Morgunblaðið - 29.09.1965, Blaðsíða 28

28
Jtf A*WO
Miðvikudagur 29. sept. 1965
PATRICK QUENTIN:
GRUNSAMLEG ATVIK
— Annað? Nú fóru augnlokin
upp fyrir alvöru og augun voru
eins og þau áttu að sér og litu
hvasst á mig. Hún rétti snöggt
úr sér. Nikki! Eitthvað annað?
Hvað áttu við með því?
— Já, en, mamma...........
— Æ, blessað barnið. Og nú
fékk ég ómótstæðilegasta bros-
ið sem hún átti til og hún faðm-
aði mig að sér. — Elsku Nikki,
hvað þú hefur verið hjálplegur.
Svona yndislgeur og nærgætinn
drengur. I>etta er alveg óskap-
legt... og veslingurinn hann
Ronnie. En þó að við getum alls
ekkert gert, þá þýðir ekkert
að vera að hengja höfuðið.
— Ég var ekkert að hengja
höfuðið, mamma.
— Elskan mín! Hún kyssti
mig, svo að ég gat ekki sagt
neitt meira. Svo ýtti hún mér
frá sér, svo að hún gæti athug-
að mig vandlega með augum
móðurástarinnar. Gráturinn
hafði ekkert aflagað hana í
framan. Það sást ekkert nema
fáein tár, sem voru bara til
prýði, þegar þau runnu niður
eftir kinnbeinunum. Og augna-
tillitið, sem ég fékk var hið
eina sanna hershöfðingjaaugna-
tillit.
— Elskan mín, veiztu hvað
klukkan er orðin? Meira en
fimm. Við eigum ekki nema
tæpa tvo tíma. Mona Lisa sal-
urinn verður troðfullur. Fólk
verður búið að borga mörg
þúsund dali í inngangseyri.
Hvað sem á hefur gengið, verð-
um við að hugsa um áhorfend-
urna okkar. Við verðum að
berjast eins og hetjur. Við verð-
um að leggja allt fram, sem við
eigum til . . . Farðu þessvegna í
rúmið .elskan, og segðu þeim
hinum að gera sama. Þið megið
ekki sitja og kjafta og þreyta
ykkur. Við skuium fá okkur
svolítinn hressingarlúr.
Og áður en ég gæti neitt sagt
eða gert, hafði hún ýtt mér
fram á ganginn.
Öll hin sátu í hnipri í setu-
stofunni og jafnskjótt sem ég
kom inn til þeirra, dundu á
mér spurningarnar. Ég sagði
þeim alla söguna og var heilar
tuttugu minútur að seðja for-
vitni þeirra. Þá gerðu þau öll
sér þennan kvíðvænlega raun-
veruleika ljósan, og þutu út,
svo að ég varð einn eftir inni,
ásamt Tray.
Stundarkorn sat ég þarna og
fann alveg á mér, að ekkert í
heiminum gæti fengið mig til
að fá mér þennan hressingar-
blund, en svo fannst mér brátt,
að allt væri þó skárra en sitja
hér, svo að ég gekk aftur til
herbergis míns. En til þess varð
ég að fara framhjá dyrunum
hjá mömmu og heyrði þá um
leið, að hún var að tala í sím-
ann.
Mig langaði nú ekki til að
hlusta á það, en röddin í henni
var svo eymdarleg, að ég stanz-
aði ósjálfrátt þar sem ég var
kominn.
K.R.-heimilinu
v/Kaplaskjóls-
veg.
Kennsla hefst
mánudaginn
4. október.
Innritun dag-
lega í síma:
23-500 frá
kl. 1 — 5 e.h.
Austurbæingar
athugið, að hrað-
ferð Austurbær
/Vesturbær
stoppar við
— Ronnie, elskan, mér þykir
þetta svo afskaplega leitt. ó,
veslings Ronnie minn, ég gat
ekki hjálpað þér. Ef þú hefðir
séð, hvað stóð í þessu bréfi....
þetta var alveg vonlaust. Já,
alveg vonlaust. Við verðum að
taka eitthvað til bragðs, Ronnie.
, Ég beið ekki eftir meiru. Það
var fullslæmt, sem komið var.
Ég hljóp næstum til herbergis
míns.
Og þegar ég lagðist út af á
rúmið mitt, rann upp fyrir mér
allur hryllingurinn í sambandi
við frumsýninguna, og blandað-
ist áhyggjunum, sem fyrir voru.
Ég lá þarna og bað þess heit-
ast, að eldi og brennisteini
mætti rigna yfir Las Vegas,
eins og forðum yfir Sódóma og
Gómorra.
19
14. kafli.
En því miður rigndi hvorki
eldi né brennisteini, og mér
var innanbrjósts eins og krúnu-
rökuðum glæpamanni á leið í
rafmagnsstólinn, þegar ég
brokkaði með hinum til aðal-
byggingarinnar. Einhvernveg-
inn komst ég til búningsherberg
is mömmu, en þar var allt fullt
af blómum og skeytum, rétt eins
og símafélagið og Jurtagarður-
inn hefðu setzt þar að, og loks-
ins komst ég til míns eigin bún-
ingsherbergis, sem við Gino
höfðum í félagi.
Allt fór þetta fram samkvæmt
áætlun, án þess að ég fylgdist
almennilega með því. Steve
Adriano stakk höfðinu inn um
gættina hjá mér. Frægustu per-
sónur voru þarna á ferð og
flugi. Pam kom og fékk eitt-
hvað lánað. Lukka kom inn og
kyssti mig. Og svo, löngu eftir
að ég hafði gleymt grundvallar-
atriðum þess, sem ég átti að
gera, heyrði ég andstyggðar
hljómsveitina x þessum and-
styggðar Mona Lisa sal, vera
að berja eitthvað, sem ég vissi
að hlaut að vera þessi and-
styggðar forleikur hans Billy
Crofts, enda þótt ég þekkti það
alls ekki aftur. Gino í bílstjóra-
búningnum var að drösla mér
inn á sviðið. Þar voru Pam og
Tray og Hans frændi og Lukka.
Hræðilegt hnífaglamur glumdi
við handan fyrir tjaldið.
Og svo allt í einu var ekkert
tjald lengur ,ekkert nema
skjannabjört Ijós og sáldrepandi
sjón mannhafsins úti í salnum.
Á síðasta andartaki kannaðist
ég aftur við tónlistina og gerði
mér ljóst, hvað um var að vera.
En um leið og ég áttaði mig,
varð illt bara verra, því að
þetta byrjunaratriði, sem mér
hafði einusinni fundizt svo af-
skaplega frumlegt, var nú í mín
um augum klára-vitleysa. Þarna
öskraði fólkið og fleygði hlut-
um til og frá, hrinti hvert öðru
og lét yfirleitt öllum illum lát-
um. Þarna var ég í gaggópeys-
unni minni og gallabuxum að
leika óþægan strák með fótbolta
í höndunum, og þarna var
Lukka sem einkaritari einkarit-
arans að svara í símann, þarna
var Tray og lék hund, þarna
var Gino og lék bílstjóra og
var að fóst við eitthvert líkan,
sem átti að vera bíll, og þarna
var Hans frændi að leika nauða
sköllóttan gamlan frænda, sem
sat álútur yfir skákþraut. Og
svo kom rödd leikstjórans um
hátalara, þar sem hann var að
kynna okkur, hvert um sig, en
síðan sagði hann:
— Jæja, dömur mínar og herr
ar, þetta er Anny Rood og fjöl-
skyldan hennar. Venjuleg fjöl-
skylda, munuð þið segja: Ja,
venjuleg??
— Teldu upp að fimm, mundi
ég, eftir síðari „venjulegu fjöl-
skylduna“ átti ég að telja upp
að fimm. Einn, tveir, þrír, fjór-
ir, firnjn .... þá var lamið í
trumbu og við fórum af stað.
Allt í einu var Tray farinn að
steypa sér kollhnís kring um
Pam, og allt i einu var Gino
farinn að standa á höfði, Hans
frændi farinn að jóðla og allt
í einu —tilbúinn nú! — vorum
við Lukka tekin til við okkar
Hlutverk.
Fæturnir á mér höguðu sér eins
og þeir áttu að gera. Þvert of-
an í alla skynsemi, virtust þeir
lifa sjálfstæðu lífi, og þegar
Lukka sendi mér bros, var mér
alveg sama um, hvort hún
hefði verið bæld niður eða ekki,
því að ég tók að verða þess var
að hatrið þarna við borðin í saln
um, var alls ekki neitt hatur.
Þvert á móti sýndi fólk eftir-
tekt, og jafnvel velvild. Og svo
varð kliðurinn að fagnaðaróp-
um, þegar mamma kom inn.
Hún var ekkert farin að gera.
Hún kom bara inn og dró á eft-
ir sér Balmainkjólinn, tvö
hundruð stikur af organza. En
jafnskjótt sem hún var komin
inn á sviðið og hafði deplað aug
unum einu sinni var enginn ann
ar til á sviðinu.
Brátt vorum við öll hin kom-
in út af sviðinu en mamma ein
orðin eftir, og söng nú fyrsta
sönginn sinn. Röddin í mömmu
hefði vel getað verið úr kvef-
aðri kráku, en hafi svo verið,
þá var hún samt meira ginnandi
en nokkur rödd, sem heyrzt
hafði frá upphafi framþróunar-
innar, og meðferð hennar á á-
heyrendunum var beinlinis
grimmdarleg. Svo varð dauða-
þögn en síðan ætluðu fagnaðar-
lætin allt um koll að keyra.
Svo var hún farin að syngja aft
ur og síðan að dansa einhvern
æðisgenginn dans, en tvö hundr-
uð stikurnar af organza frömdu
hinar ótrúlegustu listir um leið,
svo tók hún að stynja upp ein-
hverjum sorgarsöng, líkast Ed-
ith Fiaf, en skríllinn hélt áfram
að æpa og öskra.
Þetta var enn draumur hjá
mér, en ekki lengur martröð.
Svo kom milliatriðið okkar og
við vorum öll inni á sviðinu.
Hans frændi jóðlaði og mamma
jóðlaði, en Tray lét öllum illum
látum kring um þau. Svo var
mamma aftur í essinu sínu og
það allt til loka atriðisins, síðan
var lokaatriðið, og síðan móttak
an að tjaldabaki, þar sem allar
frægustu persónur heims virtust
vera samankomnar, og kepptust
um að votta mömmu hollustu
sína.
Fínt er! hugsaði ég. Þá hefur
mamma náð sér upp aftur. Nú
förum við að vaða í peningum.
Fínt er! En nóg var nóg. Ég
tróð mér fram hjá Frank Sin-
atra, læddist framhjá Audrey
Hepburn, forðaðist Liberace og
komst loks inn í búningsher-
bergið mitt.
Gino var þar ekki. Líklega
var hann að taka þátt í sigur-
dansinum kring um mömmu. Ég
settist niður fyrir frarnan speg-
ilinn. Jæja, þá er ein sýningin
að baki. En þá var eftir hálftólf
sýningin og svo yrðu tvær sýn-
ingar á morgun, ög svo.... Dá-
samlegur listferill hjá Níkka
Rood. Nikki Rood, þessi afar
efnilegi dansari, sonur Anny
Rood, þessarar glæsilegu leik-
konu......
K.R.-heimiliið
DANSKENNARASAMBAND ÍSLANDS
Frúarleikfimi
hefst mánudaginn 4. okt.
Austurbæjarskóli: mánudaga kl. 7,50 — 8,40,
fimmtudaga kl. 7,50 — 8,40.
Miðbæjarskóli: mánudaga kl. 9,30 — 10,15
fimmtudaga kl. 9,30 — 10,15.
Kennari: Olga Magnúsdóttir.
Upplýsingar í síma 19114. — Verið með frá byrjun.
Fimleikadeild K.R.
IMám og atvinna
Stúlkur, sem læra vilja gæzlu og umönnun vangef-
inna, geta komist að í slíkt nám á Kópavogshæli í
haust. Laun verða greidd um námstímann. Nánari
upplýsingar gefa yfirlæknir og forstöðumaður.
Símar: 41504 og heima 41505.
Reykjavík 27/9 1965
Skrifstofa ríkisspítalanna.
íbúor Kópavogskaupstað
og núgrenoi
Opnuð hefur verið ný fiskbúð að Kársnesbraut 1
í Kópavogi. — Opin frá kl. 9—12 og 4—6, laugar-
daga frá kl. 9—12. — Gerið svo vel að líta inn.
Fiskbúðin Kársnesbraut 1, Kópavogi.
Kristinn Helgason.
Nauðungaruppboð
sem auglýst var í 45., 46. og 47. tölublaði Lögbirt-
ingablaðsins 1965 á v.b. Gæfa K.E. 111, eign Eyþórs
Björgvinssonar verður að kröfu Jóns Hjaltasonar,
hrl háð í skrifstofu minni að Mánagötu 5 1 Kefla-
vík kl. 10 árdegis fimmtudaginn 30. sept. 1965.
Bæjarfógetinn í Keflavík.
Ballettskóli
EDDU SCHEVING