Morgunblaðið - 10.02.1962, Blaðsíða 20

20
MORCU1VBL4ÐIÐ
Laugardagur 10. febr. 1962
Barbara James: 23
Fögur
og feig
Meðan á sögunni stóð hafði
Rory ekki sagt orð og andlitið
á honum var gjörsamlega svip-
laust. Ég hafði enga hugmynd um
viðbrigði hans við þessari ótrú-
legu sögu.
Svo ók ég heim til Crystal.
Eins og þér vitið, stendur húsið
d.álítið afsíðis í horninu á stórri
útihúsaþyrpingu. Þarna var allt
dimmt. Ég hringdi nokkrum sinn
um, enda þótt ég byggist -ekki
við, að þarna væri nokkur mað-
ur. Ég vissi, að stúlkan hjtá
Crystal bjó ekki þar heldur
heima hjá^sér. Þegar ég þóttist
viss um, að þarna væri enginn
maður, opnaði ég dyrnar með
lyklinum, sem ég hafði tekið úr
handtöskunni hennar. Tók síðan
líkið úr bílnum, sem stóð þannig,
að enginn gat séð til mín. Ég bar
það upp í svefnherbergið hennar
og kom því fyrir í rúminu, sem
allra líkast því sem það hafði áð-
ur legið Ég lét teppið og kodd-
ann vera kyrrt í fatapokanum
og setti hann í skottið á bílnum
mínum. Því næst ók ég beint í
leikhúsið og hitti Rory.
Þetta var rösklega gert hr.
Gunter.
En því miður víst til einskis
gagns sagði Leó dauflega.
Nú hafið þér sagt okkur, hvern
ig þér frömduð þetta ofdirfsku-
fulla og ef til vill glæpsamlega
verk. Kannske þér vilduð nú
segja okkur hversvegna þér gerð
uð það?
Mér finnst ég vera búinn að
gera grein fyrir því.
Var það til þess að bjarga fram
tíð vinar yðar? Já, en það finnst
mér bara dálítið ótrúleg óeigin-
girni.
Leó andvarpaði. Ég get senni-
lega alls ekki komið yður í skiln-
ing um það. Sumir verða alveg
frá sér ef þeir sjá eitthvert lista-
verk, sem þeir verða hrifnir af,
og mundu ganga gegn um eld og
vatn til að varðveita það. Mitt
lífsstarf og áhugamál er að finna
og varðveita snilligáfu og þroska
hana. Það er orðið ástríða hjá
mér. Ég skal játa, að Rory tákn-
ar mikla og vaxandi hagsmuni
fyrir mig, en þar við bætist ann-
að. Ég trúi því statt og stöðugt,
að snilligáfa hans taki flestu
öðru fram, en sé ekki bara augna
bliks fyrirbæri, sem er kannske
búið að vera á morgun. Hann
tekur raunverulega flestu fram
og miklir gamanleikarar eru
sjaldgæfari en flestir halda. Þess
vegna væri það harmsaga, ef
framtíð hans færi í hundana.
Röddin í Leó var róleg, en samt
talaði hann með svo mikilli á-
herzlu og sannfæringu, að ég
varð hissa. Ég vissi ekki, að hann
hefði svona háar hugmyndir um
Rory. En þetta virtist engin áhrif
hafa á lögreglumanninn.
Þér hafið nú sjálfsagt líka ver-
ið að reyna að hjálpa frú Day?
sagði hann.
Leó horfði fast á hann. Það lá
að, að yður dytti það fyrst í hug!
Vitanlega vildi ég forða Rosaleen
frá hneyksli, en það var samt
ekki aðalatriðið fyrir mér.
Og yður datt aldrei í hug, að
ungfrú Hugo hefði verið myrt?
Aldrei. Ég er jafn sannfærður
um það nú eins og ég var þá, að
þetta hefur verið sjálfsmorð. Ég
er til í að leggja í hættu, en það
hefði ég aldrei borið við, ef ég
hefði haft nokkurn grun um, að
um morð væri að ræða. Ég ber
enga sérstaka virðingu fyrir lög-
unum. en ég hefði aldrei farið að
gerast þátttakandi í morði.
Mér finnst nú lítil takmörk
fyrir því, sem þer getið fundið
upp á, hr; Gunter, sagði Wood
kuldalega.
Þér vitið vel, að ef ekki hefði
svo illa til tekizt, að stúlkan
hennar ungfrú Hugo þurfti að
fara í húsið á þessum sérstaka
tíma,*hefði ekkert ósamræmi orð-
ið viðvíkjandi dánarstundinni,
og að þér og læknarnir og allir
aðrir hefðu tekið það gott og gilt,
að hún hefði framið sjálfsmorð
heima hjá sér.
Hver veit það. Én nú fór stúlk-
an þarna inn. Þér voruð búinn
að vera heppinn, hr. Gunter, en
þarna brást heppnin yður.
Þetta er áreiðanlega sjálfs-
morð! Við litum öll við og á
Rory, enda hafði hann varla
sagt orð fyrr en nú.
Ég laug að yður um daginn,
vegna konunnar minnar og mann
orðs míns yfirleitt. Ég vildi ekki
verða við þetta riðinn. Ég sagði,
að Crystal hefði verið kát við
um ekki rifizt. En sannleikurinn
hádegisverðinn og að við hefð-
var sá, að það gerðum við. Ég
sagði henni, að þessum kunnings-
skap okkar yrði að vera lokið, og
hún tók sér það afskaplega nærri.
Og svo hafði hún aðra ástæðu
í viðbót til þess að vilja ekki lifa
lengur. Hún þjáðist af ólæknandi
sjúkdómi.
Mér fannst ég verða var við
undrun í augnaráði lögreglu-
mannsins.
Var það?
Já, og sjálfsagt hafið þér kom-
izt að því.
Við höfum enn ekki fengið
skýrslu læknanna, svaraði hann
eins og hann vildi færast undan.
Hversvegna sögðuð þér mér
þetta ekki um daginn?
Ég hélt, að þér yrðuð ekki
lengi að komast að því sjálfur.
Og ég vildi ekki að þér fengjuð
of miklar hugmyndir um kunn-
ingsskap okkar, því að að frá-
töldum læknum hennar, var ég
eini maðurinn sem hafði hug-
mynd um þetta.
Það er eins og allir, að sjálf-
um yður meðtöldum hafi lagzt
á eitt að vernda mannorð yðar,
hr. Day. Maður gæti haldið, að
þér væruð biskup en ekki gaman
leikari.
Ég gef fjandann i mannorð
mitt, en mér er ekki sama um
tilfinningar konunnar minnar og
reyndar heldur ekki um fram-
tíð mína hraut út úr Rory.
Já, nú. .þegar það er orðið of
seint, hugsaði ég. Ef þú hefðir
verið sama sinnis dálítið fyrr,
hefði þessi kunningsskapur ykk-
ar Crystal og afleiðingar hans,
aldrei komið til sögunnar.
Og svo er annað, sem ég ætti
að minnast á, sagði Rory. Eg tók
upp handtöskuna hennar Crystal,
þegar við vorum búin að borða.
Hún var lítil, en furðulega þung,
og gæti vel hafa geymt skamm-
byssu.
Það var gott að fá að vita það.
Við höfum öll gert rangt í því
að vera ekki nógu hreinskilin
strax, skal ég játa, og þannig
höfum við flækt málið. En yður
hlýtur að vera það fullkomlega
ljóst nú, að þetta var sjálfsmorð.
Og ef svo er, er þá nauðsyn-
legt að opinbera þetta allt?
spurði Leó eftirvæntingarfullur.
Ef lögreglan er sannfærð, án alls
vafa, um, að hún hafi framið
sjálfsmorð, er þá nokkur nauð-
syn að auglýsa hvar það hafi
verið framið? Er nauðsynlegt, að
saklaust fólk líði fyrir illkvittnis-
legt uppátæki hefnigjarnrar
konu?
Þér skuluð láta mig um, hvað
rétt sé að gera. Þér skiljið það
hr. Gunter, að ég gæti vel kært
yður fyrir að reyna að blekkja
lögregluna. Það var vægast
sagt, mjög vítavert. Ég vildi
gjarna fá loforð yðar um, að þér
farið ekkert í burt án þess að
tilkynna hvert þér farið og undir
engum kringumstæðum úr land-
inu fyrr en málinu er lokið. Ég
nenni ekki að fara að taka af
yður vegabréfið yðar.
Sjálfsagt. Ég get víst ekki
neitað, hvort sém er?
Varla. Jæja, þetta verður þá
víst að vera nóg í bili. Hann stóð
upp. En svo langar mig’ til að
segja eitt orð við hr. Wingrove
áður en ég fer.
Við stóðum öll upp og gengum
inn í setustofuna. Þar var engin
sála. Ég fór fram í forstofu.
Vandy! kallaði ég. Hún kom
þjótandi ofan úr barnaherberg-
inu.
Hvar er Tony? spurði ég.
Hann er farinn, góða mín.
Hann og Lísa héldu, að þið hefð-
uð nóg ónæði af þessu öllu, þó
að þau væru ekki að auka á það.
Þau báðu mig skila kveðju til
þín og þakklæti fyrir þennan
ágæta mat.
Ég varð hissa. Wood lögreglu-
fulltrúi vildi tala við þau, sagði
ég. Hann var nú frammi í dyrum,
ásamt Rory og heyrði til okkar.
Það gerir ekkert til, sagði
hann. Ef á þarf að halda, get ég
talað við hr. Wingrove seinna.
Þakka ykkur fyrir að sýna mér
svona mikla þolinmæði.
Eruð'þér viss um, að þér viljið
ekki bíða og fá te? spurði ég og
háðið leyndi sér ekki.
Nei, þakka yður fyrir, ekki í
dag. Kannske seinna. Verið þér
nú sælar.
Loksins var hann far'inn.
Þetta er meiri bölvaður hræsn-
arinn, sagði Vandy með mikilli
áherzlu.
Það er allt í lag með hann.
Hann verður að gera skyldu
sína, sagði Rory.
Hann gæti gert hana einhvers
staðar annarsstaðar. Þú ert alveg
að leka niður, væna mín. Á ég
að ná þér í tebolla? Te var undra
meðalið, sem átti við öllu, í aug-
um Vandy.
Nei, þakka þér fyrir, sagði ég.
Ekki strax.
Ég ætla þá að líta til krakk-
anna. Hún fór svo upp, en við
Rory fórum til Leós í setustof-
una, og Rory lokaði dyrunum á
eftir okkur.
Ég settist í hægindastól, spark-
aði af mér skónum og dró að mér
fæturna. Guði sé lof, að hann er
farinn, sagði ég. Ég er alveg
orðin máttlaus. En nú vitum við
að minnsta kosti það versta.
Já, við vitum það versta, sagði
Rory. En röddin var þannig, að
það fór um mig.
Það er aðeins hugsanlegt, að
lögreglan geri sér þetta að góðu
og trúi, að það sé sjálfsmorð,
sagði Leó. Ég held nú ekki, að
Wood sé sem verstur. Vitanlega
verður hann að beita hörku, ef á
þarf að halda, en innst inni held
ég, að hann sé okkur hlynntur.
— Halló, Gvendur! Eg er að taka bílpróf!
>f >f >f
GEISLI GEIMFARI
>f >f >f
•— Þú varst stórkostlegur, Geisli
höfuðsmaður!
— Nei, Lúsí, mér hafði nærri mis-
tekizt! Pétur, Gar læknir og Pála vorkunn með. Vesalings Mystikus
voru bæði slóttug og hættuleg. En metallikus!
það er einn úr hópnum, sem ég hef
Og þú beldur, að hann sé sann-
færður um, að hún hafi framið
sjálfsmorð? sagði Rory.
Já, það er ég hér um bil viss
um — nú orðið.
Þá getum við verið hreykin af
að hafa blekkt hann sagði Rory
hörkulega. Hvað áttu við?
spurði ég, steinhissa.
Rory var alls ekki neitt sjálf-
um sér líkur. Andlitið var eins
og gríma úr sorgarleik, með
hörkulegum dráttum. Hann kom
að stólnum mínum og stóð þar
yfir mér — eins og ógnandi, fram
andi maður.
Hversvegna trúðirðu mér ekki
fyrir þessu? spurði hann.
Hvað fær þig til að halda það?
Þú veizt hversvegna. Við höf-
um ekki getað talað mikið sam-
an í seinni tíð.
Þú varst að minnsta kosti nógu
mikið í trúnaði við Leó til þess
að segja honum það.
Hversvegna heldurðu það?
Vitanlega gerðirðu það. Hann
sneri sér að Leó, ásakandi. Þess
vegna varstu vona æstur að fara
inn í íbúðina mína um kvöldið.
Þú vissir þá þegar, að Crystal lá
þar dauð.
Nei! svaraði ég og greip andann
á lofti.
Nei, svaraði Leó. Ég vissi ekk-
ert þá. Rosaleen trúði mér ekki
fyrir þessu fyrr en tveim dögum
seinna, þegar hún var svo míður
sín eftir fyrsta viðtalið við lög-
reglumanninn.
Þetta er satt. Þú verður að
trúa því.
Hvernig get ég trúað nokkru,
sem þið segið héðan af? Og það
gerir nú líka heldur lítið til eða
frá, hverju ég trúi. Augun hvíldu
á mér, hörð og framandleg. Þú
trúðir Leó fyrir þessu en ekki
mér.
Hvernig ætti ég líka að trúa
þér fyrir nokkru? sagði ég og
sleppti mér nú alveg. Þú varst
víst það upptekinn af kærust-
unni að þú kærðir þig ekki mik-
ið um mig, til eða frá. Of sorg-
bitinn af að missa hana, til þess
að taka eftir mínum áhyggjum.
Hann sneri sér undan og gekk
út að glugganum og stóð þar og
sneri í okkur baki.
Ekkert okkar sagði orð í nokkr
ar mínútur.
Hvað áttirðu eiginlega við,
þegar þú sagðir, að okkur hefði
tekizt að blekkja lögregluna?
spurði Leó loksins.
Það ætti að liggja í augum uppi.
Ekki minum augum. Ég sagði
honum ekki annað en bláberan
sannleikann, og það held ég
Rosaleen hafi líka gert.
Rory snarsneri sér við. Það er
ágætt En það gerði ég ekki. Ég
veit mætavel, að hún var myrt.
Hvaða ástæðu hefurðu til að
halda það? spurði Leó rólega.
SHUtvarpiö
Laugardagur.
8.00 Morgunútvarp (Bæn. — 8.06
Mo’'gunleikfimi. — 8.15 Tónleik-
ar. — 8.30 Fréttir. — 8.35 Tón-
leikar. — 9.10 Veðurfregnir. —■
9.20 Tónleikar). (10.00
12.00 Hádegisútvarp (Tónleikar. —
12.25 Fréttir og tilkynningar).
12.55 Oskalög sjúklinga (Bryndís Sig-
urjónsdóttir).
14.30 Laugardagslögin. — (15.00 Frétt-
ir).
15.20 Skákþáttur. (Guðmundur Am-
laugsson).
16.00 Veðurfregnir. — Bridgeþáttur
(Stefán Guðjohnsen).
16.30 Danskennsla (Hreiðar Ásitvalds-
son).
17.00 Fréttir. — Þetta vil ég heyiras
Þórgunnur Arsælsdóttir velur
sér hljómplötur.
17.40 Vikan framundan: Kynning á
dagskrárefni útvarpsins.
18:00 TJtvarpssaga barnanna: „Nýja
heimilið" eftir Petrú Flagestad
Larssen; VIII. (Benedikt Arn-
kelsson).
18.20 Veðurfregnir.
18.30 Tómstundaþáttur bama og
og unglinga (Jón Pálsson).
18.55 Söngvar í léttum tón. — 19.10
Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Tónleikar:
a) Öperusöngkonan Eileen Farr
ell syngur djasslög með hljóm
sveit Luthers Henderson.
b) Hljómsv. André Kostelaneta
leikur fyrri þátt „Bluea
opera“-svltunnar eftir Har-
old Arlen.
20.30 Leikrit: „Allah heitir hundrað
nöfnum" eftir Guntherr Eich, í
þýðingu Bríetar Héðinsdóttur. —
Leikstjóri: Helgi Skúlason.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Danslög. — 24.00 Dagskrárlok.