Morgunblaðið - 05.12.1964, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 5. des. 1964

"\
JENNIFER AMES:
Hættuleg forvitni
v.
J
— >að var alls ekki ætlunin
að myrða yður. En ég ætlaði að
aðvara yður og gera yður
hrædda, svo að þér hættuð að
grúska 1 þessu gamla máli.
Tom Manning grúfði sig yfir
skrifborðið og hélt höndunum
fyrir andlitið. Hann vissi að
hann átti langa fangelsisvist í
vændum. Það var svo margt sem
var orðið uppvíst og margt ann-
að sem hægt var að sanna, að
honum þýddi ekki að berjast
gegn því. '
— Voruð þér ekki vinurinn
sem sveik foreldra mína? sagði
Gail jafn rólega og áður. En
þegar Manning svaraði ekki
greip Brett fram í.
— Segðu henni sannleikann,
fóstri, sagði hann biðjandi. —
Hvern sem þú hefur svikið, og
hvað sem þú hefur_ gert — þá
segðu sannleikann. Ég skal ekki
bregðast þér, ég á þér svo mikið
upp að inna.
Og nú tók Manning til máls,
röddin var hrjúf og örvæntandi:
— Jú, það var ég sem benti óvin
unum á nafn Hektors Stewart,
en ekki í þeim tilgangi að sölsa
undir mig fyrirtæki hans. Ég
gerði það ekki fyrr en löngu
seinna. Það hefði farið í hundana
hvort eð var, eftir að Stewart
gat ekki sinnt því.
— En hversvegna svikiuð þér
föður minn? spurði Gail. Eymd-
in skein út úr Tom Manning, en
hann fann að ekki var hægt að
komast hjá að svara spurning-
unni.
— Japana” höfðu lofað mér að
þeir skyldu hiífa mér ef ég gæfi
þeim nöfn nokkurra hinna heldri
manna, sem ætluðu að flýja
land. Ég var veikur þá og gat
ekki hugsað til þess að eiga að
lenda í fangabúðum. Ég vissi að
ég mundi ekki lifa það af. En ef
ég tilgreindi nokkur nöfn átti ég
að fá að vera heima hjá mér
í einskonar stofufangelsi, og
þjónarnir mínir áttu að bera
ábyrgð á að ég stryki ekki. Ég
held að enginn hafi vitað um
þessa ráðagerð með vissu, en
Wong grunaði ýmislegt. Hann
hefur alltaf verið á móti mér
síðan — verið vingjarnlegur í
framkomu, en undir niðri var
hann óvinur minn.
38
— Voruð það þér sem létuð
ráðast á hann á götunni?
— Ég ber kannske ábyrgð á
því, án þess að vita um það sjálf-
ur, svaraði Manning. — Ég hef
verið við margt misjafnt riðinn,
og ég lét einn af flugumönnum
mínum vita, að Wong vissi
kannske of mikið, og búast mætti
við að hann færi þá og þegar
til lögreglunnar og segði henni
það sem hann vissi. En ég varð
mjög reiður þegar ég heyrði um
árásina, og rann að það var í
rauninni ég, sem átti sökina á
henni.
Nú varð löng þögn. Loksins
ræskti Hank Redfern sig og
sagði: — Þér og samverkamenn
yðar verða kærðir fyrir vega-
bréfsfölsun í stórum stíl. En það
er ekki víst að þar verði látið
staðar numið. Ég veit ekkí hvaða
kröfur ungfrú Stewart gerir á
hendur yður viðvíkjandi fyrir-
tæki föður síns, sem þér hafið
tekið með ólöglegu móti.
— Ég skila því aftur, svaraði
Manning. — Það er rekið núna
undir nafninu Ashword & Comp
any og hefur stækkað mikið síð-
an í tíð föður hennar. Hún tekur
við því eins og það er í dag.
Þessvegna var ég mjög áfram um
að hún giftist Brett. Þau áttu að
fá fyrirtækið í brúðkaupsgjöf.
Ungfrú Stewart verður mjög rík.
Hank Redfern sneri sér að
Gail og spurði:
— Ætlið þér að kæra stuldinn
á fyrirtækinu og banatilræðin
við yður? Samkvæmt lögum er
yður heimilt að gera það.
Brett horfði á hana örvænting-
araugum og hún horfði á hann
en sagði ekkert. Hún mundi
slysanóttina í flugvélinni, þegar
þau höfðu í sameiningu verið að
hjálpa fólkinu. Hún mundi hve
nærgætinn og hugulsamur hann
hafði verið, og fann að hann
'elskaði hana ennþá. Loksins
svaraði hún dræmt: -
— Ég mun aldrei fyrirgefa
fóstra þínum að hann sveik for-
eldra mína í hendur óvinanna,
en ef hann afhmdir mér fyrir-
tækið þá ætla ég ekki að kæra
hann. Og það er þín vegna, sem
ég geri þetta, Brett.
Hann gekk til hennar og tók
í höndina á henni.
— Þökk fyrir, Gail, hvíslaði
hann. — Þökk fyrir, elskan mín.
Tom Manning lyfti þungum
augnalokunum og sagði: — Ég
hef engan rétt til að vænta misk-
unnar af yður. — Ég hef gert
það sem ég hef getað til að gera
foreldrum yðar og yður sjálfri
mein.
— En þér hafið verið Brett
góður og þér tókuð hann að*yður
foreldralausan, svaraði Gail. —
Ég vona að við Brett getum orð-
ið vinir áfram. En það getum við
ekki orðið ef ég held áfram að
vega að sigruðum manni.
— Þökk fyrir, vinur minn,
muldraði Tom Manning og tók
höndunum fyrir augun á sér.
Þegar þetta var afstaðið og lög
reglan var farin burt með Tom
Manning, kom Brett til Gail og
bauðst til að aka henni heim.
Hann langaði til að þakka henni
og fullvissaði hana um að hann
mundi alltaf elska hana. Var
henni ofurlítið hlýtt til hans enn
þá?
Gail brosti þreytulega. Þetta
hafði reynt afar mikið á hana.
— Ég vona að við geturn orðið
vinir, Brett, sagði hún. — Ég hef
reynzt ,þér illa, af því að ég lét
þig halda að ég elskaði þig. Þú
ert svo vænn, að mér þykir leitt
að þurfa að bregðast vonum þín-
um. En Hank Redfern hefur lof-
að að aka mér heim, og ég held
að það sé réttast og þú og ég
hittumst ekki um sinn.
Gail kom í stofnunina morg-
uninn eftir. Hún hafði ekki séð
Mildred í strætisvagninum, en
þær sáust sjaldan utan stofnun-
arinnar eftir að þær hættu að
búa saman. Grant var einn í
rannsóknarstofunni. Hann var
alvarlegur og flestar skúffurnar
í skrifborðinu höfðu verið dregn
ar út. Nú leit hann upp og hlýja
kom í augun á honum um leið.
Hann heilsaði henni glaðlega, og
spurði hversvegna hún stæði
svona í sömu sporum og horfði
á hann.
— Komdu inn og lokaðu dyr-
unum, sagði hann. — Ég þarf að
tala við þig um áríðandi mál.
Ég reyndi að ná til þín í gær,
en þú varst ekki heima i mat-
sölunni. Viltu vindling? Þetta
tekur talsverðan tíma, en ég
vona að við verðum ekki trufluð.
Bobby er í sjúkrahúsinu og Mild
red kemur ekki í dag.
— Er hún veik? Mér fannst dá
lítið skrítið að sjá hana ekki í
strætisvagninum.
— Það kann að vera að hún sé
veik — ég veit það ekki. En hún
var ekki með öllum mjalla þegar
við skildum á laugardagskvöldið.
Mildred kemur ekki hingað
aftur, og ég verð að sjá um að
hún komist með fyrstu flugferð
til Englands.
— Ætlarðu að senda Mildred
heim? sagði Gail forviða, og
hann kinkaði kolli.
Og svo sagði Grant henni
hvernig hann hefði flett ofan af
laumuspili Mildred.
— Þetta er leiðindamál, sagði
hann. — Ég hafði gleymt tösk-
unni minni hérna og tók ekki
eftir því fyrr en á laugardags-
kvöldið. Og þá fór ég hingað til
þess að sækja hana, og hitti Mild
red hérna inni. Hún sat við rit-
vélina og var önnum kafin við
að afrita síðustu minnisgrein-
arnar mínar! Ég vildi ekki trúa
mínum eigin augum. Fýrst 1 stað
gat ég ekki skilið hversvegna
hún gerði þetta. En það gat tæp-
lega verið gert. í heiðarlegum til
gangi. Ég fann að þessu og sagði,
að það væri augljóst að hún léki
tveim skjöldum. En þá sleppti
hún sér og þverneitaði vitanlega
öllu fyrst í stað. En loks kom það
á daginn, að hún hafði um lang-
an tíma afskrifað allar minnis-
greinarnar mínar — handa Kala
vitch! Ég hafði grun um að Kala
vitch öfundaði mig af stöðunni
sem ég hef.hérna í stofnuninni,
en þarna var um annað verra að
ræða. Ég veit núna, að hann ætl-
aði að miðla erlendu ríki árangr
inum af því, sem ég hef gert, og
það átti að hafa heiðurinn af
því. Ég fór beint heim til hans,
en hann hló og taldi þetta fá-
sinnu, fyrst í stað. En svo sneri
hann við blaðinu, og fór að tala
um, að stofnunin biði tjón af því
að þetta yrði gert að opinberu
hneykslismáli.
Grant þagði augnablik. Svo
hélt hann áfram:
— Ég sagði honum að Mildred
hefði meðgengið allt, og þá
sleppti hann sér og sagði a3
hann vissi varla hver þessi Mild-
red væri. En loks komumst við
að einskonar samningum. Við
höfum báðir skrifað undir lausn-
arbeiðni úr stöðunum okkar, og
nú er ég frjáls eins og fuglinn.
Og atvinnulaus.
Gail tók sér þefta nærri. Hann
hafði gert sér svo háleitar vonir
um framtíðina þegar hann fór
hingað austur, og treyst því að
hann mundi vinna sér frægð og
frama. Og hún hafði heiilazt af
áhuga hans á verkefninu og
hafði trúað á það. Hún kreppti
hnefana og titraði meðan hún
var að stynja uppúr sér hve sárt
sig tæki þetta hans vegna. En
hann mundi varla þurfa að bíða
lengi eftir að fá nýtt og stærra
verkefni, sagði hún hughreyst-
andi.
— Já, ég hugsa að mér gæti
orðið eitthvað ágengt í Ameríku,
og ég hef í rauninni fengið góð
tilboð þaðan. Það er freistandi
að svara þeim játandi og þakka
fyrir, en fyrst verð ég vitanlega
að fara til Englands og gefa hús-
bændunum skýrslu.
Hann horfði undrandi á hana
og hélt svo áfram:
— En þú, ’ Gail? Ætlar þú að
verða hérna áfram? Þú gætir
ekki hugsað þér að koma með
mér til Énglands
— Ég geri það ef þú vilt,
Grant, sagði hún rólega er hún
stund. — Ég vil helzt vinna með
stund. — Ég vil helst vinna með
þér, hvar í veröldinni sem þú
ert.
Grant stóð upp og gekk til
hennar.
— Er það svo að skilja að þú
viljir aðeins vinna með mér, eða
má maður leggja annan skilning
í það líka — að ég megi vona
það sem ég hef þráð lengi?
Hún lokaði augunum þegar
hún fann að hann tók fastar um
hendurnar á henni. Hún fékk svo
mikinn hjartslátt, að hún gat
varla stunið upp spurningunni
um, hvað það væri sem hann
ætti við.
— Ég elska þig, Gail. Viltu
giftast mér sagði hann og
strauk henni hárið.
1 AKUREYRI
Afgreiðsla Morgunblaðs-
ins er að Hafnarstræti 92,
sími 1905. 1
i
Auk þess að annast þjón- ,
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess í bænum, er Akur- 1
eyrar-afgreiðslan mikilvæg- 1
ur hlekkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð- •
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
landi, svo og til f jölda ein-
staklinga um allan Eyjafjörð
og víðar.
Blaðburðafólk
óskast til blaðburðar í eftirtalin hverfi
Laugavegur frá 1—32
Grettisgata frá 2-35
Fálkagata
Grandaveg — Þingholtsstraeti |
Hringbraut frá 92-129
Sími 22-4-80
EALLI KUREKI

Teiknari: J. MORA
1. Á ferðalagi, sem tekið hefur Nú vantar mig einn stein ennþá
nokkra daga, hefur Kalli ekki séð til þess að byggja hlóðirnar.
nokkurn mann.
2. Þessi er góður.
3. Þessi steinn er fylltur af gulli.