Morgunblaðið - 16.02.1964, Blaðsíða 12

12
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnu'dagur 16. febr. 1964
m
c
HEIMSBORGIN VESTMANNAEYJAR
Louis og Joseph.
1 VESTMANNAEYJUM vinn-
ur nú mikill f jöldi útlendinga,
sem setur mjög svip sinn á
bæinn. Eru menn af 20 þjóð-
ernum við vinnu í frystihús-
unum fjórum — láta verk-
stjórarnir einstaklega vel af
flestum þessum starfsmönn-
um. Mest er af útlendingum í
Hraðfrystistöðinni. Þar vinna
S Spánverjar, 3 Færeyingar, 2
Englendingar, 4 Austurríkis-
búar, 1 Þjóðverji, 1 Hollend-
ingur, 1 Ástralíumaður, 1
Skoti, 1 Israelsmaður og 1
Dani.
Þegar gengið er um götur
bæjarins á síðkvöldum hljóma
suðrænir söngvar og mandó-
línspil víða við og margir veg-
farendur eru dökkir á hár og
hörund.
Fréttamaður og ljósmyndari
Morgunblaðsins gengu fyrir
skömmu um í Eyjum og hittu
að máli nokkra af útlending-
unum, sem þar vinna.
Veðrið var að leggja síðustu
hönd á byggingu fiskimjöls-
verksmiðju Einars Sigurðs-
sonar. Við bygginguna vinna
tveir útlendingar, Peter Buck-
ley og Benny Bosch. Töluðum
við fyrst við Peter, sem er frá
Blackpool í Englandi, og
spurðum, hvenær hann hafi
komið til íslands.
— Ég kom hingað til lands
daginn sem Surtur byrjaði að
gjósa. Fyrst var ég á togaran-
um Gylfa, en kom til Vest-
mannaeyja um nýárið og líkar
vel hérna. Ég er vélvirki að
mennt og hef unnið slíka vinnu
í Englandi, en hef miklu hærri
laun hér. Kauptaxtinn er svip
aður og heima, en með því að
vinna eftirvinnu get ég spar-
að saman talsvert fé. Ég ætla
að vera hér þangað til í nóv-
ember. Þá fer ég til Blackpool
og ráðgast við komma mína,
hvað gera skuli. Ég er einna
helzt á því að setjast að á ís-
landi.
Rosalegir dansleikir
og léttlyndar stúlkur
Benny Bosch er Hollending-
xir, 28 ára og ógiftur. Hann
var verkstjóri í gróðurhúsi í
Stokkhólmi áður en hann kom
til Vestmannaeyja, en það var
í janúar.
— Mig langar til að sjá mig
um £ heiminum, áður en’ ég
sezt að í Hollandi fyrir fullt
og allt. Ég ætla að vera hér í
nokkra mánuði, en fara síðan
til Ameríku og helzt til Jap-
an. Ég verð að segja það, að
ísland er mjög frábrugðið því,
sem ég hafði ímyndað mér.
Einkum er hér hlýrra en ég
áíti von á.
— Hvernig fellur þér fólk-
ið?
— Hér líkar vel við alla,
sem ég hef kynnzt. Allir hafa
verið samvinnuþýðir og hjálp-
samir. Ég hef hins vegar ekki
haft mikinn tíma til að svip-
ast um hérna, því að alltaf er
verið að vinna.
— Hefurðu farið á böll?
— Bara eitt, svarar Benny
og hristir höfuðið hlæjandi.
Það var alveg rosalegt. Ég hef
aldrei séð neitt þessu líkt. En
ég býst við, að sjómenn séu
svona allsstaðar í heiminum.
Það er að vissu leyti eðlilegt,
að þeir sleppi fram af sér
beizlinu, þegar þeir koma í
land eftir langa og stranga
vinnu í óveðri á hafi úti. Það
er verra með stúlkurnar. Ekki
hafa þær verið á sjónum. Ég
get ekki skilið, af hverju þær
hegða sér eins og þær gera.
Stúlkur á Norðurlöndum hafa
að vísu alltaf fengið orð fyrir
að vera léttlyndar, og því
kynntist ég af eigin reypd í
Svíþjóð. Ég ætlaði að vera
þar 2 til 3 mánuði, en hitti þá
stúlku og frestaði förinni. Svo
fór, að ég yfirgaf ekki Svíþjóð
fyrr en einu ári og þremur
stúlkum síðar.
Hættir í fiski til að mála
dönsk hús
Á förnum ve'gi hittum við
tvo menn, suðræna mjög í út-
-liti. Snöruðumst við þegar að
þeim og spurðum þá þjóðernis.
Var annar Spánverji en hinn
ítali.
ftalinn, Joseph Gambino,
hefur verið í Vestmannaeyj-
um nokkra mánuði og talar
íslenzku. Hann hefur víða
unnið, einkum þó í Svíþjóð og
Danmörku.
— Ég er múrari, sagði Jósef
á íslenzku, en hafði svo lítið
að gera á Ítalíu, að ég varð að
fara til útlanda. Núna er ég
málari og vinn hjá bygginga-
meistara í Kaupmannahöfn,
en hann hefur ekkert að gera
fyrir mig fyrr en í vor. Þá
fer ég úr fiskinum að mála
dönsk hús.
Louis Garcia, frá Zaragoza
á Spáni, hafði komið til Eyja
sama dag. Hann hefur að und-
anförnu unnið í Svíþjóð.
— Ég ætla að vinna hérna í
vetur. Ég er ekki byrjaður, en
ég sé, að þetta er góður stað-
ur. Ég hef ferðazt um allan
heiminn. Ég hef verið þjónn í
Brazilíu, Argentínu, Urugay,
Paraguay, Sviss, Austurríki,
Hollandi og Svíþjóð. Bezt er
að þjóna í Svíþjóð. Þangað fer
ég í vor. í sumar ætla ég að
selja mikið af hamborgurum
og pulsum.
Tóbaksbóndi hausar keilu
- í móttöku Hraðfrystistöðv-
arinnar stóð Derik Hyslop frá
Suður-Rodesíu og hausaði
keilu. Derik er 22 ára, nýkom-
inn til landsins.
— Ég er á leiðinni kringum
hnöttinn, sagði Derik um leið
og við göngum út úr móttök-
unni áleiðis niður að höfninni.
— Voðalegur kuldi er þetta.
Við lítum á hann furðu
lostnir, því mesta blíðskapar-
veður var.
— Fyrir mig er þetta kuldi,
sagði Derik. Ég er ekki alinn
upp í Norðuríshafinu. Ég ætla
samt ekki að láta veðráttuna á
mig fá, heldur vera hér þang-
að til í apríl. Þá fer ég til
Bandaríkjanna, stoppa í New
_ York og skoða heimssýning-
una, en held svo til Colorado,
þar sem ég fæ vinnu á bú-
garði. Ég var bústjóri á tóbaks
ekrum heima í Rodesíu, en
seldi bílinn minn og þau fáu
ö.nnur verðmæti, sem ég átti,
til þess að fara í hnattferð,
Þegar ég hef lokið ferðinni,
eftir svo sem eitt ár, sný ég
mér aftur að tóbaksræktinni,
ef bannsettir Ameríkanarnir
verða ekki búnir að gera út af
við þann göfuga atvinnuveg.
— Hvernig lízt þér á Vest-
mannaeyjar, að veðrinu
slepptu?
---Alveg sæmilega. Ég hef
þó ekki kynnzt mörgu íólki
Derik Hyslop.
ennþá, því að við erum alltaf
að vinna. í frístundum mínum
hef ég haldið mig innanhúss að
mestu. Ég er að safna alskeggi,
eins og þið kannske sjáið. Það
er svo ritjulegt meðan það er
ekki fullsprottið, að ég vil
helzt ekki sjást á almannafæri
og hef því ekki farið á ball
ennþá. Þegar skeggið er full-
vaxið mega þær fara að vara
sig stúlkurnar hérna í Vest-
mannaeyjum.
Jón flakar í Eyjum —
Móðirin í Selkirk
í herbergi sínu í Fiskiðjunni
fundum við Jón Thorkelsson,
einn Vestur-íslendinganna,
sem komu með fyrsta hópnum
síðastliðið vor. Hann sat og
stoppaði í sokka. Veggurinn
fyrir ofan er þakinn myndum
af fáklæddum stúlkum.
— Þessar eru bara til
skrauts, sagði Jón.
— Hvað gerir þú í frístund-
um þínum, þegar þú ert ekki
við hannyrðir?
— Þá les ég venjulega. Það
er talsvert af enskum bókum S
safninu hérna. Annars eru fá-
ar frístundir — alltaf nóg að
gera. Ég kann vel við mig i
Vestmannaeyjum. Fólkið hér
er gott. Ekki held ég samt að
ég setjist hér að. Næsta sumar
ætla ég að fara til Svíþjóðar
og heimsækja vin minn. Svo
kem ég aftur til Eyja og vinn
nokkra mánuði, áður en ég
held heim til Selkirk í Mani-
toba. Þar flakar mamma, en.
ég hér. Sjáið þið, sagði Jón og
Jón Thorkelsson.
sýndi okkur mynd af móður
sinni við flökunarborðið vest»
ur í Kanada.
Arabar og skozkir rakarar
í fiskmóttöku Fiskiðjunnar
vinna tveir Arabar frá Mar-
okkó. Said er tvítugur piltur
frá Rabat, hefur verið á ís-
landi síðan í september og
skilur mestallt, sem sagt er
við hann á íslenzku. Hann er
léttlyndur og ánægður með líf
ið í Vestmannaeyjum, en hef-
ur ekki ákveðið, hve lengi
hann muni dveljast þar. Iralá
er frá Casablanca og rétt ný-
kominn til Eyja. Hann kvaðst
vera vélamaður og harðneit-
aði að láta taka mynd af sér
ineð fiski. Báðir hafa þeir,
Iraki og Said, unnið í Malmö
að undanförnu.
Þrír Skotar frá Glasgow
starfa í Vinnslustöðinni. Tveir
þeirra, Jim Craig Bryan og
Stuart Coventry, eru nýkomn-
Said.
Peter Buckley og Benny Bosch.