bíður eftir
dóttur sinni. „Við verðum að flýta
okkur heim.“
Stúlkan gengur á undan. Hún
er bæjarbarn og þekkir allar götur
og smugur. Birgitta treystir henni
og fer á eftir henni, og eins þegar
hún fer þar um, sem Birgitta er
ókunnug; en hún vill síður fara
gegnum dimm sund.
Hér og hvar á götum og torgum
eru bál kynt. Það eru eldar píla-
grímanna. Um jólin er borgin full
af pílagrímum, og ])úsundir þeirra
hafa engan náttstað annan en kring-
um eldana á götunni. Þegar Bir-
gitta gengur fram hjá einum píla-
grímahópnum, staðnæmist hún, eins
VIÐ SÓLHVÖRF.

Ná hækkar sól á sigurbraut
og signir landsins bygðir.
Við blálofls gullið gcisla skraut
best gróa hjartans dygðir.
Rin sanna, göfga gjafa hönd
oss geymir auðinn dýra,
sú hand, er reisti öll lífsins lönd
og lögmáls fórn kann stýra.

Við bránir fjalla fagur skin
hinn fyrsti morgunroði,
og gliti slær á landsins lin
sá Ijáfi friðarboði.
Með svanahljómi sólarhirð
þá syngur þakkarljóðin.
Svo líður dagur. Kvöldsins kyrð
þá kyssir björtu flóðin.

Svo grær á ný vort góða land
við geislans mildu tóna.
Frá stjörnum háum heilagt band
er hnýtt við jörðu gróna.
Sjá kærleiks-valdsins mikla mált,
sem mótar alt hið sanna.
Við heyrum vorsins hörpuslátt,
sem hljómar til vor manna.
Já, heilagt, heilagt heimsins orð
cr hjartans mál að þekkja.
Eitt lítið fræ við leiðar-borð
kann lífsins gengi hnekkja.
Við brúðar kærleiks bjartan eld
skal byggja dagsins hallir.
Af greinum stofns skal gríma feld,
svo grói kvistir allir.
Ásmundur J ó n s s o n,
frá Skáfstöðum.
og hún cr vön, til þess að spyrj-
ast fyrir tun, hvort nokkur sé veik-
ur i hópnum. Hún lætur altaf ílytja
])á sjúku heim til sín. Ef að píla-
grímarnir þekkja hana ekki, þá eru
altaf einhverjir af slæpingjum þcim,
sem eru á vakki kringum pílagrím-
ana og bál þeirra, sem þekkja hana.
Þannig er það einnig í kvöld. Nú
er niðurlægingartími hennar hér í
Róm og oftar heyrist skammaryrði
en lofsyrði um hana í hópnum,
sem hundruð munnar endurtaka.
Ósnortin af því heldur Birgitta á-
fram samtali sínu við pílagrímana
og heldur svo leiðar sinnar.
Við eitt bálið í þröngri götu, Vic-
colo delle Maggiore, þar sem Bæ-
heimsmenn halda til, stendur Bir-
gitta við, til að stilla gamla konu,
sem erfiðleikar pílagrimsgöngunn-
ar haía lagst svo þungt á, að henni
liggur við sturlun; lenda þær þá
í þrengslum og sívaxandi mann-
fjölda. Alt í einu gellur ung rödd
við: „Nornin brennur.“ Því fylg-
ir ntargraddað óp: „Á bálið með
hana!“ Skeggjaður pílagrímur held-
ur fast í hárið á æpandi kvensnipt.
Hann hefir séð hana rífa logandi
grein úr bálinu og kveikja í kyrtli
Birgittu. Það er Peppina. Hún hef-
ir verið njósnari fyrir ungan aðals-
mann í húsi Birgittu í rnargar vik-
ur, og hann hefir getið rétt til um
áhrifin. f þrönginni, sem verður,
þegar æpt er: „Nornin brennur“,
veit hann, að það muni vera hægt
fyrir hann og vini hans, að kom-
ast burt með Katrinu. En strax og
Birgitta heyrir hróp f jöklans, bregð-
ur innsýninni fyrir sem leiftri og
hún sér alt í hendi sér. Hún lítur
í kringum sig og saknar Katrínar.
Á meðan hún kæfir logann i kyrtlin-
um í höndum sér, hrópar hún:
„Bæheimsmenn! Fyrir pínu og
dauða Jesú Krists hindrið kvenna-
ránið!“
Hún fær pílagrímana í lið með
sér. Skeggjaði risinn, sem hélt í
hárið á Peppínu, ryðst í gegnum
hópinn og hinir íara á eftir honum.
Það líður ekki á löngu, Jtangað til
þeir koma aftur og leiða Katrínu
á jnilli sín, en þegar hún er kom-
in að bálinu til móður sinnar, hníg-
ur hún niður. Læknisfróður mað-
ur meðal pílagrímanna segir, að
hjartað hafi hætt að slá. Birgitta
virðist ekki lteyra neitt. Hún er sest
niður á jörðina við eldinn og held-
ur höfði dóttur sinnar upp að
brunna kirtlinum. Hreyfingarlaust
virðist hún leita að lifsmarki í and-
liti dóttur sinnar. Þögulir, svartir
af sóti og reyk, standa pílagrímarn-
ir í kring um hana. Svo sjá þeir
hana líta upp með vonleysissvip.
Eftir fáein augnablik tekur andlit
heimar á sig svip þann, sem hún
hefir, þegar hún sér sýnir sínar.
Þeir, sem næstir henni eru, heyra
hana tauta fyrir munni sér: „Egg-
ert von Kúrnen.“
Katrín er borin heim. Á leiðinni
fær hún aftur meðvitundina.
Þegar hún er komin til hvíldar
í rúmi sínu heima í herberginu,
liggur hún lengi og grætur ákaft.
Eftir langa stund hægist gráturinn.
En undir miðnætti sofnar hún og
brátt sefur hún styrkjandi svefni
æskumannsins. Birgitta víkur ekki
augnablik írá rúmi hennar.
Þegar dóttir hennar brosir ham-
ingjusöm í svefninum undir morg-
un, hallar Birgitta höfði sínu upp
að steinveggnum og lokar augun-
um.
„Skyldi hún nú heyra óttuhring-
inguna i Ekeby,“ muldrar hún fyr-
ir munni sér — „eða dreymir hana,
eins og áður, að hann kalli á sig?“
Hér er engu við að bæta, öðru
en því, að nokkrum vikum síðar
kom sendiboði til Róm með fregn-
ina um það, að Eggert von Kúr-
nen, sem Birgitta hafði séð látinn
í sýn sinni, væri í raun og veru
dáinn.
(E. þýddi).