Morgunblaðið - 02.03.1965, Blaðsíða 23

Þriðjudagur 2. marz 1965
MORCUNBLADID
23
Þorbjörg Jónsdöttir
IMokkur minningarorð
Frá hátíðarfundi Félags islenzkra simamanna.
Félag ísl. símamanna f ékk 100 þús.
kr. í afmælisgjöf í byggingarsjóð
ÞANN fyrsta október síðastlið-
inn lézt í Fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri, Þorbjörg Jóns-
dóttir, fyrrum húsfreyja á Odds-
stöðum á Sléttu, 83 ára að aldri.
Þorbjörg var fædd að Ásmund
arstöðum á Melrakkasléttur 20.
janúar árið 1881. Foreldrar henn
ar voru Jón bóndi á Ásmundar-
arstöðum á Melrakkasléttu 20.
Hildur Jónsdóttir, bónda í
Skinnalóni á Sléttu. Var Þor-
björg ein þeirra kunnu Ásmund-
arstaðasystra, en þær voru sjö
og voru án efa landskunnar á
sinni tíð, sökum glæsileika,
gáfna og mannkosta.

Þrjár þeirra systra giftust í
Reykjavík: Guðrún, Pétri Zóp-
honíassyni, ættfræðingi; Ása,
Jóhannesi Norðfjörð, úrsmið, og
Kritsveig, Kristni Jónssyni, lyfja
fræðingi. Hinar fjórar giftust all
ar bændum á Sléttunni. Auk
dætranna áttu þau hjónin, Jón
og Hildur, tvo syni. Gerðust þeir
bændur á Ásmundarstöðum, en
eru báðir dánir fyrir aldur fram.
Báðir voru þeir bræður greind-
ar- og fróðleiksmenn og skemmti
legir svo að af bar og hrókar alls
fagnaðar á mannamótum. Jón,
faðir þeirra systkina, var stór-
skemmtilegur maður og hið
mesta ljúfmenni. Er mér í barns-
minni, hve hrifinn ég var af hon-
um. Hann var maður stór vexti
með mikið alskegg. Fannst mér,
að hanri mundi að ytra útliti líkj
ast fornköppum, eftir þeirri hug-
mynd, sem ég gerði mér um þá,
en gáskinn og góðmennskan eins
og geisluðu af honum og fylgdu
honum, hvar sem hann f ór.
Minnist ég hans sem einhvers
hins skemmtilegasta manns, er
ég hefi kynnzt. Hann var ágætur
smiður og smíðaði hús og báta.
Hildur, móðir þeirra, var stór-
greind kona og svo margfróð,
að undrun sætti. Hún var orðin
roskin nokkuð, er ég sá hana í
fyrsta sinn. Hefi ég ekki orðið
hrifnari af annarri eldri konu
við fyrstu sýn, bæði var það per-
sónan sjálf og allt fas og fram-
koma, og í öðru lagi hin mikla
greind og fróðleikur, sem undir
eins kom í ljós við fyrstu kynni.
Sú stutta og ófullkomna lýs-
lng, sem hér er brugðið upp af
foreldrum og systkinum Þor-
bjargar gefur nokkra innsýn í
seskuheimili hennar. Það var
menningarheimili, þar sem þjóð
legur fróðleikur, vinnusemi og
glaðværð voru í heiðri höfð. Má
nærri geta, að þau uppeldislegu
áhrif, sem heimilið veitti, hafi
orðið giftudrjúg til að móta skap
gerð og hugsunarhátt Þorbjarg-
ar, samfara margháttaðri þekk-
ingu og fróðleik. Mun sá „heima
mundur" hafa orðið henni nota-
drýgri, þegar út í lífið kom, og
hún stofnaði sitt eigið heimili, en
þó hún hefði haft með sér verald
arauð. Kom það og glögglega í
ljós, að hún hafði í ríkum mæli
tileinkað sér það veganesti, sem
bernskuheimilið lét henni í té.
Þorbjörg aflaði sér töluverðr-
•r menntunar og meiri en al-
gengt var í þá daga. Hún var
einn vetur í Kvennaskólanum á
Blönduósi og auk þess á nám-
skeiði í hússtjórnarskóla í
Reykjavík. Að öðru leyti dvaldi
hún mest heima á Ásmundarstöð
um. Þó mun hún einnig hafa
dvalið nokkuð hjá systrum sín-
um, sem giftar voru í Reykjavík.
Einn systurson sinn tók hún til
fósturs og hafði hann hjá sér
heima á Ásmundarstöðum síð-
ustu árin, áður en hún giftist.
Hinn 9. febrúar árið 1916 gift-
ist Þorbjörg eftirlifandi manni
sínum, Pétri Siggeirssyni á Odds
stöðum á Sléttu, og fluttist þá
þangað.
Fram að þeim tíma, að Þor-
björg fluttist í Oddsstaði, hafði
ég ekki kynnzt henni neitt, að-
eins séð hana stöku sinnum á
samkomum og mannamótum. En
er hún flytzt í Oddsstaði verðum
við nágrannar, og hafði ég þá af
henni mikil og góð kynni, því
samgöngur og samskipti voru
mikil milli bæjanna. Vorum við
nágrannar í samfellt 20 ár, eða
til ársins 1936, að ég fluttist frá
Núpskötlu. Við hittumst þó oft
síðan og hélzt vinátta hennar og
okkar systkinanna óbreytt til
síðustu stundar.
Um kynni mín af Þorbjörgu er
aðeins eitt að segja, þau voru öll
svo ánægjuleg, sem frekast varð
á kosið. Ég hefi hér að framan
minnzt á æskuheimili Þorbjarg-
ar og þann arf, sem hún hafði
með sér þaðan. Hún var fróð og
ræðin, glöð og skemmtileg í við-
kynningu, hún var söngelsk og
hafði góða söngrödd, spilaði á
gítar, sem þá var sjaldgæft hljóð
færi, mun hann eigi hafa verið
til annarsstaðar í minni sveit og
jafnvel þó að viðar væri leitað.
Hún var sérstaklega alúðleg við
alla, gestrisin og höfðingleg í
viðtökum. Um margra ára skeið
var það svo, að við systkinin vor
um boðin „upp í Oddsstaði",
I eins og það var kallað, á jólum
eða nýári. Áttum við margar ó-
gleymanlegar ánægjustundir
með þeim hjónunum og börnum
þeirra við þau tækifæri. Líka
þágu þau boð af okkur öðru
hverju. Var alltaf mikið sungið
og margt til skemmtunar haft.
Tók Þorbjörg jafnan mikinn þátt
í þessu, sérstaklega söngnum.
Oft komu þau hjónin í smá heim
sóknir til okkar og var það jafn-
an sem hátíðisdagur væri. Stund
um kom Þorbjörg gangandi með
prjóna sína og sat þá oft alllengi
og spjallaði við móður mína og
okkur systkinin. Bar þá oft
margt á góma og voru það ætíð
hinar ánægjulegustu stundir.
Eins og drepið er á hér að
framan, voru miklar samgöngur
og margvísleg samskipti milli
bæjanna. Verður ekki nánar vik-
ið að því hér, en bjart er um þá
þætti í endurminningunni.
Þau Þorbjörg og Pétur eignuð-
ust 6 börn, sem öll eru á lífi,
þrjá drengi og þrjár stúlkur. Var
það stórt hlutverk að ala upp
þann hóp og lagði Þorbjörg við
það mikla alúð. Öll voru þau
systkinin vel gefin, og sérlega
skemmtileg, var mjög ánægju-
legt með þeim að vera. í félags-
skap þeirra var alltaf fjör og
létt gaman, og aldrei skortur á
skemmtiatriðum.
Hin síðari ár átti Þorbjörg við
nokkra vanheilsu að stríða. Erf-
iðast var henni það, að heyrn
hennar sljóvgaðist mjög, fór hún
af þeim sökum margs á mis, svo
sem aðrir þeir, er hafa bilaða
heyrn, gat t.d. ekki fylgzt með
samræðum manna, en sæmilega
gat hún notið þess, ef rætt var
við hana sérstaklega. Undraðist
ég það stórum, hve vel hún gat
fylgzt með öllu, þrátt fyrir hina
erfiðu aðstöðu. En sjón hélt hún
vel, og las mikið. Alltaf var við-
mót hennar hið sama, glöð og
ræðin, og hélt fullri reisn.
Árið 1958 fluttist Þorbjörg til
Raufarhafnar til Aðalbjargar,
dóttur sinnar, og Jóns Einars-
sonar, manns hennar. Var Pétur,
maður hennar, fluttur austur
AFMÆLISHÁTÍÐ Félags ísl.
símamanna var haldin í Háskóla
bíói á laugardag kl. 16,00 og
hófst með hátíðarfundi. Á fund-
inum tilkynnti póst- og símamála
ráðherra Ingólfur Jónsson, að
póst- og símamálastjóra hefði
verið veitt heimild til að greiða
100 þús. kr. í byggingarsjóð fé-
lagsins og væri það viðurkenn-
ing á störfum starfsfólks Lands-
símans og fylgdu árnaðaróskir
ríkisst j órnarinnar.
Hátíðarfundurinn hófst kl.
16 með ræðu formanns, Ágústs
Geirssonar. Þar næst lék hljóm-
sveit Carls Billich. Þá flutti ræðu
Andrés Þormar og rakti þætti
úr starfi félagsins þau 50 ár sem
það hefur starfað. Söngflokkur
Félags íslenzkra símamanna söng
nokkur ísl. lög. Þá flutti ræðu
nokkru áður og hafði gerzt starfs
maður við Síldarverksmiðjur
ríkisins. Átti hún heimili á Rauf-
arhöfn upp frá því. En síðastlið-
ið sumar dvaldist hún í Hrísey
hjá Borghildi, dóttur sinni, og
Sigurði Finnbogasyni, manni
hennar. í Hrísey undi Þorbjörg
mjög vel hag sínum og hefði
sennilega flutzt þangað, ef árin
hefðu orðið fleiri. En kallið, sem
enginn getur áfrýjað, kom, veg-
ferðin var á enda, hún hvarf bak
við tjaldið mikla til hinna eilífu,
varanlegu bústaða.
Af eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir
Ingólfur Jónsson, ráðherra, sem
minntist þýðingar Landssímans
við tilkomu hans, þáttar starfs-
fólksins í velgengni stofnunarinn
ar. og benti á hve ríka áherzlu
Félag ísl. símamanna hefði ávallt
lagt á það atriði, að réttindum
fylgdu skyldur, en það væri ein-
mitt ástæðan til þess að ísland
væri orðið menningarríki á borð
við önnur að íslendingar hefðu
lagt áherzlu á þetta. óskaði ráð
herra félaginu til hamingju og
kvaðst vona að á komandi árum
sæist jafn mikill árangur af starf
semi þess og hingað til. Þá var
einsöngur, Guðmundur Guðjóns-
son söng. Gunnlaugur Briem póst
Og símamálastjóri, flutti ræðu og
ræddi m.a. þær breytingar sem
orðið hefðu á Landssímanum og
hve allir hefðu tekið þeim án
vort líf, sem svo stutt og stopult
er,
það stefnir á æðri leiðir
og upphiminn-fegri en augað sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
Vertu sæl, Þorbjörg, þakka
þér fyrir allt.
Af sérstökum ástæðum gat ég
ekki verið við jarðarför Þor-
bjargar sálugu. Vil ég því nú,
um leið og ég sendi frá mér þessi
fátæklegu minningarorð, votta
eftirlifandi eiginmanni, svo og
börnum og öðrum aðstandendum
mina innilegustu samúð.
Stefán Kr. Vigfússon.
þess að mögla og sagði, að sá góði
þjónustuandi sem ætíð hefði ríkt
á Landssímanum væri ekki hvað
sizt Félagi íslenzkra símamanna
að þakka. Skemmti.þáttur var
fluttur, Rúrik Haraldsson og Ró-
bert Arnfinnsson skemmtu. —
Ávörp fluttu Kristján Thorla-
cius, form. BSRB og Otto B. Arn
ar, fyrsti formaður FÍS. Þá voru
lesin heillaóskaskeyti og loks
þakkaði formaður vinsemd, árn-
aðaróekir og gjafir, sem félaginu
höfðu borizt, en þar var m.a.
málverk frá Póstmannafélagi
íslands og blómakarfa frá póst-
og símamálastjóra og frá Félagi
forstjóra pósts- og síma blóm og
keramikvasi.
Að hátíðafundi loknum stöldr
uðu gestir við í anddyri Háskóla
bíós, hittust og röbbuðu saman.
Enn ■ gæzlu-
varðhaldi
SKÝRT var frá því hér í blað-
inu fyrir skommu, að aðkomu-
mnður i Vestmansaeyjum sætt
þar í gæzluvarðhaldi og hefði
hann játað á sig Kynferðisbrot
gegn smátelpum.
Blaðið frétti í gær, að frum-
rannsókn i málinu væri nú lokið
hjá bæjarfógeta í Vestmanna-
eyjum. Maðurinn er þó enn í
gæzluvarðhaldi og verður sendur
til Reykjavíkur í geðraunsókn.
Guðmundur Hlíðar, fyrrverandi póst- og simamálastjóri; Gunnlaugur Briem póst- og simamála-
stjóri og frú, og Ingólfur Jónssson, ráðherra og frú. — Myndin var iekin á 50 ára afmælisfundi
Félags íslenzkra simamanna.