Morgunblaðið - 16.02.1964, Blaðsíða 22

22 :

Sun^agu|<r16víebr |9p,ir
® ® ® ® ® ® ® ® ® ®
ALLTAf FiÖLGAR YOLKSWAGEN
HEILDVERZLUNIN HEKLAHF
Laugavegi 170—172. — Sími 21240.
Strætísvagnar Reykjavíkur
vilja ráða 2 merin. Aðallega innivinna. Sérþekking
ekki náuðsynleg. Upplýsingar veitir Haraldur
Þórðarson á trésmíðaverkstæði voru á Kirkju-
sandi, sími 22180 og 22183.
Trúlofunarhringar
aígreiddir samdægurs
HALLDÓR
Skólavörðustig 2.
Ingi Ingimundarson
Kiapparstig 20 IV hæð
Sími 24753
hæstaréttarlögrr.aöur
Hafnarfjörður
Nýkomnar
KÁPUR, meff og án skirtna,
Einnig
SAMKVÆMISVESKI,
INNKAUPATÖSKUR,
og slæffur í úrvali.
Ávallt úrval af undirfötum og
snyrtivörum.
— TÍZKUVÖRUR
Verzlunin SIGRÚN
Strandgötu 31
Sími 50038.
Ilörffur
Valdimarsson.
8LALEIGAN
Skólavegi 16, Keflavík.
SÍIHI 14 26
PlANÓFLUTNINGAR
ÞUNGAFLUTNINGAR
Hilmar Bjarnason
Sími 24674
4-5 herbergja
ný íbúð til sölu í sambýlishúsi í Hvassaleiti. íbúðin
er fuligerð og á 1. hæð. 120 ferm. að stærð. Skemmti
legt eldhús, harðviðarinnréttingar. Teppalagt í stofu
og skála. 3 svefnherbergi- og línherbergi. Tvö-
falt gler, tilbúið að utan. Ein skemmtilegasta íbúð,
sem við höfum fengið til sölu. — Til sýnis um
helgina.
Ásvallagötu 69 — Sími 33687 — Kvöldsími 23608.
AZET VÖRUR NÝkOMNAR
Niðurskorin Paprika sætsúr í pundsglösum.
Barna eplamauk í pundsglösum.
Dvergsveppar í glösum og blikkdósum.
Heildverzlunin AMSTERDAM, sími 23023./
Yíirbyggingor
Hvolbabor
aluminium — stáL
Löng reynsla —
Vönduð vinna.
Vélsmiðja BJÖRNS MAGNÚSSONAR
2
LESBÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA
3
ist vel með ritgerðirnar."
Fyrst æt’aði hún samt
íjálf að lesa ritgerðirnar
yfir.
Pétur gat ekki gleymt
svikum sínum. Ef til vill,
myndi hann ekki sigra.
Hann vonaði að svo færi.
En ritgerðin var góð. Ef
hún hefði ekki verið
mjög góð, þá hefði hann
heldur aldrei farið að
hnupla henni.
Bjallan hringdi og skól
iau var húinn þennan
Ungfrúin sat ennþá á
kennarastofunni og var
að skrifa bréf. Hún leií
upp, þegar Pétur kom
inn.
„Sæll, Pétur, sagði hún,
„vildir þú finna mig?“
Pétur fór hjá sér. „Má
ég ekki skila þessari rit-
gerð hérna og fá hina í
staðinn?" spurði nar.n
hikandi
„Af hverju vilt hú það,
Pétur?,“ spurði kennsiu-
konan og horfði fast á
betri. Sjáið þér til, hann
Viili, bróðir minn . . . .“
„Þetta er nóg, Pétur,
þú þarft ekki að segja
meira,‘ tók kennslukon-
ar, fram í fyrir honum.
„Já, en ungfrú, hin rit-
gerðin . . . .“
„Þetta er nóg, Pétur.
Farðu nú,“ sagði kennslu
konan og leit á Pétur al-
varleg í bragði.
Og Pétur gat ekki ann-
að en íaríð, þar sem hon
um var ekki leyft að
segja, hvernig í öllu lá.
Nú vinnur Karl áreið-
anlega verðlaunin, hugs
aði hann en stóð samt á
sama. Jafnvel hjólið
freistaði hans ekki leng-
ur. Að vísu óskaði hann
ennþá að hljóta það, en
hann mundí geta unníð
' sér inn peninga til að
kaupa það, ef hann væri
duglegur og sparsamur.
Kennslukonan sat ein
eftir á kennarastofunni og
brosti með sjálfri sér. Hún
leit á bréfið, sem hún
hafði verið að skrifa:
„Kæri herra!
Ég hef komizt að raun
um, að ritgerðin sem Pét-
ur sonur yðar skilaði, er
sú sama og eldri sonur
yðar, Villi, fékk verðlaun
fyrir nú fyrir nokkrum
árum. Sendi ég hér með
báðar ritgerðirnar, svo
að þér getið sjálfur bor-
ið þær saman.
Því niiður á ég ekki
annars úrkosta en að visa
Pétri úr . . . .“
Hún reif bréfið í snepla
og kastaði þeim í papp-
írskörfuna. „Loksins hef-
ur Pétur fundið sjálfan
sig,“ nugsaði hún með
' sér. „Hann á eftir að líkj
í ast eldri bróður sínum.“
dagiwi. Stefán kom hlaup
andi.
„Komdu, Pétur, við
skulum koma og skoða
hjólið.*'
„Ég get það ekki.“ Pét
ur hafði nú ákveðið, hvað
hann ætlaði að gera.
Hann tók bækurnar sín-
ar og fiýtti sér heim. Nú
varð hann að semja rit-
gerð einn og hjálparlaust.
Auðvitað yrði hún ekki
eins góð, en það stóð á
sama. Hann vonaði, að
kennslukonan yrði ekki
farin úr skólanum, pegar
hann hefði lokið við
hana. Hun gæti svö sam
rekið hann fyrir svikin,
en hann '-arð samt að
hætta á það. /
hann.
„Jú, sjáið þér til . . .
„Ég er búinn að lesa
ritgerðina þína og hún er
mjög góð. Hvers vegna
vilt þú skipta um og skila
annarri? ‘
„Það stendur í reglun-
um . . . .“
„Ég veit, hvað stendur
í reglunum. En mig lang-
ar til að vita, hvers vegna
þú vilt skipta?"
„Af þvi að nýja rit-
gerðin mín er betri“,
sagði Pétur flaumósa.
Hann lagði hana á borð-
íð, ataða i blekslettum.
„Að sumu leyti er hún
ekki eins góð eins og
hín,“ viðurkenndi Pétur,
„en að öðru leyti er hún
David Severn;
V/ð hurfum inn
í framtíðina
Meðan ég horfði á hann ,
varð mér hugsað til allra
þeirra, sem nú höfðu fall
ið eða voru deyjandi á
götum Ondin. Líf þeirra
var gjaldið, sem harð-
stjórnin hafði krafist.
Skyndilega reisti For-
ingin sig upp. Undrun og
reiði lýsti sér í svip hans.
Hann gekk noikkur skref
áfram, skók hnefana og
æptí eins og örvita mað-
ur. Sigur okkar var tor-
tíming hans. Á því andar
taki gat ég ekki varist að
finna til ofurlítillar með-
aumkvunar með þessum
sigraða harðstjóra.
„Fífl“, aepti hann, ,þessi
steinblindu sauðheimsku
fífl! Og allt, sem ég átti
eftir ----—.“
Hann yarð nú rólegri,
gekk fram að brjóstvörn-
inni, studdi olnbogunum
á múrbrúnina og hallaði
höfðinu í gaupnir sér.
„Og þú“, sagði hann og
snerist á hæli. „Dul'búinn
í nýsveinakufli leikur þú
hlutverk svikarans! Ert
þú við þvi búinn að
deyja? Við sólarupprás
verður vinur þinn bund-
inn við hjólið. Vonandi
auðnast mér að koma ykk
ur báðum út úr þessum
heimi áður en ég yfirgef
hann---------.“
Þá tók ég eftir því, að
hann hélit á litlum gler-
bauk.
„Dublon skal að
( minnsta kosti ekiki ná
méir lifandi." sagði hann.
Mér var litið yfir brjóst
vörnina ,til austuráttar.
Sólin var næstum að
koma upp yfir sjóndeldar
hringinn. Ef til vili átti
Dick ekki nema nokkrar
mínútur ólifaðar og
dauðinn beið mín einnig.
Jafnvel þótt vinir mínir
réðust nú til uppgöngu á
þakið, gat ég ekki gert
mér neina von um björg-
un. Ég vissi, að svartkufl
ungarnir mundu, strax
og þeir sæju sitt óvænna,
nota tækifærið til að
leggja mig í gegn með
spjótum sínum.
Meðan ég beið sóiampp
rásarinnar reikaði hugur
minn þúsundir ára aftur
í tímann, Ég sat aftur við
matborðið heima og hlust
aði á brakið í stólunum
og skrjáfið í dagblöðun-
um, þegar pabbi leit á
klukkuna á arinhillunnni.
Ég heyrði aftur mjúkt
vélarhljóðið í bílnum og
núning hjólbarðanna við
mölina úti. Og mér
fannst ég heyra mömmu
segja um leið og hún tók
af borðinu: „Jæja, Pétur
hvað ætlar þú nú að
hafa fyrir staíní i dag?“
Hávaðinn af fótataki í
stiganum os æst hróp og
köll, kallaði mig snögg-
lega aftur til þeirrar mar
traðar, sem veruleikinn
var. Árásin var þegar haf
in! Ég sá Foringjann
bera höndina upp að
munninum og gleypa eitt
hvað. Það blikaði á
sverð. Varnarlaus hmpr«
aði ég mig upp að múr-
veggnum.
„Fljótir! Þú þarna,
sjáðu um að dyrnar séu
( læstar og verðu uppgöng-
una! Og þið hinir, hérna,
skuluð leggja .strákinn
að velli.“
Sextándi kafli.
Á síðustu stundu.
Tveir krúnurakaðir
svartkuflungar ruddust
að mér með blikandi
sverðin á lofti. Ég opru
aði munninn til að æpa,
en kverkarnar voru svo
þurrar, að ég konn ekki
upp nokkru hljöði. 1 varn
arskyni bar ég handlegg-
ina fyrir andlitið, en gat
annars ekiki hreyft mig
fyrir skelfingu meðan ég
beið dauðans.
Þá heyrði ég annan
manninn stynja. Sverð
hans féll glamrandi niður
á hnéð á mer um leið
ae hann féll niður við
fætur mér. Stjarfur af
hræðslu stóð ég andartak
án þess að geta hreyft
míg. Þá lét ég armana
síga og sá, að maðurinn
var dauður. Hann hafði
verið lagður sverði í gegn
um brjóstið og blóðið
rann úr sárinu.
Framhald næst.
Ráðningar
úr síðasta úlaði
STÓRI reykháiurxna
sagði vjff þann litla: „Þú
ert allt oí litill til aff
reykja".