Vísir - 24.12.1949, Side 22

22
JÖLABLAÐ VISIS
komu þeir til grcij5asöþ.istað-
arins og rann'sökuðu her-
Ijergi RaiiVlalÍs hátt og Íág'tV'
Síðan létu þeir setja upp j
hvílu fyrir sig rétt hjá hvíluj
hans og sést af því, sem þeir
skrifuðu hjá sér til minnis,
að veður var go.tt og stjörnu-
bjart. Allt var kyrrt, þangað
til nákvæmlega kl. tuttugu
minútur yfir ellefu. j
Á því augnabliki — Mur-
phy leit á úr sitt — iieyrðu
þeir lítil högg við hvílu
Randalls. Þau voru of há, til
jiess að þau gætu orsakazt af
rottu .... og meðan Murphy
lagði við hlustirnar, vaknaði
Rándall og hrópaði: „Drott-
inn minn, sængurfötin eru
að renna út úr rúminu.“
Devereux kveikti á eld-
spýtu og þeir sáu, að sæng-
urfötin bærðust eins og í
hvassviðri en loft var þó al-
veg kýri’t í herberginu, og
runnu út á gólfið og fylgdi
Rándall þeim, því að hann
reyndi árangurslaust að
halda í þau. Hann hrópaði:
„Rg dregst með þeim.“
Murphy skýrir svo frá, að
Randall hafi dottið á gólfið
„skjálfandi allur og svo
skelfingu lostinn, að útilok-
að var, að nokkur mannlegur
máttur ætti sök á ótta hans.“
Eii félagið dró enga ályktun
af þessu, enda rasar það ekki
um ráð fram.
Nokkuru áður hafði það
gerzt í Derrygonnelly, sem er
mýrarflæmi, að Sir William
Bárret og séra Maxwell Close
tóku sér fyrir hendur að
rannsaka einkennileg fyrir-
liseri á hcimili bónda riokk-
urs, sem hélt því fram, að
reimt væri í húsi sínu, þang-
að kæmu „álfar og annað
smáfólk“. Sir William og
séra Close gátu ekki fundið
neinar sannanir fyrir því, að
brögð væru í tafli og gátu
ekki fundið neina skýringu
á einkennilegum hljóðum og
brotnu léirtaui,, sem þeir
heyrðu og sáu. ■CJpse söng
messu í; húsinu og ýftir það
var allt kyrrt. %r'
a sem snen
altur.
Hér fér á eftir frásögn af
enn einum yfirnátturlegum
atburði, byggð á sönnunar-
gögnum, sem fengin eru frá
félaginu.
Tuttugu og átta ár eru lið-
in síðan, en ennþá íala flug-
menn í flugher Breta um
þenna atburð.
David McConnell var ekki
ósyipaður mörgum öðrum
mönnum, sem vildu verða
flugmenn. Hann er bara
undantekning að því leyti, að
hann var svo áfram um að
öðlast flugréttindi, að hann
krafðist þeiri’á eftir dauðann.
Það er hægt að lesa vís-
indalega frásögn af þessum
atfourði í safni „The Society
fcr Psychical Research". Þar
má einnig finna eiðsvarnar
skýrslur varðandi atburðinri,
éri hér fer á'c’ftir þáð sem
skeði:
Skömmu áður en heiriis-
styrjöldinni fvrri lauk, var
David IMcConnell fluttur úr
sjóliðinu í flugherinn, vegna
þess að hann óskaði að læra
að fljúga. Hann hafði ekki
lokið flugnáminu, er styrj-
öldinni lauk og vopnahlé var
undirritað. Hann ákvað þá að
verða áfram í flughernum í
stað þess að fá lausn frá her-
þjónustu.
Þann 7. des. 1918 var hon-
um sagt að fax-a í siðasta
reynsluflug sitt. Veður gat
brugðizt til beggja vona, en
David vildi ekki bíða degi
lengur.
„Eg er búinn að bíða nægi-
lcga lengi,“ sagði hann
Síðan lagði hann af stað í
reynsluflug sitt í tvíþekja
æfingaflugvél og ætlaði að(
fljuga til Doncaster, um 100,
Idlómetra leið. Hann átti að,
fljúga hi’ing yfir borginni og;
snúa síðan aftur.
Unx kl. 15,25 uni eftii-mið-
daginn heyrði fólk, sem bjó
í úthverfum Doncaster eins
og hóstastunur í flugvélai’-j
hreyfli og síðan brak og
bi-esti. Fólkið gekk á hljóðið,:
út á akur einn og fann brak
af flugvél og í þvi líkið af
David McConnell. Úr hans
hafði stöðvazt kl. 3,25. |
I flugstöðinni sat vinur
hans, James J. Lai-kin for-
ngi, í hcrbei’gi sínu og las
á bók. — Hann heldui’, að
klukkan muni hafa verið
milli 3,15 og 3,30.
|
Dyrunum var hrundið upp
með venjulegum liáva&a, sem !
samfai’a var komu Davids. |
Lai’kin segist hafa heyrt liann
bjóða góðan daginn og hafi
hann þá snúið sér við í stóln-
um og séð David standa í!
dyi-agættinni með höndina á
snei’linum. Hann var ldædd-
ur i búning flugmanns, en
nieð . gömlu sjóliðahúfuna
sína á höfðinu, Ekkert virtist
ieðlilegt við framkomu hans.
ríúfuna hafði hann aftan á
m
'inakkanum og var Ixrosandi
2ins og hann var vanur, er
áann heilsaði félögum sínum.
Larkin segist hafa svarað
kveðju hans og sagt: „Sæll,
þú ert kominn aftur.“
Hann svaraði: „Já. Eg
komst alla leið þangað. Fei’ð-
in var ágæt.“
David virtist leggja á-
lierzlu á, að ferðin hafi geng-
ið vel, eins og til þess að
gefa til kynna, að seinasta
í’eynsluflugið hafi gengið að
óskum.
Larkin lét orð um það
falla, að nú væi’i kominn
kaffitími og snéri þá McCon-
nel út úr herberginu og sagði
citthvað lágt, sem félagi hans
heyrði ekki. En hann heyrði
fótatak hans eftir ganginmn.
Rélt í sömu svifum kemur
Gei-ald Gomei’-Smith inn í
hei’bei’gið og spyr hvort
Keisarinn og
, ’i > .y
Einu sinni vai; keisari
austur í löndum.
Hann þi-áði að eignast unga mey,
sem ættuð var af Sti’öndum.
Hann sendi mann til föður hennar:
„Eg færi þér gullið vin
fi’á keisai’anum í Asíá, —
cn hvar er hún dóttir þín?“
Sti’endingui’inn mælti:
„Hún er stolt — liún ilóttir min.
Hún er jafnreist og björgin brött
og býðst ekki fyrir vín.“
Sendimaður sagði:
„Svo vil ég fá þér gull.
Garnla kistan þín gx’æna
vei’ði af gullinu full.“
Strendingur hækkaði í sæti
og hristi sitt hvíta skcgg,
og brúnii’nar hófust og lmigu
hvassar sem bjargsins egg:
„Kistuna átti hann afi,
og í henni geymdi hann rót
af ætihvönn og grösum,
sem urðu heilsubót.
JiÍ-:
Þegar Dauðinn reið um landið
á dökkum sultai’klár.
Þetta vei’ndaði lífsins merg
og læknaði hugai’sár.
Og þarna kemur ei gullið,
sem þrælsins sveiti galt:
Hér fyrirlítum við fjöturinn,
en frelsið —, það er allt.“
Keisarans þjónn lét íöðul glita
rauðagull og vín:
„Samt mun eg mega sjálfur heyra,
hvað segir hún dóttir þín?“
I-agði nú fyrir ihn af reyr
og angan úr fjallató, —
mildur heyrðist rómui’,
cn máttugur þó:
„Hanxförum þið farið
um himindjúpin blá,
en lífsins unnur í blóði minu
bjai’gi dynur á.
Ættar minnar bjargi,
sem bifaðist ei,
þótt brotnuðu á því hafísnökkvar
og Höi’mangarafley.
Þótt bi’otnuðu á því eldvagn Heklu
og öskju- og Köllu- í-eið,
gylliboðafleytur
og ginningaskeið.
Hvort mun ekki uunur lífsins
cmxþá bi’jóta þar
keisaraskip sem konungsdreka
og Kaupa-Héðins far?“
l'nnur dundi á bjargi,'
var blóðug á lit,
og undir tók í fjöllunum
mcð uudai’legrim þyt:
„Það kaupir enginn Island
eða Islands hjartaböm:
Unnur lifs við ættarbjai’g
mun alltaf þeii’ra vönx.“
Keisai’ans maður stóð nú
sem steinn við hlíðarfót.
En loks var eins og leyst væri
úr læðing tungui’ót:
„Feiknlegt þykir mér Island
og furðuleg þcss böm,
er óska að niega fljúga fi-jáls
sem fjallsins sixauður örn.“
Flog af kiilda' fór unx hann:
„Nú flýg ég austur í lönd.
Þar finnst mér tryggt, þvi fjötruð er
þar flugþrá jafnt og liönd.“
Guðm. Gíslason Hagalín.
nokkuð hafi heyi’zt frá Mc-
Connell.
„Hann var hér alveg rétl
áðan. Við skulum fara cg
O
di’ekka kaffi honum til sam-
Iætis,“ svarar Lax’kin.
Þeir komu inn í kaffistof-
una um leið og boðbcri, scm
var með skilaboð til Larkins.
„Larkin foi’ingi,“ sagði
hann, „niér þykir leitt að
skýi-a yður frá því, að lík
McConnells fannst fyrir 10
mínútum í braki úr flugvél
hans i tim 100 km. fjai’lægð
héðan.“
æviniýnið.
Félagið hefir rannsakað
fýrirbæri, senx félagsskapui’-
inn leggur engan dóm á
sjálft, en bendir aðeins á til
sönnunar andlegum áhrifum.
Hér fer á eftir frásögn af
einkennilegri sýn, er bar fyi’-
I ir tvær konur samtímis i
Pai’ís fyi’ir 35 árum og hefir
valdið deiluxn í blöðum og
bókum .
Konurnar tvær, sem koma
Ixér við sögu, fengu ýrnist
ákúi’ur eða óhóflegt hrós, eft-
ir því hvernig hver og einn
leit á rnálið. Vmsir þekktir
xnenii urðu til þess að leggja
tx’únað á fyrirbærið eða sýn-
ina, en aðrir sögðu aftur, að
bai’iilausar konur á vissum
aldri hefðu oft auðugt
ímyndunarafl, er lilypi með
þær í gönur. Þannig héldu
deilurnar áfranx árum sam-
an, en nú falla þær senn í
gleymsku vegna þcss, að all-
langt er umliðið, síðan at-
burðir þessir gerðust.
Þ. 10. ágúst 1901 voru
tvær ógiftai’, menniaðar
brezkar konur á ferðalagi i
Pax’ís. Hétu þær Moberley og
Joui’dain. Þær voi’U báðar
kennslukonur í Englandi,
báðar pi’estaættar og hafði'
hvorug áður orðið var við að
hún væi’i • gædd neinni
skyggnigáfu.
Þær héldu dag nokkurn af
stað til Vei’sala-hallar og
nálguðust þenna sögulega
stað í mikilli eftirvæntingu,
þar scm múgurinn hafði tek-
ið Mai’íu Antoincttu og
Lúðvik XIV. höndum i októ-
ber 1789. Þegar þær áttu
skammt cftir ófarið, urðu
þær varar við einkcnnilcga
óhugnanlegar tilfinningar.
Allt, scm bar fyi’ir augu
þeirra, virtist svo óeðlilegt og
óraunverulegt. •—- Uriilivei’fi
hallarinnar virtist þeim verða
allt í einu miklu víðfeðmara,
en það átti að vei’a. Tré og
runnar, sem afmörkuðu flat-
ii’nar, komu þeirn fyrir sjónir
eins og væru þau í einurn
fleti, í-étt eins og nxáluð lcik-
tjöld á leiksviði.
Á bekk einum komu þau
auga á skuggalegan mann,
bólugrafinn í andliti, mcð
slútandi liatl á höfði. Þær
gengu framhjá plógi á flöt-