Morgunblaðið - 16.02.1964, Blaðsíða 13

Sunnudagur 16. febr. 1964
MöRtíUNBLAÐIÚ
13
er lokið, sezt ég aftur að 1
ísrael og reyni að lifa reglu-
legu lífi og gera þjóðfélagi
mínu sem mest gagn. Heima á
ég líka stúlku. Við erum að
vísu ekki opinberlega trúlof-
uð. Hún er liðþjálfi í flug-
hernum og þessvegna nota ég
tímann, þangað til herþjón-
ustu hennar er lokið, til að
sjá mig um i heiminum.
Emanuel sýndi okkur síðan
mynd af stúlkunni sinni í ein-
kennisklæðum ísraelska flug-
hersins.
— Ég kom til íslands í sum-
arfríi 1962. Ætlaði ég að dvelj-
ast hér á iandi í 3 vikur, en
var í þess stað 3 mánuði á
togara. Mér líkaði svo vel hér,
að ég hætti við að fara í
menntaskólann um haustið.
Ég á einn vetur eftir til að
Ijúka stúdentsprófi. Nú er ég
að safna peningum til að geta
farið aftur í skólann næsta
haust. Ég fer heim rétt áður
en skólinn byrjar í október og
sökkvi mér niður í lexíurnar
eftir frjálsræðið hér.
Barbara og Alda.
ir. Þeir eru að nema hárskurð,
en bíða þess að meistari þeirra
ljúki byggingu nýrrar rakara-
ctofu. Lokað er á meðan og
þeir því atvinnulausir. Sá
þriðji er Peter Firth. Hann
hefur verið hér á landi síðan
á september og vann hér
einnig um tíma á síðasta ári.
Skotarnir una hag sínum vel,
eækja dansleiki og fara fögr-
um orðum um íslenzkt kven-
fólk, þótt ekki segist þeir hafa
kynnzt því nægilega enn sem
komið er.
Flakar á sér fingurna
Á sama stað eru tvær ung-
*r, vestur-íslenzkar stúikur
frá Manitoba við síidarpökk-
un. Þær komu til Eyja í lok
júní 1963.
.— Eruð þið ánægðar hérna?
— Já, sæmilega. Við erum
hér að minnsta kosti ennþá,
svarar Barbara.
Barbara talar bara ensku,
en vinkona hennar, Alda, tal-
ar hins vegar reiprennandi ís-
lenzku, enda sjáum við, að
hún hefur gullbaug á fingri.
— Ert þú trúlofuð, Alda?
— Já, ég trúlofaðist sjó-
manni hérna í Vestmannaeyj-
um í síðasta mánuði.
— Svo að þú ferð þá ekki
aftur til Kanada í bráð?
— Nei, það vona ég ekki, að
minnsta kosti ekki alfarin. Ég
kann vel við mig hér í Eyjum,
miklu betur en í Reykjavík.
Við höfum verið þar nokkrum
einnum, en lízt betur á okkur
hérna. Fólkið er allt öðru vísi
en í höfuðstaðnum — ekki
eins þvingað og fínt með sig
©g þar gerist.
— Ert þú kannske trúlofuð
líka, Barbara?
— Nei, nei. Ég hugsa, að ég
eetjist ekki að á íslandi, þótt
mér liki vel. Ég á heima í
Kanada og fer þangað bráðum
aftur. Það voru mikil við-
brigði að koma hingað og fara
að vinna 1 fiski. Ég var áður
skrifstofustúlka og þessvegna
óvön slíkri vinnu. Fyrst í stað,
©g reyndar ennþá, skar ég
ekki síður fingurna á mér en
fiskinn. Ég er orðin alsett ör-
um á höndunum.
— Ferð þú oft á dansleiki,
Barbara?
— Já, alltaf þegar ég get.
Það er verst, hve érfitt er að
vakna morguninn eftir. Ég
þori þessvegna ekki að fara á
ball oftar en einu sinni í viku,
til þess að skrópa ekki í vinn-
unni.
löngu ferðaiagi um heiminn
með félaga sinum og landa,
sem vinnur í Reykjavík.
— Hvenær lagðir þú af stað
frá ísrael?
— Það var síðastliðið vor.
Ég fór með skipi til Napólí og
síðan akandi norður megin-
landið og loks til Norður-
landa. í Bergen vann ég svo-
lítið og tók mér far til Aber-
deen í Skotlandi með togara.
Þar vann ég við að taka upp
kartöflur, þangað til ég hélt
til íslands. Fyrst starfaði ég
hjá Júpiter og Marz í Reykja-
vík, svo fór ég á togara um
mánaðarskeið, en þegar ég
kom aftur, var ekki eins mik-
ið að gera í hraðfrystihúsinu,
svo að ég kom hingað til
Eyja. Hér verð ég fram í maí,
en þá ætla ég aftur til Ev-
rópu. Þar munum við, ég og
félagi minn, kaupa okkur bif-
hjól, sem við hyggjumst ferð-
ast á alla leið til Singapore.
Munum við leggja leið okkar
um Persíu, írak og Pakistan.
Frá Singapore er ferðinni
heitið til Japan á Ólympíu-
leikana. Eftir það förum við
til Ástralíu, en síðan heim á
leið. Æskilegast hefði verið að
fara með skipi til Singapore,
en þá þyrftum við að fara um
Súez-skurðinn og það getum
við ekki, vegna þess að ísraels
mönnum er ekki hleypt í gegn.
Við höfum einnig kannað
möguleika á því að fara til
Japan um Ameriku, en það er
mjög erfitt og tímafrekt að fá
vegabréfsáritun til Bandarikj-
anna.
— Hvernig stóð á því að þú
ákvaðst að leggja land undir
fót og yfirgefa heimaiand
þitt?
— Ég vinn hjá ferðaskrif-
stofu í ísrael sem leiðsögu-
maður fyrir erlenda hópa. Það
er ágæt atvinna og ég hef
nægar tekjur til að lifa góðu
lífi, eiga bíl o. s. frv., en mér
tók að leiðast það að stjana
við ferðamennina og ákvað að
gerast sjáifur ferðamaður um
hríð. Þegar þessu flakki mínu
Ástralíumaður, leirkera-
smiður og menntlingur
Ástraiíumaðurinn Max Hors
ey er í hnattferð eins o'g
Emanuel. Hann ætlar að'vera
3 ár á leiðinni, en hann hefur
þegar eytt einu ári af þeim
tíma. Max hefur meðal annars
farið til Moskvu. Þangað fór
hann með Rodesíumanninum
Derik, sem við hittum skömmu
áður. Hann hyggst einnig fara
til Ameriku með vorinu, en
fyrst ætlar hann að feraðst um
Þegar fréttamaður var á
leiðinni út á flugvöll, mætti
hann þremur útlendingum,
sem komið höfðu með Gull-
fossi til Reykjavíkur daginn
áður. Þeir voru Spánverjarnir
Gabriel og Rafael og ítalinn
Diberto. Spánverjarnir höfðu
unnið í Sviss í fjögur ár sem
vélvirkjar, en sögðust mundu
geta unnið sér inn meiri pen-
inga á þremur mánuðum
hérna, en sex í Sviss. Þessar
upplýsingar kváðust þeir hafa
Max Horsey, Russel Smith, Emanuel Negbi og Tim Cameron.
ísland og skoða sem flest.
Þá er Englendingurinn Tim
Cameron frá Birmingham.
Hann hefur nýlega lokið námi
í föndurkennslu, einkum ieir-
kerasmíð. Kveðst hann ætla
að vera á ísiandi þar til næsta
haust, en þá mun hann snúa
sér að kennslunni. Hann er
mjög ánægður í Eyjum og
stundar dansleiki af miklu
kappi.
Russel Smith er frá Glas-
gow, kunningi rakaranna í
Vinnslustöðinni. Hann er að-
eins 19 ára.
frá vini sínum Enrique, sem
hafði unnið um tíma í Eyjum
fyrir 2 árum, en síðan verið
með þeim í Sviss og farið aft-
ur til Eyja fyrir skömmu.
Enrique bar að rétt í þessu og
urðu miklir fagnaðarfundir
með þeim félögum. „Perro,
perro“, hrópuðu þeir og föðm-
uðust á suðræna visu. Þre-
menningarnir höfðu ekki tal-
að við neinn atvinnurekanda
ennþá, og Enrique vissi ekk-
ert um komu þeirra fyrr en
þeir hringdu til hans frá flug-
afgreiðslunni.
Leiðsögumaður í hnattferð
| Við síldarþró fiskimjölsverk
amiðju Einars Sigurðssonar
(Hraðfrystistöðvarinnar) hitt-
j um við 4 menn, sem vinna að'
j því að losa bíiana. Einn
þeirra er Skoti, 1 Ástralíu-
maður, 1 ísraelsmaður og 1
Englendingur. ísraelsmaður-
inn, Emanuel Negbi, er á
Enrique, Diberto, Gabriel, Louis og Rafael.
— Svavar
— Guðnason
Framhald af bls. 10.
Englendingar og_ Frakkar,
enda er þetta gott nafn, það
heitir þvd sem sé gleraugna-
slanga nokkur í Indlandi,
mjöig eitruð.
Á sýningunni verða 60-80
málverk og höggmyndir eftir
6 málara og 3 myndhöggvara.
Mér er boðið að hafa 9 mál-
verk og hefi þeikkzt þetta
góða boð. Gert er ráð fyrir,
að sýningin fari víða um
Bandaríkin og byrji í Pitts-
burgh kring um 1. september
í haust.
— Þetta er köiluð dönsk
listsýning, þótt þú, íslending-
urinn, sért þar með.
— í æviágripinu, sem prent-
ag verður í sýningarsikrána,
er getið þjóðernis og bœði
Hornafjörðurinn — sem fæð-
ingarstaður — og Grettisgata
46 — sem lögfheimili og adr-
essa — koma þar við sögu.
Ég bjó og starfaði sem lista-
maður í þessari „Höst“-grúppu
í Kaupmannahöfn árum sam-
an. Og ég varð þar ásamt
félögum mínum til þess að
forma eða verða áhrifavaldur
— að mínu litla leiti — á þá
list, sem nú hefur vakið mikla
athygli víða utan landamæra
Danmerkur.
Þetta er ekJki sýning á þjóð-
legri málaralist Dana, heldur
kynning á startfi okikar
„Höst“-manna, er ýmsir hta
á sem kjarnan og kraftinn í
„Oöbra".
Ég tel, að Danir hafi sýnt
mér mikla vinsemd og viður-
kenningu að nenna að telja
mig til úrvalsins í „Höst“
grúippunni. Þeir senda til
Bandarri'kjanna verk eftir
mé'larana Else Alfeút, Ejler
Bille, Egil Jaeöbsen, Asger
Jorn, Carl-Henning Pedersen
og miyndihöggvarana Henry
Heerup, Erik Thommesen og
Sonja FerQov.
í maímánuði 1948 tókst
mér að ginna margt það
sama fólk, sem verður á sýn-
ingunni vestra, til að sýna
í Listamannaská'lanum í
Reykjavik.
Þetta var merkileg sýning,
en hún var ekki stór, flestir
voru með 3-4 myndir. Það er
þó yfirleitt nóg til að sýna
fysiognomi, eða „andilit" hvers
myndlistarmanns á sýningu.
Myndir þessa listafólks
hefðu þá fengizt fyrir 2-3 þús.
kxónur. Nú mun gangverð
þessara sömu mynda vera að
minnsta kosti 100-150 þúsund
krónur ef þær væru falar.
Mig langaði mikið til að eitt-
hvað yrði eftir af myndunum
hérlendis, en það fór nú öðru
visi Það var gert nærri aflit
sem hægt var til að bregða
fæti fyrir þetta sýningaruppá-
tæki mitt.
Fyrst lá við, að verkin yrðu
kyrrsett á hafarbakkanum og
þar á eftir kom blátt bann
við því að selja mætti svo
mikið sem eitt einasta myndar
spons. Ag lokinni sýningu
voru myndirnar, undir eftir-
liti emfoættismanna, pafekaðar
inn, og innsiglaðir kassarnir
sendir til síns heima. Þetta
var óþægilegt, því fjórar sálir
erlendar, sem áttu fáa að,
voru hér staddar með sýning-
unni og ætluðu að dvelja hér
um hríð og lifa af myndunuim.
B'lög og útvarp síndu tóm-
læti sitt með því að geta
svo til efekert um sýninguna.
Ég á enga skýringu á þess-
ari ósympatisku móttöku
nema ef vera kynni, að ein-
hver urgur hafi verið í röibb-
unum á þorpstjörninni og
gargið hafi borizt til eyrna
framámanna > hxeppsfélaginu.
^ •— bjó