Vísir - 24.12.1933, Blaðsíða 16

V í S I R
ææææææææææææ {niiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiigiiiiiiiiiisiiiiiiiiBni
§8 GLEÐILEG JÓL! 88 =
æ æ ^
g Gufíjón Guðmundsson, gjj = GLEÐIIÆG JÓL!
verslun. ss
MMMMMMMMMMMM IHIIIÍIIIIIIIIIIIIIIIIIIIBIIIIIIIIÍIIIIÍIIIIIIIÍIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIISII
GLEÐILEG JOL
HAUKSBÚÐ.
IIIIIIililIIIIIIIIllBIIIIIIIIIIIIIIIIillll

GLEÐILEG JÓL!
Hjörtur Hjartarson. j

IIIIIIIIIIIiiÍíIliÍIBIIIIIIIIIÍðÍlllllliil
áHb
t=UU

GLEÐILEG JÓL!
H úsyagnaverslun
Erlihgs Jónssonar,
Baldúrsgötu 30.
GLEÐILEG JÓL!
óskasl ölhun
niðskiftavinum.
V.ersl. SkálhoH,
ireyjuc/. 26.
GLEÐILEG JÓL!
fíenóný fíenónýsson.
'á «
í5
(2
Í2
fí
I
Óska öllum minum
viðskiftavinnm gleði-
legra jóla.
Olgeir Friðgeirsson
kolakaupmaður.
GLEÐILEG JÓL!
Vélsmiðjan Héðinn.
GLEÐILEG JÓL
Kjötbúðin Herðubreið,
Fríkirkjuveg 7.
»
ö
«
H
«
»
»
«
1$
>vj, wr /va
ææææææææææææ ææææææææææææ
s
ð
JOCJÍÍÍ500CÍÍÍÍÍÖ»«OÍÍ».ÍÖUÖCÍÍSÍ«XX

GLEÐILEG JÓL
og farsælt nýár.
Verslunin Áfram.
arr'i
cdiu
Srfl
GLEÐILEG JÖL!
Rakarasiofa
Sigurðar Ólafssonar.
^ GLEÐILEG JÖL!
M
M Þorgrímur Jónsson & Co.
MiiuiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinj ææææææææææææ
5 = GLEÐILEG JÖL!
GLEÐILEG JÓL!
Guðni Jcfisson,
úrsmiður.
88 Verslun
ðS Guðm. Gunnlaugssonur
88 Njálsgötu 65.
ðS
........... ææææææææææææ
UI.FMILFM JÚU
Versl. Vitinn.
gg GLEÐILEG JÓL!.
æ
ðft Sláturfélag Suðurlands.
GLEÐILEG JÖL!
Verslunin Goðafoss.
ææææææææææææ ss
æ ••• ~
æ
Qg GLEÐILEG JÓL!
æ æ
æ Versl. Bjarmi. Qg
æ æ
æ æ
GLEÐILEG JÓL!
Sig. Þ. Skjaldberg.
« æ
GLEÐILEG JÚU
Kjöt & Grænmeti.
«8»mkmmk8888'í ‘sææææææææææææ ææææææææææææ
GLEÐII.EG JÖL:
Nýja bifreiðastöðin.
GLEÐILEG JÖL!
Versl. Þingholt.
6*-g>
GLEÐILEG JÓLl
Fatapressun
Reykjavikur.
leysi, að velja sér smábæja-
kauða fyrir daglegan félaga.
Phyl langaði til að vila, hver
segði að hann væri smáhæja-
kauði.
„Hún móðir þín segir það.“
Pat mælti þetta liátt og' snjalt.
„Og hún hefir vit á því. Hún
þekkir kauða og lubha frá
venjulegum mönnum............fá,
mér er sama hvað ])ú hugsar.
Eg hefi allaf álitið, að þú hugs-
aðir alls ekki! En ef þú ætlar
að fara að gráta, þá farðu í
felur með það. Eg vil ekki sjá
þig volandi.“
Phyl hentist upp stigann.
Hún var rauðliærð og hrokkin-
hærð, úfin, fjúkandi vond og
grátandi og stjakaði við móð-
ur sinni, er hún nálgaðist, stökk
inn í hérbergið sitt og skelti á
eftir sér hurðinni.
Harriette sá, að gagnslaust
vrði að tala um fyrir henni í
svipinn. „Og í fyrramálið verð-
ur hún hálvond og' þá skemta
þau sér innilega feðginin, — cn
eg verð eins og tuska — eyði-
lögð.“
Iiún settist á rúmið sitt og
þerraði af sér tárin. Pat kom
inn. Hann tendraði rafljósin og
virti hana fyrir sér með van-
þóknun.
„Það er skúrasamt í kveld,“
sagði hann. „Jæja, — nú á eg
eftir að liressa Michael við, og
svo þarf eg hara að vinna mér
inn miljón dollara!“ Hann tók
náttföt sin af rúminu og' gekk
til dyra. „Góða nótt, þú fagra,“
sagði liann grimmur i máli og
fór út.
Harrietle þótti stormasamt
við morgunverðinn. Pat var i
vígamóði. Hann hjó og lagði á
víxl og dóttir hans tók hraust-
lega á móti. Þau bitust aðal-
lcga út af Oswald, og var auð-
sætt, að þeim væri nautn að
sennunni. Michael greip fram
i og sagði að „Phyl liefði þó
einhvern til að skemta sér með
i þessu útkjálka-þorpi“.
„Já, þú barmar þér x’æfill-
inn! —- Það er nóg af strákum
hérna. Vilja þeir ekki leika við
þig?“
Michael roðnaði, og stamaði,
er hann skýrði frá því, að sum-
ir litlu strákarnir vildu eklci
leika við sig, „en þeir eru svo
leiðinlegir. Eg vil vera með i
veiðiféláginu, — þar eru nú
karlar í krapinu!“ —
Pat var mjög bliður i máli,
er liann gat þess, að körlunum
í krapinu þætti Michael ef til
vill leiðinlegur.
Michael varð ekki uppnæm-
ur. Hann einhlíndi reiðilega á
föður sinn og sagði:
„Önei, það er ekki satt. Þeir
vilja hara ekki liafa níu ára
gamla stráka í félagið, — þeir
eru sjálfir ellefu ái’a —.“
„Jæja, látlu þá eiga sig. Mér
er sagt, að þú sitjir inni vol-
andi. Hætlu þvi —.“
„Þér væri nær að setjast inn
við að prjóixa,“ sagði Phyl beisk
í máli. „En eg er nógu gömul
til þess að ráða nxér sjálf —
og inanxixxa giftist aðeins seytj-
án ára —.“
„Já, en hún giftist ágæturn
manni, sem var hæði greindux’,
liófsamur og auðugur —.“
„Já, en Oswald er —,“ hróp-
aði Phyl.
,,Er eg að vola!“ xepti Mic-
hael.
Þau hi’ópuðxx öll i einu. I
sömu svifum stóð Minnie,
vinnukonan, í dyrunum. Ilún
stóð þarna steini lostin og hrif-
in af þessu unaðslega rifrildi
og hneyksli. Harriette spratt
upp úr sæti sinu. Hún hrýndi
fr *m art IslenskiM ikipial
raustina og reyndi að yfir-
gnæfa háreystina.
„Hælti þið þessu! Samstund-
is! Þessi liávaði er óþolaixdi!
Og' þú ert forsprakkinn, Paf
llerron! Og svo undrastu yfir
því, a'ð eg vilji ekki hafa Bíu
frænku i ofanálag á alt þelta
(jstýrlæti!“
„Nei, — lítið á!“
Michael henti út á veginn, senr
lá að húsinu, og þar konx i ljós
líiil hifreið, sem heimilisfólkið
þekti vel. Oswald sat við stýr-
ið, keinbdur og gljáandi. Við
hlið hans sat kona, afskaplega
hoklug, og vírtist hafa stóran
mórauðan loðfeld í faðminum.
Bía fræuka var koníin.
Bía stökk út úr bifreiðinni.
furðulétt á sér, þrátt fyrir hold-
in, og lagði loðfeldinn frá sér
á veröndina. Kom þá í ljós,
að þetla var hvolpafull tík,
feikilega gild. Bía sveif á-
frændfólkið, faðmaði það að
sér og lá við að hún kæfði það
við harm sér. Hún gat þess, að
það væri ósköp að sjá, livað
Hari’iette væri fyrirgengileg.
Hvað væri að henni? Hún heið
ekki svars, en skipaði Oswald
að hera farangurinn sinn inn
i fordyrið. Þá kom hún auga
á Minnie, sem glápti á liana
undrandi, svo að skein í skörð-
óttan tanngarðinn. Hún skip-
aði Minnie að sjóða handa sér
egg og konxa með disk i við-
hót handa þessum indæla pilti,
sem hefði hjálpað sér að kom-
ast hingað heim.
Phyl og Oswakl gáfu livort
öði'u hýrt auga og voru hróð-
ug yfir þessunx málalokum. Bia
gekk í nxatsalinn og flejrgði xxf
sér hattinunx á lítið boi’ð. Kom
þá í Ijós, að liár hennar var
svo fagurlega lita'ð, að rauðtr
hárið á frændfólkinu var eins
og sinustrá við liliðina á því.
Hún varp öndinni léttilega, svo
að hnapparnir i barmiiíum á
prjónatreyju hennar spruttu
upp. Hún sagði, að það væri
yndislegt, að hitta þau aftur.
Pat félst á það, og var skemt,
er hann gat þess, að Hai’riette
hefði einmitt verið að tala um
hana.
„Og hvað vai’stu að segja.
ljúfan min?“
„Eg sagði,“ svaraði Hari’iette
nístandi rómi, „að við ættum
ekki von á þér svona snemma.“
Bía tók liauga af lummunr
á disk sinn og helti flóði af
sh’ópi á þæi’. Hún gat þess að
Diana, tíkin, hefði nauðsynlega
þurft að konxast á rólegt heinx-
ili, senx fyrst.
Pat sagði, að Díana kafnaði
undir nafxxi, — hún minti alls
ekki á veiðigyðjuna.
„Æ-i, þa'ð getur verið,“ sagði
Bia. „En eg er viss um, að nöfn
liafa mikla þýðingu. Eg ei”
handviss unx, að líf milt liefðí
orðið alt öðru vísi, lxefð eg ver-
ið skýrð Lilja.“
Bíu var fylgt upp- á loft, í
géstaherhergið. Húxx flutli lil
rúxxxið, kommóðuna og alla
slólana og sag'ði, að nú mætti
una við það svona. Oswald
hjálpaði henni. „Þessi piltur ei’
mesti kraftajötunn, og honunx
þykir gaman að reyna á sig.
Eg sé líka, að honuni líst vel
á telpuna þína,“ sag'ði Bía, og
var eins og kankvis fíll á að
líta. „Og sei-sei, Harriette,
vertu ekkert að fara i felur niéð-