Morgunblaðið - 24.11.1963, Blaðsíða 3

Sunnudagur 24. nóv. 1963
MORGUNBLAÐIÐ
3
Sr. Eiríkur J. Eiríksson:
Líf draumsins
Sá hlær bezt, er síðast hlær
ÞEGAR börnin fóru á fætur í
fyrradag, var snjórinn kom-
inn. Þau kætast við fyrsta snjó
daginn, líkt og kýrnar, er þeim
er hleypt út í fyrsta sinn á
vorin. Uml eið og komið er út
á tröppurnar, beygja strákarn-
ir sig niður, taka handfylli
sína af snjó og hnoða fyrsta
boltann. Kannske lendir sá
bolti og jafnvel nokkrir næstu
á einhverjum dauðum hlut-
um, svo sem ljósastaurum eða
húsum, en fljótlega fer strák-
unum að þykja það heldur
hversdagslegt og velja sér lif-
andi skotmark. Fer þá gaman-
ið að kárna, einkum ef fórnar-
dýrið kemst líka í vígahug.
Ljósmyndari Morgunblaðs-
ins, Sveinn Þormóðsson, varð
vitni að einni slíkri orrustu í
fyrradag. Snjóskytta nokkur
valdi sér lifandi skotspón, sem
brást hinni versti við, þegar
hann fékk harðan snjóbolta
beint í andlitið. Forsjá skytt-
unnar var sýnu minni en kapp
ið, þar sem munurinn á lík-
amsvexti fórnardýrsins og
árásarmannsins var þeim síð-
arnefnda mjög í óhag. Snerist
því sókn skyndilega upp í
vörn. Sá minni var frár á fæti
og hugðist komast undan, og
leit svo út um tíma, sem það
mundi takast, en Teiðin hafði
hleypt slíkum fítonskrafti í
hinn særða, að hann náði söku
dólgnum að lokum.
Báðir voru móðir af hlaup-
unum, en sá, sem þóttist hafa
verið órétti beittur, hafði enn-
þá nægan mátt til að kaffæra
hinn rækilega. Grét nú hetjan,
enda var hefndin mun betur
24. sd. eftir trinitatis.
Guðspjallið Matt. 9,18-26.
GUÐSPJALLIÐ er sett saman af
tveim kraftaverkasögum. Sagan
um blóðfallssjúku konuna hefur
að umgerð frásöguna, er Jesús
vekur upp . dóttur „forstöðu-
manns“ nokkurs.
Forstöðumaðurinn telur, að
dóttir sín sé dáin, „nýskilin við,“
og hann biður Jesúm ásjár.
Jesús segir: „— stúlkan er ekki
dáin, heldur sefur hún.“ En menn
eru vissir í sinni sök og hlæja
að honum.
Leggja má þá merkingu í orð
Jesú, að stúlkan hafi ekki verið
dáin, heldur hafi hér verið mis-
gáningur. Þó ber þess að geta,
að samkvæmt Markúsarguð-
spjalli og sérstaklega Lúkasi hef
ur hér verið um dauða að ræða.
Ég heyrði enskan kvenprófess-
or segja frá, er hún var 18 ára
á yngri deild undirbúningsskóla
fyrir kennara. Kölluðu eldri deild
ar nemendur saman fund til þess
að ræða vandamálið, yngri deild-
ina. Hún var óstýrilát, tillits-
laus, hirðulaus og yfirleitt neðan
við þær kröfur, er gera yrði til
stúlkuna, er senn skyldu gegna á
byrgðarstarfL „Hið merkilega
var svo,“ sagði prófessorinn," að
við, sjálft vandamálið frá árinu
áður, ræddum er við vorum
komnar í eldri deildina, um
vandræðáfólkið, yngri deildina.“
Prófessorinn bætti við:“ Hvílíkt
vandamál hafa þessar yngri deild
ar stúlkur verið foreldrum sín-
um og þeirra foreldrum.“
Ef til vill hefur faðirinn verið
of fljótur á sér, að telja stúlk-
una sína dána.
úti látin en ástæðan til henn-
ar. Þó verður að teljast lík-
legt, þegar tárapokar hins víg-
reifa voru tæmdir, að hann
hafi þótzt vera þess vísari, að
skynsamlegra væri að færast
minna í fang næst og ráðast
aðeins á yngri stráka, eða þá
stelpur.

Nú hefur verið skipt um hlutverk.
Mýr stúdentakór
• FTRIR atbelna Háskóla ts-
lands hefur verið ákveðið að
gangast fyrir stofnun akademísks
karlakórs, sem að kjarna sé skip-
uður eldri háskólaborgurum að
viðbættum yngri háskólastúdent-
um — svo sem tíðkast með
bræðraþjóðum vorum á Norður-
löndum. Hinn nýi kór á að bera
heitið Stúdentakórinn.
Hugmyndin að stofnun slíks
kórs með þátttöku eldri og yngri
stúdenta kom fyrst fram fyrir
allmörgum árum, — það mun
hafa verið Þorvaldur Ágústsson,
auglýsingastjóri, sem fyrstur
hreyfði málinu í grein, er hann
skrifaði í Vöku, þá er hann starf-
aði í stúdentaráði í kringum
1945. Síðan hefur hugmyndin
skotið upp kollinum af og til,
en það er fyrst nú, sem af
framkvæmd hennar verður. Þó
hefur á sl. ári og það sem af er
þessu skólaári verið nokkur sam-
vinna háskólastúdenta og eldri
háskólaborgara um skipan söng-
flokks þess, er komið hefur
fram á stærstu hátiðum Háskól-
ans og stúdenta. Hefur sú sam-
vinna tekizt vel og orðið upp-
haf stofnun hins nýja kórs.
Starfsviði Stúdentakórsins er
ætlað að verða allvíðtækt. Auk
þess þáttar að koma fram opin-
berlega við stærstu hátiðir Há-
skóla og stúdenta verður það
hlutverk hans að halda uppi
gagnkvæmum tengslum við sams
Framhald á bls. 30.
Blaðið, sem þessar línur birt-
ast í, hafði alls fyrir löngu fyrir
sögn á þessa leið: Drengur hafður
fyrir rangri sök. Fyrirsögn ann-
ars blaðs xim þennan atburð var:
Þjófar teknir. Blað selst oft vel,
þegar hægt er að hrópa á götum
úti: afbrotaunglingar.
Jesús sagði: „— litla stúlkan
er ekki dáin, heldur sefur.“
Einhverntíma var það haft að
gamni, að faðir drengja, er held
ur þóttu óstýrilátir, sagði um þá:
„Það er öllu óhætt með þá. Sál-
in í þeim er ekki vöknuð enn-
þá“ Þessir piltar hafa orðið fyrir
myndarmenn. Reynsla margra
kennara mun vera, að svefnmók
unglinga boðar oft manndóm
þeirra og drengileg átök síðar á
ævinnL
Sögur okkar og ævintýri segja
oft frá ungmennum, er sváfu i
öskustó og voru eins og dánir
foreldrum sínum. En skyndilega
rísa þeir upp og hafa þá meira
en í fullu tré við umhverfi sitt.
Svefn og draumar fara saman.
Nútíminn er athafnasamur og
er gott um það að segja, en hinu
er ekki að leyna, að erill og óða-
got sviptir oft börn og unglinga
eðlilegum friði svefns og
drauma. Allt er dauði kallað-
ur, sem samstundis verður
ekki selt, sett lok á og flutt úr
landL
Engin stund má fara til ó-
nýtis. Þetta er eðlilegt um þjóð,
sem er að brjótast úr fátækt og
þar sem allt þarf að byggja upp
frá grunni. En við þurfum að
flýta okkur með hægð.
Það má ekki svipta ungu kyn-
slóðina árum drauma og dvalar
á óbyggðum stað, áður en sjálft
lífsstríðið hefst.
Börnin ganga stundum í bandi
á stórum barnaheimilum og allt
verður að ganga þar eftir snúru,
annars missir of fátt starfslið
tökin. Svo kemur skólinn með
stranga stundaskrá og þar að
auki spilatímar, danskennsla og
svo fry. . . Svo er það vinnan
sem allra mest og fyrst, því að
ekki veitir af að greiða afborg-
anir reglulega af nauðsynlegum
og einnig ónauðsynlegum gæð-
um. Síðan kemur til heimilisfor-
sjár fyrr en varir, en bernskan
og jafnvel æskan hafa aldrei
verið með í leiknum.
Vissulega er vandratað meðal-
hófið, en aldrei má gleymast, að
kyrrlát moldin verður að lykja
fræið, að af verði fögur jurt.
Það var þörf á að losna við
seinlæti og heimóttarhátt liðna
tímans, en Klédrægni barns og
viðleitni að skapa sér undanfæri
frá sífelldum kvöðum umhverfis
ins getur verið vaxtarvörn per-
sónuleikans eins og móðurlífið
verndar nýjan einstakling.
Ekki má hrinda börnum og
unglingum áfram eftir einhvers
konar þjóðarframleiðsluáætlun
hinna eldri, þótt slíkt eigi sinn
rétt á sér. Barnið og ungling-
arnir eiga skyldur við sjálfa sig,
sem enginn skilur fyrr en heim-
urinn sér þær birtast, ef til vill,
sem afrek, nýjan drátt í ásýnd
samfélagsins.
Forstöðumaðurinn í guðspjall-
inu leigði sér grátmenn og pipara
til þess að útbásúna sorg sína
samkvæmt þjóðarvenju. En hann
lætur ekki þar við sitja. í neyð
sinni fer hann á fund hans, sem
getur vakið stúlkuna hans, er
hann hýggur dána, til lífsins,
til hans, sem er ekki aðeina
herra lífsins, heldur skilur barn-
ið og veit, að þegar það er kall-
að dautt og týnt, óvirkt og máske
spillt, sefur það draumsvefni,
sem í sannleika boðar vöku og
líL
Og hann „tók 1 hönd hennL
og reis þá litla stúlkan upp.“ I
bernskudraumnum, veitist okk-
ur láf manndómsáranna og, er
við eldumst — deyjum. Guði séu
þakkir fyrir lif drauma okkar:
— Ajnen.