Morgunblaðið - 02.03.1965, Blaðsíða 28

28
MORCUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 2. marz 1965
Victoria Holt
Höfðingjasetrið
minar, og gat komið sjálfri mér
til að líta á þær afsakanir sem
heilagan sannleika. En sannleik-
urinn er eins og draugur, sem
kemur fram og eltir mann, ef
maður gætir sínu ekki.
Ég ýtti öllum slíkum hugsun-
um írá mér er ég sat við skrif-
borðið mitt þennan morgun og
var að undirbúa kvöldverðarboð.
Fedder, námueigandinn, og kon-
an hans ætluðu að koma. Þau
þurftu að ræða einhver viðskipti
við Johnny. Johnny var ekkert
hrifinn af þessu,_ en hann varð
að bjóða þeim. Ég vissi vel, að
Johnny og viðskipti áttu ekkert
vel saman.
Því varð ekki neitað, að eignin
var ekki eins vel rekin nú og hún
hafði verið meðan Justin var við
stýrið. Kvartanir bárust úr ýms-
um áttum. En meginorsökin var
vanræksla Johnnys á nauðsyn-
legum framkvæmdum og við-
gerðum. Allt var að drabbast
niður. Fyrsta kastið hafði Johnny
verið mjög vinsæll, en nú var
fólk farið að vita, að það gat ekkí
treyst honum.
Það voru liðin tvö ár síðan
Justin fór að heiman. Nú var
hann í Ítalíu og skrifaði sjaldan.
Ég var alltaf að búast við að
bráðum kæmi bréf til Mellyoru,
þar sem hún væri beðin að koma
þangað til hans.
Ef maður hefur gert einhverj-
um mjög rangt til, hljóta tilfinn-
ingarnar gagnvart þeir sama að
taka breytingu. Stundum gat ég
næstum hatað Mellyoru, fyrir að
minna mig stöðugt á það, sem
ég hafði gert henni. Þegar ég
fékk svona köst, reyndi ég að
vera betri við hana. Hún yrði
fóstra Carlyons þangað til hann
færi í skóla, en ég stóð fast á
því, að farið væri með hana eins
og hún væri ein af fjölskyldunni.
Hún var orðin breytt. Hún var
ellilegri og hægari í framkomu.
Hún lagði sig alla fram, vegna
okkar Carlyons og kvartaði
aldrei undan forlögunum, sem
höfðu gefið henni svo lítið — og
mér svo mikið.
— Því að nú var ég aðalsfrúin
í Klaustrinu, og enginn gat stað
ið í vegi fyrir mér. Gamla frúin
var dáin fyrir ári. Hún hvarf af
sjónarsviðinu jafn rólega og hún
hafði alltaf verið þar. Og staða
mín varð enn öruggarL
Davíð Killigrew hafði minnzt á
þetta daginn áður, þegar hann
kom í heimsókn til mín, sjaldan
þessu vanur. Enda þótt hann
héldi áfram að skrifa mér
skemmtileg og fjörleg bréf um
lífið í prestakalli sinu, heimsótti
hann mig ekki oftar en tvisvar á
ári. Kannski hefur honum þótt
fyrir því, í hvert skipti sem hann
sá mig, að verða þess var, að
hann elskaði konu annars manns.
En í þetta sinn var það samt
hann, sem kom mér úr jafnvægi.
— Þú ert alveg einsdæmi, Ker
ensa, sagði hann. — Allt sem þér
hefur áunnizt aðeins fyrir dugn
að þinn og viljastyrk.
29
Aldrei þessu vant gekkst ég
ekki upp við hrósinu, heldur
gerði það mig órólega. Hvað
mundir þú hugsa um mig, Davíð
hugsaði ég með sjálfri mér, ef
þú vissir allan sannleikann?
Mundirðu kannski fordæma mig
af predikunarstólnum og láta
reka mig út úr kirkjunni? Og til
þess að svæfa samvizkuna, tók
ég sama ráðið og þegar ég fékk
samvizkubit vegna Mellyoru —
ég hataði hann! Ég sagði sjálfri
mér, að hann væri tuskumenni,
og að ást hans á mér, væri mér
þýðingarlaus, þar sem hann hefði
ekki fylgt henni eftir, heldur lát
ið mig giftast öðrum manni. Ég
gerði gys að þessari hollustu
hans við mig og var svo grimm
að spyrja hann, hversvegna hann
hefði enn ekki gift sig, og hvort
starfið yrði honum ekki léttara ef
hann ætti konu.
Hann brosti. — Ég er ekki að
svipast um eftir konu, sem er
dugleg í safnaðarstarfinu, heldur
eru það aðrir eiginleikar, sem ég
er að leita 'að.
— Eins og hverjir? sagði ég.
— Eins og ást, svaraði hann.
Svo fannst mér augu hans líta
á mig of opinskátt og of skyggn,
og að hann mundi sjá tómleik-
ann í hjónabandinu mínu, og ég
lét Mellyoru koma inn með Carly
on, svo að Davíð gæti þó séð, að
eins mannvera var til, sem ég
elskaði og sem elskaði mig.
Þar sem ég sat við skrifborðið,
beindi ég huganum frá Davíð
og aftur að kvöldboðinu. Það
var barið að dyrum og frú Rolt
og frú Salt komu inn.
— Já, það var kvöldverðurinn
í kvöld, sagði frú Salt.
— Ég hef verið að hugsa fyrir
honum, sagði ég, og leit á þær.
— Fyrst súpa og svo koli með
sósu, sem ég læt ykkur um . . .
og kjúklingur. Við megum ekki
hafa þetta mjög margbrotið, því
að mér er sagt, að hr. Fedder sé
með einhverjar meiltingartrufl
anir.
— Það skyldi engan furða, ef
það er satt, sem maður er að
heyra, sagði frú Rolt. — Hafið
þér heyrt hvort það er satt, að
það eigi að loka námunni hans?
— Ég hef ekkert heyrt, svar-
aði ég kuldalega, og sneri mér að
frú Salt. — Og svo létta eggja-
köku, býst ég við . . .
Frú Rolt greip hér fram í: —
Hann Haggety veit ekki almenni
lega hvað á að gera með vínin . .
— Hann ætti að tala um það
við húsbóndann, sagði ég.
— Já, en, frú . . . sagði frú
Rolt.
Þetta var einn þeirra morgna,
sem þær gerðust málóðar um
of. Ég laut fram og tók aftur
pennann minn. Þær litu hvor á
aðra og tautuðu. — Þakka yður,
frú» og gengu síðan út. Og ég
heyrði hvíslið í þeim þegar hurð
in féll að stöfum.
Fáum mínútum síðar var aftur
barið að dyrum og nú var það
Haggety sjálfur.
— Jæja, Haggety
Hann hóstaði. — E-e-frú . . .
Mér til mestu furðu sýndist
mér hann eiga í einhverjum
vandræðum. Ég beið þolinmóð.
— Það var þetta með vínið, frú
. . . Það .verður rétt nóg til í
kvöld, en síðan . . .
Ég leit á hann hissa. — Hvers
vegna hafið þér ekki séð um að
endurnýja birgðirnar?
— Það er kaupmaðurinn . . .
hann vill fá gert upp.
Ég fann, að ég roðnaði. — Það
er eitthvað undarlegt.
— Það er komin mikil skuld og
— Þér ættuð að lofa mér að
sjá reikninginn, Haggety.
Honum létti sýnilega. — Ég
er hérna með hann.
Ég leit ekki á reikninginn, sem
hann rétti mér, en sagði: — Þetta
er ósvífnisleg framkoma. Líklega
væri rétt að skipta um vínkaup
mann.
Haggety leitað á sér og kom
fram með annan reikning. — Ja,
við höfum reyndar tvo, en það
er sama sagan hjá báðum.
Blaðburðarfólk
öskast til blaðburðar í eftirtalin hverfi
Sími 22-4-80
Lambastaðahverfi
Skúlagata
Háteigsvegur
I
Það hafði alltaf verið siður f
Klaustrinu, að vínreikningarnir
heyrðu undir hiisbóndann.
— Ég skal láta hr. Larnston
sjá um þetta tafgrlaust, sagði
ég. — Þér hefðuð átt að vekja
athygli hans á þessu fyrr.
— Ég er búinn að segja hr.
Johnny af því, að minnsta kosti
tíu sinnum.
— Jæja, Haggety, ég skil.
Hann hefur gleymt því aftur. Ég
sé að það er ekki yður að kenna.
Haggety fór út og ég fór strax
að líta á reikningana. Ég sá mér
til skelfingar, að samanlagðir
námu þeir fimm hundruð pund-
um.
Fimm hundruð pund! Það var
engin furða þó að þeir vildu
ekki láta meir út í reikning fyrr
en þetta væri greitt. Hvernig gat
Johnny verið svona kærulaus?
En svo greip mig skyndilegur
ótti. Hvað var hann að gera við
tekjurnar af eigninni? Til hvers
var hann að fara svona oft til
Plymouth —miklu oftar en Just
in hafði þurft að fara? Hvers-
vegna voru þessar stöðugu kvart
anir viðvíkjandi eigninni? Það
var tími til kominn að tala al-
varlega við Johnny.
Ég iagði frá mér vínreikning-
ana, hallaði mér aftur í sætinu,
og fór að hugsa um líf okkar
Johnnys.
Hvað vissum við eiginlega
hvort um annað? Hann tilbað
mig enn, og fannst ég enn girni
leg, en þó skorti þennan ofsa-
fengna eld, sem í fyrstunni hafði
verið og hafði komið honum til
að vekja andúð fjölskyldunnar
með því að ganga að eiga mig.
Hvað mig snerti fannst mér
alltaf ég verða að endurgjalda
honum stöðu mína og uppfyll-
ingu drauma minna. Það var
honum að þakka, að sonur minn
var Larnston, og gat seinna orð
ið Sir Carlyon. Fyrir þetta, en
þó einkum fyrir Carlyon sjálfan
var ég honum þakklát og reyndi
að endurgjalda það með því að
vera sú kona, sem honum hent-
aði.
Ég spurði hann aldrei neitt
um einkalíf hans. Mig grunaði,
að einhver önnur kona væri með
í spilinu. Þannig voru Larnston
KALLI KUREKI
of-

Teiknari: J. MORA
I XMOWALL
I NEEDT’
kNOW T’CUT
A NJOTCH
FeewiM >
\ YOÚRE TOO YOUN&T’DIE* ^
TH'OU-TIMEE’S CUTSOMAMY
NOTCHES FOR FOOLS LlkE
YOU, HE'S REPLACED HIS
&UM HAMDLES TWICEf
YOU BETTER BELIEVE IT,» HE GCTj
SO SICKOF HAVIN' T'KILL HAED-
CASES LOOKIM’ FOR A REP, THAT HE
CHAM&ED HIS NAME AM' &EEW THAT Á
BEAED/ J
f „Ég er orðinn þreyttur á öllu
þess>u röfli. Farðu að útbúa þig, gaml
ingi.“ „Allt í lagi, fyrs’c þú en' jafn
ákveðinn í að halda þetta byssuein-
vígi. En það er einn hlutur sem þú
þyrftir að vita áður.“
„Allt sem ég þarf að vita, er að ég
þarf að gefa honum ráðningu." „Þú
ert of ungur til að deyja sitrax.
Skröggur gamli hefur sikotið marga
bjána eins og þig, því það eru fáir
fljótari að höndla byssur en hann.“
„Hann. Því trúi ég ekki.“ „Það værl
þér fyrir beztu að þú tryðir því.
Honum leiddist svo að þurfa að
drepa þessa náunga að hann sikipti
um nafn og gróf byssu sína í jörðu“.
arnir — nema auðvitað Justin.
Johnny gat hagað éinkalífi sinu
eins og hann vildi, en stjórnin
á eigninni var annað mál, —■
þar mátti hann ekki haga sér
eins og hann vildi. Ef hann væri
skuldugur, varð ég að fá að vita
það.
Ég lagði frá mér_ skjölin og
lokaði skrifborðinu. Ég ætlaði að
fara og sjá Carlyon. Það var
alltaf næg huggun. Hann þaut
nú upp úr grasinu og var þrosk
aður eftir aldri. Hann var ekki
vitund líkur Johnny og heldur
ekki mér; ég furðaði mig oft á
því, að við skyldum geta hafa
átt svona barn saman.
Það var bara eitt einkenni á
honum, sem ég hefði viljað að
væri öðruvísi. Honum var mjög
grátgjarnt, ef hann hélt, að ein-
hver hefði meitt sig — mús í
gildru eða dauður héri, sem hann
hafði séð hangandi í eldhúsinu.
Ég hefði viljað hafa hann ekki
alveg svona viðkvæman.
Ég flýtti mér inn í barnaher-
bergið og hratt upp hurðinni.
Þarna var enginn. Herbergið var
alit fullt af sólskini, en Carlyon
og Mellyora voru hvergi að sjá.
En Nelly hafði verið skorðuð
upprétt í sætinu við gluggann.
Ég hef aldrei litið á þetta leik
fang, án þess að mér yrði hverft
við, og án þess að sjá fyrir mér
hreyfingarlausan líkama Judith
fyrir neðan stigann, og skóinn
hennar við hliðina á fílnum, sem
hafði orðið henni að fjörtjónL
Ég hafði reynt að fleygja hon-
um, en Carlyon þótti svo vænt
um hann og vildi ekki af honum
sjá.
Nú tók ég hann upp. Rifna fóðr
ið hafði Mellyora gert snyrtilega
við, en það sást samt,' rétt eins
og það væri ör'. Ef hún hefði
vitað . . .
Ég lét fílinn á sinn stað og opn
aði inn í næsta herbergi. Þar
hitti ég Mellyoru.
— Hefurðu séð hann? spurði
hún hrædd.
— Hvern?
— Carlyon. Var hann ekki hjá
þér?
Garðahreppur
Afgreiðsla Morgunblaðsins
fyrir Garðahrepp er að Hof-
túni við Vífilsstaðaveg, sími
51247.
AKUREYRI
Afgreiðsla Morgunblaðs-
ins er að Hafnarstræti 92,
sími 1905.
Auk þess að annast þjón-
nstu blaðsins við kaupend-
ur þess í bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðsian mikilvæg-
ur hlekkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
landi, svo og til fjölda ein-
staklinga um allau Eyjafjörð
og víðar.