Vísir - 24.12.1933, Blaðsíða 15

VISIR
Höfuðfatið og hákarlinn.
Harriette þóttist hafa sýnt af-
burða stillingu, er lmn liafði
dregið daglangt, að sýua Pat
bréfið frá föðursystur hans, Biu
frænku. Bréfið var búið að
liggja allan daginn í skrifborði
hennar, falið, eins og sprengi-
kúla, seni á að springa á viss-
uni tíma. En nú var mál til
komið, að Pat fengi að heyra
fregnina.Og Harriettc ætlaði um
leið að tilkynna honum, að ung-
frú Bridget Delauey Herron
væri óþolandi á heimili, og að
hún ætlaði sér ekki að þola
heimsóknir liennar -— livorki i
þetta sinn né síðar meir.
Bréfið eitt var nægileg hrell-
ing. Fyrsta örkin var úr hvít-
um pappír. Næstu arkirnar tvær
liöfðu auðsjáanlega verið rifn-
ar út úr lélegri stílabók. Síð-
asta örkin var úr þykkum fjólu-
bláuin pappir, handunnum, og
voru upphafsstafir bréfritarans,
B. D. H., í einu horninu. Hafði
bláa örkin auðsjáanlega verið
á flækingi og orðin töluvert ó-
lirein. Rithöndin var luraleg og
Ijót. Bía var að harma erfiðar
fjárhagsástæður, en þó var
framsetningin um það óljós og
á huldu; að eins drepið á, að
óliöppin væri mest þvi að
kenna, að hún hefði keypt
hlutabréf í eldspýtnaverksmiðj-
um. Ilún var liin blíðasta og
rausaði mikið af ást sinni til
fjölskyldunnar, og gat þess, að
liún ællaði endilega að heim-
sækja ættingja sina í Nileburg.
Hún liugsaði sér að standa við
í viku eða eitthvað lengur. —
í eftirskrift gat hún þess, að
hún kæmi með tik með sér,
„tík, sem Lucy Sirnrns liefði
beðið hana fyrir i sumar. Þetta
væri indælis kvikiudi og hvolpa-
full! Börnin hefði vafalaust
nægju af að sjá hvolpana.“
Bréfið var dagsett 20. ágúst.
En í því var þó dálitil óná-
kvæmni, því að í dag var að
eins sextáudi sama mánaðar.
Harrietle vænti, að sér tæk-
ist aö eyða fyrirætlunum Bíu
frænku í bróðerni og fyrirhafn-
arlaust. En þá kom i ljós, að
það var ekki fyrirhafnarlaust
að ræða málið i bróðerni. Har-
riette taldi sig þó ekki eiga
neina sök á þvi. Pat lét sér fált
um finnast þau rök, sem kona
lians hafði fram að hera, er
hýn hóf máls; hann sljakaði
við þeim léttilega, ef svo mætti
að orði kveða, og sagði liirðu-
leysisléga: „Og láttu kerlinguna
koma. Hún er ekki mannskæð!“
„Ekki mannskæð ?“ Fyr mátti
nú rota en dauðrota. Harriettc
gat þess, að þeir, sem ætti við
að búa raus hennar og ráðlegg-
ingar, ætti það á hættu, að
ganga frá vitinu eftir fárra
daga samveru.
„Það er leiðinlegt að búa i
Nileburg. En að fá Bíu frænku
i ofanálag, er að fara úr ösk-
unni i eldinn. Eg er handviss
um, að þú yrðir að flytja mig
á geðveikrahæli, áður en vik-
an væri liðin.“
„Og sei, sei! Hún var hjá
okkur í tvo mánuði, jregar við
bjuggum í Rómaborg, er ekki
svo? Og livers vegna getur hún
þá ekki búið hjá okkur núna?“
Harriette benti honum á það
skýrl og skorinort, að það væri
dálítill munur á borginni eilifu
og Nileburg við New York. í
Róm hefði Bia frænka veriö á
eilifum þönum að eltast við
þenna furðulega kunningjasæg,
sem lnin ætfi i Norðurálfunni.
I Nileburg yrði lhm að beina
allri starfslöngun sinni inn á
við. Hús þeiri'a og heimili yrði
þá vígvöllurinn.
„En þú ert altaf að segja, að
þú sért einmana hérna, að þér
leiðist. Mér finst þú ættir að
verða fegin, að hún kæmi.“
Þegar hér var komið málum,
lét Harriettc berast út í eina af
þessum 'viðræðum, sem virðasl
meinlitlar i fyrstu, en vaxa ó-
irúlega að mælsku og ofsa, svo
að þann, sein inælir, undrar
jafnvel sjálfan. Það væri svo
sem auðvitað, að henni leiddist,
sagði lmn, en Pat þyrfti ekki
að lialda, að lífið yrði leikur,
þó að hún fengi gest á heimilið.
Svo væri líka gestamunur. Bía
væri bæði skrumari og óforsjál,
en auk þess væri liún gjör-
sneydd allri smekkvisi og ldé-
drægni í tali og umgengni, af-
skiftasöm og ráðrík. — „Eg er
orðin dauðleið á framhleypnu
fólki, sem virðir alla skynsemi
að vettugi — og segir svo, að
það geti ekki að þessu gert, það
sé sér i blóð borið — og skell-
ir skuldinni á það, að það sé
af irsku bergi brotið.“
Pat stóð upp og laut lienni
djúpt. „Þakka þér fyrir!“ mælti
hann fyrir munni sér, háska-
lega ljúfur í máli. En hún skelli
skolleyrum við þessum viðvör-
unarmerkjum. Hún greip með
ákefð tækifærið til að lýsa ræki-
lega liversu liörmulegar ástæð-
ur liún ætti við að búa. Hún
mælti af töluverðum alvöru-
þunga og gat þess, „að liún væri
nú orðin þrjátiu og fimm ára
og reyndi eftir mætti að sætta
sig við erfiðar kringumstæður
þeirra. Hún væri vinalaus og
félaus og ætti engan að — eng-
inn vildi rétta henni lijálpar-
liönd — „ekki einu sinni þú,
Pat Herron.“
Augun í Pat voru orðin
tinnusvört af reiði og á vörum
lians brá fyrir æsandi og ónota-
legu reiðiglotti, eins og venja
var, þegar liann reiddist illa.
„Þú átt við,“ sagði hann, „að
eg sé í bili það, sem þið Cleve- •
land-búar kallið „lélega for-
sjón“ — að eg sé ónýtur fjár-
aflamaður?" .
„Eg á við,“ mælti hún stein-
hörð á svip, „að við Cleveland-
búar höfum borgai’alegar hug-
myndir um góðan heimilisföð-
ur. Yið gerum ráð fyrir, að
hann vilji vera i samvinnu við
fjölskyldu sina. Eg var ekki að
tala um peninga. En,“ mælti
hún enn fremur og lét nú alla
gætni eiga sig, „fyrst þú minn-
ist á peninga, þá verð eg að
laka j)etta fram: Engum, néma
skinandi glæstum írlendingi,
hefði getað komið til hugar, aö
eyða sex mánuðum og öllu
handbæru fé sínu í það, að gera
uppdrætti af stórhýsi, sem eng-
iun hafði ætlað sér að byggja.“
Hún sá, að skeytið misti ekki
marks. Maðurinn kveinkaði sér
og hún hrósaði happi. „Eg held
að það van*i gott, að þú veittir
þvi eftirtekt, hvað dóttir þin
licfir fyrir stafni. Hún er sem
stendur að horfa á kvikmynd
með kunningja sinum, Oswald
Slake. Pilturinn er frámunalega
ógeðslegur og bólugrafinn, en
stúlkan heldur því fram, að hún
elski liann út af lifinu og muni
elska hann alt til dauðans.
Fólkið hans er mesta hyski —
ættað frá Saratoga. Það verður
einstaklega ánægjulegt, að
mægjast við það. Michael er
stúrinn og einmana — hefir
engan til að leika sér við. Og
eg verð að dúsa hér í þessari
dæmalausu „liolu“ meðan —
„Meðan eg lifi í „vellystingum
praktuglega“ í matsöluliúsi í
New York, og gleymi mér í
þeim dýrlega fagnaði, að leikna
hundahús fyrir þá, sem liafa
efni á þess háttar óþarfa.“ Pat
harði öskuna úr pípu sinni svo
hranalega, að furðu sætti. „Það
er fjandans ári skritið, hvað þú
erl lagin á að berja þér. Það
er skemtilegur eiginleiki, að
vera kvartsár, dásamlegur eig-
inleiki. Jæja,“ sagði liann og
snerist að henni í einni svipan.
„Það ælti að vera liægt að kippa
þessu öllu í lag. Eg segi Michael
að hann verði að taka sér móð-
ur sína til fyrirmyndar. Hún sé
liress i lund og hugprýðin sjálf.
Eg get ekki skilið annað, en að
drengurinn muni verða eins og
sólargeisli daginn út og daginn
inn, ef hann reynir svolítið að
fara að hennar dæmi. — Eg
kaupi rottueitur handa Oswald.
— Eg hringi til Bíu frænku á
mánudag og segi lienni, að við
þoluin ekki fleiri íra á lieimili
okkar. — En svo ert þú eftir.
Það er sorglegl, að jafn fögur
kona skyldi fara að giftast
eignalausum byggingameistara.
Eg sé ekki annað vænlegra, en
að þú skiljir við liann. Og eins
og skínandi og glæstum íra er
lagið, segi eg þér, að þú megir
fara og það sem fyrst.“
Hann gekk til dyra, kross-
bölvaði innilega, fór út og skelti
á eftir sér hurðinni.
„Bæiálegt er ástandið. Bía
frænka þarf ekki annað en
stinga niður penna og' þá tvístr-
ast lieimilin af sjálfu sér.“
Harriette fór upp á loft í
svcfnhús sitt og lagðist fyrir.
Iljónaband hennar hafði verið
gott og ástúðlegt og þó sýndist
nú svo, sem það væri að hrynja
i rústir. Og hún liafði gengið
út i það með glæsilegm vonum
og innilegum fögnuði. Fyrsta
árið bjuggu þau i Parísarborg,
og þar fæddist Phyllis, — átti
hún nú eftir að verða Oswald
Slake að bráð? — Síðan flutt-
ust þau til írlands og undu sér
þar vel. Patrick Herron var
hvers manns hugljúfi og list-
fengur bygigngameistari og
vann að starfi sínu víðs vegar
um Norðurálfu. Miehael fædd-
isl í Yínarborg. Þau bjuggu sið-
ar í Toledo, í Lundúnum og
einn vetur i Noregi. Að lokum
fluttust þau til New York. Og
þegar kreppan hófst, fluttu þau
þaðan til Nileburg, þvi að Pal
bjóst við, að þar yrði ódýrara
að búa.
Harriette heyrði nú bifreiða-
skrölt úti fyrir, og að stað-
næmst yar við húsið. „Góða
nótl, þú fagra,“ sagði tilgerð-
arleg karlmannsrödd. Það var
rödd Oswalds Slake. „Við liitt-
umst aftur á morgun.“ Phvl
félst á það blið í máli og þakk-
aði lionum fyrir skemtunina.
„Pat lætur þetta alveg afskifta-
laust!“ hugsaði Harriette. En
það var ekki rétt — Pat var
niðri og bjóst til að draga af
sér slenið og láta til sin taka
í þessu máli. i
Hann liélt dálítinn ræðustúf
niðri i anddyrinu. Harriette
skrapp fram að stigagatinu, til
þcss að ldusta á viðureignina.
Hann lét þess getið, að nú væri
samvistum Phyllis við Slake
lokið. Henni þýddi ekki að •
bera fram nein mótmæli. Það.
að liún væri sextán ára, væri
engin afsökun fyrir smekkleysi.
Og það væ.ri gífurlegt smekk-