Vísir - 24.12.1949, Side 4

JÖLABLAÐ VISIS
4
Guðmundur Illufjusan:
Iíafa Revkvíkingar vi'ir-
leitt hugleilt það, að begar
jólafögnuður þeirra í heima-
húsum stendur sem hæst,
fara nokkrir menn úr veizlu-
fagnaðinum út á götu til
þess a‘ð vera þar á gangi alla
nóttina. Það eru lö'greglu-
]>jónarnir, sem eru „á nætur-
vakl“. Fyrir þcim er jóla-
nótlin lílið frábrugðin öðr-
um nóttum. Vaktin byrjar
kl. 10 að kvcldi og endar kl.
(5 að morgni og hjá þeim eru
viðburðir þeirrar nætur að
flestu svipaðir viðhurðum
annarra nátta. í gamla daga
var þaö skylda „vaktar-
anna“, sem þá voru kallaðir,
að hrópa og kalla á klst.
fresti hvað klukkan væri og
Iivernig vcðrið væri, iijá
bverju húsi í bænum. Slíkt
er nú afnumið, en vegna
næturvaktar lögreglunnar
geta bæjarbúar nú sofið eða
notið næturinnar óhultir
með þeirri öryggiskennd að
]>að er jdir þeim vakað, engu
síður en þegar vaktararnir
létu til sín heyra á klukku-
stundar fresti.
Eina tilbreytingin, sem lög-
regluþjónninn á næturvakt
verður var við á jólakvöldið
er það, að þegar hann kem-
ur á stöðina þetta kvöhl eru
þar fyrir kassar með öli og
gosdrykkjum og vindlar
eins og hver vill hafa. Er það
jólaglaðning frá lögreglu-
stjóranum. Ef til vill er lög-
rcgluþjónninn með fínni
köluir i tösku sinni en endra
nær þetta kvöld, til að borða
með kaffinu sínu einhvern-
• Guðmundur .Illugason *
tíma næturinnar.
leyli er allt eins
lega:
gefa
Að öðru
og venju-
Ganga um göturnar,
gætur að umferð og
undiverfi, taka ölvaða menn,
athuga um'ferðarslys, Ieysa
úr hinum margvíslegustu og
ótrúlegustu spurningum og
vandræðum fólksins, hand-
taka innbrotsþjófa og spell-
virkja, skrifa skýrslur um
viðburði næturinnar o. s.
frv.
Hér á eftir verður sagt frá
einni slíkri næturvakt á jóla-
nótt. Það eru smáþættir af
starfi löreglumannsins, frá-
sagnir af viðburðum sem
skeð hafa meðan aðrir
borgarbúar nutu gleði sinn-
ar eða drauma inni i húsum
sinum. Litill hluti af starfi
lögreglumannsins kemur
'fram í réttarskýrslum. Mest-
ur hlutinn er aldrei skráð-
ur. Sá hlutinn er máske engu
ómerkari og getur gefið
nokkra lmgmynd um starf,
jVið Keli tókum nú hjónin tali, fyrst bæði saman, síðan
sitt í hvoru Iagi,
sem margir þykjast dóm-
bærir um, en enginn þekkir
nema sá sem revnt hefir.
Viðburðir þessarar nætur
cru svo gamlir, að þeir eru
löngu fyrntir að landslög-
um.
★
Við Kobbi gengum eftir
Laugavegi. Nálægt Klappar-
stíg var maður úti á miðri
götu. Hann gargaði, baðaði
út höndum og- lét öllum ill-
um látum. Er biú’ieið ifór
niður Laugaveginn ætlaði
hann að stökkva á hana. Bil-
stórinn vék undan upp á
gangstétt og slapp fram hjá
manninum. Við Kobbi fór-
um til mannsins, sem var
sýnilega allmikið ölvaður.
|Viðvkomum honum með
ilagni af götunni og upp á
gangstétlina og tókum hann
tali. Hann snérist við hinn
versti. Vildi hvorki segja
lokkur nafn sitt né heimilis-
fang og sagði okkur að fara
| til íjandans og þaðan i verri
stað.
Við sögðum honum að
hann væri alllof fullur til
þess að vera úti á götu og það
gæti ekki cndað með öðru
jen þvi að bilarnir dræpu
bann, ef bann hegðaði sér
^eins og hann hefði gert. Við
buðumst til að fylgja lionum
heim til hans eða ná í bif-
reið fyrir hann, en hann taldi
að okkur varðaði ekkert inri
sig. Bftir nokkurt þref var
hann orðinn öskuvondur og
j ætlaði að rjúka frá okkur,
, en Kobbi færði sig eins og
ósjálfrátt fram fyrir liann og
tók i öxl hans. Nú vita það
allir sem til þekkja, að
Ivobbi er ekkert fis, sem
hægt er að stíga yfir, þar
sem hann slendur á móti, og
líka hitt að það er ekki laust
('fyrir sem Kobbi liefir náð
handfestu á, enda fór svo
hér, að maður þessi komst
ekki burtu og var ekki laus
fyrr en Kobbi vildi.
Var það ekki fyrr en fanga-
vörðurinn tók við honum á
Skólavörðustíg 9. Það var
okkur þvert um geð að þurfa
að „tugthúsa“ mcnn þessa
nótt, en annars var ckki
kostur. Maðurinn var þann-
ig á sig kominn og i þeim
ham að ekki var forsvaran-
legt að láta hann vera á göt-
um úli. Hann var ófáanleg-
ur til þess að segja hver
hann væri og var því ekki
annars kostur, en láta hann
inn. Þrái ölvaðra manna er
oft engu minni en sauðkind-
arinnar.
Ilringl var á lögreglustöð-
ina úr austurbænum og beð-
'ið um lögregluaðstoð vegna
Jólin viríust hafa farið fram hjá homun.
heimilisófriðar. Við Keli
vorum sendir á staðinn. í>ar
voru fyrir hjón, sem verið
höfðu i hcimsókn hjá ein-
liverju kunningjafólki sínu.
Þar sleltist eitthvað upp á
vinskapinn. Þau höfðu kom-
ið heim til sín sitt í hvoru
lagi.
Þegar konan, sem síðar
kom heim, var komin heim
til sin, lenti allt í báli og
brandi. Ástandið var alvar-
legt og bæði kröfðust þess,
hvort fyrir sig, að liitt færi
burt af heiniiíinu. Ingólfur
slökkti einu sinni ófriðarbál
hjón, sem líkt stóð á fyrir,
með þeirri snjöllu athuga-
semd, að þeim ætti nú að
að vera auðvelt að leika hjón
eina nótt, þó engin alvara
fylgdi, en þar áttu frægir
leikarar hlut að máli. Hér
'var því ekki lil að dreifa.
Þetta var alvarlega hugsandi
fóllc sem hataði allan lcik-
araskap.
Við líeli tókum nú hjónin
tali, fyrst hæði saman, síðan
sitl i hvoru lagi. Kcli hcitti
mælsku sinni og lalaði af
miklum sannfæringarkrafti.
Eg studdi mál hans og reyndi
að gera mitt bezla. Eftir tæp-
lega hálfrar kluklcustundar
viðræður fram og a'ftur,
föðmuðust og kysslust bless-
uð hjónin grátandi við eld-
liúsborðið. Er svo var kom-
ið töldum við réttast að þau
nytu ein sinnar endurheimtu
jólagleði og hypjuðum okk-
ur fljótlega í burtu.
Eg sagði það þú og segi
það enn* Keli hefði átt að
vera prestur. Hann cr snill-
ingur i að tala á milli hjóna
og það veitir sannarlega ekki
af svoleiðis presti á þessum
lausungartimum. Og cnginn
sem þekkir hermigáfu Kela
efast um að hann gæti tekið
sér hvaða prest sem væri til
fyrirmyndar um auálflutn-
ing og háttsemi.
★
Skilaboð komu á lög-
regluslöðina um að líklega
hefði vcrið framið ihnbrol í
verzlun eina i Bankastræti.
Maður í næsta húsi sá grun-
samlegan mann koma þar út
um glugga, bakdyramegin.
Híyin fylgdist með þessum
grunsamlega manni en tap-
aði af honum í porti í Þing-
holtsstræti, cn taldi þó, að
liann hefði ekki farið úl á
götuna aftur. Við vorum
ifjórir sendir á staðinn. —
Kobhi, Kcli, Alli og cg. Við
leituðum í portinu og þar i
kring, cn fundum ckkert. Eg
fór yfir tvær girðingar lil
suðurs. Sunnan við þá syðri
þóttisl eg sjá ný spor í lillum
snjóskafli. Eg liélt áfram og
kom þá að húsinu hennar
Brietar, porímegin. Þar var
opin hurð. Eg leit inn og sá
að þar var stigi upp á ioft-
hæðina. Eg kallaði á All.a.
Eg vissi að liann var luinn-
ugur þar á efri hyggðinni, en
livers vcgna ég vissi ]iað
segi eg ekki, því það cr einka-
‘ mál lians. Alli kom og við
kveiktiun á vasaljósum okk-
ar og 'fórum upp stigann.
TJppi á loftinu voru marg-
Framliald á bls. 47.