Vísir - 24.12.1933, Blaðsíða 22

y 1 s i r
B. Cohen,
11 & 15 Trinity House Lane,
Hull, England,
m
óskar öllum vimim sitvum
gleðtlegra jóla og góðs og
farsœls nýárs og mun
hafa mtkla ánœgju af að
sjá þá, hvenœr sem þeir
koma tU Hull.
*k*k*k*k*k*k*k*k+k+>.
lííw.wlrwlw.wlv.
ææææææææææææææææ
æ 8B
» G'LEÐILE G JÓL! 88
VERSL. GRETTIR.
æ
æ
imiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiui
s , s
== GLE.Ðl LEG JÓL! =
5 VERSL. HAVANA. =
llHHIIIflllllllllHIIIHIHIHIIIIIIIinnilllllllUIIIIUHIIIIIIiniHIUIIUÍ
GLEÐILEG JÓL!
Verslunin Höfn. Vesturgötu 45.
Höfn-útbú, Framnesuegi 15.
Óska öllum niínum uiðskiftauinum M
GLEÐILEGRA JÓLA M
og góðs og farsæls nýárs, með þökk fyrir uið-
skiftin á liðna árínu.
» VERSL. VAÐNES. g
%ootnxmmuunnnnxnnmmtoootn
ilHlllllliniilllllHlillllllllflllllllllllllllllllUIIIIIIIIIHIHflUnillHIHIinil
GLEÐILEGRA JÓLA j s
óska eg öllum mínum viðskiftavinum, nær
ssz og fjær, og góðs og farsæls nýárs, með þökk
s fgrir viðskiftin á liðna árinu.
ss Guðjón Jónsson. Hverfisgötu 50.
tHHIIIIIIIIIIIIIIHIHIIIIIIIIIIIIIHIHIIIIIIIIIIIHIIIflllllllllllllllllHIHHlI
pXMOOQOOCXXXM
tt
n
«
**
ö
o
a
a
a
e
ö
a
á
a
g
a
XXXXXXXXXXXXMXXXXXXXMXXXXMXXXXXXXXXXXXXX
2
X
*.#■
X
GLEÐIIÆGRA JÓLA
óskum við öllum okkar
uiðskiftavinum
til lands og sjávar.
Veiðarfæraverslunin
GEYSIR.
o
tt
a
#•»
«
«
«
«
o
íóooooooooooooooooooooooocx}ooooooooooooo<x>ocooqoooooo(
anda. Hvenær sem var, gat dýriS
siokkið á hana, ef það var úlfur.
Hún reyndi á augun þangaö til
hana fór að svíða i þau, til að sjá
hvort þ&5 væri úlfur; því meira
sem þau vöndust myrkrinu, því
stærri sýndist henni skugginn
hinu megin við kringlótta staurinn
í miðri gryfjunni, sem var na-stuni
tættur í sundur af úlfaklóm. T’að
var úlfur.
Henni fanst hún vera eins og
Daníel í ljónagröfinni, en henni
datt aldrei í hug að guðs kraftur
héldi hendi sinni yfir sér eins og
spámanninum, þó að hún heföi mx
mikla.þörf fyrir vernd hans. Slíkt
kom i raun og veru aldrei fyrir,
það vissi hún, sem þekti úthverí-
una á lífinu. Exx hún hafði maigt
í-eynt og hún fann ráð, ekki til að
bjarga sér úr gryíjunni, en til þess
aö minsta kosti, að reyna að halda
í líftóruna eins lengi og unt væri.
Hún opnaði betlipokann, náði i
bjúga og kastaöi þvi í áttina til
skuggans hinu megin við stólpann.
Skugginn urraði hást til andsvars,
og Stína stóð þráðbein upp við
stólpanu, til þess að hafa hann
þó að minstakosti milli sín og ó-
freskjunnar. Svo heyrði hútx tenn-
ur, sem rifu og kjaft sem tugSi og
svipstundu eftir að hún hafði kast-
að bjúganu, heyrði hún að dýrið
gleypti og sleikti éit um. Hún
stundi við bæði í von um björgun
og einnig af söknuSi yfr að láta
af hendi blessuS bjúgun, leitaSi að
öSru til og lxenti þvi í villidýriö.
Það fór eins og fyr, urr, kjaftur
sem sleit i sundur, háls sem gleypti
og hvöss tunga, sem sleikti.
Og þannig keypti Stina líf sitt i
úlfagröfinni á sjálfa jólanottina
meö innihaldi betlipokans síns. í
fyrstunni heyrSi hún æSislegt
gæsagargið ofan að eins og kveðju
frá heiminum sem hún skildi við.
en þaö varS veikara og veikara,
svo hún skildi aS fuglinn flögiaöi
i gegnum snjóinn og leitaSi smátt
og smátt i áttina til þorpsins. Þeg-
ar gæsagargiS þagnaSi, heyTrði hún
ékkert nerna þungan andardrátt
sjálfrar sin og urriS í villidýrinu,
sem ekkert blíðkaSift viö bjúgun.
sem hún fóniaSi því, til aö fá nð
halda í sitt auma lif.
Hvert bjxigað fór á fætur öðru.
meSan þau hrukku. SíSan varShún
að taka tólgarkertin. Hvert eftir
annaS fóru þau i giniS á úlfinum,
til þess ef hægt væri aS inúta hon-
um til aS þyrma henni sjálfri. Þaö
minkaði drjugum i pokanum og
það lá viS aS héxn gréti meS sjálíri
sér yfir öllu góSgætinu, sem bók-
staflega var kastaS i villidýrin.
Svona inndæl bjúgu! Og svona
digur og stór kerti!
Þegar hitn að lokum hafði hent
siðasta kertinu í giniö á kxúkind-
inu, þá kom aS flatbrauSinu. Það
fór sína leið, en bráSum gat hxín
þá gert sér von um, aS úlfurinn
væri orSinn saddur, svo aS hann
ekki réSist á hana sjálfa. ÞaS var
eins og henni heyrðist hann hægja
á sér með aS tyggja? Jú, það var
áreiðanlegt. ESa káhnske honutn
félli brauSið illa.
Þetta varS löng vökunótt fytir
Stínu. Það fór illa og óþægilega
ttm hana og hún þorði ekki aS
hreyfa sig, þvt þá urraði félagi
hennar, alveg eins og hann væri
að aðvara hana. Og hver bitinn
cftir annan fór i úlfinn til þess
p.ð múta honum. Hún var aS hugsa
um, hvað væri áliöiS nætur og
hvernig utnhorfs væri í þorpinu,
þar sem vísast væri aS hitn kæini
aldrei oftar þangaS. Enn þá svæfu
menn á Öllum bæjunum, en hráS-
um færu konurnar aS þreifa fyrir
sér eftir strengnum á rúmhjöll-
unni, toga í hann og hlusta á vegg-
klukkttna slá hást og hálf treg-
1< ga. Og svo færu ljósin að tindra
i gluggunum, fyrst á einum bæn-
ttm svo á öðrum, reykina færi að
leggja upp ttr reykháfunum, og
dyrnar opnuSust og geispandi
tinnufólk meS tístandi fötur og
sveiflandi ljóskerunt gengju til
fjárhúsanna til að gefa og moka,
áSur en þaS færi aS búa sig af
stað til kirkjunnar. Hún sá það
alt greinilega fy-rir sér og fann á
sér að nú væri þetta og þetta að
gerast. En hvað lengi skyldi þaS
geta dregist, sem hitn þráði mest
— aS piltarnir færu að taka ofan
úlfabroddstafinn af veggnum og
þungu tinnubyssuna og færu af
staS yfir utn til ttábúans, fengju
sér eitt staup og töluöu urn hvort
ttokkur von væri um aö þaS væri
kominn úlfur í gryfjuna, núna á
sjálfan jóladagsmorguninn! Þaö
gæti svo sem vel verið, aö þeint
dytti ckki einu sinni í hug aö gæta
að þvi!
Stína hljóSaöi upp yfir sig, án
þess að vita af því, þegar henni
datt þetta í hug. Ef þeir gættu
ekki aS því! Bráöum var maturinn
búinn úr pokanum og ef piltarnir
kæmu ekki i dag, hvernig f;eri þá
næstu nótt? Hún hljóöaði aftur
upp yfir sig. Þaö gæti þó komiS
fyrir aS einhver manneskja í þorp-
inu heyröi til hetmar. En úlfurinn
hinumegin viS staurinn ttrraSi i
hvert sinn eins og hann gæti getiö
sér til, hvað gamla konan var að
hugsa.
Það var gæsin, sem bjargaði
Stínu. Þegar fólkið á bæmttn, þar
sem gæsin átti heima. vaknaSi,
heyrði þaS gargiS í henni fyrír
utan og flýtti sér út til þess að
ná henni iun. ÞaS gat ekki imynd-
að sér hvernig hún haföi losnaS,
svo að piltarnir á bænum, sem
annars ætluSu ekki að vitja
um úlfsgryfjuna á jólamorgun-
inn, skruppu þangað. Stína heyrði
raddir þeirra langt i burtu. Þær
nálguðust og hún skalf af angist
um að þeir snéru kannske viS,
þegar til ætti að taka; hún þorði
ekki að vona, fyr en hún sá dauía
birtu af skriöljósunum þeirra,
koma fram á millum trjánna
kringum gryfjuna. Þá þakkaði
hún guöi innilega og þaö var á-'
reiöanlega af heilum hug, æpti á
hjálp og misti meövitundina.
Þegar hún raknaSi viS, lá hún
uppi í snjónum og einn af piltun-
um var að nudda hana með snjó
í framan, og nuddaSi svo fast, að
það hefði getað vakið upp dauða.
Hann var feginn að geta einu
sinni náð' sér niöri á kerlingar-
skömminni fyrir allt hennar smán-
arlega athæfi. Piltarnir stóöu i
kringum hana og hlógu hæðnis-
hlátur. „Sjáið þið til, þar glennir
hún upp skjáina. ÞaS, er ekki svo
hægt, að koma svona hyski fyrir
kattarnef. ÞaS þarf aö vera álíka
illgresi og ,,bóndariddara“ Stina,
til þess að geta setið í úlfagröf
CSOOOOOOCtXSCOÍÍOOOÍÍOOOOÍ
R
GLEÐILEG JÓL!
'ttllMUiwvru/i’eiz/imin—
m&erú
ú
XXXXXXXXSOOOOCCOOOOOOOOOOC
heila nótt, án þess að úlfurinn eti
hana. Já, svo mikill óþverri er hún
að úlfurinn vill ekki einu sinni líta
við henni. Einmitt það, Stína, þú
ætlaöir að stela gæsinni frá okk-
ur.“ Ha, ha, ha. „I>ú vissir að gæs-
in var til að lokka ræningja að
gröfinni; við höfum veitt tvo í
nótt. Líttu á félaga þinn. Þar
hæfir skel kjafti!“ Þeir létu birt-
ima af skriðljósinu leggja á úlf-
inn sem lá þar enn þá lifandi i
snjónum, pírði augunum á móti
ljósintt og sendi mönnunum bat-
ramlegt augnaráS, þrátt fyrir það
þótt öll bein væru brotin t
skrokknum á honum. FólkiS, hafði
enga meöaumkun meö úlfinum.
íékkert villidýr var jafn hataS og'
úlfurinn, kvenfólkið vorkendi
ckki einu sinni úlíi sem lífiS var
kvalið úr. Nú höfðu piltarnir næst-
um nautn af að brjóta hvert bein í
honum, til þess að hafa sem
lengst ánægju af dauðastríSi hans
og um leið aS hefna allra þeirra
dýra, sem hann haföi rifiS í sund-
ur. Broddstafurinn og byssan voru
ekki notuS aS óþörfu, til þess að
skemma ckki skinrtiS.
„Þti veist þaS Stíná. að það er
aldrei gott að mæta kerlingum
íyrst á morgnana, sérstaklega
ckki svona kerlingum eins ogi þér,
og allra síst á jólamorguninn, þess
vegna tókum við þennan pilt fyrst
upp úr gryfjutmi", sögðu piltarnir
og glottu framan í Stinu, sem nét
var staðin upp og stóð þarna og;
skalf í morgunkuldanum og aí
æsingnum, setn hún hafði verið í
alla nóttina. Hún þagöi og kingdi
öllutn svívirðingum þeirra; hún
hafði þó í öllu falli bjargaS lífinu.
Hún hélt sér inni alla helgina,
hún vissi aS öll sveitin var nú 5
rnesta máta að tala um hana og
gleöjast yfir óförum hennar og
lutn áleit það hyggilegast aS vera
livergi nærri, meSan mesta háöið
dundi á henni. Hún liföi ekki í
neinttm vellystingum heima i kot-
inu, þegar úlfurinn var nú búinn-
að éta ttpp jólamatinn hennar, en
hún vissi hér ttm bil, hvenær hlát-
urinn og háðið var orSiS aS for-
vitni, eftir að vita hvernig það
væri aS sitja heila nótt í úlfa-
gryfju. Og þegár aö því kom, fór
hún áftur aö sýna sig á vegunum í
sveitinni til þess að irota nú þegar
tilfallandi lýöhylli sína út í ystu
æsar.
(E. þýddi ).