Morgunblaðið - 16.02.1964, Blaðsíða 6

6
M OKC U N BLAOIÐ
Sunnudagur 16. febr. 1964 ?
Jóhannes Guðjónsson
skipsljóri, fimmtugur
ER MÉR var litið á slkattafram-
tal vinar míns, Jóhannesar
Guðjónssonar, skipstjóra og út-
gerðarmanns, Efstasundi 75, hér
í borg, þá rann það allt í einu
upp fyrir mér, að vinur minn
váeri að verða 50 ára gamall, en
afmæli hans er í dag.
Hver skyldi trúa þvi, sem um-
gengst hann, að hér fari hálfrar
aldar gamalt barn. Hann er einn
af þeim mönnuan, sem jafnan
láta lítið yfir sér, en þar sem
hann er, þar er hann alltaf heill
og sannur.
Jóhannes hóf ungur sjó-
mennsku á bátum föður síns,
Guðjóns Símonarsonar, frá Norð
firði, er var þekktur afchafnamað
ur og dugnaðarforkur, og er haegt
að segja um Jóhannes, að eplið
hafi ekki þar falhð langt frá eik
inni. Móðir hans var Sigurveig
Sigurðardóttir, ættuð úr Mjóa-
firði og Norðfirði og af traustu
bergi brotin.
Jóhannes er frábærlega vand-
aður og samvizkusamur maður
við hvert það verk, er hann tek
ur sér fyrir hendur og hafa út-
vegsmenn oft kosið hann til trún
aðarstarfa innan vébanda sinna.
Jóhannes er einbeittur í skoð-
unuim og haf ég kynnst því held
ur betur. Við erum yfirleitt sam
mála urn málefnið, en leiðin að
markinu getur oft komið okkur
báðum í ham.
Ég get ekki, þegar ég horfi
yfir farinn veg, hugsað mér betri
félaga en Jóhannes er og fylginn
er hann í þeim hóp og málefnum,
sem hann tekur sér fyrir hend-
ur.
Ég virði því betur hæfileika
hans og mannkosti, eftir því sem
ég þekki hann lengur.
Jóhannes keypti — ásamt bróð
ur sínum Bjarna — bát föður
síns, íslendinginm I. og hóf útgerð
héðan úr Faxaflóa. Bát þennan
reka þeir nú í félagi. Fyrir
skömmu keypti hann sér annan
Pétursson - kveðja
SÚ hljómar fregn, hamn Pétur
litli er dóinn. Við stönduim hljóð,
þegar ungmenni eru kölluð svo
sikyndilega á brott, þegar lífið er
rétt að byrja og framtíðin blasir
við með öllum sínum óráðnu
gátum.
Pétur Pétursson var fæddur
20. maí árið ll>49 í Reykjavík,
sonur hjónanna Helgu Tryggva-
dóttur frá Þórshöfn á Langanesi
og Péturs P. Hraunfjörðs. Árs-
gamall flutti hann með foreldr-
um sínum til Neskaupstaðar,
þar sem þau bjuggu í eitt ár, en
komu þá aftur til Reykjavíkur.
Enfitt var þá um húsnæði fyrir
barnafólk í Reykjavík, eins og er
reyndar enn í dag. Að endingu
settust þau að í tjaldi inni í
Blesagróf og hófu byggingu að
vísi þess húss, er brann ofan af
(þeim 30. september síðastliðinn.
En þar sýndi Pétur litli frábæran
dugnað með því að brjótast út úr
hinu brennandi húsi fá'klæddur
um miðja nótt.
Frh. á bls. 31
bát, íslemdinginn II., sem hann
gerir líka út með þeirri víðsýnu
og festu, sem eir.kennir hann.
Aldrei hafa hent hann óhöpp,
hvorki á sjó eða landi og sýnir
það, hve farsæll hann er í starfi,
en hann hefur verið skipstjóri
á bátum sínum alla tíð.
Ég efa það eltki, að Jóhannes
eigi eftir margt og mikið óunnið
starf, sjálfum sér og samtíð
sinni til gagns. Ekki þætti mér
það skrítið, þótt ég ætti eftir að
setjast niður eftir önnur fimmtíu
ár og skrifa þá um vin minn
100 ára gamlan.
Jóhannes hefur jafnan verið
heilsuhraustur og glaður í lund
og munu allir hans mörgu vinir
og kunningjar senda honum og
fjölskyldu hans beztu kveðjur og
árnaðaróskir á þessum merku
tímamótum æfi hans.
Konráð Ó. Sævaldsson.
Frú Bjarnveig ávarpar blaðamenn.
Skólasýning \ Asgrímssafni
í DAG, sunnudag verð-
ur opnuð sýning í Ásgríms-
safni, sem einkum er ætluð
skólafólki. Er slíkt nýmæli af
hálfu safnsins.
Blaðamönnum var boðið að
skoða sýninguna s. 1. fimmtudag.
Þágu þeir góðar veitingar hjá
forstöðukonu safnsins frú Bjarn-
veigu Bjarnadóttur, en hún sýndi
þeim safnið hátt og lágt.
Sýndi hún blaðamönnum
geymsluna á málverkagjöf Ás-
gríms í kjallaranum, en hún er
talin hin öruggasta.
Talið er að um 400 fullfrá-
gengin málverk séu í safninu í
ramma, en auk þess fjöldi
af vatnslitamyndum.
Bjarnveig sagði frá þvi, að
myndir væru sendar út frá
safninu til viðgerðar í danska
listasafninu og væru þær mjög
vel viðgerðar þar.
Hún kvað kortaútgáfu safnsins
standa straum af þessum við-
gerðum. Frú Bjarnveig sagði að
skipt væri um myndir þrisvar á
ári í Ásgrímssafni, og það tæki
4-5 ár að sýna safnið allt.
Safnið hefur leitazt við að
hafa sýningu þessa sem fjölþætt-
asta. Ásgrímur Jónsson var mik-
111 unnandi þjóðlegra fræða.
Hafði hann t. d. mikið dálæti á
þjóðsögum, og skapaði mörg
listaverk úr þeirra heimi. í
heimili listamannsins eru nú
sýndar þjóðsagnamyndir, bæði
teikningar og vatnslitamyridir.
f vinnustofunni hefur verið kom
ið fyrir bæði olíumálverkum og
vatnslitamyndum, og eru við-
fangsefnin margþætt. Má þar t.d.
nefna vatnslitamynd af Ásgríms-
herberginu á Húsafelli, og Kónga
liljur, sem Jóhannes Kjarval
sendi Ásgrími á sjötugs afmæli
hans. Dáðist Ásgrímur mikið að
þessum fagra blómvendi, og
málaði af honum tvær stórar
myndir.
Ásgrímssafn, Bergstaðastræti
74, er opið almenningi þriðju-
daga, fimmtudaga og sunnudaga
frá kl. 1,30-4. Skólar geta pantað
sértíma hjá forstöðukonu saiía-
sins í síma 14090.
A T H U G I Ð
að borið saman við útbreiðslu
er langtum ódýrara aS auglýsa
í Morgunblaðinu en öðrum
blöðum.
Hneyksli
Nú er allt útlit fyrir að ís-
lenzk flugumferð færist að ein
hverju leyti suður til Kefla-
víkur. Nú kemur steypti veg-
urinn sér vel og verður mikill
munur að aka á milli, þegar
hann er kominn alla leið,
þ.e.as. frá Hafnarfirði til Kefla
víkur. Menn gizka á 35 mínút-
ur frá Reykjavík.
En hvenær nær nýi vegurinn
alla leið? Það er í rauninni
furðulegt að ekki skuli vera
búið að ganga frá ætlunum um
nýjan veg milli Hafnarfjarðar
og Reykjavíkur. Því máli hef-
ur þó verið hreyft á Alþingi
og ber það vel, því þessi Hafn-
arfjarðarvegur er hreint og
beint hneyksli.
Fáir vegir á íslandi eru
hættulegri. Umferðin um þenn
an veg er orðin gífurlega mikil
á íslenzkan mælikvarða. Og
mörgum sinnum meiri en þessi
vegur þolir með góðu móti.
Ekki sízt, þegar tekið er tillit
til þess hvernig íslendingar aka
bílum sínum.
Óverjandi
í rigningu Og myrkri er
þetta stórhættulegur vegur ög
það er guðs mildv að ekki hafa
orðið þar fleiri slys en raun
ber vitni. Ég hef oftar en einu
sinni séð ökumenn bjarga líf-
inu með því að aka beint út
af veginum. Þetta sama gerði
ég í síðustu viku — og slapp
naumlega. ökugikkir æða fram
úr löngum bílarunum í brekk-
unum — og aka þá eftir vinstri
akrein — á móti umferðinni —
án tillits til þess hvort einhver
kemur á móti eða ekki. í slæmu
skyggni er erfitt að vara sig
á svona fólki, en eina ráðið
til bjargar er beinlínis að
stinga sér út af veginum.
Hafnarfjarðarvegurinn er
allt of mjór fyrir alla þessa
umferð. Hann er heldur ekki
líkur neinum malbikuðum vegi
þótt hann eigi að teljast mal-
bikaður. Eintómar holur og
hæðir. Svo koma viðgerðar-
mennirnir að sumrinu og bæta
skemmdirnar, setja niður í
hverja holu — og gera þá gjarn
an hól þar sem áður var hola.
Nú verða menn að taka hönd
um saman og knýja fram end-
urbætur. Ekki það, að þessi veg
ur verði breikkaður um meter
eða svo, eða malbikið endur-
bætt. Það þarf nýjan veg, fram
tíðarakbraut, fjórfalda ak-
braut, sem hefur breikkunar-
möguleika. Það er ekki verj-
andi að hafa þennan veg leng-
ur á sama ástandi.
Að hlusta eða ekki
Kona nokkur skrifar, útlend-
ingur, og kvartar yfir þeun
ósið íslendinga að geta aldrei
lokað útvarpsviðtækinu hjá
sér, þegar ekki er verið að
hlusta. í langferðabílum, á al-
mennum samkomustöðum og á
heimilum er útvarpið opið
myrkranna á milli án tillits til
þess hvort einhver er að hlusta,
segir konan. Þetta er mesti
ósiður.
Ég er alveg sammála. Að
vísu er erfitt að átta sig á því
í langferðabílum og á sam-
komustöðum, hvort einhver er
að hlusta eða ekki. Þyrfti þá
að fara fram skoðanakönnun á
3 mínútna fresti. Hins vegar er
þetta hrein plága í heimahús-
um. Gestir rekast víða á þetta
— útvarpið glymur, enginn
hlustar — og allir viðstaddir
verða að ræðast við með hróp-
um og köllum. Svo talar fólk
um að útvarpið sé lélegt og
ekki hægt að hlusta á það. Því
ekki að fylgjast með dagskrár-
yfirlitinu og opna, þegar ein-
hver vill hlusta, en hafa lokað
þess í miili?
Á íslandi er útvarpið opið
víðast hvar á meðan útvarpað
er og má því til sanns vegar
færa, að meira sé hlustað á út-
varp á íslandi en í flestum öðr-
um löndum. Þetta er hliðstætt
öllu bókmenntatalinu. íslend-
ingar kaupa að jafnaði svo og
svo marga sentimetra af bók-
\un á ári — og lesa því fleiri
bækur en flestir aðrir, hefur
maður heyrt. En ætli það sé
ekki víða hliðstætt með út-
varpshlustunina og bókalestur
Tímanna tákn
„Grundvöllurinn fyrir bylt-
ingu er prýðilegur um alla
Afríku“, sagði Sjú En Lai og
brosti, er hann kom heim úr
Afríkuferðinni fyrir skemmstu.
Þetta þýðir í rauninni: Það eru
mjög góðar líkur fyrir miklum
blóðsúthellingum, bræðravíg-
um og drápum í stórum stíl,
pyndingum, nauðgunum, lim-
lestingum og öðrum ógeðsleg-
um athöfnum manna.
Þetta er ekkert nýtt ástand.
Það, sem í rauninni má kallast
nýstárlegt — og er sennilega
einkenni okkar aldar, er að
þessum horfum er fagnað inná-
lega með brosi á vör, ekki af
litlum, óhreinum æsingamönn-
um á einhverju götuhorni, held
ur af forsætisráðherra mikils
stórveldis, sem einu sinni var
mikið menningarland.
ÞURRHlðBUR
ERL ENDINGARBEZi AR
BRÆÐURNIR ORMSSON hf.
Vesturgótu 3.
Simi 11467.