Forvitin rauð - 01.01.1974, Side 26

X VALDI OTTANS

Otlmabær og óæskileg barneign dregur langan dilk
á eftir sér. Astæðurnar eru fyrst og fremst þær
erfiðu þjóðfélagslegu aðstæður, sem mæðrum er
gert að búa við og því samfara er oft ákaflega
knappur fjárhagur. Krfiðleikarnir, sem einstæðar
mæður mega eiga von á, eru notaðir sem uppeldis-
leg viðvörun, til að byggja inn hjá stúlkum
hræðslu við slíkt hlutskipti. Þegar bryddað er
upp á þvi, hvort ekki sé orðið timabært að hætta
að veifa slikum refsivendi í þjóðfélagi, þar sem
allar tæknilegar og fræðilegar aðstæður eru fyrir
hendi og konur skuli sjálfar ákveða, hvort þær
vilji takast á við móðurhlutverkið, þá
seitlar fram keimur af öðrum ótta, þeim að nú
taki allir að sofa hjá hömlulaust. Ottinn við,
að nú taki fólkið i landinu fullum fetum til við
að gera hitt, er furðu djúpstæður og útbreiddur
og gefur tilefni til að draga siðferðisskoðanir
okkar fram i dagsljósið og dusta af þeim rykið.
Hverjar eru þær? Hvernig urðu þær til? Hverjum
þjóna þær?
Okkur finnst, að réttara sé að draga úr eða letja
svona yfir heildina séð, þegar kynlif ber á góma,
þótt við viljum flest hvert eitt njóta þess, sem
notið verður okkur sjálfum til handa. Við lifum
í kynfjandsamlegu þjóðfélagi. Afneitun holdsins
hefur alla tíð verið rauður þráður i kristinni
trú. A kirkjuveggjum sjáum við myndir af heilögum
Sebastían sundurskotnum, búklaust höfuð Jóhannes-
ar, og hann sjálfan á þríarma krossi bundinn
ýmist eða negldan með fætur í kross eða fætur
samhliða, stunginn og pyntaðann. A Skólavörðu-
holtinu í Reykjavik er verið að reisa minnisvarða
yfir mann, sem orti fagurt ljóð, fegursta ljóð
islenskrar tungu um dauða og pínu Jesú Krists.
En svo nærtækt er þó holdið og erfið leiðin til
andlegrar upphafningar og lostafjandskapar, að
kirkjubyggingin sjálf er ekkert annað en stíliser-
uð eftirmynd af limi mannsins.
Hinn opinberi vaki siðferðisvitundarinnar, kirkjan,
hefur ferðast langan veg frá þeirri katólsku, að
eiginlega megi ekki hafa samfarir utan þess að
löngun liggi fyrir að geta nýjan einstakling í
heiminn, en íslensk þjóðsaga varðveitir þó
endurminninguna frá þeim tíma, er kirkjan lagði
bönn á samfarir á hinum ýmsu helgu dögum og kvað
svo rammt að, að sannkristin kona átti ekki nema
17 daga á ári til að bregða á leik.