Morgunblaðið - 02.07.1966, Blaðsíða 21

Morgunblaðið - 02.07.1966, Blaðsíða 21
! Lattgarðagur S. Jfttf 1966 MORGU N BLAÐIÐ 21 Þormar Minnmg Fæddur 15. júlí 1947. Dáinn 25. júní 1966. HELFREGNIN, sem spurðist um þorpið að morgni dags 25. júní var þung og sár. Þormar Magnússon haíði slas- azt til bana þá um morguninn austur á Norðfirði þar sem hann með Skipsfélögum sínum var að landa síldarafla úr síðustu veiði- för. Til þessa hafði allt gengið að óskum. Tíminn var að vísu ekki lang- tir síðan horfið var úr heima- höfn þó nógu langur til þess, að fréttir höfðu áður borist frá þeim félögum um góðar aflavonir og einnig það að sérlega góð eining ríkti meðal skipsfélaganna, þar sem hver vildi greiða úr ög hjálpa öðrum, var því horft von glöðum augum til góðs og feng- sæls sumars. En hér urðu þáttaskil. Á einu augabragði var einn kallaður úr hópnum, dáinn, og vinirnir stóðu eftir ráðþrota, þetta var svo ó- vænt og sársaukafullt.; Þormar Magnússon var yngst- Magnússon Þormar, það gladdi hann að sjá að öðrum vegnaði vel, enda er mér kunnugt að þar var gagn- kvæm vinátta vakin — og þannig mun félagsandinn í hin- um fámenna hóp, skipverjanna á Þorbirni II, hafa mótazt af vináttu og hjálpsemi þennan stutta tíma, sem leiðir láu sam- an. Og nú að leiðarlokum þökk- um við vinir og starfsfélagar Þormars honum ljúflyndið og hlýjuna, sem við nutum jafnan í nálægð hans — og óskum honum blessunar á ströndinni eilífu þar sem við öll væntum að ná landi að lokum. E. K. ur fjögurra bræðra, fæddur 15. júlí 1947. Foreldrar hans voru Magnús Þórðarson og kona hans Ingibjörg Þórarinsdóttir, Brú í Grindavík, var Þormar enn í föðurhúsum aðeins 18 ára að aldri. Ungur að árum mun Þormar hafa ákveðið að gera sjómennsku að ævistarfi og þeg- ar hér var komið mun hann hafa verið búinn að sækja um inngöngu í Sjómannaskóla fs- lands á komandi vetri en rétt- indi þaðan eru háð tilskildum siglingatíma. Sumarstarfið var því eðlilegur liður að ákveðnu marki, ein auk þess þurfti nú að afla meiri tekna til að bera væntanlegan námskostnað, þær voru því bjartar framtíðarvonirn- ar, sem bundnar voru hinu afla- sæla skipi Þorbirni II. Við, sem kveðjum Þormar nú fáum vissulega ekki skiMð hvers vegna honum var svo fljótt ætl- að að ráða skipi sínu í naust. En þetta er spurningin, sem er þó alltaf ný, en þegar við horf- um eftir góðum vin er hugljúf minning um hann dýrmætari en aMt annað og með guðshjálp gef- ur hún okkur styrk til að eygja farmtíðarlöndin þar sem leið- ir liggja aftur saman og slys- farir eru engar. Þannig er minningin, sem við, er þekktum Þormar geymum um hann, ljúfur og þýður, enda svo gæfusamur að eiga í hópi jafn- aldra sinna og starfsbræðra fjölda tryggðavina, sem hugðu svo gott til framavona ha-ns og framtíðardrauma. Einn var sá eikipsfélaga Þormars, sem var yngstur og óreyndastur og átti því mest undir drengskap félaga sinna, sem eldri voru og reynd- ari. Það lýsir Þormari bezt, að hann var búi-nn að hafa orð á því við móður sína og aðra góða vini, að þessi nýHði reyndist vel og mundi brátt verða fær um að val-da sínu starfi, þannig var KVEÐJA FRÁ SKÓLA- SYSTKINUM. ÞAÐ var að morgni hins 25. fyrra mánaðar að okkur barst sú mikla sorgarfregn að vinur okkar og jafnaldri, Þormar Magn ússon frá Brú í Grindavík, væri látinn. — Hörmulegt slys hafði hent austur í Neskaupstað, þar sem þessi ungi og æskuglaði vinur okkar vann að löndun síldar úr mótorbátnum Þorbirni II. — Við áttum í sannleika erf- itt með að átta okkur á að þetta væri svo, en innan lítillar stund- ar sáum við, að hvarvetna í þorpinu okkar blöktu fánar í hálfa stöng og undirstrikuðu, á sinn hljóða hátt, þessa helköldu staðreynd, sem fyllti hjörtu okk ar þyngri harmi en orð geta lýst. — Engin hugsun var okk- ur jafnöldrum þessa unga og efnilega manns í raun og veru fjarlægari en sú að leiðir gætu skiMð svo skjótt og óvænt. — Þormar heitinn var okkur öllum svo hpgljúfur og kær, að við eig- um erfitt með að sætta okkur við að hann skuli nú horfinn úr hópi okkar, og við ekki framar fá að njóta samvista hans í þessu Mfi. — Við minnumst hans sem hins glaðlynda, hjartahlýja, tra-usta og góða vinar, minnumst liðinna samveruára í skóla og við leik og störf, í önn og hvíld þessa undarlega lifs, þar sem hið dimmasta ský getur skyndi- lega byrgt okkur skin hinnar björtu sólar, þótt hásumar sé, og sveipað hugi okkar þeirri rökk- urmóðu,, er máttur Guðs fær einn af okkur létt. En eitt verður þó ekki frá okkur tekið, minníngin um hug- ljúfan vin og félaga, og slíka minningu geymum við öll í þakk látum huga um Þormar Magnús- son. — Við vottum foreldrum valda rfki, öðlaðist það heimild hans, bræðrum og öðrum nán- um vandamönnum, innilega sam úð í söknuði þeirra, og megi sá Drottinn og Guð, er einn getur lagt okkur mannanna börnum Mkn með þraut, veita þeim, er sárast sakna, huggun harmi gegn. Far heiil til fegri heima, vin- ur og félagi, og haf hartans þökk okkar allra fyrir liðna tíð. Skóiasystkin. — forsaga Framhald af bls. 10 Skal nú stiklað á stóru í sögu landhelgisgæzlunnar. Um aldaraðir hafa hin auðugu og fengsælu fiskimið okkar ís- lendinga verið sótt af erlendum ffiskimannum. Fiskimiðin voru og eru einhver dýrmætasti þjóð- arauður, sem íslandi fylgdi og það eru fyrst og síðast þau, sem haldið hafa lífi í þjóðinni á þrengingartímum hennar og skapað henni velsæld eftir að hún fór að rétta úr kútnum. Meðan íslendingar lutu er- lendu valdi áttu þeir þess Mtinn kost að verja hendur sínar sjálfir eða gæta fiskimiða sinna. í byrjun 14. aldar hófu Enig- lendingar fiskveiðar hér við land. Ekki leið á löngu þar til gæta tók mikils ofríkis af þeirra hálfu og létu þeir sér þá ekki nægja fiskimið landsmanna, heldur fóru þeir rænandi og drepandi á land upp. Greinir saga okkar frá mörgum atvik- um er þetta sanna. Skömmu eftir kom-u Englendinga hófu Þjóðverjar útræði frá íslandi. Á 17. öld byrjuðu Hollendingar veiðar hér við land og um miðja 18. öld komu Frakkar, en síðar Belgíumenn eftir aldamót- in 1800. Árið 1648, á stjórnarárum Kristjáns 4., hins volduga kön- ungs Danaveldis, var fyrsta til- skipunin u-m landhelgi íslands gefin út, en fyrir þann tíma hafði konungur haldið frarn óskertum rétti sínum til allra Norðurhafa. Með þessari til- skipan var landhelgi íslands ákveðin 32 sjómílur, en síðar staðfest 24 sjómílur. Þar með féll konungur frá tilfealli sínu til aMra Norðurhafa. Árið 1641 fékk konun-gur því verzlunar- félagi, sem einokunaraðstöðu hafði hér á landi, einkaleyfi til hvalveiða, einnig mátti félagið taka annarra þjóða skip í 1-and- helgi, Englendinga innan 16 sjó- mílna og skip hinna innan 24 sjómílna. Árið 1661 var fjórum mönnum gefin einkaleyfisheim- ild á landhelgi Íslan-ds og um leið voru sett ákvæði, sem bönn- uðu öllum útlendingum vei-ðar inn-an 16 sjómílna. Þessi tilskip- un hélzt lítið breytt fram á miðja 19. öld. Englendingar voru þá undir sama hatti og aðrir. Eftir því sem fl-eiri þjóðir sóttu veiðar við fsland harðnaði leikurinn og þær tóku að deila sín á mrlli, en öllum var þeim sameiginlegur yfirgangurinn við landsmenn sjálfa. íslendingum þótti hart að una við slíkt og árið 1558 var endan- lega bundinn endi á útræði er- lendra manna héðan með sér- stökum lögum frá Alþingi. Um skipulega varðgæzlu við landið af hálfu Dana var ekki að ræða fyrr en um miðja 19. öld. Heldur þóttu Danir slakir við gæzluna og ýtti það undir við- leitni ma-n-na að taka þessi mál í eigin hendur. Árið 1850 hófu Bandaríkja- menn lúóðuveiðar við ísland óg 30 árum seinna hófu Norðmenn hval- og síldveiðar hér við land. 1889 samþykkti Aiþingi lög um bann við bötnvörpuvei-ðum í landhelgi. 1901 sömdu Danir við Englendinga og með þeim samn- ingi öðluðust Englendi-ngar fisk- veiðiréttindi upp að þriggja mílna mörkum. Þessi s-amningur opnaði einnig öllu-m öðrum þjóð- um leið upp að sama marki. Árið 1918 , er ísland varð full- samkvæmt sambandslögunum til þess að taka landhelgis-málin í eigin hendur. Fyrir þann tíma höfðu einstakar verstöðvar fun-d- ið til nauðsynjar þess að h-aldið væri uppi varðgæzlu fyrir ís- lenzku fiskibátana. Einkum kom þetta mjög hart niður á ver- tíðarbátu-m á veturna, sem reru frá Vestmannaeyjum. Bæði kom þarna til að bátarnir þurftu að- stoðar og hjálpar við, er íslenzk-u vetrarveðrin skullu skyndilega yfir. Einnig gerðu erlendú tog- ararnir bátunum ýmsar skráveif- ur og einkum eyðilögðu þeir veiðarfæri þeirra og ullu þannig bæði tjóni af afla og línu bát- anna. Vestmannaeyingar urðu því fyrstir til að hefjast handa um að afla sér raunhæfrar gæzlu fyrir báta sína og þar var stofn- að Björgunarfélag Vestmanna- eyja. Björgunarfélagið átti sér nokkurn aðdraganda og er talið að fyrst hafi komið fram hug- mynd um það á þingmálafundi í Vestmannaeyjum árið 1914, er Hjalti Jónsson skipstjóri braut upp á því, að nauðsynlegt væri að hafa sérstakt björgunarskip við eyjarnar, sem bæði aðstoð- aði bátana og stuggaði erlendum togurum á brott. Vestmanna- eyingar telja hinsvegar raun- verulegan stofndag björgunar- félagsins hinn 26. marz 1920, en þá kom björgunar- og varðskip þeirra, Þór, til landsins. Hluta- bréf voru seld fyrir meginhluta kostnaðarverðs skipsins og sýndu eyjaskeggjar mikla fórnfýsi í sambandi við það mál og rau-nar fleiri, svo sem ýmsir aðilar í Reykjavík svo og stjórnarvöld. Það sýndi sig þegar að skip þetta var til hinna mestu þarfa, en það reyndist hins vegar erfitt í rekstri fyrir Vestmannaeyinga eina, enda þörfin fyrir það mest á vetrarvertíðinni, eða nánast að- eins 3—4 mánuði á ári. Ríkið tók það brátt á leigu tíma og tí-ma og svo fór að það fékk skipið endanlega fyrir skuldum þeim, er á því hvíldu. Fra-mhald sögu Landhelgis- gæzlunnar kemur svo hér á eftir í samtali við Pétur Sigurðssonar forstjóra og svipmyndum er brugðið upp í samtölunum við ,þá Þórarin Bjömsson skipherra og Kristján Sigurjónsson yfirvél- stjóra. JAMES BOND James Bond BY HN FUMING WING BY JOHN MclBSXY Xr~ X Eftii IAN FLEMING — Hver ert þú? sagði ég eins og ég vissi það ekki. — Ég er Tatiana Romanova. Vinir mínir kalla mig Tania. — Ég er ánægður með að við skulum loksins hafa hitzt, Tania. — Já, ég er líka mjög ánægð yfir því. — >ú ert mjög falleg, Tania. — En við skulum taka málið alvarlega. Er það virkilega ætlun þín að fara með JÚMBÖ —X mér til Englands? Ertu ekki hrædd? — Jú, ég er hrædd, en ekki eins mikið núna og áður. Þú munt sjá um mig. Ég að minnsta kosti held það. Teiknarú J. M O R A Spori ráfar tímum saman í tunglskininu og leytar vina sinna . . . Hann krýpur á kné og aðgætir hvort hann geti séð tjaldið bera við himinn. En hann sér ekkert og ákveður því að liggja kyrr þar til sól kemur upp. Þar að auki dettur honum i hug að mammútur- inn hafi enga ástæðu til að fara einmitt þessa leið. Með þá hugarfróun gefur Spori sig svefnguðinum á vald.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.