Morgunblaðið - 18.11.1965, Blaðsíða 24

24
MORCU N BLAÐIÐ
Fimmtudagur 18. nóv. 1965
Langt yfir skammt
eftrr Laurence Payne
. — Ég segi ekki, að þér hafið
reynt það, en hinsvegar, að
þetta gæti hafa veitt yður vald.
yfir henni.
— í>að gerði það bara ekki,
sagði hann illskulega. Við skul-
um reyna að vera svolítið raun
sæir.
— Gott og vel, það skulum
orðið vísari um einhver leyndar-
við vera. Við skulum athuga, til
dæmis að taka, þriðjudagskvöld
ið var. Hvernig var með það?
Þér komust í hörkurimmu við
imgfrú Twist og kunningja
hennar, og hann reyndi að
skjóta yður.
Þessi einfalda núning
léttir óþægindi
kvefsins fljótt
og gefur stefnró
Eru þou Htfu kvtfuóT Nefið
■tiflað? Hábinn «ár og andar-
dráttur arfiður? — Náið Vick
VapoRub á brjáat barncint,
háb og bafc undir ovofnin.
þoasi beogiiogi áburður fráar
á tvo vogu f oonn:
I Cegnnm
I nefió 1
Við likanuhítann gofur Vick
VapoRub frá §ir fróandi gufur,
•om innandaat við oérhvorn
andardrátt kiukkutfmum sam-
an og gora hann frjálsan og
óþvingaðan.
í
2
ma
Samtímb verkar Vick VapoRub
boint á húðina oine og heitur
bakstur eða plástur.
þessi tvöföidu fráandi áhrif
haldast aila nóttina, létta kvef-
ið — og gefa svefnró.
Vick
VapoRub
aðeins VapoRub
30
□-
Væri þetta ekki satt, var hon
um innan handar að þræta fyrir
það, rétt eins og hann þrætti fyr
ir allt annað, og enginn hefði
liðið neitt við það. En þarna kom
ég honum að óvörum. Augu
hans runnu eftir veggnum fram
hjá höfðinu á mér og mín augu
á eftir. Og ég sá svart kúlugat í
veggnum. Ég hreyfði mig ekk-
ert en horfðist aftur í augu við
hann.
— Jæja, sagði ég rólega, —
þetta er hlutur, sem jafnvel þér
gætuð orðið í vandræðum að
gera grein fyrir, hr. Dane. Dróg
uð þér kúluna út aftur? Hann
svaraði engu en sat bara kyrr
og klóraði flauelseyrun á
Snooky, með ólundarsvip.
Saunders var risinn á fætur og
ég heyrði smell þegar hann opn
aði hnífinn sinn og fór að kanna
þetta. Hundurinn urraði ofur-
lítið að honum.
— Hr. Dane. sagði ég. — Eitt
er enn, sem bannað er í þessu
bölvaða landi, er það að skjóta á
náunga sinn. Haldið þér ekki,
að það gæti verið ráðlegt að
segja okkur frá þessu. Enda eng
in ástæða til að halda, að hann
gefist upp fyrir fullt og allt þó
að honum mistakist einu sinni.
Honum gæti tekizt betur næst.
Þér gætuð líka fengið hann sett
án fastan fyrir morðtilraun. Það
er full-alvarleg ákæra, eins og
þér vitið.
Dane lauk úr glasinu og setti
það frá sér. — Þetta er mál,
sem mér einum kemur við.
— Ef þér finnist á morgun
með kúlu í höfðinu, kemur það
mér við, og enda þótt ég hafi
enga ástæðu til að elska yður
neitt sérstaklega, þá kæri ég
mig ekkert um að fá annað
morð til meðferðar í viðbót við
hitt, sem fyrir liggur.
—Mér kæmi það ekkert á
óvart þótt sami maðurinn reynd
ist hafa staðið fyrir báðum.
— Við skulum í bili ganga á
svig við þann möguleika, að þér
verðið myrtur. er það ekki?
— Hann svaraði þvermóðsku-
lega: — Ég ætla ekki að koma
fram með neina kæru.
Ég fór aftur að verða önugur.
— Ég er ekkert að biðja yður
að koma með neina kæru. Segið
okkur aðeins, hver maðurinm er,
og svo sjáum við um hitt.
Höndin á Saunders var kom-
in rétt undir nefið á mér. Ég
leit til hliðar til þess að sjá,
hvað um væri að vera, og í lófa
hans lá byssukúla. Ég tók nana
milli fingranna og sýndi þeim
hana.
— Hér er David Dane og það
er Úrsúlu Twist að þakka. Er
það ekki rétt hjá mér?
Hann starði á kúluna stundar
korn og kinkaði svo ólundar-
lega kolli. — Gott og vel, exns
og þér viljið. En það or bara
i ekkert líkt því eins alvarlegt
og þér viljið vera láta.
Ég leit á hann hæðnislega. —
Hversu alvarlegir getum við þá
orðið?
— Barker og Úrsúla voru ný-
búin að trúlofa sig og hann
kom hér og fór eitthvað að slefa
um, að ég væri að reyna að
draga hana á tálar.
Hefði öðruvísi verið í pottinn
búið, hefði mér fundizt þetta
hlægilegt, en nú lét ég mér
nægja að senda honum alvar-
legt augnatillit. Hann virtist
vera orðinn mæddur yfir þessu
öllu.
— Hann fór að æpa að mér og
segja mér að láta hana í friði,
og hún æpti að honum að láta
mig í friði, og ég æpti að þeim
báðum og sagði þeim að halda
sér saman.
— Rétt hjá yður.
— Þá tók hann þennan bvssu
skratta upp úr vasanum og fór
að veifa henni eins og vitlaus
maður. Auðvitað ætlaði hann
sér aldrei að skjóta úr henni —
heldur var hann bara að leika
hinn ásótta elskhuga. En þá
réðst hún á hann og ætlaði að
taka af honum byssuna og þau
brutust eitthvað um og skotið
hljóp af — og skemmdi vegg-
fóðrið hjá mér!
Og það var heint ekki svo
vitlaust, hugsaði ég og leit á
veggfóðrið.
— En það hefði nú hæglega
getað eyðilagt skyrtubrjóstið yð
ar, sagði ég — Hefði yður þá
verið sama?
— Ég var ekkert hræddur. ef
þér eigið við það. Hann hefði
aldrei farið að skjóta á mig með
köldu blóði.
— Þá hefur það eitthvað ver
ið farið að hitna þegar hann
skaut Úrsúlu.
— Hver segir, að hann hafi
skotið hana?
— Þér sjálfur.
— Ég hef ekki nefnt það á
nafn.
— Þér gáfuð það í skyn. Ég
var dálitla stvind að athuga kúl-
una heldur en gera ekki neitt,
en sagði þá, hægt: — Mér finnst
hr. Dane, að órökstudd ásökun
um að reyna að draga stúlku á
tálar sé heldur lítilvæg ástæða
til að skjóta á einhvern. Hvað
finnst yður?
Ég sá ekki á honum svipinn,
því að það var farið að dimma
og hann sneri baki að glugg-
anum en mér fannst hann
svara með einhverju skældu
brosi.
— Þar er ég yður sammála.
En það getur nú orðið erfitt að
finna vit út úr slíku. Ég þarf
ekki að minna yður á, að Oth
ello drap konuna sína, einmitt
af svona „lítilvægri" ástæðu, og
við teljum hann allir vera allra
bezta nátrnga.
— Og samt, flýtti ég mér að
segja, — ógnaði Chuck Barker
yður af nákvæmlega sömu á-
stæðu, ef trúa má yðar orðum.
Nú ættuð þér að fara varlega,
hr. Dane, annars farið þér of-
mikið að nálgast réttu ástæðuna
fyrir kúlunni í veggnum þarna.
Hann starði á mig og var
sýnilega orðinn eitthvað ruglað-
ur í þessu öllu ,en tók það ráð
að taka glasið sitt og blanda í
það aftur.
Hann snerti slökkvara við
dyrnar og ljósið síaðist gegn um
lampahlífina með öllum götun
um á. Nú fór að gerast vistlegra
þarna inni, þar eð mikill hluti
stofunnar gerðist ósýnilegur, en
þó var góð birta á þurrkaða
hausnum. sem hékk niður úr
lampagrindinni og starði á okk-
ur skorpinn og óhugnanlegur.
Hann kveikti sér í vindlingi
og ég gat séð á ofurlitlum
handaskjálfta og kipringi kring
um munninn, þegar hann bar
eldinn að, að hann var í all-
miklum spenningi.
Hann gekk aftur út að glugg
anum og stóð þar og sneri í okk
ur baki og horfði út á hálfdimm
an himininn. Það var eitthvað
í honum að hrynja saman, —
það var næstum hægt að sjá
það, rétt eins og vatnsleka á
harðan stein, sem vinnur á hon
um að lokum. Hvaða snöru, sem
hann kynni að hafa búið sjálf-
um sér, þá var hún nú farin að
herða að, og hann var að reikna
út, hversu lengi enn hann þyldi
að láta hana herða að, og ef til
vill væri þetta rétta stundin til
að sleppa sér og taka afleið-
ingunum.
Ég fór með einlæga þakkar-
bæn fyrir að vera ekki staddur
í skónum hans, og náði mér í
vindling. Svo sátum við Saund-
ers þarna eins og tveir lög-
taksmenn, sem bíða eftir að
veizlimni ljúki, svo að þeir geti
farið að flytja burt húsgögnin.
Jafnvel Snooky virtist ekki
vera ósnortinn af þessum spenn-
ingi. Hann lá með gljáandi haxxs
inn milli framlappanna og leit
á Dane, eins og honum fyndist
ákvörðun hans snerta sig líka.
— Ég get ekkert sagt yður,
fulltrúi, sagði Dane loksins, án
þess að hreyfa sig.
— Getið ekki eða viljið ekki?
Hann sneri sér að mér, spennt
ur eins og bogastrengur.
— Æ, í guðs bænum látið þér
mig í friði. Ef þér trúið ekki
því, sem ég hef sagt yður, þá
skuluð þér fara að tala við Jord
an 3erker . . . hann er enn í
fullu fjöri, er ekki svo? Hvers-
vegna níðast á mér fremur en
honum?
Ég stóð hægt upp. Hann
starði á mig uppglenntum aug-
um og augnlokin titruðu ein-
kennilega. Ég fann til með-
aumkvunar með honum. Ekki
veit ég hversvegna.
—Myrtuð þér Úrsúlu Twist,
hr. Dane? sagði ég lágt.
— Nei.
Ég tók upp hattinn minn. —
Ef eitthvað er, sem þér teljið
okkur þurfa að vita, þá áminni
ég yður alvarlega um að láta
ekki dragast að segja okkur það.
Ég gekk hægt til dyranna og
heyrði hundinn skondra yfir
gólfið fyrir aftan mig. Þegar
ég leit við, sat hann fyrir fram
an Dane og horfði upp á hann,
og dillaði ofurlítið rófunni.
Augnaráðið var biðjandi.
Ég spurði: — Að hverju vor
uð þér að leita í svefnherberg-
inu hennar Úrsúlu í gærmorg-
un?
— Ég var þar alls ekki.
— Hundurinn yðar var þar að
minnsta kosti.
— Hann slapp frá mér og
þaut upp stigann — ég varð að
elta hann.
— Þá voruð þér þar!
Hann svaraði engu. Með
svarta hárið og í silkiskyrtunni
og þröngu buxunum hefði hann
vel getað verið spænskur dans-
arL
—Þekkið þér Yvonne Lav-
alle?
— Já, það geri ég.
— Hvað mikið?
— Hún er umiboðsmaður
minn.
— Var umboðsmaður yðar,
væri kannski réttara að segja.
Hann stirðnaði upp. — Hvað
eigið þér við? Hefur nokkuð
komið fyrir hana?
— Ja, hún er bara horfin.
Minnizt þess, hr. Dane. Þér
gætuð líka horfið snögglega.
Og svo yfirgáfum við hann
þarna sitjandi, með hundinn vxð
fætur sér. Manninum leið
sýnilega illa. Við læstum úti-
dyrxxnum hægt á eftir okkur.
En þá stakk ég lyklinum fxá
Úrsúlu í skráargatið og dyrnar
opnuðust samstundis. — Eins og
fyrir töfrasprota, tautaði ég v:ð
sjálfan mig.
Þegar við komum út á götu.na
og sáum bílinn hans bak við
okkar bíl, sagði ég. — Ég vil
láta elta þennan mann.
Þegar ég kom aftur á stöð-
ina, drollaði ég í eina tvo tíma
yfir brauðsneið og bolla af
köldu te, og hugsaði. Ég hafði
fengið borgaraklæddan lög-
reglumann frá Putney til að eita
Dane, svo aó ég þurfti ekki að
hugsa um það frekar. En eg
hefði líka gjarna viljað hafa
eyra með honum líka, því að
ég þóttist viss um, að síðan við
fórum frá honum, hefði sím-
inn hans ekki stanzað. En eg
fæ aldrei að hlusta í símann hjá
mönnum.
Því lengur sem ég hugsaði
um það, því sannfærðari varð
ég um, að David Dane hefoi
drjúgar tekjur af fjárkiígun.
Mér datt í hug, að hefði hann
orðið vísari ixm einhver leyndar-
mál Úrsúlu eða ávana hennar,
þá yrði maður af hans tegund
ekki lengi að setja á hana þum
alskrúfurnar, og þar eð extur-
lyfjanautn er hlutur, sem engin
stúlka vill láta mömmu sína
vita um þá hefði hann ekki
þurft mikið að hafa íyrir að
veiða Úrsúlu í net sitt. Mér datt
ennfremur í hug, hvort hún
hefði eftir trúlofun þeirra Jord
an Barkers, játað veikleika sinn
fyrir honum og jafnvel einnig
trúað honum fyrir því að Dane
væri að kúga út úr henni fé, og
þá var meíra en mögulegt, að
Berker hefði verið áð gera upp
við Dane — óg þá ekki úr vegi
að vera vopnaður.
Saunders kom inn til að til-
kynna mér, að ungfrú Jeanette
Mushrove hefði fxmdizt einhvers
staðar í Edinborg. Hún var þar
skólastjóri í framhaldsskóla.
Saunders hafði nú ekki getað
náð í hana sjálfur, af því að
hún hefði verið farin í ferðalag
eitthvað upp í fjöll en hann
hafði gefið Edinborgarlögregl-
unni allar nauðsynlegar upplýs-
ingar og þeir höfðu lofað að tala
við hana þegar hún kæmi heim
aftur.
Þegar Saxmders hafði skilað
boðum sínum, dokaði hann við
með æsing í augunum.
— Er nokkuð á seyði hjá þér?
spurði ég.
— Já, ég held ég hafi fundið
nokkuð sem kynxii að veröa að
gagni.
— Ætlarðu að segja mér frá
því?
— Ja, ég skal segja þér, að
þegar ég varð að lita gegn um
það, sem ég hafði krotað xxiér
til minnis, rakst ég á þetta íxaln
og svo lagði hann minnisbókina
sína fyrir framan mig og par
var einn staður merktur x, sem
hann benti mér á.
Ég las: ,,William Lamotte“.
Já, einmitt það!
Hann hélt áfram. — Hann er
sá, sem átti byssuna upphaf-
lega ... og tilkynnti, að henni
hefði verið stolið í september sl.