Vísir - 24.12.1933, Blaðsíða 9

V í S I R
Rauðgrauturinn.
Nú er lagið á, sagði Hall-
ur gamli niðursetningur við
okkur strákana. — Nú er liún
að malla með einhvern jóla-
graut, sem mér skilst, að ætl-
aður muni mér einum. Hún
ætlar ekki að gera það enda-
slepl við mig. — Þær voru að
bauka í eldhúsinu, hún og Re-
gína, og hvísluðust á um það
sín á milli, að gaman yrði nú
að sjú karl-bjálfann um það
levti, sem hann yrði búinn úr
askinum sínum i kveld.
Þessi „hún“ var Þuríður hús-
freyja, en Regína var eida-
buskan.
Hallur niðursetningur var
fjörgamall skarfur, en furðu-
lega ern. Honum var illa við
húsmóður sína og stóð á þvi
fastara en fótunum, að liún
vildi losna við sig', hvað sem
tautaði — jafnvel ráða sig af
dögum.
Og það var alveg satt, að hún
viidi Iosna við hann. En enginn
gerði hoð i karlinn á hreppa-
skilaþingum ár eftir ár, og varð
hún því að sitja með liann, þó
að meðgjöfin þætti lítil.
Þuríður var ekkja og hjó
með börnum sínuin upplcomn-
um. En „við slrákarnir“, eg og
Valdi, vorum vikadrengir og
uniuim fyrir okkur að nafninu
til.
Já, hún ætlar iiklega að
drepa þig, sagði Valdi.
Heldurðu það, sagði karl-
inn. Heldurðu að það geti ver-
ið, að iiún sé svo forhert
svona á sjálfan aðfangadag-
inn? Eða hvað heldur þú,
Siggi?
— Eg er ansi hræddur um,
að lienni sé meira en lífið kalt
til þín. Þú ert líka altaf að
ónotast við hana. — JEg sé að
þær fara óvenju leynt með
þessa grautargerð.
— Það má nú segja, s^igði
Valdi. Eg lieyrði eitthvert
pískur í morgun og mér þótti
það grunsamlegt. Regíná, lætur
ekki á sér standa til illverk-
anna.
— Nei — ó-ekki —- það seg-
irðu satt. Hún er eiuhver alira-
bölvaðasti kvenvargurinn sem
eg liefi fyrir hitt um dagana.
— Og það get eg sagt ykkur,
drengir minir, að það var eng-
inn annar en hún, sem reyndi
að vekja upp drauginn hérna
um árið — hana Maríu sálugu.
Það var beinlínis prestinum
að þakka, að ekki varð neitt úr
neinu. Eg hljóp til hans í
sprettinum, og svo tók hann lil
sinna ráða. — Því segi eg það,
mínir elskanlegir: Það er bágt
að vera mergsoginn aumingi,
svangur og allslaus þræll og
neyddur lil að hlýða þessum
flögðum.
— Þú ættir að vekja upp
draug sjálfur og senda þeim,
sagði Valdi. —- Eg trúi því illa,
að þú kunnir ekki eitthvað
fyrir þér. —
-— Guð varðveiti þig, dreng-
ur! — Eg er sannkristinn mað-
ur og nota ckki kunnáttu mína
til óguðlegs athæfis. —- Jú, eg
kann sitl af liverju, það veit sá
eini og alvisi. En eg nota ekki
gáfuna. Eg hefi hara gert það
i eitt einasta skilti. Það var
þegar hún Vilhorg sveik mig
forðum daga, skollatófan sú
arna. Þá gat eg ekki still
mig. Og hún varð flogaveik og
síðar hrjáluð, auminginn, en
engum dalt neitt i hug. Eg sár-
iðraðist og háð guð að fyrir-
gefa mér, og það gerði hann.
Síðan hefi eg ekki farið með
kukl, og heldur læt eg þær
drepa mig, cn að eg taki lil
kunnáttunnar. En þegar eg
kem lil himnaríkis, ætla eg að
tala við hann Pétur, ef ckki
guð sjálfan, um liana Þuríði
hérna, og þá ekki siður ill-
hvelið og eiturnálina hana
Ginu. —
Ætti eg ekki að skreppa
inn og vita, hvað þær eru að
bralla þarna í eldhúsinu?
Gerðu það, Valdi minn.
Og reyndu að komast að því,
hvort þær rnuni vera að sjúða
tvennskonar graut. Sé nú alt
sami grauturinn, þá drepst eg
ekki fremur en hinir, þó að eg
eti hann.
— Eg tók eftir þvi, sagði eg,
að þér var skamtað með minna
móti i morgun. Mér datt ckk-
ert í liug þá þegar, en það gæti
bent til þess, að eitthvað væri
á seiði.
En sú hárfína eftirtekt!
Jú, það er alveg rétt. Eg fékk,
til dæmis að taka, ekki nema
eina flatköku og iiana litla.
Venjulega fæ eg liálfa aðra
eða tvæi*. Og smjörvellan og
fiskurinn var mcð allra minsta
móti. Eg tala nú ekki um tólg-
armolann — hann var á borð
við lambasparð. Og blóðmörs-
sneiðin svo þunn, að hún hékk
elcki saman. Mörinn tekinn úr
- stóreflis gat þar sem hann
hafði verið. Það borgaði sig
ekki að hreyfa hönd til þess að
stinga óverunni upp í sig.
Svo að þú heldur þá, að
þetla hafi verið töluvert minna
en yant' er?
Og sussu-já - miklu
minna. Fyrst var nú hrauðið,
eins og eg sagði, og svo hefir
Iiún aldrei verið svo forhert,
að rífa mörinn úr blóðmörs-
sneiðinni fyrr en núna.
— .Tá, þetta er alvarlegt,
sagði eg.
— Þú meinar —-?
— Það er svo sem auðskilið.
Þær ætlast til, að þú verðir
glorsoltinn og gráðugur i kveld
þegar grauturinn kemur.
— Já, þarna kemur það!
Stórmerkilegt hvað þú tekur
eftir öllu og lætur þér dctta
margt í hug, svona ungur. —
Eg sé þetta alt, þegar eg liugsa
út í það. Og nú finn eg alveg
greinilega, að eg er gutl-hungr-
aður ■—■ magaskönnnin hreint
alt að einu og galtóm skjóða.
Valdi kom nú aftur og sagði
þau tíðindi, að tveir pottar
væri á hlóðunum og kraumaði
mjög í báðum. Og heyrt hefði
hann það undir væng, að eitt-
hvað væri atliugavert, því að
Þuríður hefði sagt sem svo við
Gínu, að hest væri að þvo litla
pottinn strax og hann væri
losaður. Ilann kvaðst ekki
hafa þorað að spyrja neins, en
séð hefði hann það úl undan
sér, að í öðrum pottinum væri
cinhver rauðleitur ósómi, og
það hefði verið sá potturinn,
sem Þuríður talaði um, að
nauðsynlegt væri að þvo und-
ir eins.
— Þarna sjáið þið, sagði
Hallur gamli. Þær ætla sér ekki
að láta mig komast í liangi-
kjötið. Þær ætla sér hara hreint
og beint að stúta mér. Þetta er
náttúrlega baneitrað — þessi
rauða leðja. Eða var það ekki
eins og leðja?
Jú, sagði Valdi ógeðs-
leg, þykk leðja.
- Og tókstu ekki eftir guf-
unni upp úr pottinum? Var
lnin ekki blá?
Jú, hún mun liafa verið
svona hér um hil fjólublá
eða kannske ívið Ijósari.
Stendur heima. Þær hafa
náð sér í eitthvert allra-magn-
aðsta eitrið, sem lil er í Iieim-
inum. - Eg ætti líklega ,að
hregða við og kæra Þuríði und-
ir eins. — Eg gæti staulast til
prestsins og beðið lnmn að
semja kæruna. Hann gerir það
með orðinu, því að hann sér
það, lærður maðurinn, að þetta
er ókristilegt athæfi og hegn-
ingarvcrt fyrir guði og mönn-
um. Og karlinn var óður og
up])vægur, og ætlaði að rjúka
af stað, j)ó að komið væri
rökkur.
En viö fengum hann ofan af
j)vi og huðum honum alla nauð-
synlega aðsloð, er farið væri
að skamta'og bera inn malinn.
Við ætluðum að taka askinn,
labba með hann út í fjós og
sleypa úr honum í flórinn.
Hallur gamli félst á þetta.
Við skyldum taka dallinn á búr-
borðinu, undir eins og búið
væri að láta í liann, laumast
fram göngin, suður lilaðið, alla
leið út í l'jós og sleypa j>ar úr
honum. — En eftir á að hyggja,
sagði karl, líklega væri réltara,
að grafa hann með öllu saman
i fjóshauginn, því að eiturguf-
an getur hæglcga slórskaðað
kýrnar, og ekki hafa þær gert
mér neitt, blessaðar skepnurn-
ar.
Eg er líka á J)ví, sagði
Valdi, að vissara sé að grafa
askinn, en líldega væri þó allra
vissast, að sökkva honum í keld-
una liérna fyrir neðan túnið.
Þar verður hann engri skepnu
að meini. En Inigsunarsem-
in, sagði Hallur niðursetningur,
og greindin. — Þið eruð efnis-
piltar, báðir tveir. Og ekki veit
eg hvar eg stæði, ef eg ætti ykk-
ur ekki að.
Okkur kom saman um, að
Hallur léti ekki á neinu bera og
væri hinn lcurteisasti og bcsti
við húsfreyju og eldabusku.
Lofaði karl því og’leið nú fast
að kveldi.
— Við lesum fyrst, eins og
vant er, og borðuin svo á eftir,
sagði húsfreyja, þegar allir voru
sestir að i haðstofunni og
komnir í sparifötin. Við strák-
arnir sátum á rúiriinu hjá Halli
gainla og höfðum gát á hon-
um. Hann var þegjandalegur,
hugsaði um vonsku mannanna,
dauðann, dómsdag og annað
lif. Sennilega yrði nú ekki mjög
hátt risið á þeim Þuríði hús-
freyju og Regínu, þegar graut-
armálið yrði tekið fyrir á efsta
degi.
Þú ert eitthvað svo daufur
og þegjandalegur, Hallur minn,
sagði Þuríður húsfreyja. Ertu
lasinn venju fremur?
— Eg? O-nei. — Hvi skyldi
eg vera lasinn? Annars hélt eg,
að sumura kæmi það ekki illa,
þó að eg færi nú að lognast út
af úr þessu. — Það er eins óg
sumir —
Eg hnipti i karl, svo að hann
steinj>agnaði i miðri setningu.
Húsfreyja liélt áfram:
En nú skaltu fá nýnæini
i kveld fyrirtaks graut, sem
J)ú hefir aldrei smakkað áður.
Hallur leit á okkur strákana
til skiftis og þagði.
— Rara j>ú étir nú ekki yfir
þig, svo að j>ú fáir ilt í magann,
karltuska, sagði Regína elda-
iiiiiiiiiHiiniii!iHimiimiHiiii!iiiiu!t!iimim!ini!HiiHiiuiHiiiHiHim
GLEÐILUG JUL!
Kjötbúðin Ilerðubreið,
Hafnarstræti /<S.
t!S!SlilSl!S!lllSfill8IB!!!llli!IllKÍi!IS!lfiSiSII!!lifSil!i!!!IBSS!ilSiilil!lilg!SSIIÍlll
MMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMM
|UlllKIII!mililllllllllllllllillllllll5l3!l!l!IlllS!lSISimiS!lliK!l!lll!!I!!lll^
GLEÐILEG JÓL!
Verslunin Edinborg.
IIeildverslun Ásgeirs Sigurðssonar.
SlllliBi!i!il!KKKI!ll!!BiÍiiliillllKB9ilIil!ll!l!!SSSII!liil!i!lll!lllllllilll5SIIKII!l
G LEÐ1 L E G li A .1 () L A
og farsæls komandi árs, óskum við öllum
viðskiftavinnm vorum, með fiökk fyrir við-
skiftin á árinu.
Herbertsprent og
Bókaverslun Sigurðar Kristjánssonar,
Bankastræti 3.
4 4T4 iv* 4mí 4<I<4 4<T<4 4T4 4*
GLEÐILEG JÓL!
Húsgagnavinnustofa
Hjálmars Þorsteinssonar.
MMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMM
4