Morgunblaðið - 22.03.1966, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ
1
Þriðjudagur 22. marz 1966
SUZANNE EBEL:
ELTINGALEIKUR
Herbergið sem við vortim öll
að horfa inn í, var stórt og rúm-
gott og búið hræðilegustu hús-
gögnum. Þarna var arinn úr
marmara, veggir úr útskornu
tré og einhver nýklassikur
skjöldur með einhverri gyðju á,
uppi yfir arninum. En húsgögn
in voru eins og í einhverri
ræfilslegri skrifstofu: lélegt
skrifborð, ein ritvél og berar
gólffjalir.
Tveir menn sátu þarna, annar
við skrifborð en hinn á hörðum
eldhússtól andspænis honum.
Maðurinn við skrifborðið tal-
aði af miklum ákafa, og pataði
út í loftið. Hann var hár og
þrekinn og hafði þessar mjúk-
legu hreyfingar, sem feitir
menn hafa oft. Hann var með
undirhöku og augun voru sokk-
in í fitupoka, en höfuðið var
sköllótt. Hinn maðurinn var
Ijóshærður og úfinn, og illa
klæddur. v
Við gátum ekki heyrt til
þeirra og það var óþolandi, og
eftir að hafa horft á þennan lát-
bragðsleik þeirra í eina mínútu,
sagði Rod: — Þetta þýðir ekki
neitt. Ég ætla að reyna að lyfta
glugganum.
— í guðs bænum farðu var-
lega, sagði Steve.
— Ég nota þennan, sagði Rod
og veifaði einhverju, sem var lík-
ast blaði í vasahníf. Ég ætla að
ýta honum ofurlítið upp og ef
hann hreyfist ekki, höfum við
ekki meira hér að gera.
Án þess að vita, hvað ég var
að gera, greip ég í handlegginn
á Steve og kleip hann fast, en
Rod staulaðist að glugganum og
gætti þess að vera fyrir neðan
ljósgeislan frá honum. Svo lyfti
hann hnífnum í myrkrinu og
stakk honum undir gluggann, en
hann hreyfðist ekkL Við lágum
þarna á hnjánum, grafkyrr. En
Þá lyftist glugginn ofurlítið og
við heyrum eins vel til mann-
anna og við hefðum verið inni
hjá þeim.
Rod skreið til okkar og hreyfð
ist ekki nema um þumlung í
einu.
— Við hefium herferðina
strax. sagði feiti maðurinn við
hinn, Hann hallaði sér fram og
rétti yngri manninum skjala-
hrúgu. „Hér er verkefnið handa
þér. Tónlistarunnendur allra
þjóða.
Ungi maðurinn kinkaði kolli
og horfði niður á hendurnar á
sér eins og honum leiddist þetta.
— En vertu ekki nærgöngull,
sagði feiti maðurinn. — Það er
svo auðvelt að ganga of langt,
þegar maður talar þetta mál.
Hann seildist til og tók í forn-
legan bjöllustreng, sem var rétt
hjá arninum eins og leifar af
fornri dýrð hússins.
Dyrnar lengst í ‘burtu opnuð-
ust og þriðji maðurinn, sem
ég gat mér til, eftir lýsingu
Maurice, að mundi vera bílstjór-
inn kominn. Hann leit út eins
D----------------------------□
8
□——---------------------------n
og brjálæðingur úr teikningu
eftir Hogarth. Munnurinn var
slapandL hann var geysi hár
vexti og risastórar hendurnar
virtust helzt vera festar á hand-
leggina með vír. Hann hefði og
haft gott af að þvo sér. Feiti
maðurinn talaði við hann á ein-
hverju sönglandi tungumáli, sem
ég skildi ekki.
Bílstjórinn kinkaði kolli og
fór út aftur.
— Hr. Rochel.......sagði ungi
maðurinn. — Hafið þér heyrt
nokkuð frá Monsieur Phillippe?
— Viltu ekki bíða andartak.
Maðurinn, sem kallaður var
Rochel, hélt áfram að skrifa.
Hann leit furðu ríkmannlega út,
samanborið við umhverfið, lík-
astur mönnum, sem eru í aug-
lýsingaheiminum kallaðir „væn-
legir viðskiptavinir". En nánar
á litið var nú ekki víst, að hann
væri sérlega vænlegur, til eins
eða neins. Hann var hörkulegur,
þrátt fyrir allt spikið, nautna-
sjúku og grimmur. Ég fékk hroll
af að horfa á hann.
Nú lagði hann frá sér penn-
ann og sagði: — Nú, þegar Chepp
er afgreiddur, verðum við strax
að taka til við Romford.
— Eigum við að sjá fyrir hon-
um, eða hefur Philippe gert ein-
hverjar aðrar ráðstafanir?
— Smávegis slys í sambandi
við rafmagn, virðist vera, sagði
Rochel og fór að hlægja. —
Glade fer með ykkur alla í biln-
um, setur ykkur svo út og fer
leiðar sinnar. Tekur ykkur svo
upp í bakaleiðinni. Hérna eru
áætlanirnar fyrir þrjá þá næstu.
Ungi maðurinn laut fram og
tók við blaðinu, og sagði: —
Firth, Meadows og Caxton.
Ágætt. Caxton síðast, Hún verð-
ur líka áreiðanlega erfiðust. Vel
á minnzt: Hvar er Kyle.... ?
En þá varð hörmulegt slys.
Steve hnerraði.
Mennirnir tveir snarsneru sér
I að glugganum, og hlustuðu svo
í spenningi. Bak við vatnsgeym-
inn hvíslaði Steve: — Flýtið ykk
ur í bílinn, Svo læddist hann
burt.
Mennirnir inni í herberginu
stóðu uppi og gengu út að glugg-
anum. — Hver andskotinn........
byrjaði Rochel, þegar Steve kom
út úr myrkrinu og gekk beint
á ljósið og barði létt á gluggann.
— Halló! kallaði hann kæru-
leysislega, og andlitið var bros-
andi kurteist og sviplaust. —
Þið vilduð víst ekki vera svo
vænir að hleypa mér gegnum
garðinn og út á götuna. Hún
litla systir mín fleygði skónum
mínum í vatnið og það hefur
verið fjandans fyrirhöfn að
klifra yfir girðinguna. Ég nenni
ómögulega að klifra yfir hana
aftur.
Hvorugur mannanna bærðist.
— Þakka ykkur fyrir, sagði
Steve. — Ég vissi, að þið mund-
uð taka þessu vel.
Steve gekk hratt gegnum borg
arstrætin, sem voru manntóm, og
einum tvisvar sinnum leit ég um
öxl til þess að sjá, hvort við
værum ekki elt. En enginn bíll
sást koma eða hverfa á auðum
götunum og brátt vorum við
komin inn í umferðarskröltið í
borginni, sem færðist í aukana,
alla leið að Trafalgartorgi. Við
vorum ekki elt.
Steve var ekki margorður og
það var ekki fyrr en við vorum
komin heim til hans og kaffið
komið á borðið, að hann sagði:
— Gott og vel, þá skulum við
byrja.
— Byrja á hverju? sagði Rod.
— Ég á við, hvað við gerum
næst.
— Gerum hvað?
— Ég fyrir mitt leyti held,
sagði Steve, — að þetta sé nú
bara eitthvert plat, og ekki þess
virði að vera að eyða tíma í það.
Eigum við ekki alveg að sleppa
því?
Rod svaraði kæruleysislega úr
sæti sínu við eldinn: — Ég hef
nú svo sem heldur engan sér-
stakan áhuga á þvi.
— Hversvegna fara þeir svona
laumulega með þessa prent-
smiðju, ef þeir eru sárasaklaus-
ir? tók ég fram í. — Og hvers-
vegna voru þeir að taka russ-
nesku, eða hvað það nú var?
— Það er ekki hægt að kæra
fólkið fyrir lögreglunni, þó að
það tali framandi tungur, sagði
Rod og brosti niður fyrir sig.
— Ég held að þetta sé allt
meinlaust, Ginny, sagði Steve og
sendi mér þetta sakleysislega
augnatiliit, sem aldrei var hægt
að botna í. — Það er sennilega
einhver kommúnista-áróður. N.I
5 veit allt, sem vitað verður um
slíkt. Þessir náungar, sem við
sáum í kvöld, taka sennilega
sjálfa sig óþarflega alvarlega.
Eins og til dæmis þessi ljóshærði.
Hvort maður þekkir ekki þá teg-
und. Við höfðum einu sinni einn
af alveg sama tagi, þax sem ég
vann.
— En það er eitt, sagði Rod,
án þess að líta upp. Hver er
Romford? Eiga þeir við James
Romford, þingmanninn? Og hver
er Chepp? Ég var ekkert hrif-
inn af þessu umtali þeirra um
rafmagnsslys.
— Romford á að flytja ræðu í
Sheffield annað kvöld. Það stend
ur í Sjónvarps-Times. Kannski
ætla vinir okkar Islington að
láta ljósin slokkna, sagði Steve.
— En sú dómadags vitleysa,
sagði ég.
— Ekki vitlausara en að gera
hávaða á fundum, svo að ekki
heyrist til ræðumannsins. En
þarna verður heldur ekki hægt
að sjá hann. Þetta er talsvert
sniðugt, skal ég játa. Steve hellti
í kaffibollana. Hann var eitthvað
svo lungamjúkur. Hvernig hafði
hann orðið það? Fyrir hálftíma,
þegar hann gekk beint að glugg-
anum, hafði ég óttazt, að hann
væri í lífshættu.
— Hver voru hin nöfnin?
spurði Rod. Hann lét heldur ekki
neinar tilfinningar í ljós. Þetta
hvað skeður, sem okkur
líktist meira fundi í skrifstof-
unni en gamansamkomu okkar
þriggja.
—' Firth, Meadows og Caxton,
var ég fljót að svara. Frith gat
verið ráðherrann í ríkisstjórn-
inni, með því nafni. Meadows gat
verið skipakóngurinn, sem gaf
allt þetta stórfé til mannúðar-
mála. Caxton gat verið sú hjá
Sameinuðu Þjóðunum.
— Þetta gæti verið. En þyrfti
ekki að vera, sagði Steve.
Rod hélt áfram að minna mig
á það, sem hann var, sem sé end-
urskoðunarst j óri í skrifstofu.
Hann leit í kring um sig, eftir
samþykki okkar.
— Við komumst ekkert með
því að vera að skrafa um þetta
í kvöld. Við skulum borða há-
degisverð saman á miðvikudag,
í þessari nýju matstofu í húsinu
þar sem skrifstofan hennar Virgi
níu er, í Baker Street. Við skul-
um öll horfa á Romford í sjón-
varpinu annað kvöld, og ef eitt-
hvað gerist sem okkur
finnst tortryggilegt, eða öðruvísi
en það á að vera, förum við i
lögregluna með þetta litla sem
við vitum. Eruð þið með?
— Gott, sagði Steve. Við skul-
um þá hafa það þannig.
Af því, hvað hann flýtti sér að
koma bollunum fyrir í eldihúsinu
og fylgja okkur til dyra, réð ég,
að hann væri feginn þessari af-
greiðslu málsins — og okkar.
Var það kannski stúlkan niðri?
Ég var alveg máttlaus, þegar
Rod ók mér heim.
— Það er eins og ég sé alltaf
í bíl með þér, þegar mér líður
verst, sagði ég, þegar hann ók
inn í þykkt lag af laufi á torg-
inu og stöðvaði bílinn.
— Það gerir ekkert til. Ég vil
hafa þig svona.
— Svona hvernig?
— Svolítið önuga. Það er svo
góð tilbreyting frá þessum smér-
brosandi kvenpersónum í tann-
sápuauglýsingunum mínum. Og
svo klappaði hann mér ofurlítið,
rétt eins og ég hefði verið kettl-
ingur.
Ég opnaði dyrnar hjá mér,
fann orðsendingu frá Maurice á
gólfinu, þar sem hann bað mig
að hringja sig upp, en ég skipti
mér ekkert af því og skreið i
rúmið.
Ég sagði Maurice í sem fæstum
orðum frá því, sem gerzt hafði,
þegar hann kom til mín í kvöld-
mat næsta kvöld. Þar eð hann
hafði farið fyrir mig til Itchen-
or, var hann kátur og áhugasam-
ur.
Lituð þið eftir hjólsporunum?
sagði hann, allt í einu.
— Steve gerði það. Það var
eitt nýtt dekk í því fari, sem lá
að skúrnum, svo að þetta hlýtur
að hafa verið sami bíllinn.
— Ágætt. Þá þurfum við ekki
annað að gera en bíða, sagði
hann og sneri sér að matnum.
ATVINNA
Viljum ráða nú þegar stúlkur við létían
hreinlegan iðnað. Upplýsingar hjá verk-
stjóranum eða skrifstofunni.
SIGURÐUR ELÍASSON HF.
trésmiðja
Auðbrekku 52 — Kópavogi.
Til leigu
Skrifstofuhúsnæði ca. 80 ferm. á 1. hæð við Hverf-
isgötu. — Laust strax.
Tilboð sendist afgr. Mbl. fyrir 25. þ.m., merkt:
„Skrifstofuhúsnæði — 8440“.