Vísir - 24.12.1933, Blaðsíða 17

VÍSIR
þetta. Þetta er eins og það á
að vera.“ Oswald strauk hár
sitt og þótti ummælin góð.
Bía sogði kost og löst á öllu
og gat þess hress i máli, að
það þyrfti nauðsynlega að naála
húsið að utan og innan. Hún
leit út um gluggann og sá þar
hrörlegt lvstihús i einu horn-
inu í húsagarðinum. „Nei, er
þetta ekki unaðslegt! Þarna er
lystihús! Þið drekkið auðvitað
kaffi í lystihúsinu?“ Harriette
neitaði því harðlega, að þau
drykki kaffi eða nokkurn ann-
an drykk í lystihúsinu. „Bull,“
sagði Bía. — Hún bauð þvi
næst Oswald að koma aftur og'
borða kveldverð í lýstihúsinu,
úsamt beimilisfólkinu.
Að hádegisverði loknum
stakk Bia upp á því, að alt
heimilisfólkið færi út að
skemta sér í bifreiðinni. Hún
gat þess þó, að það væri ef
ti. vill betra fyrir Harriette, að
vera kyr heima og hvíla sig.
Hún væri blátt áfram torkenni-
leg. — Harriette langaði til að
ná Pat á eintal, en hanu forð-
aðist bana. Hún fór því með
i bifreiðinni.
Bía frænka hafði mörg orð
um það, hversu ljótt og leiðin-
legt landið i kringum Nileburg
væri. Ilanni gat ekki skilist,
hvers vcgna þau hefði verið að
flytja í þennan afkima. Hún
spuroi Pat, hvort liann væri
•að missa allar tekjur sínar?
-,,Eg veit það, væni minn, að
inenn þorna oft og gefast upp
á miðjum aldri, en eg var að
vona það í lengstu lög, að þú
yrðir ekki skrifstofuþræll. Mig
tekur það sárt, ef svo er.“ Pat
.jók liraðann og bölvaði i hljóði.
„Það er ljótt að blóta, lambið
mitt. — Eg sá í gær í blaði,
:nð það á að fara að reisa hern-
aðarmannismerki i Idaho, út
af því, þegar Dewey sölcti lier-
skipinu Maine. — Eg veit, að
þú hefir gert uppdrátt að safna-
húsi fyrir allskonar sjávardýr.
—- Mér kæmi það undarlega
íyi’ir sjónir, ef ekki væri hægt
að nota uppdrættina þína fyr-
ir hernaðarminnismerkið.
„Lágmyndir af livöluni og
hákörlum eiga ekki við á liern-
nðarminnismerki. — Talaðu
um það, sem þú hefir vit á,
Bía fi-ænka,“ sagði Pat hrana-
lega.
„Vertu ekki ókurteis, lambið
mitt! Ætli það geti clcki hugs-
ast, að eitthvað væri af sjávar-
dýrum 1 höfninni í Manila?
Það væri svo sem enginn gald-
nr, að setja höfuðfat á einlivern
af hákörlunum og segja svo,
að þarna væri Dewey aðmír-
áll? Þú veist, að listin nú á
dögum ú ekki að vera eins og
veruleikinn. En þú ert liklega
ekki nógu liugkvæmdasamur
til að laga þetta. Það þarf lista-
mann til þess. Þú getur það
líklega ekki. Aumingja sálin,
þú ert víst búinn að vera.“
Pat beit á jaxlinn og hnúar
lians hvítnuðu, er bifreiðinni
skaut áfram með ofsaliraða.
Bía breytti nú um umtalsefni
og reyndi að telja Phyllis trú
um, að hún væri efni í úrvals
kvikmyndastjörnu. Hún væri
yndislega fögur og gæti kept
við hverja af stjörnunum sem
væri. En ef svo væri, að liún
væri að hugsa um að giflast,
þá væri Oswald fágætur pilt-
ur. „Og sei-sei, Harriette. Þetla
or bara bull, að pilturinn sé
of ungur. Hann afi minn á Ir-
landi átti fimm börn, þegar
hann var tuttugu og þriggja
ára gamall.“
Oswald kom á tilteknum
tíma, til þess að taka þátt i
borðhaldinu i lystihúsinu. Þar
voru heilar hersveitir af flug-
um, sem keptu eftir að fá hlut-
deild í því, sem á borðum var,
— og tikin flæktist fyrir fót-
unum á öllum.
Pat spratt upp írá borðinu
skyndilega, leit á úrið sitt og lét,
sem sér brygði við óþægilega.
„Hver þremillinn — eg missi
af lestinni!“ lirópaði hann og
tók þegar á rás ofan að bif-
reiðinni. Harriette stökk líka
frá borðinu og hljóp á eftir
honum sem fætur toguðu og
kallaði: „Eg þarf að tala við
þig.“ Hann æpti á móti: „Eg
hélt þú hefðir verið búin að
tala út í gærkveldi,“ og bvarf
fyrir luishornið. — Bía horfði
á liana rannsóknar-augum,
þegar hún kom aftur.
Harriette fór óvenju snemma
í rúmið. Klukkan tíu kom Bía
inn til hennar, bjúpuð fjólu-
blárri mandarínskápu. Á fót-
unum bafði liún græn rússa-
stígvél, knéhá.
„Vinkona mín, eg kom bara
til að segja þér, að ef þú ætl-
ar að skilja við Pat, þá er eg
algerlega á þínu bandi. Þú
mátt. —“
„Eg að skilja rið Pat! —
Hvernig í ósköpunum?“
„Eg befi augu i höfðinu, góða
mín. Eg þekki veröldina og
Heronsættina. Þú ert ekki
barnung lengur, vesalingurinn,
og átt auðvitað bágt með að
liafa hemil á honum. Hann er
líklega að eltast við einbverja
stelpuna í New York. — Eg sá
strax, að eittlivað væri að
hérna. Þú ert svo afskaplega
tuskuleg. — En við skulum
ekki tala meira um þetta í
kveld —.“
„Nei, við nefnum það ekki
framar. Eg hefi aldrei á æfi
minni —.“
„Sussu, sussú, ljúfan mín,
vertu ekki æst.“ Bía horfði á
Harriette full af miskunn og
mildi, eins og sá sem skilur,
bauð góðar nætur og fór.
Harriette stökk fram úr rúm-
inu og náði sér í svefnmeðal.
En henni varð ekki svefnsamt,
því að skömmu síðar virtist alt
heimilisfólk vera á þönum i
stigunum. Bía skipaði fyrir
með þrumandi röddu og börn-
in og vinnukonan þutu eins og
eldibrandar til og frá, til að
sækja heita vatnsbrúsa, hand-
klæði, skúlar og livað eina. Tík-
in var að gjóta! Og um morg-
uninn kl. liálfsjö tilkynti Bía
Harriette, að níu livolpar væri
í heiminn bornir. Hún lofaði
guð bástöfum fyrir að sér hefði
tekist að koma tikinni á heim-
ilið í tæka tíð. Harriette svar-
aði kuldalega, að bún liefði
aldrei álitið lieimili sitt vera
liundaspítala eða fæðingar-
heimili fyrir tikur.
Næstu daga var alt i liáalofti
á heimilinu. Bia fór eldsnemma
á fætur og skipaði fyrir um
alla hluti. Og vinnukonutusk-
an vissi ekki sitt rjúkandi ráð,
því að Bía var ekki sjálfri sér
samkvæm i fyrirskipunum sín-
um. Harriette varð að skerast
í leikinn og biðja stúlkuna að
bera þetta með þolinmæði.
En Bia frænka liafði þó
mesta ánægju af Oswald og
Phyllis. Hún elti þau í kvik-
myndabúsin og kom steðjandi
livert sinn, sem þaú ætluðu út
í bifreiðinni. Ilún talaði um
hjónaband þeirra eins og það
væri afráðið mál, gaf þeim
mörg góð ráð og bendingar. Að
síðustu ákvað hún að Oswald
skyldi fara til Texas og byrja
þar á olíuvinslu, þá yrði hann
strax flugríkur og gæti tekið
ástmey sína að sér.
Osw’ald maldaði i móinn, ves-
aldarlegur á svip og kvað þetta
mundu vera afarerfiða vinnu.
„Hugsaðu um það, drengur,
að þú værir blátt áfram að
vinna gull úr jörðinni!“
Osw’ald sagði, að hann væri
hræddur um, að mamma sin
vildi ekki láta sig' fara svo langt
i burtu. Auk þess mundi hann
verða í ráðaleysi með að kom-
ast þangað.
„Bull og vitleysa! Mamma
þín yrði hróðug af svo dugleg-
um pilti. Og eg lield það sé
nú liægurinn hjá, að komast
þangað. Þú getur farið í bíln-
um.“
Oswald sagði, að pabbi ætti
bílinn. Eu Bía var ekki ráða-
laus. Hún liélt því fram, að Os-
wald gæti bara ferðast ókeyp-
is — falið sig í flutningalest.
Harriette réðist í það, að taka
Bíu frænku tali og benda henni
á, að það væri illa gert, að
telja unglingunum trú um, að
þau væri ti’úlofuð. Hún og Pat
væri þesum ráðahag algerlega
mótfallin.
„Þú og Pat! Já. blessunin, þú
ert liugprúð og reynir í lengstu
lög að dylja ástandið.“ Bía var
sorgmædd og lirærð í liuga, er
hún mælti þetta. „En þið getið
engu ráðið um þetta, eins og
nú er komið málum.“
„Eins og nú er komið —.“
„Já, ljúfan min, eg sé það
vel, að hjónaband ykkar er að
fara í hundana. — Hann er svo
líkur honum föður sínum, hann
Pat —.“
„Þú ert bandóð, Bia, — okk-
ur þykir afarvænt livoru um
annað —“.
„Það getur verið. En hann
fór í búrtu í reiði, er ekki svo?
Þið voruð ósátt, er það ekki?
Og þú hefir ekki baft tal af
lionum alla vikuna? — Eg veit
mínu viti —.“
Harriette snerist á hæli
skyndilega, flýtti sér á braut
og beina leið út úr búsinu. Hún
réði sér varla — var lirædd um
að liún legði liendur á kerling-
una. Hún settist á grasivaxinn
liól bak við húsið, kveikti sér
í vindlingi og varð þess þá vör,
að liendur liennar titruðu. —
Hún hugsaði um hjónaband
sitt og orðasennuna við mann
sinn. Hún sá glöggt, að þá er
bún deildi við hann, liafði liún
aðeins inunað eftir erfiðleik-
um þeim, er þau ætti við að
stríða, en gleymt og haft að
engu, yndi og ánægju, fögnuð
og sælu, er hún liafði notið í
lijónabandi sinu. -— En livers
vegiía höfðu þau flutt sig til
Nileburg? — Pat hafði viljað
það. — Ilvers vegna? —
Það var eins og Bía livíslaði
í eyra henni: „Hann er liklega
að eltast við einliverja stelp-
una i New York. — Hann fór
í burtu í reiði — hann liefir
ekki talað við þig alla vikuna.
— „Hann er alveg eins og hann
faðir hans var ....“.
Harriette spratt upp og gekk
lieimleiðis. Ilún flýði frá liugs-
unum sinum, eins og hún liafði
áður flúið frú Bíu frænku. En
Bia varð ekki umflúin. Hún
kom á móli Harriette í skálan-
um og tilkynti henni ömurlega
bátiðleg í máli, að Pat liefði
símað. Hún var íbyggin á svip
og lágmælt, er liún livíslaði:
„Hann segist ekki koma heim
á morgun — hann segist vera
að — Bía leit í kringum sig
vandlega — „vera að — vinna.“
Við kveldborðið var Bía Ijúf
æææææææææææææsææææææææææææ
æ
GLEÐILEG JÓL! ,
æ
Haraldur Sveinbjarnarson. æ
æ
æ
æææææææææææææææææææææææææs
æ
GLEÐILEG JÓL!
æ , gg
Qg Ritfangaverslunin Penninn. en
æ g
æ &
sæææææææææææææææææææææææææ
1 GLEÐILEG JÓLl æ æ æ
æ æ
æ Versl. Varmá. æ
æ æ
æ æ
?ææææææææææææ
^nnnnnnnnnnn
n n
M M
M GLEÐILEG JÖL! M
n M
M Blómaverslunin Flóra. M
» n
n m
mnnnnnnnnnnn