Morgunblaðið - 02.03.1962, Blaðsíða 16

16
MORGXJMtr 4 fílf>
Föstudagur 2. marz 1962
Til sölu
í Norðurmýn 2 herb., eldhús, bað o. fl. íbúðin er
á efri hæð i tvíbýhshúsi. Tilboð sendist afgr. Mbl.
merkt: „Rólegur staðui — 7565“.
5 herb. íbúðarhœðir
130 ferm. uð stærð á hitaveitusvæði í Austurbæn-
um. íbúðirnar verða seldar tilbúnar undir tréverk
og málningti með tvciföldu beigísku gleri og sér
hitaveitu fyrir hverja íbúð. Útb. 260 þús. Til greina
kemur að iána eftirstöðvar kaupverðs til 15 ára.
Teikningar og nánari uppl. á skrifstofunni.
Skipa- og fasfeignasalan
(Jóhanr.es Lárusson hdl.) Kirkjuhvoli
Símar 14916 og 13842
IMVKOMIÐ EIMSKIR
KarKmarana - Leður
KtLDASKÓR
SVARTIR og
BRÚNIR
Stærðir:
40—45.
SKÓSALAN
Laugavegi 1.

ATTAR
^andhreinsað/r
efnalaugin BJÖRG
Sólvollagötu 74. Sími 13237
Barmohlið 6. Sími 23337
Vélstjóri
Vanur vélstjóri óskast á góðan vertíðarbát sem
stundar veiðar við Suðurland.
Upplýsingar gefnar í símum 1-10-20 og 1-75-50.
________________________________________J
TREUEBORG
hjólbarðar eru
endingargóðir
mjúkir í akstri
og öruggir
SNJÓBARÐAR, VENJULEGIR HJÓL-
BARÐAR og sérstakir hjolbarðar fyrir
LEIGU BIFREIDIR fyrirliggjandi
í ýmsum stærðum
Útvegum TRELLEBORG hjólbarða
á allskonar farartæki beint frá verk-
smiðju.
Spyrjist fyrir um verð áður en þér
kaupið annarsstaðar
TRELLEBORG
hjólbarðar hafa margra ára reynslu
póvieudis.
GUNNAR ÁSGEIRSSON H.F.
Snorrabraut 16 — SÍMI 35205
2
LÉSBÓK BARNANNA
LESBÖK BARNANNA $
Teningunum kastað
*»unnið þið —
„Raikningspilið? “
Til þess að spila
það þarf ekki ann
að en tening o.g
bikar til að kasta
honum úr. Hver
þátittakandi fær í
hvert skipti, sem
hann á að kasta,
fjögur köst: eitt,
frumkast, eitt
plúskast, eitt mín
uskast og eitt
margföldunarkast
Ef teningurinn
kemur t.d. upp í
þessari röð í köst
unum: 2 - 5 - 3 - 6,
yrði útibo'man
þessi: 2 + 5 eru 7, 3 eru
4, jnargfaldað með 6, eru
24.
Ef þannig vill til, að
útkoman úr köstunum
fjórum verður mínus,
•=•3*6 = 24
kemst m,aður í skuld og
verður að greiða hana í
seinni umferð. Haldið er
áfram þar til einhver hef
ur komist upp í hundrað
og. með því unnið spilið.
að hún kaus að taka á-
hættuna.
Hún leysti bandið og
skreið varlega níður í bát
inn. Því næst reri hún
með gætni út á vatnið og
reyndi að haga sér i öllu
eins og sagt haiði verið
í bókinni.
Það tókst! Augiu Sús-
önnu Ijómuðu af gleði. —
Hún einbeitti sér svo að
róðrinum, að hún tók
ekkert eftir vélbátnum,
sem fór á fullri ferð fram
hjá henni. Á næsta andar
taki náðu bylgjurnar frá
kjalsogi bátsins til henn
ar. Súsanna greip með
báðum höndum í siður
bátsins og reyndi að halda
jafnvæginu, en áður en
hún fengi við nokkuð ráð
ið, lá hún í vatninu. Vatn
ið var kalt og Súsanna
saup hveljur. — Það var
ekki langt til lands, en
hún varð svo hrædd, að
hún gleymdi öllu, sem
hún vissi um sund, barð
ist um í vatninu og var
að því komin að sökkva.
Allt í einu var Anton
kominn við hlið hennar.
Hann lyfti henni upp.
„Reyndu að standa á
löppunum“, sagði hann,
„hérna er hrægrunnt".
Súsanna hlýddi og þeg
ar skórnir hennar snertu
botninn, fannst henni
hún ætla að sökkva mð
ur af skömm. Vatnxð var
þarna ekkj nema liðlega
mittisdjúpt! Anton var
þungur á brún, þegar
hann hjálpaði henru í
land.
Það var heppilegt, að
ég gleymdi hnífnain min-
um og átti leið hingað aft
ur“, sagði hann. „Annars
hefðir þú littdega drukkn
að þama á grynningunni,
bjargarlausi bökaorm.ar-
inn þinn!“
Súsanna skalf af kulda.
Hún var með tárin í aug
unum og hélt dauða-
haldi í Anton, en hann
hratt henni frá sér.
„Veiztu ekki, að þú
mátt ekki fara út í kanó,
þegar þú kannt ekki að
róa honum?“ spurði
hann.
„Ef þú hefðir snúið
stefninu beint í bylgj-
urnar frá véilbátnum,
hefði allt farið vel. —
Hefðurðu ekki lesið um
það í bókunum þínum?“
„Eg — ég veit það ekki,
snökkti hún.
En Anton var þá þeg
ar lagður af stað út f
vatnið til að sækja bát-
inn.
Súsanna hljóp upp að
húsinu og reyndi að
halda aftur af tárunum.
Það var ekki aðeins, að
henni mistækist bátsferð
in, heldur hafði bún nú
fallið meira í áliti hjá
Antoni, en nokfcru sinni
áður.
Framhald.
David Severn;
Við hurfum inn
í framfíðina
Hann horfði á mig með
meðaumkun. „Hefurðu
nokkurn tíma spurt sjálf
an þig, hvort kæmi fyrt,
farartækið eða vegurinn?
Nei, ég hugsa, að þeir
hafi aldrei séð hjóil og
eigi eftir að finna það
upp. „Öld af öld hefur lið
ið án þess að sumir ætt-
bálkar svertingja í Mið-
Afríiku hafi fundið upp
hjólið. Hjól virðist ein-
föld uppgötvun fyrir mig
og þig, sem höfum séð
það, en ef við vissum nú
ekki, hvað hjól er? Sjáðu
til . . . “, hann þaut upp,
gripinn skyndilegum æs-
ingi. „Við skulum finna
það upp fyrir þá! Byrjum
strax í kvöld og náum í
timbur og einhver verk-
færi. Við skuilum búa til
hjólbörur. Það ætti að ýta
við þeim“.
„Diek“, sagði ég hik-
andi, „ég efast um, að við
eigum að gera það“.
„Hvers vegna ekki?“
„Mér finnst það tæp-
lega rétt gagnvart þeim.
Hvers vegna ætfcum við
að flýta þróuninni? Þeir
munu finna upp hjólið,
þegar þeirra tími kemur“.
Hann hristi höfuðið og
brosti. „Þú ert bjartsýnis
maður, Pébur, og trúaður
á framfarir. En þetta er
hið gullna tækifæri. Ef
til vill er það einmitt
þess vegna, að við erum
hingað komnir?“
„Þvaður", sagði ég. —
„Hvert hafa framfarirn-
ar leitt mannkynið? Til
turnsins þarna uppi á
brúninni og síðan ekki
söguna meir. Þetta fólk
er hamingjuisamit og þú
gerir svo vel að láta það
í friði“.
„Það er ekki eins og
við ætlum að benna þexm
að kljúfa atómin. Hvað
er svona hræðilegt við
að búa til hjólbörur?“
„Eitt leiðir annað af
sér“, sagði ég.
„En gufuaflið þá? Þar
er þó til óskaðlegur kraft
ur, sem hagnýta mætti
til þæginda . . . “.
„Jamies Watt og ketill-
inn á nýjan leik?“ sagði
ég hæðnislega. Ditík hló
eins og ofurlítið afsak-
andi.
í þessum svifium vorum
við ónáðaðir af fólkinu,
sem nú var að fara til
vinnu sinnar á ný eftir
matarhléið. Við réttum
fram bólgnar hendurnar.
Þeir hlógu og ýttu okkur
til hliðar og skildu okkur
eftir heima í eldhúskrókn
um.
í eldhúsinu brann eld-
ur á hlóðum og yfir hon
um hékk stór járnketill
fullur af vaitni, sem verið
var að hita. Þegar Dick
I sá hann, drózt hann þar
að eins og segull að stáli.
Hann skaraði í glæðurn
ar og bætti á eldinn og
setti stein ofan á lokið yf
ir þessu íláti til þess að
mynda þrýsting. Vatnið
tók nú að sjóða og guí
an þrýsti á. Dick var
önnurn kafinn við tilraun
ir sínar og náði loks þeim
árangri, að Skyndilega
varð eins og dálítil
sprenging. Lokið þeyttist
af og gufústrókur og sjóð
andi vatn streymdi út og
niður í eldinn. Það snark
aði hátt í glóðinni, þegar
vatnið sauð niður, og allt
eldhúsið fylltist af gufu,
Dick var fljótur að forða
sér frá og slapp við
meiðsli, en var brátt um
kringdur af hóp æstra
kvenna, sem þustu að og
vönduðu honium ekki
kveðjurnar. Sú, sam
fremst var i flokki, sló
Dick utan undir og hróp
aði eitthvað bálreið. Eg
opnaði í flýti dyrnar hin
um megin í eldhúsinu og
flýði í oflboði út með
Dick á hælunum.
„Fávitinn þinn“, sagði
ég, þegar við loks linnit
um á sprettinum. „Við
verðum ekki lengi vin-
sælir, ef þú hagar þér
svona“.
o—□—o
Skrítla
Frúin (við vinnukon-
una): Guð hjálpi mér
Karólína. Stóri blómapott
uunn datt út um glugg-
snn hjá mér. Flýttu þér
út og passaðu að hann
detti ekki í höfuðið 4
neinum.