Morgunblaðið - 02.07.1966, Page 18

18
MORGU N BLAÐID
Laugardagur 2. júlí 1966
Loftur Ölafsson vélstjóri - Minning
f. U. apríl 1903 d. 23. júní 1966
„Flýt þér, vinur, í fegra heim.
Krjiiptu að fótum friðarboðans
og fljúgðu á vængjum
morgunroðans
meira að starfa Guðs um geim. *
(J.H.)
í dag verður gerð frá Dóm-
kirkjunni útför Lofts Ólafsson-
ar, vélstjóra, Eskihlíð 23, sem
lézt í Landsspítalanum þann 23.
júní eftir langa og harða baráttu
við banvænan sjúkdóm.
Með Lofti Ólafssyni er góður
drengur genginn, traustur mað-
ur og sannur, — maður, sem í
engu vildi vamm sitt vita, en
var í ríkum mæli gæddur þeim
hæfileikum, er góðan og trygg-
an þjón mega prýða. Hann var
mikill starfsmaður, lagði alúð
við störf sín og vildi ávallt
gjöra það eitt, sem hann vissi
sannast og réttast. —
Loftur Sumarvin Ólafsson var
fæddur í Mölshúsum á Álfta-
nesi á sumardaginn fyrsta, þann
24. apríl árið 1902. Voru foreldr-
ar hans Ólafur Stefánsson bóndi
þar og kona hans Málfríður
Loftsdóttir. Á öðru ári varð Loft
ur fyrir þeirri þungu raun að
missa móður sína. Var honum
þá komið í fóstur að Halakoti
á Álftanesi, og þar ólst hann upp
hjá þeim Diðriki Pálssyni bónda
þar og Ingibjörgu Jónsdóttur.
Minntist hann fósturforeldra
sinna jafnan með mikilli hlýju
og þakklæti og reyndist þeim
sem hinn bezti sonur, svo lengi
sem þau lifðu.
Loftur stundaði járnsmíðanám
i Reykjavík, gekk síðan í Vél-
stjóraskólann og lauk þaðan
prófi árið 1928. Næstu tvo ára-
tugina starfaði hann lengst af
sem vélstjóri, var m.a. lengi á
togaranum Max Pemberton, en
var í leyfi, er togarinn fórst.
Loftur vann síðan í Vélamiðstöð
Reykjavíkurborgar og var þar
aðstoðarverkstjóri mörg síðustu
árin. Þessum störfum sínum
gegndi hann af stakri trú-
mennsku, elju og árvekni, enda
var hann samvizkusamur og
ósérhlífinn og gekk heilshugar
að hverju því starfi, sem hann
tók sér fyrir hendur.
Hinn 8. október 1927 gekk
Loftuf að eiga eftirlifandi konu
sjna, Katrínu Sigurðardóttur.
Áttu þau jafnan heimili í Reykja
vík, síðustu 19 árin í Eskihlíð
23, þar sem þau bjuggu sér fali-
egt og hlýtt heimili, sem þau
voru samhent um að fegra og
prýða á allan hátt.
Þeim hjónum varð þriggja
barna auðið, sem öll eru á lífi.
Þau eru: Gunnar, flugvirki,
kvæntur Maggýju Jónsdóttur,
Ingi Loftur. flugvirki, kvæntur
Önnu Láru Þorsteinsdóttur, og
Málfríður, gift Kristjáni Sigurðs
syni, vélstjóra. Áður en Lofíur
kvæntist, eignaðist hann eina
dóttur, Elínu, sem búsett er í
Vestmannaeyjum, gift Gísla Eng
ilbertssyni málarameistara.
Loftur var góður eiginmaður,
umhyggjusamur og kærleiksrík-
ur faðir, tengdafaðir og afi.
Katrírfu var hann hinn sterlci og
trausti lífsförunauttir, sem aldrei
brást eða bognaði, en óx við
hverja raun. Hann unni og vann
heimili sínu allt, sem hann
mátti, enda mat hann heimilið
og starfið öllu öðru meira. Hann
var sístarfandi, harður við sjálf-
an sig og hlífði sér hvergi. Líf
hans einkenndist af iðjpsemi,
trúmennsku og skyldurækni.
Það sannaðist á honum, það sem
skáldið segir, að
„átak hvert er ævilán
í iðjumanna höndum.“ —
Loftur ólafsson var traustur
maður og heilsteyptur, einarður
og fastur fyrir. Hann var vilja-
sterkur maður og kjarkgóður
og mikið karlmenni í þess orðs
beztu merkingu. Kom það t.d.
glöggt fram í hinum erfiðu veik
indum hans, sem hann bar af
mikilli karlmennsku og einstöku
þolgæði.
Loftur var heiðarlegur maður,
hreinskiptinn og undirhyggju-
laus og svo orðheldinn, að þeg-
ar hann lofaði einhverju, þá stóð
það eins og stafur á bók. Og
þess vegna þoldi hann lika illa
hvers konar óráðvendni, svik-
semi, fals og uppskafningshátt.
Hann kom ávallt til dyranna
eins og hann var klæddur og
þurfti aldrei að hjúpa sig neinni
dulu blekkingar eða sýndar-
mennsku. Að eðlisfari var Loft-
ur fremur dulur og hlédrægur,
tranaði sér aldrei fram eða sótt
ist eftir metorðum. En hann var
skapfastur maður og lét ekki
hlut sinn fyrir neinum. Hann
var góður og tryggur vinur vina
sinna, fölskvalaus og fastur sem
bjarg. Og sá, sem einu sinni
hafði eignazt vináttu hans, gat
treyst því að eiga hana ævi-
langt.
Loftur var góður félagi og
var ávallt glaður og skemmti-
legur í góðra vina hópi. Og oft
vakti hann vinum sínum bros á
vör með græskulausri kímni og
hnyttnum andsvörum. —
Loftur starfaði mikið í Félagi
járniðnaðarmanna, svo og Vél-
stjórafélaginu, þar sem hann sat
lengi í stjórn. Hann lét sig miklu
skipta hag og hamingju stéttar-
bræðra sinna, og ráð hans voru
miklis metin, enda var hann heill
í félagsskapnum og brennandi af
áhuga fyrir hverju því máli,
sem til farsældar og framfara
kunni að horfa. Einnig tók hann
virkan þátt í starfi Oddfellow-
reglunnar, og þar sem annars
staðar munaði um hann. —
Það er því mikið skarð fyrir
skildi, þegar þessi hrausti og
góði drengur, vinur og félagi,
er horfinn af vettvangi þessa
lífs langt fyrir aldur fram. En
mestur og sárastur harmur er
kveðinn af ástvinum hans, sem
hann var svo ómetanlega mikils
virði. Missirinn er mikill, sorg-
in bitur og djúp, en þess ber að
minnast, að sá einn hefur mikið
að missa, sem mikið hefur verið
gefið. Það er vissulega mikil
gjöf og mikið þakkarefni að
hafa átt Loft Ólafsson að ást-
vini, félaga og samferðamanni.
Og það væri ekki að skapi hans
að láta sorgir og erfiðleika buga
sig eða beygja. Dæmi hans er
okkur, sem eftir lifum, eggjun
til að vera hugdjörf og sterk og
takast af alefli á við verkefni
komandi daga. Slíkan mann er
gott að hafa þekkt og átt að vini.
Og það er bjart yfir minning-
unni um þennan drenglundaða
heiðursmann. Mynd hans, björt
og hrein, er skýrt grópuð í vit-
und vina hans og mun þar geym
ast alla ævi. Slíkur maður á
vissulega góða heimvon í himin
inn, þar sem honum verður feng
ið „meira að starfa Guðs um
geim“. —
f vor hafði Loftur orð á því
við vini sína að sér mundi verða
batnað í júlí, en júlí var sá mán
uður ársins, sem hann hélt mest
upp á, og í þeim mánuði vildi
hann helzt fá sumarleyfið sitt.
Júlí er kominn og honum er
vissulega batnað, leystur frá
þrautum og stríði þessa heims
til að lifa hjá Guði og með Guði.
Við hjónin og fjölskylda min
þökkum honum fölskvalausa vin
áttu og tryggð, hjalpsemi og ást
úð í okkar garð, og biðjum al-
góðan Guð að blessa hann og
leiða í nýjum heimi. Eiginkonu
hans, börnum, tengdabörnum,
barnabörnum, systkinpm hans,
öldruðum tengdaföður og ástvin
um öllum vottum við okkar inni
legustu samúð og biðjum þeim
blessunar Guðs, styrks hans og
huggunar í harmi. — Og við,
veikir, ófullkomnir menn, meg-
um treysta því, að Guð þerrar
öll tár af hvörmum barna sinna,
því að Guð er kærleikur. „Guð
er oss hæli og styrkur, örugg
hjálp í nauðum." Hann gefur
hugsvölun og styrk í baráttu og
þrautum, veitir hinum vegmóða
hvíld og endurnærir hinn
þreytta. Hann græðir sárin og
huggar, gefur sjúkum styrk og
grátnum gleði. Hann einn er vor
hjálp og hreysti, vort ljós og vor
likn í lífi og í dauða. —
Loft Ólafsson, vin minn, vil
ég að lokum kveðja með þessum
orðum sálmaskáldsins, Valdi-
mars Briem:
„Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta
skalt“.
Jón E. Einarsson.
t
ÞANN 23. þ.m. lézt á Landsspit-
alanum Loftur Ólafsson, vél-
stjóri, Eskihlíð 23 hér í borg.
Hann var fæddur 2. apríl 1902
að Melshúsum á Álftanesi, sonur
hjónanna Ólafs Stefánssonar og
Málfríðar Loftsdóttur. Loftur
missti móður sína barn að aldri
og var tekinn í fóstur af Ingi-
björgu og Diðriki Pálssyni, en
þau bjuggu í Halakoti á Álfta-
nesi. Til Reykjavíkur fluttist
hann svo árið 1919 aðeins 17
ára gamall.
Hann varð því ungur að
standa á eigin fótum og var sjó
mennskan það starf er hann
valdi sér og stundaði það í fjölda
ára lengst af sem vélstjóri á
togurum. Hann fékk snemma
áhuga á því að læra eitthvað,
sem gæfi öruggari fótfestu í líf-
inu, en almenn sjómennska.
Hann hóf því nám í járnsmíði
hjá einum þekktasta járnsmið
bæjarins, Þorsteini heitnum
Jónssyni. Því námi lauk hann
1924. Ekki fannst Lofti þetta
nægjanlegt, en fór síðan í Vél-
stjóraskólann og lauk þar prófi
árið 1928. Á þessum árum þótti
það töluvert afrek fyrir unga.
félitla menn, að afla sér slíkrar
menntunar, en með dugnaði og
reglusemi tókst Lofti það, er
hugur hans stóð til. Harin varð
brátt eftirsóttur vélstjóri enda
kom fljótt í Ijós, að það rúm
var vel skipað þar, sem hann
réði málum, vegna allra þeirra
mannkosta, sem hann átti yfir
að búa, dugnaði, árvekni í starfi,
prúðmannlegri framkomu og sér
stakri reglusemi á vinnustað,
hvort beldur var í vélarúmi eða
annars staðar.
Lengst af var hann 1. vélstjóri
á togaranum Max Pemberton,
fyrst með Halldóri Þorsteins-
syni í Háteigi og síðar með Pétri
heitnum Maack, tveim ágætum
skipst j órnarmönnum.
Loftur kvæntist Katrínu, syst-
ur minni, 8. okt, 1927 og eign-
uðust þau 3 börn. Gunnar flug-
vélavirki að mennt, nú yfirverk
stjóri hjá Landhelgisgæzlunni,
kvæntur Maggý Jónsdóttur, Ingi
Loftur, flugvélavirki, flugvél-
stjóri hjá Landhelgisgæzlunni,
kvæntur Önnu Láru Þorsteins-
dóttur, Málfríður, gift Kristjáni
Sigurðssyni, vélstjóra,. Dóttur
átti Loftur áður en hann kvænt
ist, Elínu, er hún búsett í Vest-
mannaeyjum gift Gísla Engil-
bertssyni, málarameistara. Öll
eru þessi börn mestu mannkosta
manneskjur.
Fyrstu búskaparár þeirra
dvaldi ég á heimili þeirra, og
var mér frá fyrstu tíð hlýtt til
Lofts, enda var hann maður
traustur og vinfastur. Á þessum
árum voru fjarvistir sjómanna
frá heimilum sínum jafnvel enn
meiri en nú — viðstaðan oft-
ast nokkrir klukkutímar. Eftir
að hann kom að fullu í land
urðu kynni okkar mjög náin
og lærði ég alltaf betur og bet-
ur að meta hans miklu kosti.
Hann var einn þessara traust-
vekjandi manna, sem yfirvega
hlutina, en rasa ekki um ráð
fram. Allt, sem hann gerði fyr-
ir sig eða aðra, var vel gert
enda báru öll verk hans vott
sérstæðrar snyrtimennsku. Hann
var mjög góður heimilisfaðir,
bjó vel að sínu og skapaði, ásamt
sinni góðu konu, börnum þeirra
fagurt heimili, sem ávalt hefur
staðið opið frændum og vinum.
Var gott að sækja þau heim
Katrínu og Loft. Hann átti mjög
skemmtilega kímnigáfu, var
hnyttinn í tilsvörum og naut
sín vel í góðum vinahópL
Loftur hætti sjómennsku árið
1939 og eftir það vann hann að
mestu í Áhaldahúsi Reykjavík-
ur. Þar eignaðist hann marga
ágæta vinnufélaga og vini, og
er mér kunnugt að í þeim hópi
er ^vinar og góðs félaga saknað.
Á þessum árum hafði hann all
mikil afskipti af félagsmálum
Vélstjórafélags fslands og Félagi
íslenzkra járnsmíðamanna og
þótti afbragðs félagsmaður,
traustur og mjög tillögugóður.
í langri og þungri sjúkdóms-
legu var karlmennskan yfirsterk
ari þrautunum. Hann kvartaði
aldrei. Það er gott að hafa feng
ið að kynnast manni eins og
Lofti Ólafssyni og í þakkarlát-
um huga geymum við minningu
um góðan dreng og sæmdar-
mann.
Sæmundur Sigurðsson.
t
MNN úr hópnum er í dag bor-
inninn til hinztu hvíldar. Það er
Loftur S. Ólafsson, vélstjórL
sem andaðist í Landsspítalanum
23. júní 1966.
Hann var fæddur að Melshús
um á Álftanesi 24. apríl 1902 og
var því 64 ára að aldri, er hann
lézt. Foreldrar hans voru þau
hjónin Ólafur Stefánsson og
Málfríður Loftsdóttir. Móður
sína missti hann 1*4 árs og ólst
upp hjá þeim ágætu hjónum
Ingibjörgu og Diðriki PálssynL
að Halakoti á Álftanesi. Til
Reykjavíkur flutti hann 1919 og
réðist síðar til hins valinkunna
athafnamanns Þorsteins Jónsson
ar járnsmiðs við Vesturgötu og
lauk þaðan sveinsprófi 1924.
Skömmu síðar innritaðist hann
í Vélstjóraskóla sílands og lauk
þaðan prófi 1928.
Árið 1927 kvæntist hann eftir-
lifandi konu sinni Katrínu Sig-
urðardóttur, Sigurðssonar pípu-
lagningameistara, ágætustu
konu. Áttu þau þrjú börn, Gunn-
ar flugvélavirkja, Inga flug-
vélavirkja og Málfríði hús-
freyju. Auk þessara barna hafði
Loftur eignast dóttur áður en
hann gekk í hjónaband.
Kynni okkar Lofts hófust
1934, er ég gerðist undirmaður
hans á togaranum Max Pember-
ton, en þar var Loftur þá 1.
vélstjóri. Vorum við síðan sam-
an á sjónum að undanskildujn
nokkrum árum til ársins 1948.
Loftur var mjög fær í sínu
starfi, og sóttust fleiri eftir hon-
um en fengu, þar eð hann kaus
að starfa hjá sama útgerðar-
fyrirtæki. Var hann lengstum
hjá Halldóri Þorsteinssyni út-
gerðarmanni í Háteigi. Sem yfir-
maður var Loftur stjórnsamur
og mikilhæfur. ALlt starf var
unnið af samvizkusemi, og röð
og regla var í fyrirrúmi. Við
undirmenn sína var hann mjög
þægilegur og með. okkur mynd-
aðist á þessum árum sú vinátta,
sem stóð ætíð síðan. Viðkynning
við góða drengi er gulli betri,
og það var mikið lán fyrir mig
að verða vináttu hans aðnjót-
andi. Kunnáttu hans sem vél-
stjóra var viðbrugðið og var
honum einkar lagið að miðJa
öðrum af þekkingu sinni. Gerði
hann það á skýran og einfaldan
hátt, þannig að erfið viðfangs-
efni urðu augljós í framsetningu
hans. Lærði ég margt af kunn-
áttu hans og reynslu. Var hann
mér hinn bezti lærifaðir. Með
sanni má segja, að starf hans
hafi verið honum einkar hug-
fólgið.
Ýmis félagsstörf hlóðust á Loft
bæði 1 Járniðnaðarmannafélag-
inu og Vélstjórafélagi íslands.
Gengdi hann þeim af sömu trú-
mennsku og með sama trausti
og honum var lagið.
í kririgum 1950 hætti Loftur
að mestu sjómennsku og gerðist
þá starfsmaður hjá Reykjavíkur-
borg, þar sem hann fékkst við
vélsmíðar.
Loftur var mikill heimilisfað-
ir. Oft talaði hann um hvílík
gæfa það hafði verið að fá þá
konu, sem reyndist honum svo
tryggur lífsförunautur. Hún bjó
honurn fagurt heimili og mat
hann það mikils. í sínu einkalífi
var Loftur gæfumaður, og þau
hjónin sérstaklega samrýmd. Oft
var þeim er áttu í erfiðleikum
og höfðu lítið á milli handanna
Framhald á bls. 25
Hjai^ans þakkir færi ég öllum er glöddu mig með
heimsóknum, blómum, gjöfum og skeytum á '75 ára
afmæli mínu 26. júní sl.
Sigríður Jensdóttir,
frá Árnagerði.
Eiginkona mín,
SVANLAUG KRISTJÁNSDÓTTIR
írá Álfsnesi,
andaðist fimmtudaginn 30. júní í Landakoti.
Jón Þorbjörnsson.
Konan mín,
PÁLÍNA ÞÓRÐARDÓXTIR
Óðinsgötu 15,
andaðist í Landsspítalanum að morgni 1. þ. m.
Bjarni Ólafsson.
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vináttu við
andlát og jarðarför,
litla drengsins okkar
Sigurhanna Gunnarsdóttir,
Jón E. Hjartarsson,
Læk, Ölfusi.