Vísir - 24.12.1933, Blaðsíða 20

V í S I R
‘ Éinhvern veginn var nú svo kosiið fyrir Hanni-
bal, þótt hann hefði gaman af þvi að sjá Guðbjöm
á Brekku og hina piltana hringsnúast á gólfinu
með „frænkurnar“, að hann var ekki allskostar
ánægður yfir því, hvað hann var sjálfur uppburð-
arlitill við kvenfólk. Hann var seinn til þar, eins
og annarsstaðar, en hann var farinn að hallast að
því undir niðri, að alt myndi ganga greiðlega, þeg-
ar út í þetta væri komið. Hann hafði fram að þessu,
þegar unga folkið var að skemta sér, litið á þetta
sem áhorfandi að nokkurs konar skopleik, og hann
hafði skemt sér koslulega. En hann var fyrir löngu
búinn að átta sig á því, að það var alvara undir
niðri í leiknum, að minsta kosti á stundum, því að
fólk kyntist þó eylítið í þessum látum, og svo hafði
hann veitt því eftirtekt, að oft vár um dálitinn eft-
irleik að ræða, sem kannske leiddi til trúlofunar
og jafnvel hjúskapar. Jú, það gat svo sem verið al-
vara á ferðum í þessum skringilátum. Og Hanni-
bal var svona hálft i hvoru farið að langa til að
taka þátt í þessu', en það var fjarri þvi, að áræðið
væri svo mikið, að hann liefði áformað neitt um
kasta sér út í gleðskapinn. Enn sem komið var
hafði hann ekki einu sinni tekið utan um kven-
mann, hvað þá meira, og hann hafði ekki mikla
trú á þvi, að það mundi ganga slysalaust, ef hann
færi að gefa sig að slíku.
Þegar dansinn stóð sem hæst um kveldið á ann-
an jóladag, stóð Hannibal úti í horni að vanda, og
horfði á hópinn, en mest á Guðbjörn herbergisfé-
laga sinn og sveitunga, og stúlkuna, sem hann var
búinn að dansa við þrívegis. Hún var ein af „frænk-
unum“, lítil og rauðhærð, en liárið var fallega jarp-
rautt og hörundslitur hennar hvítur og fallegur.
Svo fanst Hannibal að minsta kosti, og honum sýnd-
ist stúlkan fjörleg og dugnaðarleg, og Iiann var far-
inn að öfunda Guðbjörn af því svona hálft í hvoru,
live vel sýndist falla á með honum og stúlkunni.
Slíkar tilfinningar höfðu aldrei fyrr kviknað í huga
Hannibals. Hann gaf þeim nánar gætur og var far-
inn að hugsa sitt af hverju. Guðbjörn var veraldar-
vanari en svo, að hann dansaði altaf við sömu
stúlkuna, og þegar það atvikaðist svo eitt sinn, er
þau hættu að dansa, að Guðbjörn leiddi hana til
sætis á bekk rétt hjá þar sem Hannibal stóð, þá
tylti liann sér á bekkinn rétt hjá henni, þegar Guð-
björn var farinn og búinn að bjóða einhverri ann-
ari upp. Og hvernig sem á því stóð, Hannibal gat
ekki gert sér nána grein fyrir því siðar, voru þau
alt í einu farin að tala saman, liann og rauðhærða
stúlkan. Og það var eins og öll feimni og uppburð-
arleysi hefði runnið af honum. Honum fanst, að
þau væri gamlir kunningjar, þegar hún var búin að
segja honum, að hún héti Heiðrún og væri kölluð
Dúna og væri bóndadóttir úr einum dalnum uppi
í héraðinu. Svo kom það upp úr kafinu,^að hún
hafði heyrt, að Hannibal hefði sótt sig við námið
og að skólastjóranum líkaði vel við hann og liefði
sagt, að Hannibal mundi liklega taka gott próf.
Hannibal fór þá að segja henni frá hvað alt hefði
verið erfitt í byrjun. Hann hefði alveg ætlað að
gugna þegar hann sá, að það var „inngangur í öll-
um bókum“, eins og hann orðaði það, bókum, sem
hann skildi lítið sem ekkert í. Og ekki hefði tekið
betra við, þegar hann hefði farið að fletta aftar og
farið að rýna i hinar og þessar formúlur. Alt hefði
þetta þó lagast.
„Jú,“ sagði Hannibal, „þegar maður er búinn
að ná sér á strik, gengur það eins og i sögu. Það
er nú kannske ekki af miklu að monta, en eg
verð að hjálpa Guðbirni stundum, í reikningi og
fleiru. Og ætli eg verði ekki að hjálpa honum með
prófkortið í vor, þótt það sé kannske bannað.
Hann er klaufi i teikningu og klaufi í reikningi,
og hvernig ætti hann þá að komast hjálparlaust
frá þessu?“
Dúna leit á Hannibal aðdáunaraugum.
„Þú hjálpar Guðbirni?“ sagði liún.
„0-já,“ sagði Hannibal og brosti út í annað munn-
vikið. „Þgð er nú lítið gagn í því við slíka liluti,
að vera slyngur að leggja á mjaðmarhnykk og
klofbragð!“
„Guðbjörn glímir vel,“ sagði Dúna.
„Hann gerir það,“ sagði Hannibal. „Þeir standa
honum ekki framar í því hérna!“
Nií þögðu þau stutta stund.
„Þú dansar ekki,“ sagði Dúna.
»Eg
„Komdu,“ sagði Dúna. „Gallopade geta allir
dansað!“
Og svo dró hún hann út á gólfið og inn í þvög-
una. Það gekk stirðlega í fyrstu fyrir Hannibal.
Fæturnir vildu slást saman á tánum og stundum
varð þá annar fóturinn á Dúnu á milli, en svo
fór þetta að ganga betur og Hannibal sá fram á,
að ef hann seiglaðist við þetta, gæti hann kannske
orðið slarkfær dansari um það er lvki, að minsta
kosti með aðstoð eins hjálpfúsrar stúlku og Dúnu.
En honum var orðið ómótt mjög og hann var
kófsveittur um allan skrokkinn, svo að prjóna-
nærfötin voru eins og limd við hörundið. Hann
var því samt feginn, að Dúna hafði komið honum
af stað, en það væri líklega best að fara ekki
svona geyst í byrjun. Hann var orðinn móður og
sá, sem dró harmoníkuna sundur og saman, vissi
af reynslunni, að það var engin ástæða til þess
að hafa hlé oft. Dansendurnir voru úthaldsgóðir
og vildu helst engin hlé hafa. Hannibal ásetti sér
þó að þrauka, þótt móður væri. Hvaða meining
var líka i þvi, að standa eins og glópur úti í horni
með hendurnar i vösunum og horfa á aðra skemta
sér?
Loks hætti harmoníkuspilarinn og Dúna leiddi
Hannibal til sætis, en ekki liann hana, eins og
vera álti, þvi að hann sundlaði og var svo óstöð-
ugur, að hann reikaði eins og drukkinn maður,
en Dúna kom honum í höfn.
„Þetta gekk vel,“ sagði hún, þegar þau voru sest.
„Já, þetta er svo sem engin kúnst,“ sagði Hanni-
bal og brosti um leið og bann þurkaði sveitann
af enni sér, „en mazúrka get eg aldrei Iært.“
„Við sjáum nú til,“ sagði Dúna og hló. Og hvort
sem það var ótti við, að Dúna myndi draga hann
út á gólfið á ný, til þess að kenna honum mazúr-
ka eða það var vegna óþæginda af prjónanærföt-
unum jafnsveittur og hann var, þá stóð hann upp
snögglega og sagði um leið:
„Bíddu! Eg kem bráðum!“
Og hann var óðara rokinn út úr salnum, en
Guðbjörn kom þar að, sem Dúna sat, í sömu svifum.
„Hvað gengur að manninum?“ sagði Guðbjörn
og horfði undrandi á eftir honum.
Dúna svaraði engu og Guðbjörn hneigði sig djúpt
fyrir lienni og bauð henni upp i vals. En hún bar
við þreytu og kvaðst ætla að sitja yfir þennan
dans og hvíla sig. Og Guðbjörn varð að leita til
annarar.
En það er af Hannibal að segja, að hann fór
niður í kjallara og fékk sér kalda steypu. Og eftir
góða stund kom hann, brosandi út undir eyru,
vatnskembdur, með gljárautt andlit, og settist
hjá Dúnu. Og nú var Hannibal til í alt. Hann
hafði verið svo forsjáll, að skifta um skó og var
nú með krítarborna leikfimisskó á fótum. Og hann
dansaði þangað til alt var búið. En hann hafði
ekki sama lagið á því og Guðbjörn. Hannibal dans-
aði við Dúnu og enga aðra.
Og nú hófst eftirleikurinn. Klukkan var farin
að ganga tvö og frænkurnar ætluðu heim um nótt-
ina, og að vanda buðust þeim leiðsagnarmenn nóg-
ir. Að þessu sinni var Hannibal einn þeirra. Það
lagðist í hann, að Guðbjörn hefði ætlað að fylgja
Dúnu heim að Felli, en það skyldi nú ekki verða
af því. Hann hafði séð Guðbjörn niðri í göngun-
um, og það var augljóst, að hann var að leita ein-
hvers. Hannibal var ekki i vafa um hver það var,
sem Guðbjörn var að leita að. Og nú gerði hann
það, sem hann hafði aldrei gert áður. Hann hvisl-
aði í kvenmannseyra, stakk því að Dúnu, að hún
skyldi koma með sér upp sem snöggvast. Og á
meðan Guðbjörn leitaði allstaðar, nema í sínu eig-
in herbergi, voru þau Hannibal og Dúna þar, og
hvergi annarstaðar. •
Hannibal vissi, að svo búinn sem hann var, gat
hann ekki farið með Dúnu, og haiin þorði ekki
að skilja liana við sig. Og á meðan Guðbjörn leit-
aði að lienni, bjó Hannibal sig í förina. Hann fór
úr leikfimisskónum og i hnéháa, móranða ullar-
sokka utan yfir þá sem hann var í fyrir, og braut
buxnaskálmarnar niður i þá. Því næst fór liann
i nautsleðursskó og batt þvengi vel og vandlega.
„Þú ættir að fara í peysu,“ sagði Dúna, þegar
Hannibal hafði gengið frá fótabúnaðinum.
„Jú, það væri líklega rétt,“ sagði Hannibal. „Hann
er kaldur.“
Hann sá bláa peysu, sem Guðbjörn átti, á rúmi
hans, og smeygði sér i hana, af því að hún var
þarna við hendina. Svo fór hann í grænan reið-
jakka, sem hann átti, og setti svarta loðhúfu á
höfuð sér.
„Nú er eg til,“ sagði Hannibal.
„Vetlinga, maður,“ sagði Ðúna, eins og hún væri
orðin konan lians.
„Þeir eru hérna í vösunum," sagði Hannibal.
Og svo fóru þau niður, en hinar frænkurnar og
leiðsagnannenn þeirra voru komin af stað. En þau
rúkust á Guðbjöm, þegar Dúna var komin i kápu
sina og hafði vafið þríhyrnu um höfuð sér og þau
voru að fara af stað. Honum þótti Hannibal undar-
lega fyrirferðarmikill, svo búinn, sem hann var, og
leit á hann undrandi.
„Fórst þú ekki upp eftir, Bjössi?“ spurði Hanni—
bal og brosti út í annað munnvikið, eins og liann
gerði stundum.
„Nei, ekki í þetta skifti,“ sagði Guðbjörn þurlega.
Svo var ekki meira um það. Hannibal og Dúna
lögðu af stað og Guðbjörn horfði á eftir þeim.
Hann hafði verið í þann v.eginn að reiðast, þvi
að honum var ljóst, að Hannibal hafði tekið frá
honum stúlkuna. En svo hlÖ liann 'með sjálfum
sér. Honum var skemt. Og honum þótti undir niðri
vænt um, að Hannibal hafði tekið það i sig að
lyfta sér dálítið upp. Guðbjörn þurfti ekki að sýta.
Dúna var ekki eina stúlkan í héraðinu. Svo þurfti
hann að koma sér vel við Hannibal og þvi var best
að forðast allar ýfingar. En ef það hefði verið
einhver annar —!
— — Iiannibal og Dúna héldu í humáttina á
eftir hópnum. En þau fóru sér hægt. Logn var og
heiðskírt, en talsvert frost. Það má vel vera, að
það hafi verið dálítið spaugilegt að sjá þau leið-
ast þarna upp frosnar mýrarnar, Ilannibal háan
og þrekinn til að sjá, með Dúnu, sem ekki náði
honum í öxl, sér við hlið. En þeim fanst ekkert
skringilegt við tilveruna. Hannibal var kominn
með Dúnu heim í Bláfellsdal og var að segja henni
frá hinu og þessu þar. Og það varð úr, að hann
áræddi að nefna það við hana, hvort hún vildi
ekki fara heim með honum næsta vor, og vera
yfir sumarið í Garði. Dúna gaf honurn góða von
um þetta, ef foreldrar hennar leyfði, en liklega
myndi þau ekkert hafa á móti því, því að Dúna
átti bæði systur og bræður heima, sem voru farin
að hjálpa til svo um munaði.--------:---
---------Það var kominn morgun, er Hannibal
kom heim i skóla. Guðbjörn svaf enn og hraut sem
fastast.
Hannibal háttaði ekki. Hann tók húsdýrafræð-
ina og ætlaði að fara að lesa, en hugurinn var
allur í endurminningunni um Dúnu, og þó eink-
um um þá stund, er þau höfðu kvaðst við túngarð-
inn á Felli.
Hannibal hafði beygt sig niður, því að liann var
hár, en Dúna lítil, og hvernig sem það nú atvik-
aðist, — lionum var það ekki vel ljóst, — þá hafði
Dúna lagt hendurnar um hálsinn á honum og hann
hafði kyst hana, — eða hún hann. Það gat svo
sem verið sama, hvort heldur var, — en að Dúna
var hjálpsöm stúlka, var Hannibal ljóst.----------
---------Síðan þetta var, eru um tuttugu ár lið-
in, og hafa svo sagt félagar Hannibals, er hafa
skrifast á við hann öll þessi ár, að honum liafí
gengið vel. Dúna var kyr i Bláfellsdal og þau
Hannibal og hún opinberuðu trúlofun sína síðla
sumars árið, sem hún fór vestur með lionum, þá
er hann hafði tekið próf sitt með sæmd. Bergur
bóndi lét sér þetta vel líka. Hann er nú dáinn
fyrir nokkurum árum. En Garður er í góðum
höndum, þvi að Hannibal hefir aldrei farið út í
neina vitleysu. Gamli bærinn stendur enn, og garð-
urinn mikli, og Hannibal hefir búnast vel og ekki
hleypt sér í skuldir. Hreppstjóri i Bláfellsdal hefir
bann verið um fimm ára skeið, og kona hans hef-
ir alið honum sonu og dætur, sagði einn gömlu
félaga lians, sem heimsótti hann. Og er hann spurði
Iíannibal hvernig honum hefði gengið frá því, er
þeir voru á skólanum, hafði Hannibal svarað þvf
að hann þyrfli ekki að kvarla. Reynd sín liefði
ávalt verið sú í lífinu, að ef menn seigluðust í
baráttunni við viðfangsefnin, gengi það eins og
I viðureigninni við dönsku námsbækurnar forð-
um; inngangurinn væri stundum dálítið erfiður, en
það væri engin ástæða til þess að láta það á sig
fá, smámsaman færi alt að ganga betur, og um
það er lyki, kæmist menn þangað, sem þeir hefðí
ætlað sér.
iiiiiiiiBiiiiiKiiiiiiiiiiiiimiiiimfKiiiiimiiiiiimmiiiiiiiiiimiiiiEiiiiiiiiBi
GLEÐILEGRA JÓLA
óskcir öllum
VERSLUN G. ZOEGA.
HIÍl)ltlilltIi!Htt9i;ii!tI!lii!imill!IIII!!liEfIi!ilI!I3IItIiIi!IIiIinilliHillÍ
ææææææææææææ
æ æ
æ GLEÐILEG JÓL! æ
æ æ
æ æ
æ Jón Sigurpálsson æ
æ æ (verslunin). æ æ
ææææææææææææ