Morgunblaðið - 22.09.1964, Qupperneq 3

............................................................... iiiniiiiimiiiiiimiimimiiiiiiinniiiiiimiiiiiiimimimimiiiiiiinniiiiiiniHHnmiimiiiiiiiniiimmiiiiiiniiimmiiiiniiiiiiiiintitnimiim:
[" Þriðjuda'gur 22. sept. 1964
MORGUNBLAÐiÐ
nninmiiiiiimiiiiiiiMitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiimiiu
París í síðustu viku. _—
Fegurðardrottningar íslands
árin 1961, 1962 og 1963 eru
þegar orðnar þekktar ljós-
myndafyrirsætur og sýning-
arstúlkur. Allar hafa þær
komizt í fremstu röð í starfi
. sínu, Guðrún og María í
París og Thelma í Kaup-
mannahöfn.
Nú hefur sú fjórða bætzt í
hópinn, Pálína Jónmunds-
dóttir, fegurðardrottning ís-
lands 1964. Hún hyggst feta í
fótspor fyrirrennara sinna,
hefur veifað Reykjavík og
freistar nú gæfunnar í París.
Pálína er nýkomin úr 50
daga sýningarferðalagi um
Frakkland og Svissland með
Comité d’Elegance Francaise.
Hún hefur hreiðrað notalega
um sig í París, enda ætlar
hún að búa þar nokkurn tíma|
og komast í sambönd við um-
boðsmenn sýningarstúikna í
Pálína Jónmundsdóttir
Eg ætla ekki oftar í
fegurðarsamkeppni,
segir Pálína Jónmundsdóttir
í samtali við blaðið í París
París.
í samtali við Morgunblaðið
sagði Pálína lítils háttar frá
ferð sinni og framtíðaráætl-
unum.
— Hvernig komst þú í sam-
band við Comité d’Elegance?
— Forstjóri þess, Claude
Beer, kom til íslands þegar
fegurðarsamkeppnin var
haldin þar síðast og þá bauð
hann mér að fara í 50 daga
sýningarferðalag fyrir fyrir-
tækið. Þetta var í fyrsta skipti
sem hann kom til íslands til
að horfa á fegurðarsamkeppni,
hann er vanur að bjóða Ung-
frú Island samning að óséðú,
Oig fram að þessu hefur hon-
um ekki orðið hált á því.
— Komst þú beint frá fs-
landi til Parísar?
— Nei, ég kom hingað frá
Mallorca, þar sem ég tók þátt
í fegurðarsamkeppni Sam-
einuðu þjóðanna. Ég komst
ekki í úrslit, og þetta verður
síðasta fegurðarsamkeppnin
sem ég tek þátt L Ég kann
ekki við að láta stilla mér
svona upp, og ég hef afþakk-
að að fara til Ameríku. En
það var gaman að hitta hina
þátttakendurna, sem komu úr
öllum heimshlutum.
— Þú gafst þig þó fram í
íslandskeppnina?
— Nei, það gerði ég ekki.
Það var tízkuskólinn, sem ég
var í, sem benti á mig, og ég
vissi ekkert um það fyrr en
stuttu fyrir keppnina.
— Hvernig voru fyrstu
dagarnir þínir I París?
— Þeir voru hrífandi. Ég
byrjaði á að taka mér þriggja
daga frí, ásamt stúlkunum
tveim, sem fóru með mér í
ferðalagið, og við svipuðumst
um í bænum. Síðan fór vika
í að máta föt hjá Jacques
Esterel og Hermes, sem við
tókum með okkur í ferðina.
— Og hvert fóruð þið svo?
— Um Frakkland allt, frá
Normandí suður til Rivier-
unnar, og svo lögðum við
lykkju_ á leið okkar yfir til
Sviss. Ég var hrifnust af Nice,
þar er sól, pálmar og yndileg
baðströnd. Við bjuggum á
fínasta hótelinu í Nice,
„Hotel Negresco“, meðal
fursta, prinsessa og milljóna-
mæringa. Ég hafði næsta her-
bergi við olíukóng frá
Kuwait,. þ.e.a.s. hann hafði
heila íbúð en ég og Ungrú
Noregur deildum saman litlu
hliðarherbergi.
En dagskráin var álltof
erfið til þess að við gætum
notið ferðarinnar. Dagurinn
byrjaði milli 7 og 8 um
morguninn með ökuferð á
áfangastað. Um kl. 2 eða 3
tókum við þátt í hanastéls-
veizlu, sem haldin var fyrir
okkur og fréttamenn.
Kl. 5 gátum við loks dregið
andann léttara til kl. 9. Þá
þurftum við að búa okkur
undir kvöldsýningarnar, sem
venjulega byrjuðu um 11-
leytið, og stóðu yfir í tvær
klukkustundir. Þá áttum við
eftir að pakka niður — svo
við komumst sjaldnast í ból-
ið fyrr en milli 4 og 5. Klukk-
an sjö hringdi vekjaraklukk-
an á ný og sagan endurtók
sig.
Síðustu dagana vorum við
svo syfjaðar að við fengum
okkur dúr á öllum möguleg-
um og ómögulegum stöðum
Á þessum 50 dögum sýnd-
um við í 44 bæjum, svo það
er fjarri öllum sannleika að
kalla þetta frí. Þegar éig
skrifaði undir samninginn
grunaði mig ekkf að þetta
væri svona erfitt, og þetta er
í síðasta skipti sem ég tek
ámóta tilboði. Launin voru
líka lág, aðeins 300 ísl kr. á
dag.
Ungrú Noregur og Ungfrú
Elegance de París voru með
mér á ferðalaginu og við
urðum mjög góðar vinkonur.
En það er of litið að hafa
þrjítf sýningarstúlkur á heilli
sýningu. Maður hefur alltof
lítinn tíma til að skipta um
föt og lykkjufall á sokki get-
ur kollvarpað allri sýning-
unni. Þetta fór nú samt allt
vel, utan hvað við náðum
okkur í kvef og Ungfrú Nor-
egur var með 40 stiga hita
eitt kvöldið sem hún sýndi.
— Hvenær komstu aftur til
llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
Parísar? _
í byrjun september var 1
ferðinni lokið og ég ákvað að j
halda þar kyrru fyrir Oig \
reyna að komast að sem ;
lljósmyndiafyrirsæta. Einn I
daginn barði María Guð- j
mundsdóttir að dyrum hjá j
mér. Hún er ein af eftirsótt- j
ustu ljósmyndafyrirsætum j
Parísar og hjalp hennar mér j
því mikils virði. Ég þekkti i
hana ekki persónulega heima, i
og mér finnst það svo dásam-
legt að hitta stúlku hérna sem
óhikað réttir samlanda sínum
hjálparhönd. Hún hefur
reynzt mér sannur vinur.
— Hvers vegna ákvaðst þú
að fara til Parísar?
— Af því að Paris er bær
tízkunnar og þá jafnframt
sýningarstúlkna. Gangi
stúlku vel í París, þá eru
henni' allir vegir færir. París
er nokkurs konar Mekka sýn-
ingarstúlkna. Helzt vildf ég
starfa sem sýningardama í
tízkuhúsi, en þau borga svo
illa að það er ekki hægt að
lifa á laununum í París. Að
búa á hóteli hér er hræðilega
dýrt. Sem stendur bý ég í
minnsta herberginu á litlu
hóteli og borga 200 ísl kr. fyr-
ir það á dag. Ég borða á veit-
irugahúsi og fer ekki með
iminna en 300 krónur í mat
yfir daginn. Auk þess þarf ég
að borga hárlagningu, snyrt-
ingu og aðrar nauðsynjar. Þar
af leiðandi verð ég að fá
vinnu sem gefur eitthvað í
aðra hönd, og ljósmyndafyrir-
sætur eru vel launaðar.
— Til hvers ætlarðu að
nota alla þessa peninga?
— Við skulum fyrst sjá
hvað ég fæ mikið, áður en ég
fer að ráðstafa þeim. Mig
dreymir að vísu um eitt og
annað, en við skulum láta
draumana vera mitt einkamál
um sinn.
— Saknar þú einskis frá
íslandi?
— Jú, íslenzka vatnsins.
Það er allt öðru vísi en
franska vatnið, miklu svalara
og meira hressandi.
— Hvað kanntu bezt við í
París?
— Loftslagið og heitu
sumarkvöldin. Hitinn hérna
núna er kringum 30 gráður,
heldur heitt á daginn en
unaðslegt á kvöldin. Svo kann
ég vel við litlu vínkjallarana
í París og götukaffihúsin. Og
mér finnst skemmtilegt að
hér, þar sem vín er selt í
lítratali, skuli næstum aldrei
sjást ölvaður maður. Jú, ég
kann vel við mig í París og
geri ráð fyrir að verða í Par-
is næstu árin. Engu að síður
þykir mér vænt um landið
mitt, þrátt fyrir loftslagið þar.
— G.L.
STAKSTEINAR
JViaría og Páiina sýna angórupeysur frá Madeleine Nonet. s
llllllllllllUUIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIlllllllllllllllllllllllllllllllHllllllllllllllllllllllllllllllllllHlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllHlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllliiiiiiiiiiiiiiiiiiiif
Iðnvæðing íslands
Síðan Viðreisnarstjórnin tók
við völdum má segja að fiski-
skipafloti landsmanna hafi verið *"
endurnýjaður, fjöldi fullkominna
veiðiskipa hefur bætzt við flot- -
ann og lengur er ekki þörf á
stórátökum á þessu sviði, heldur
einungis eðlilegri viðbót og end-
urnýjun. Á sama hátt hafa orðið
miklar framfarir í sveitum lands-
ins og geysimiklar jarðræktar-
framkvæmdir og byggingarfram-
kvæmdir. Þessi þróun verður að
sjálfsögðu að halda áfram og
sömuleiðis hin öra þróun, sem
verið hefur á sviði ýmiss konar
iðnaðar, en stórverkefni næstu
ára hljóta að verða á nýjum svið-
um, þ.e.a.s. fyrst og fremst á sviði
stóriðju. Við erum nú komin á
það stig í atvinnumálum að við
hljótum að leggja meginkapp á
að iðnvæða island.
Vinnsla sjávarafurða
Oft er um það rætt, að hinn
mikli afli, sem á land berst, sé
ekki nægilega vel nýttur hér
heima, og vissulega er það rétt,
að meira þarf að gera til að nýta
aflann, þótt margt hafi vel verið
gert á undanförnum árum og enn
sé unnið dyggilega að fram-
kvæmdum, sem bæta aðstöðuna
til móttöku og vinnslu sjávar-
aflans. Má þar t.d. nefna hina
nýju og fullkomnu niðursuðu-
verksmiðju, sem verið er að
hyggja í Hafnarfirði. En á þessu
sviði þarf meira að gera, ekki
sízt norðanlands, þar sem atvinnu
leysi er nú vegna aflaskorts.
Þess vegna er sjálfsagt að kanna
alla möguleika til aukningar á
niðursuðu og annarri vinnslu síld
arafurða, eftir því sem markað-
ir leyfa á hverjum tíma. Þar
duga þó engar upphrópanir og
sýndarmennska, heldur raunhæf-
ar aðgerðir athafnamanna með
eðlilegri fyrirgreiðslu ríkisvalds.
Stóriðja á næsta leiti
En þótt við höldum áfram að
byggja upp þá atvinnuvegi, sem
fyrir eru í landinu, er það fyrst
og fremst stóriðja, sem gjörbreytt
getur lífskjörunum til hins betra.
Hér er nú full atvinna og víðast
skortir mannafla til að vinna
þau verkefni, sem fyrir hendi
eru. Þegar þannig hagar til, er
fyrst og fremst ástæða til að
taka aukið fjármagn í þjónustu
atvinnuveganna. Það þarf að láta
vélarnar og tæknina leysa verk-
efnin. Þegar um stóriðju er að
ræða geta fáir menn stjórnað véÞ
um, sem framleiða gífurleg verð-
mæti. Það er þess vegna öfug-
mæli, þegar sumir halda þvi
fram, að ekki beri að hefja stór-
iðju, vegna þess að vinnuafls-
skortur sé og aðrar atvinnugrein-
ar skorti mannafla. Það er ein-
mitt með hliðsjón af vinnuafls-
skortinum, sem sérstaka áherzlu
ber að leggja á hverja þá fram-
leiðslu, sem krefst lítils mann-
afla, en skilar miklum verðmæt-
um. Þess vegna verða líka hjá-
róma þær raddir, sem enn heyr-
ast gegn því að við iðnvæðum
íslandL