Morgunblaðið - 12.05.1960, Blaðsíða 20

20
MORGVNBLAÐIÐ
Fímmtudagur 12. maí 1960
Shipbrotám
enn
7
EFTIR W. W. JACOBS
c=

— Það hlýtur að hafa bilað
hjá þeim, sagði hann loks, ön-
uglega. Verst að við skyídum
ekki biðja húsvörðinn að láta
okkur fá te.
— Við skulum hlaupa þangað.
Pope hristi höfuðið. — Gigt!
sagði hann stuttaralega. — Við
yrðum hundgagndrepa. Síðan
stakk hann höndum í vasa og
tók að ganga um gólf. Þannig
leið hálf klukkustund.
— Hver skrattinn skyldi hafa
komið fyrir þá, sagði Knight. —
Vonandi ekki neitt alvarlegt.
— Ég vildi, að hann færi að
koma, sagði Pope. — Svona er
að fara að þínum ráðum.
Hann gekk aftur að stiganum
og settist niður, skjálfandi. Úti
fyrir rigndi allt hvað af tók, og
nú var auk þess tekið að bregða
birtu.
— Ég er hræddur um, að það
sé eins og þú segir, að eitthvað
hafi komið fyrir hann. Hann
myndi aldrei láta mig bíða svona
annars.
— Eða mig! sagði Knight. —
Þei, þei!
Hann gekk út að dyrum og
Pope á eftii. Glöggt mátti heyra
í bíl, sem nálgaðist og eftir nokkr
ar sekúndur sáust ljósin koma
fram fyrir beygjuna á stígnum.
Bíllinn staðnæmdist um leið og
Pope læsti dyrunum, og stóð
kyrr með vélina í gangi.
— Hvað var að? spurði hann,
þegar Biggs teygði sig aftur á
bak og opnaði hurðina.
— Að? Ekki neitt! svaraði
Carstairs, eins og steinhissa.
— Hvað hefurðu þá verið að
drolla allan þennan tíma? spurði
Pope og lét fallast þungt niður
í sætið.
— Er ég búinn að vera lengi?
Ekki fannst mér það sjálfum.
— Þú hefur ekki verið allan
þennan tíma hjá frú Penrose?
— Því ekki það? sagði Carsta-
irs og var eitthvað svo innilegur
í málrómnum. — Vel á minnzt,
Knight, það var ungfrú Sea-
combe, sem var í kerrunni með
henni um daginn.
Knight, sem var að tosa sér í
frakkann, snuggaði. — Þessi yf-
ir sig hrifna lýsing þín hefði
heldur ekki getað átt við neina
aðra, svaraði hann þui-rlega. —
Lofaðu mér að hjálpa þér í frakk
ann, Pope.
Pope þá hjálpina, sem boðin
var og hneig síðan aftur í sæti
sitt, og er hann hafði um stund
rýnt á Carstairs gegn um myrkr-
ið, þagnaði hann alveg og var
fúll. Loksins rauf hann þó þögn-
ina, með því að minnast á te.
— Te! sagði Carstairs. — Það
er ég þegar búinn að fá.
Hann dró síðan kragann upp
um eyrun, kom sér vel fyrir í
hominu og lokaði augunum. En
Pope, sem varð til allrar ham-
ingju eitthvað stirt um mál í bili,
lét Knight hafa orðið fyrir þeim
báðum.
— Það er ekki te, sem hann
skortir, heldur mannúð. Þarna
situr hann og hugsar um engan
annan en sjálfan sig, en við get-
um drepizt úr kulda og hungri,
án þess að það komi neitt við
hann. Heyrirðu til mín, Carsta-
irs?
— Ég gleymdi ykkur alveg,
svaraði Carstairs. — Við skulum
stanza við fyrstu krá, sem við
komum að. Áfram, Biggs.
— Gleymdi okkur, þó, þó! end
urtók Knight, og hækkaði rödd-
ina, eftir því sem bíllinn herti
á sér. — Og þetta heldur hann,
að sé einhver afsökun.
5.
Óslitinn straumur þyrstra öku
manna inn í veitingastofuna í
„Rauða Ljóninu" í marzmánuði,
gaf til kynna búferli Carstairs til
Berstead. Þeir fluttu á vögnum
sínum gömul húsgögn og uppgerð
húsgögn, sem minntu mest á
það, er nýju víni er hellt á gaml
ar flöskur með bezta árangri. —
Stólar, sem höfðu fyrir ævalöngu
gefið upp bök sín sem ólæknandi,
réttu nú úr sér aftur, og buðu
hverjum áhugamanni um list-
muni að skoða sig, og aðrir stóðu
á þremur nýjum fótum og ein-
um gömlum.
— Það er ekki hægt að sjá
neitt nema taka þá í sundur,
sagði Knight við Pope, einn dag-
inn, — og það færi ekki einu
sinni elzti húsvinurinn að reyna.
Sjálfur þarf ég einhvern tíma
að fá mér húsgögn, og þessi
reynsla hefur verið mér sérlega
dýrmæt. Þín innkaup verða var-
anlegri en nokkur hinna.
— Hvers vegna?
— Af því að þau eru nýrri.
— Þau verða orðin nógu göm-
ul um það leyti, sem þú ferð að
fá þér húsgögn, sagði Pope og
glotti illkvittnislega. — Ég sagði
þér víst ekki frá því, að ég fór
með Carstairs í gær, til þess að
vera alveg viss um, að frú Pen-
rose væri ómeidd. Það er þriðja
heimsóknin hans.
Knight iyfti brúnum.
— Töfrandi kona, sagði Pope
og brosti við tilhugsunina. — in-
dæl. Hins vegar var það greini-
legt, eftir því, hvernig hún tal-
aði um þig, að þú hefur ekkert
erindi á þann bæ.
— Til hvers fjárans fórstu að
minnast á mig?
— Það datt mér ekki í hug,
sagði Pope rólega, en hún var að
tala um ungfrú Seacombe við
Carstairs — indælis stúlka, svo
hrein og flekklaus á svipinn —
Svei mér ef ég fór ekki að veita
henni nánari eftirtekt.
— Haltu áfram, sagði Knight.
— Mig varðar ekkert um tilfinn-
ingar þínar.
— Hún, þ. e. frú Penrose, auð
vitað .. var að tala um þá ábyrgð
sem á henni hvíldi, og þegar hún
minntist á unga iðju — og auðnu
leysingja, sem ekkert mark eða
mið ættu sér í þessum heimi,
vissi ég, að hún átti við þig. Og
þegar hún notaði lýsinguna „mein
laus og gagnslaus", varð ég al-
veg viss. Verst að hún skyldi
ekki nefna þig með nafni, þá
hefði ég þó getað staðið upp og
tekið svari þínu.
— Mér er nú sama um öll hin
lýsingarorðin, sagði Xnight með
ákafa, en „meinlaus" er verra en
svo, að ég geti þolað það. En
kannske kemst hún á aðra skoð-
un með tíð og tíma. Meinlaus ..
ekki nema það þó! Það hefur eng
inn dirfzt að kalla mig fyrr. —
Hefði það verið Fred Peplow, þá
var það fyrir sig.
— Henni kemur mjög vel sam
an við Carstairs, hélt Pope áfram.
Það verður gaman að sjá, hvað
skeður, þegar hún kemst að þvi,
að hann þekkir þig. Annað hvort
gefur hún honum reisupassann
samstundis, eða....
— Eða hvað? rak Knight á
eftir.
— Eða hann verður að gefa
þér passann.
— Það hefur enn enginn gert
nema eftir minni ósk, sagði
Knight hressilega. — Geturðu
hugsað þér annað eins vanþakk-
læti? Aldrei hefði Carstairs vit-
af. að þetta hús væri til, hefði ég
ekki verið. Aldrei hefði hann rek
izt á kerruna, ef ég hefði ekki ver
ið. Ertu nú alveg viss, að hún
hafi sagt meinlaus? Sagði hún
ekki meingripur?
Næst er þeir hittust, greip
Knight tækifærið til að minna
Carstairs á allar sínar marghátt-
uðu velgjörðir við hann, en jafn-
vel þótt Knight hefði þá reglu
að líta helzt á björtu hliðina á
hverjum hlut, var farinn að leggj
ast í hann grunur um, að vinur
hans væri ekki eins trúr hags-
munum hans og vera ætti. Þessi
maður, sem hann hafði auðsýnt
svo margháttaðar velgjörðir lét
sig meira að segja hafa það að
ráðleggja honum að fara burt í
eitt ár og leita sér uppi eitthvert
erfitt starf, sem ætti við hann!
Þegar Knight hafði bent honum
á þversögnina í þessu, bað hann
Carstairs útskýra mál sitt nánar
og eftir langa umhugsun stakk
Carstairs upp á kindabúskap í
Ástraliu.
— Jú, átti ég ekki von? sagði
Knight og andvarpaði. — Ég fór
nærri um, hvað þú myndir koma
með. Þetta er einmitt sú'atvinna,
sem greindir vinir mínir velja
alltaf handa mér. Og alltaf
skulu þeir þurfa að staglast á
Ástralíu. Líklega geta þó kind-
ur lifað víðar í heiminum. Hvers
vegna þá í Ástralíu. Og hvaða
fjandans vitglóru hef ég á kind-
um?
Carstairs hugsaði sig um. — En
hænsnarækt? sagði hann dræmt.
— Já, það var einmitt hitt úr-
ræðið. Þó ekki eins vinsælt af því
að það er hægt að fremja hér
heima í Englandi. Lít ég ekki al-
veg út eins og hænsnabóndi? —
Hvernig heldurðu, að hænuræfl-
arnir kynnu við mig?
— Kannske væri betra fyrir
þig að fara að vinna smátt og
smátt, sagði Carstairs brosandi.
— Ég get útvegað þér hálfan dag.
Ertu nokkuð að gera á föstudag-
inn?
— Það fer allt eftir því, hvaða
vinnu þú hefur.
— Ég hef verið að semja við
gamla föðursystur mína að koma
og verða ráðskona hjá mér í Ber-
stead, sagði Carstairs. Hún þurfti
dálítið langan umhugsunartíma,
en nú hefur hún afráðið að koma,
en kemur heldur fyrr en ég vildi.
Hún kemur til London á föstudag
og ætlar að vera þar nokkra daga
áður en hún sezt að í Berstead.
— Hvað á ég að gera við hana?
Senda hana aftur heim til sín?
— Nei, þú átt að hafa af fyrir
henni í nokkra klukkutíma. Hún
kemur á Eustonstöðina klukkan
þrjú, en við Pope höfðum ákveð-
ið að fara að skoða húsið á sama
tíma. Þetta er sjötug kelling, og
ef við hittum hana og afhendum
þér hana, þurfum við ekkert uð
breyta okkar fyrirætlunum. Þú
gætir farið með hana hingað
heim og litið til með henni, þang
að til við komum aftur.
— Á hún að verða fastur heim
ilismaður í Berstead?
— Það var ætlunin.
— Og rétt ætlað hjá þér, sagði
Knight. — Þið Pope þurfið ein-
hvern til að líta eftir ykkur. Ég
var nú að vísu búinn að ráða mig
— meira og minna áríðandi, \
einum fimm eða sex stöðum á
föstudaginn, en ég læt það fokka.
Ég vil gjarnan safna glóðum elds
að höfði þínu, eins og þeir segja
í biblíunni. Hvað sagðirðu, að
hún væri gömul?
— Sjötug.
Knight varð hugsi. — Þið verð
ið eins fljótir og þið getið í þess-
ari ferð, ég vil ekki safna of mikl
um glóðum elds á ykkur. Hún er
vonandi ekki hrædd í leigubíl?
Þegar Finnur er að flýta sér ] mætir hann elginum, sem hann i Þetta hlýtur að vera gamli I elgurinn, sem ég særði. Hann er
buvt með segulbandsspóluna,*hafði sært á hálsi. I ^óður.
Ég vil ekki að hún haldi sér fast
í mig eða þess háttar.
Kvíði Knights fór vaxandi með
degi hverjum og hann var held-
ur rislágur, er hann beið á stöð-
inni með þeim félögum, eftir lest
ir.ni.
— Hún vill sennilega hvíla
sig, þegar hún kemur heim til
mín, sagði Carstairs. — Vertu
eins góður við hana og þú getur.
Það er hálf leiðinlegt, að ég skuli
þurfa að þjóta burtu einmitt
núna.
— Já, fjandans leiðinlegt, sam-
þykkti Knight. — Ég vildi bara
að ég hefði tekið Fred með mér
til þess að hjálpa mér.
Lestin kom nú að pallinum og
fólkið streymdi út. Lítil og grann
vaxin gömul kona, hvíthærð og
með skær, blá augu gekk í áttina
til þeirra. Carstairs heilsaði
henni innilega og kynnti síðan fé
laga sína. Síðan skýrði hann frá
því, hvernig á stæði, hálf vand-
ræðalegur.
— Þetta er fallega gert af
blessuðum manninum, sagði frú
Ginnell, — en annars hefði ég
vel gelaS bjargað mér ein. Farið
þið nú bara ykkar leið. Hr
Knight sér um farangurinn minn.
Ég sé ykkur þegar þið komið
aftur.
Gamla konan lyfti nefi og
snuggaði ánægjulega, meðan
burðarkarlinn var að hrúga far-
angri hennar í bílinn. — Lykt-
ar vel! sagði hún.
Knight varð að spurningar-
merki.
— Ég á við London, sagði
gamla konan. — Hef ekki komið
hingað í tuttugu og tvö ár. — Er
langt heim til frænda?
— Nei, svo sem tvær mílur.
Frú Ginnell andvarpaði. —
Biðjið þér hann að aka hægt,
tautaði hún.
Sflíltvarpiö
Fimmtudagur 12. maí
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn — 8.j5
Morgunleikfimi. — 8.15 Tónleikar.
— 8.30 Fréttir. — 8.40 Tónleikar.
— 10.10 Veðurfregnir).
12.00 Hádegisútvarp.
12.50—14.00 „A frívaktinni", sjómanna-
þáttur (Guðrún Erlendsdóttir).
15.00 Miðdegisútvarp. — 16.30 Veðurfr.
19.00 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.25 Veðurfregnir.
19.40 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Stormar yfir Afríku, — erindi
(Baldur Bjarnason magister).
20.50 Einsöngur: Britta Gíslason syng-
ur; Fritz Weisshappel leikur und-
ir á píanó.
a) „Visa í folkton" eftir Petter-
son-Berger.
b) Tvö lög eftir Agathe Backer-
Gröndahl: „Bláveis" og „Mot
kveld“.
c) „Lille barn“ eftir Gustav
Nordquist.
d) „Sáv, sáv, susa“ eftir Jan Si-
belius.
21.10 Upplestur: Tvö minningarkvæði
eftir Guðmund Friðjónsson (As-
mundur Jónsson frá Skúfsstöð-
um).
21.20 Tónleikar: Laurindo Almeida
leikur á gítar.
21.40 „Fyrst allir aðrir þegja": Ofur-
lítið um hina margumtöluðu
minka (Olafur Sigurðsson bóndi
á Hellulandi flytur).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Smásaga vikunnar: „Syndagjöld
ln“ eftir Guðmund G. Hagalín.
(Höfundur les).
22.35 Frá tónleikum Sinfóníuhljóm-
sveitar Islands 1 Þjóðleikhúsinu
29. f.m. Stjórnandi: Dr. Václav
Smetácek frá Prag.
Sinfónía nr. 5 1 e-moll (Frá nýja
heiminum) eftir Antonin Dvorák
23.25 Dagskrárlok.
Föstudagur 13. maí
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn — 8.05
Morgunleikfimi — 8.15 Tónleikar
— 8.30 Fréttir — 8.40 Tónleikar —
10.10 Veðurfregnir).
12.00 Hádegisútvarp.
13.15 Lesln dagskrá næstu viku.
15.00—16.30 Miðdegisútvarp.
19.00 Þingfréttir. — Tónleikar.
19.25 Veðurfregnir.
19.35 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Ur endurminningum Arna Sigur-
pálssonar í Skógum, — frásögu-
þáttur (Karl Kristjánsson alþing-
ismaður).
21.00 Islenzk tónlist: Verk eftir Karl
O. Runólfsson.
21.30 Utvarpssagan: „Alexis Sorbas"
eftir Nikos Kazantzakis; XVII.
(Erlingur XJíslason leikari).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Garðyrkjuþáttur: Grænmeti allt
árið (Unnsteinn Olafsson skóla-
stjófi).
22.25 I léttum tón: Operettulög.
23.00 Dagskrárlok.