Morgunblaðið - 01.06.1966, Blaðsíða 28

28
MORGU NBLAÐIÐ
Miðvikudagur í. júni 1966
Mary Raymond:
STÚLKA
MEÐ
CRÍMU
Steve var döikkklæddasti mað
urinn í hópnum. Yestið og stutt-
buxurnar var hvorttveggja
svart, enda þótt rifur væru á
vestinu, þar sem gult fóður
skein í gegn. Mér fannst hann
nú samt afskaplega rómantísk-
ur.
Eftir kvöldverðinn tróðum við
okkur í nokkra bíla.
— Við aettum nú að réttu lagi
að vera ríðandi eða í skraut-
vögnum heyrði ég, að Jill sagði,
og Anna Boleyn skríkti eitthvað
því til samþykkis. — Það skul-
um við gera. Áttu nokkra söðla
Steve?
Steve átti þá og hafði erft þá
eftir móður sína, og ég hafði oft
séð þá og dáðist að þeim. Brom
leit vel eftir þeim og fægði þá
og funsaði, enda þótt enginn not-
aði þá lengur.
En eftir nokkrar umræður
voru Jill og Anna Boleyn fengar
ofan af þessari illframkvæman-
legu hugmynd sinni, og við
kogiumst loksins af stað.
Samkvæmt ósk gestgjafa okk-
ar höfðum við nú öll sett upp
grímurnar. Ég var með ofurlít-
inn lepp úr svörtum kniplingum,
sem var kræktur í hárið á mér.
Steve var í svörtum domino, en
Jill var með þríhyrnu úr svörtu
flaueli. Þegar ég leit á þau hin,
fannst mér sem þessar grímur
gerðu engan torkennilegan. Þeir
yrðu auðþekktir, eftir sem áður.
En þar skjátlaðist mér, því að
þegar við vorum komin innan
um tvö eða þrjú þúsund manns,
gat ég varla einu sinni þekkt
samferðafólk mitt, auk heldur
aðra.
Hovenden Hall var öll upp-
ljómuð, en þó ekki með raf-
magnsljósum. Stórir blossandi
kyndlar höfðu verið settir með-
fram akbrautinni, og á garðhjall
ana. í stóra salnum sjálfum, þar
sem var hellugólf, sem venju-
lega var hulið persneskum á-
breiðum, var nú stráð sefi, og
þar voru þúsundir kerta á veggj
unum og á langa veitingaborð-
inu, þrátt fyrir eldhættuna, sem
af þessu hlaut að stafa.
Þarna var Louise Sheldon, 1
n--------------------------□
19
□-------------------------n
gljáandi silkikjól og smarögð-
um, sem Elísabet drottning,
ásamt manni sínum sem Leicest-
er, við hlið sér, og tók móti gest-
unum.
Þau voru búin að eiga Hovend-
en Hall ásamt görðum og ökr-
um í þrjú ár, og á þessum
þremur árum höfðu þau sópað
skrambúðir Lundúnaborgar til
þess að finna sextándu aldar hús
gögn að skreyta þetta brúðuhús
sitt með, og svaia þannig hé-
gómagirnd sinni.
Hver einasti smáhlutur af
innanstokksmunum, sem þarna
var að sjá var ósvikinn. Þetta
var ekkert eftirlíkt skran, held-
ur raunverulegir forngripir,
fægðir og gljáandi af aldagam-
alli notkun margra kynslóða,
rétt eins og brimsorfnir steinar
í fjörunni. Ég er nú ekkert sér-
lega hrifin af þessu tímabili sög-
unnar — vegna þess að því hef-
ur verið spillt með eftirlíking-
úm — en ekta hlutir eru allt af
ekta hlutir og í þessu umhverfi,
með hinum dásamlegu vegg-
tjöldum, varð ég að játa, að þeir
höfðu mikinn glæsibrag til að
bera.
Þegar búið var að heilsa gest-
gjafahjónunum, fékk hver gest-
ur pergamentsræmu, þar sem á
var letrað með fornlegu letri og
á gamalli ensku dagskrá kvölds-
ins, og hvenær hvert atriði
skyldi fram fara.
Ég missti af samferðafólki
mínu næstum strax eftir að ég
var komin inn. Ég varð þvi
samferða meðan hjónunum var
heilsað og Steve kynnti mig, en
þá lét ég berast fyrir straumn-
um upp á loft. Þá voru Jill Stens
field og hitt kvenfólkið enn með
mér í fylgd. Við vorum á leið-
inni að koma yfirhöfnunum okk
ar fyrir.
Ég komst inn í eitt> svefnher-
bergið, sem var notað fyrir fata-
géymslu kvenna, tók við miða
upp á sjalið mitt úr hendi dig-
urrar konu, sem var klædd eins
og barnfóstra úr Rómeó og Júl-
íu, púðraði á mér nefið, lagaði
á mér grímuna og gekk síðan
aftur að stiganum. Ég var um-
kringd á alla vegu af persónum
frá Elísabetartímanum. — Þarna
voru Shake9peare, Bacon, María
Stúart, og heilmikið að hirðsnáp
um, en_ engan þeirra gat ég
þekkt. Ég stóð ofan við breiða
stigann og horfði niður í forsal-
inn, á mannfjöldann, sem niðri
var og gekk í bylgjum erns og
öldusjór, eins og þegar sýður í
sultupotti, en þó að ég svipaðist
eftir einhverju andliti, sem ég
þekkti, var það árangurslaust.
Ég þekkti þarna ekki nokkura
sálu.
í nokkrar sekúndur horfði ég
á Sheldonhjónin heilsa gestum
sínum, dáðist að matarborðinu,
þar sem allt var þakið steikum
og öðru góðgæti. Þjónarnir og
stúlkurnar sem gengu um beina,
voru öll klædd í búninga sext-
ándu aldar. Kampavínstapparnir
þutu í loft upp og menn og kon-
ur snigluðust gegn um þröngina,
með bakka, sem virtust ætla að
detta þá og þegar, alsetta glös-
um með hinum gullnu veigum.
Nei, þetta þýddi ekki neitt. Það
var aldrei hægt að fá þetta al-
fullkomið. Enginn mundi drekka
þunnt öll eða mjöð, eða hvað
það nú var, sem menn drukku á
sextándu öldinni. Louise Sheld-
on var að tryggja sér, að gest-
irnir hennar skemmtu sér — og
notaði kampavín til þess!
— Ertu að villast? spurði rödd
við hliðina á mér.
— Peter! sagði ég og sneri mér
að honum, og mér létti stórum.
— Ég er búin að týna öllum.
— Við finnum þau einhvern-
tíma, sagði Peter. Hann tók mig
undir arminn og beindi mér upp
stigann aftur en svo í kring og
niður annan stiga, og síðan inn
í sal, sem var sýnilega aðalsalur-
inn í húsinu. Allsstaðar var fullt
af fólki, en bara engixui úr okk-
ar hópi.
Loksins komum við á Löngu
Svalirnar, sem voru eitt helzta
stolt Hovenden Hall. Annar
hliðarveggurinn var eintómir
gluggar, sem vissu út að garðin-
um. Hinn veggurinn var þakinn
andlitsmyndum og olíumálverk-
um. Hér hafði Louise Sheldon
ekki þorað að nota kerti, og sval
irnar voru upplýstar af tveimur
stórfenglegum ljósakrónum, en
auk þess voru kastljós á mynd-
irnar sjálfar. Þarna var lika upp
hækkaður pallur og þar var eitt-
hvað af fólki, sem hafði ekki
látið hrífast af gömlu hljóðfær-
unum, að dansa tuttugustu aidar
dansa. Það var hjákátleg sjón.
— Louise tekur alltaf vel á
móti gestum, sagði Peter. —■
Hún hefur eitthvað handa öll
um. Um leið og hann sagði þetta,
lauk hljómsveitin lagi sínu með
miklum gauragangi á gítarana,
dansfólkið dreifðist og eitthvert
par, sem var að hætta að dansa,
kallaði í Peter. Ég var kynnt
þessu fólki, en tók ekki eftir
nöfnunum. Gítarleikararnir
höfðu nú hlé til að hvíla sig og
önnur hljómsveit, ekki líkt þvi
eins ofsaleg, tók við og ég fór
með kunningja Peters út á gólf-
ið í hægum foxtrot.
Dansherrann minn var nokkru
hærri vexti en ég og eftir rödd-
inni að dæma, var hann ungur
maður. En það var alveg furðu-
legt, hve erfitt búningur hans
gerði mér að geta mér til um
það. Við skröfuðum eitthvað um
þennan einkennilega dansleik.
Hann spurði mig nafns, þar eð
hann hafði ekki heyrt það, þeg-
ar við vorum kynnt, og ég
spurði hann um hans nafn, sem
reyndist vera Philip og eitthvað
meira. Ég gat sem sé ekki heyrt
seinna nafnið og vildi ekki vera
að ganga eftir því frekar.
Hann þekkti ekki Steve en
hafði þekkt Peter lengi. Þegar
dansinum var lokið, gengum við
að stólnum, þar sem Peter sat.
En nú voru komnir þangað ein-
hverjir fleiri. Ég leit kvíðin á
hópinn, en þarna var enginn
sem ég þekkti. Vitanlega var ég
ekki að gá að nema einum
4ra herbergia íbúðir
Til sölu eru 3 fjögurra herbergja íbúðir í fjölbýlishúsi, sem er í byggingu
á eignarlóð í Vesturbænum. íbúðirnar seljast tilbúnar undir tréverk og
verða afhentar í haust. Tveimur íbúðunum fylgir íbúðarherbergi í risi.
Nánari upplýsingar gefur:
BIRGIR ÍSL. GUNNARSSON, HDL.
Málflutningsskrifstofa, Lækjargötu 6 B
Sími 20628.
ORÐSENDING
frá Bifreiðastöð Steindórs og Kaupfélagi Arnesfnga
Þann 1. júní 1966 flytjum við afgreiðslu sérleyfisb ifreiða okkar í Umferðamiðstöðina við Hringbraut.
Simi 22300. — Á það skal bent að fyrsta áætlunarferð Steindórs til Keflavíkur kl. 6 árdegis fer frá
Bifreiðastöð Steindórs, Hafnarstræti 2 og ekur um Hafnarstræti, Lækjargötu, Sóleyjargötu og um
Miklatorg. — Síðasta áætlunarferð Steindórs frá Keflavík—Reykjavík kl. 11,45 síðdegis mun enda hjá
Bifreiðastöð Steindórs, Hafnarstræti 2.
Bifreiðastöð Steindórs Kaupfélag Árnesinga

—
Opnum í dag rymingarsölu að Skólavörðustíg 3
STÓRKOSTLEG VERÐLÆKKUN
Allskonar snyrti- og gjafavara — Sokkar í úrvali,
GJÖRIÐ SVO VEL A Ð LÍTA INN.
RYMINGARSALAIM - SKÓLAVÖRÐUSTÍG 3