Morgunblaðið - 29.10.1965, Blaðsíða 17

MORGUNBLADIÐ
17
Föstudagur ?•. október 1965
í BARCELONA
EFTIR JÓHANN
HJÁLMARSSON.
BARCELONA, 13. okt.:
Ég vaknaði snemma einn
sunnudagsmorgun í Barce-
lona og fór út til að virða fyr-
ir mér borgina. Ég gekk eftir
Römblunum, fjölförnustu
strætum borgarinnar áleiðis
til hafnarinnar.
Rétt hjá hinni gríðarstóru
styttu af Kólumbusi, sem horf
ir út á sjóinn, voru menn
með stórar myndavélar á hjól
um að taka myndir.
Fólk virtist hafa mikinn á-
huga á að fá af sér myndir,
og það var mikil samkeppni
milli myndasmiðanna afS
lokka til sín viðskiptavini.
Menn stiltu sér hátíðlega upp
í góða veðrinu: minning frá
Bareelona, borg gleðinnar.
Ekki er hægt að setjast svo
á bekk í Barcelona a'ð ekki
komi skóburstarar og vilji
gera mann fína til fótanna.
Ég var í nýburstuðum skóm
frá hótelinu, en skóburstari
einn þóttist hafa séð rykkorn
á öðrum skónum mínum, og
ætlaði að veiða mig. Ég varð
áð byrsta mig til að fá hann
á braut. Skóburstarar er fjöl-
menn stétt á Spáni, líklega
jafn fjölmennir og skækjurn-
ar, sem koma út úr skúma-
skotum, þegar fer að rökkva
og bjóða vöru sína.
Hvað það er ólíkt að sitja
hér á bekk og sleikja sólina I
staðinn fyrir að húka inni 1
stofu heima, þar sem haust-
rigningarnar eru gengnar í
gadð. En það er ekki fjarri að
ég sakni rigningunnar, væt-
unnar, drungalegu fjallanna.
Svona erum við öll miklir ís-
lendingar, sama hvert við
förum. Við erum vist alltaf
með heimþrá nema þeir menn
sem aldrei rennur af, og vita
þess vegna hvorki í þennan
heim né annan.
Spænska sólin fer mildilega
um andlit manns, og fólkið er
vinalegt og umfram allt í
góðu skapi. í svo ljómandi
skapi að þess þekkjast varla
dæmi á fslandi.
Þáð er hægt að gera sér
margt til dundurs í Barcelona.
Veitingastaðirnir eru heimar
Götumynd frá Barcelona
fyrir sig, þeir hljóta að vekja
okkur fslendingum svo mikla
forvitpi að við þurfum að
fara í marga þeirra. En ekki
sé ég að neinn sé drukkinn,
menn eru letilegir yfir kon-
jaksglasi sínu og virðast ekki
þurfa áð drekka neinum sorg
um eins og halda mætti að ís
lendingar stunduðu.
Og það er mikið talað. Það
er svo mikið taláð að ég,
þykist ekki fyrr hafa heyrt
meira talað sfðan ég lenti í
klónum á Iistmiálara á fslandi
sem þurfti endilega að fræða
mig og fleiri um grænmetis-
át. Barcelonabúar elska sam-
ræður, og hjá þeim virðist
allt vera mikilvægt sem ger-
ist. Þeir eru ekki þumbaraleg
ir eins og fslendingar, sem
leysa ekki frá skjóöunni fyrr
en eftir nokkur glös af asna
eða einhverju álíku.
Römblurnar eru orðnar full
ar af fólki eins og þær eru
reyndar alla daga. Og þvilík
umferð. Hvernig á maður að
venjast öllum þessum bílum.
Þetta er þó betra en í París:
Það er huggun.
Það er erfitt að ná í leigu-
bil hér. Leigubílstjórar virð-
ast mjög uppteknir menn,
enda kostar lítið að láta þá
aka sér um strætin. Þeir ríf-
ast mikið við aðra bílstjóra,
ef þeim þykir ekki umfer'ðin
ganga nógu greiðlega, svo
maður furðar sig á þvi að
ekki skuli allt lenda í logandi
slagsmálum. En það er nauð-
synlegt að tala, tala. Buna út
úr sér reiðinnar býsnum.
Daginn, sem ég kom til
Barcelona var rigning. Ég
beið lengi eftir leigubíl, loks
ins birtist einn, og mikið lá
þeim blessaða manni lítið á.
Hann hafði gleymt að raka
sig og ég efast ekki um að
honum hefði fundist sjálfsagt
að ég biði þarna með tösku
mína og ritvél þangað til
næsta dag.
Nú var hin margauglýsta
spænska sól að hamast við að
skína. Og það var hátíðis-
dagur í Barcelona.
Þegar fór að kvölda og all-
ir voru orðnir þreyttir á að
ganga, fóru sumir í kvik-
myndahús að sjá ómerkilegar
stríðsmyndir. Aðrar kvik-
myndir virðast ekki ganga i
kvikmyndahúsum hér. En í
leikhúsi einu var verið að
sýna leikrit eftir Claudel, og
þar var löng bfðröð eftir mið
um. Guði sé lof, hugsaði ég,
hér eru einhverjir, sem vilja
horfa á Claudel og minntist
þess að vinur minn, Þorvald-
ur Helgason hafði sagt mér
margt fallegt um þetta
„Skip Kolumbusar"
franska skáld, kaþólikkann
sem lærði af Rimbaud, vildi
ekki vera kaþólskur, en varð
það samt þrátt fyrir að hann
ætti í harðri baráttu vi’ð trúar
löngun sína árum saman.
Ég var að horfa í búðar-
glugga, því annars væri ég
ekki íslendingur og þar var
margt fallegt að sjá: armbönd,
slæður, ermahnappa, ýmis-
konar klæðnáð og skemmti-
leg leikföng. En þar bar líka
margt ómerkilegt fyrir augu.
fnnan um blæðandi líkneskjur
af Kristi, voru ómerkileg
málverk, sem tæplega væru
sýningarhæf hjá myndlistar-
mönnum í Reykjavík, og er
þá mikið sagt. Nú veit ég að
myndlistarmenn verða reiðir,
því þeir eru fljótir að stökkva
upp á nef sér og langræknir
méð afbrigðum. En þeir um
það.
Um leið og fór að skyggja
og ég var búinn að horfa mig
þreyttan á skip Kólumbusar,
eða réttara sagt eftirlíkingu
af því, þá fór borgin að breyta
um svip. Meira líf færist nú
í krárnar og þangað fóru að
tifa vafasamar dömur, sem
sendu mönnum lokkandi
augnanáð.
Á stóru torgi, sem mig minn
ir að heiti Alþýðutorgið, safn
aðist fólk saman undir stór-
um pálmum og drakk bjór úr
heljarstórum glösum. Börn
léku sér í rykinu þótt komið
væri að háttatíma, og þetta
voru vel klædd og falleg börn
sem var stranglega gætt af
elskulegum foreldrum. Óvíða
sér maður eins Viðkunnanlegt
fólk eins og á Spáni. Það er
eins og allt breytist við að
fara yfir landamæri Spánar
og Frakklands. Það er eins og
áð kom.a út úr myrkrinu, eins
og Vilhjálmur frá Skáholti
sagði stundum. Manni léttir.
Að geta drukkið svona mik
ið af bjór og étið svona mikið
það er ofvaxfð mínum skiln-
ingi. Spánverjar eru alltaf
áð éta, stundum þegar komin
er nótt eru þeir að háma i sig
einhverja rétti. Ætli þeir hafi
ekki mat með sér í rúmið?
Spænski maturinn er lík-
lega góður, ég hef ekki van-
ist honum ennþá, en það er
merkilegt hvernig Spánverj-
ar gera máltíðina að dálítilli
hátíð. Það eru bornir fram
margir réttir, og að lokum
eru étnir ávextir. Enginn virð
ist finna á sér af vininu, sem
jafnan er drukkið með. En nú
eru kóladrykkir orðnir vinsæl
ir á Spáni. Spænskir hótel-
menn virðast njóta þess að
stjana við gestina, ræða við
þá um matinn og um hitt og
þetta. En í Frakklandi eru
þjónar oft súrir á svipinn,
þeir eru leiðir á starfi sínu
eða hafa bara ekki fengið
neitt að drekka.
Ég læt færa mér kaffi og
konjak óg furða mig á því
að ég skuli vera staddur hér,
og það skuli vera kominn mið
ur október. Hvernig ætli veðr
ið sé heima núna?
Á götunni Fernando er
krökkt af fólki eins og alls
staðar í þessari borg. Þetta er
gata, sem er einkennandi fyr-
ir Barcelona: löng og mjó.
Börn skæla og börn hrópa. Á
morgun er venjulegur mánu-
dagur. En hugsar nokkur
Spánverji um það? Ég veit
að á morgun við sömu götu
mun svörtum hundi vera stillt
út í glugga. Hann mun sofa í
hálmi sínum. Vill einhver
kaupa hann? Það er spurning
in. En eflaust munu menn
klappa honum, ef þeir verða
í góðu skapi í fyrramálið og
eiga leið um Fernanda.
— Alþingi
Framh. af bls. 8
í ramleiðsluráði landbúnaðarins,
A.S.Í., Sjómannafélagi Reykja-
víkur og Landssambandi iðnað-
armanna og mælzt til þess, að
þeir skipi fulltrúa í nefnd, sem
hefur það verkefni að finna sám-
komulagsgrundvöll um vgrðlagn-
ingu landbúnaðarvara framvegis.
Þeir aðilar, sem hér eru nefnd-
ir, skipuðu áður fulltrúa í 6
manna nefndinni. Líklegt er, áð
ríkisstj. skipi 7. manninn, sem
verði þó jafnframt formaður
nefndarinnar. Bændasamtökin
hafa nú þegar tilnefnt fulltrúa
af sinni hálfu og Landssamband
iðnaðarmanna, að ég held. Ekki
er að efa, að Alþýðusambandið
og Sjómannafélag Reykjavíkur
munu einnig tilnefna fulltrúa í
nefndina og getur hún væntan-
lega bráðlega tekið til starfa. Það
er mikið atriði, að samkomulag
verði um endurskoðun þeirra
laga, sem verðlagnihg landbún-
aðarins byggist á. Það er nauð-
synlegt, áð skilningur verði gagn
kvæmur milli framleiðenda og
neytenda. Sanngirni þarf að ráða
á báða bóga. Það er von mín, að
svo geti orðið og á þessu stigi
megi takast að afgreiða löggjöf,
sem verðlagning landbúnaðar-
vara verði byggð á eftirleiðis.
Ég legg til, herra forseti, að
frv. verði, að lokinni þessari
umr., vísað til 2. umr. og hv. land
búnaðarnefndar.
Ágúst Þorvaldsson (F) sagði að
það hefðu verið sár vonbrigði
fyrir bændur þegar Alþýðusam-
bandið skipaði fulltrúa sínum að
hætta störfum í 6 manna nefnd-
inni, og væri þar um að ræða
hreint lögbrot af hálfu Alþýðu-
sambandsins. Ekki lægi Ijóst
fyrir af hvaða ástæðu þessi
ákvörðun var tekin, því ekki
hefði komið til djúptækur ágrein
ingur innan nefndarinnar. Með
þessum ráðstöfunum sínum hefði
Alþýðusambandi'ð komið í veg
fyrir að bændur hefðu samnings-
rétt um kjaramál sín. Sér væri
ljóst að ríkisstjórninni hefði ver-
ið mikill vandi á höndum er
grundvöllur undir 6 manna nefnd
ina hefði vérið rofinn og kvaðst
vera ósammála leiðum þeim er
hún valdi, einkum hvað varðaði
viðmiðunarkerfið þáð er hag-
stofan hafði til viðmiðunar.
Hannibal Valdimarsson (K)
sagði, að Alþýðusambandið hefði
gert grein fyrir afstöðu sinni
með tilkynningu er gefin hefði
veri’ð út strax eftir að ákvörðun
um það hefði verið tekin að
það tæki ekki þátt í störfum sex
manna nefndarinnar. Kerfi þetta
hefði verið mjög umdeilt af
bændum sjálfum og væri því
þorri þeirra þakklátir Alþýðu-
sambandinu fyrir að rjúfa sam-
starfið, því að með því væri mál
ið tekið til endurskoðunar. Sex
manna nefndin hefði ekki haft
neitt úrslitavald í verðlagsmál-
um landbúnaðarins, heldur hefði
það verið ríkisstjórnarinnar. Þá
sag'ði Hannibal að nú færi sí-
vaxandi hluti verðs á landbúnað-
arafurðum í milliliðakerfið og
væri það réttmæt krafa neytenda
og bændá^að rannsókn færi fram
á hvort dreifingarkostnaður
þyrfti að vera svo hár og hefði
nefndin ekki átt þess kost að fá
það mál rannsakað að nokkru
f—^x
gagni. Bráðabirgðalög ríkis-
stjórnarinnar væri ófullnægjandi
úrlausn og þessum málum þyrfti
að skipa í eðlilegt horf annað
hvort með nýrri löggjöf eða að
bændum væri fengin bein samn-
ingsaðild við ríkisstjórnin um
verðlagningu landbúnaðarafur'ða.
Að lokinni umræðu Hannibals
var umræðum um málið frest-
að.
f gær birtist hér í blaðinu frétt af byggingu húss Búnaðarbankans á Sauðárkróki, sem nýlega er
hafin. Hefir Gunnar Hansson teiknað húsið og er hér birt mynd af teikningunni, en hún féll
niður í gær.