Morgunblaðið - 09.08.1966, Blaðsíða 24

24
MORGU N BLAÐIÐ
ÞriSjuíagur 9. Sgúst 1966
FÁLKAFLUG
EFTIR DAPHNE DU MAURIER
heimili yðar. Og ég vil gjarna,
að þér kunnið eins vel við yður
hérna og hann bróðir yðar ger-
ir. _
Ég þakkaði henni alla vinsemd
hennar og benti henni á, að ef
hún skyldi þurfa á að halda ein-
hverri bók úr safninu, annað
hvort handa sjálfri sér eða
manni sínum, þá vseri ekkert
annað en hringja til mín.
— Það er fallegt af yður.
Seinna í vikunni þarf ég að fara
til Rómar. Ég skal láta yður
vita.
— Ég ætla að fylgja þér út,
sagði Aldo.
Fylgja mér út? en ekki fara,
eins og ég. Þegar við gengum
niður stigann og dyrnar á tónlist-
arstofunni voru enn opnar,
blaðraði ég einhverja vitleysu
um það, hve oft hann hefði elt
mig upp og niður þennan stiga.
Ég vildi ekki, að frú Butali hugs
aði.,... .þetta, sem hún var að
hugsa. Að ég, litli bróðirinn,
hefði fengið bendiorðið. Að sam
kvæminu væri slitið.
Aldo gekk með mér yfir garð
inn og opnaði hliðið. Lampinn
varpaði skugga út á götuna.
Stjörnurnar blikuðu.
— Viltu sjá? sagði hann og
snerti handlegginn á mér. —
Þarna koma þeir. Sérðu ekki
Jjósin hjá þeim?
Hann benti yfir dalinn langt
fyrir neðan okkur, þar sem þjóð
vegirhir lágu til Ruffano frá
norðri og austri og voru alsett-
ir ljósum, sem hreyfðust. Og
skellirnir í skellinöðrunum
fylítu loftið.
—r Hverjír eru þetta? spurðx
ég.
V og H-stúdentarnir að
koma aftur úr helgarfríinu sínu,
sagði hann. — Bráðum heyrírðu
þá skrölta eftir Múrveginum
eins_ og villidýr. Þetta á eftir að
standa í heilan klukkutíma enn,
að minnsta kosti.
Friðurinn í borginni var rof-
inn.Sunnudagskyrrðin, sem áður
lá yfir Ruffano, eins og klæði,
var farin út um þúfur.
—- Þú ert valdamaður hérna,
sagði ég. — Hversvegna gerirðu
ekki enda á þessu, ef það fer
svóna afskaplega í taugarnar?
Aldo brosti og klappaði mér á
öxlina. — Það fer ekkert í mín-
ar taugar, sagði hann. — Þeir
mega freta eins og þeir vilja,
fyrir mér. Þú ferð beint heim,
er ekki svo?
—í Já, sagði ég.
— Vertu þá ekki að drolla
úti, heldur farðu beint heim. Ég
hitti þig aftur, Beo, og þakka
þér fyrir í dag.
Hann gekk aftur inn í garð-
inn og læsti hliðinu. Andartaki
síðar heyrði ég hann loka hús-
dyrunum. Ég gekk niður af hæð
inni og áleiðis til dvalarstaðar
míns, og braut heilann um,
hverskonar móttökur hann
mundi fá, þegar hann hefði
gengið upp stigann og inn í tón
listarstofuna. Ég braut líka heil
ann um það, hvort stúlkan, sem
kom inn með matinn, svæfi í hús
inu^
Þegar ég kom niður hæðina,
voru stúdentarnir að koma úr
öllum áttum inn á Lífstorgið.
Litlir bílar og skellinöðrur
smulhi Og drUndu. Tveir almenn
ingsvagnar stönzuðu við súlna-
göngin. Ég sá snöggvast vini
mrína, Pasqualesystkinin, hlæj-
andi og skrafandi við hóp ung-
menna. Á morgun kannski, en
ekki í kvöld. í kvöld varð ég
að melta daginn, sem að baki
lá. Ég gekk hratt, svo að þau
skýldu ékki ná í mig og lædd-
ust inn um dyrnar á nr. 24, hljóp
upp, og inn í herbergið mitt.
Meðan ég var að hátta, sá ég
alltaf Aldo fyrir mér, standandi
í Svefnherberginu okkar ásamt
frú Butali. Skyldi hann, eftir að
vera svo vanur því í núverandi
mynd, nokkurntíma hugsa sér
það eins og við þekktum það áð-
ur og eins og ég sá það enn?
Stúdent^rnir voru hlæjandi og
syngjandi fyrir utan, lengst í
burtu í strætinu, í nánd við mið
borgina og hvæsið og skröltið
f skellinöðrunum á heimleið
gerði Ruffanobúum vart við, að
Filistearnir voru komnir aftur.
12. kafli.
Þegar ég kom niður til morg-
unverðar, næsta dag, fékk ég há
værar móttökur hjá stúdentun-
um. Þeir stóðu allt í kring um
borðið og drukku kaffi og skipt
ust á sögum frá deginum áður.
Þegar þeir sáu mig, varð al-
mennur hávaði og Mario, sem
ég mundi eftir frá fyrsta kvöld
inu, sem mesta hávaðaseggnum,
36
veifaði brauðsneiðinni sinui og
spurði, hvernig listaakandídat-
inum hefði liðið yfir helgina.
— í fyrsta lagi, svaraði ég, —
höfum við bókaverðirnir ekki
hálfan laugardaginn frían. Ég
var að vasast í skruddum fram
yfir klukkan sjö.
Hálf-hæðnislegt og hálf með-
aumkunarfullt, svaraði þessari
athugasemd minni. — Þræla....
allt þrælar, sagði Gino.... —
og bundnir við úrelt skipulag.
Þetta er gott dæmi um stjóm-
ina þarna uppfrá. En okkar
höfðingi, hann Elia, hefur sem
betur fer, svolítið vit í kollinum.
Hann veit, að við gerum það,
sem við getum, fimm daga vik-
unnar, og gefur okkur svo frí
í tvo sólarhringa og þá megum
við lifa og láta eins og við vilj-
um. Flestir okkar fara heim til
sín. Það gerir hann líka. Hann
á villu við ströndina og þangað
fer hann og hristir Ruffanoryk-
ið af fótum sér.
Frú Silvani, sem var að hugsa
um kaffikönnuna, rétti mér
bolla með morgunbrosinu sínu.
— Fóruð þér í kirkjuna? spurði
hún. — Þegar maðurinn minn
sá, að þér komuð ekki til há-
degisverðar, fór hann að velta
því fyrir sér, hvað af yður hefði
orðið.
— Ég hitti kunningja, sagði ég.
— og var boðinn í hádegisverð
og svo var ég þar allan daginn.
— Þá man ég það, að það
kom hingað dama að spyrja um
yður, séinnipartinn. Einhver
ungfrú Raspa. Hún bað mig að
biðja yður, ef þér kæmuð svo
snemma heim, að líta inn til sín
í nr. 5.
Vesalings Carla Raspa! Eftir
tvær árangurslausar tilraunir
við Aldo ætlaði hún að leita til
mín, heldur en ekki neitt!
— Var einhver að tala um
messu? spurði Gino. — Heyrði
ég rétt, eða voru eyrun mín að
blekkja mig?
— Ég fór í kirkju, sagði ég.
— Klukkurnar í Cyprianusar-
kirkjunni kölluðu mig að ég
hlýddi kalli þeirra.
— Það er nú ekkert nema
hjátrú, sagði Gino. — Prestarmr
fitna á því, en enginn annar.
— í gamla daga, sagði Cate-
rina Pasquale, sem bættist nú 1
hópinn, — var ekkert hægt að
gera annað en fara í kirkju. Það
var morgunskemmtunin hjá
fólki. Maður hitti kunningjana.
En nú er svo margt úr að velja.
Hvað haldið þið, að við Paolo
höfum gert? Hún horfði á mig
þessum stóru augum sínum og
beit í brauðsneiðina um leið.
— Segðu mér það, sagði ég
og brosti á móti.
— Við fengum lánaðan bílinn
hans bróður míns og fórum til
Feneyja. Við ókum eins og vit-
leysingar og komumst það á
fjórum tímum og kortéri betur
Iþó. Þetta er að lifa! Finnst ykk-
ur ekki?
— Það gæti nú líka orðið að
deyja, svaraði ég.
— Það er nú einmitt helming
urinn af gamninu, að leggja eitt
hvað í hættu, sagði hún.
Mario hermdi eftir tilburðum
Caterinu við stýrið, tók beygjur
og lét bílinn gera sem mestan
hávaða og loksins rekast á. —
Þú ættir að fara að eins og ég,
sagði hann. — Fáðu þér skelli-
nöðru með yfirkrafti og pína
hana það sem hún kemst.
— Já, sagði frú Silvani, — og
vekja okkur öll með hávaðan-
um. Enginn getur lengur sofið
dúr á sunudagsnóttum.
— Nú, heyrðirðu þá til okk-
ar? sagði einn stúdentinn hlæj-
andi. Við vorum að koma frá
Fano, heill hópur og þú getur
verið viss um, að við létum til
okkar heyra. Við ætluðum að
lífga ykkur svolítið upp með
þessari hljómsveit okkar. Það er
nú einmitt það, sem þið Ruffano
búar þurfið — dálitla músík úr
útblástursröri, til þess að bræða
í ykkur eyrnarmerginn.
— Þú hefðir átt að sjá okkur,
þegar við fórum eftir Múrveg-
inum, hringinn í kring um borg-
ina, og skelltum ljósum okkar
á gluggana í kvenstúdentagarð-
inum ,svo að stelpurnar skyldu
opna gluggana.
— Og gerðu þær það? spurði
Caterina.
— Ekki aldeilis. Þær eru
bundnar niður á dýnurnar sínar
klukkan níu á kvöldin.
Svo þutu allir út, hlaéjandi
og skrafandi, en þó ekki fyrr
en Caterina hafði litið um öxl
og kallað til hans: — Ég sé þig
í kvöld. Við þrjú gætum farið
eitthvað út saman.
Frú Silvani brosti til þeirra,
og hristi höfuðið með umburð-
arlyndisvip. — Þetta eru meiri
krakkarnir! sagði hún. — Ekki
með meiri ábygðartilfinningu
en kornabarn! En bráðvel gefin,
öll saman. Þér skuluð sjá, að eft
ir ár taka þau öll próf með
fyrstu einkunn, og svo fara þau
í einhverja bankana út um land
ið.
Ég fór út og gekk áleiðis tll
hertogahallarinnar, en sá þá, aS
einhver var að bíða eftir mér
fyrir utan nr. 5.
— Góðan daginn, framandi
gestur! sagði Carla Raspa.
— Góðan daginn, ungfrú,
sagði ég.
— Ég hélt, sagði hún og slóst
í íör með mér, áleiðis til hallar
innar að við hefðum verið að
tala um möguleika á því að hitt
ast á sunnudag.
— Víst gerðum við það, svar*
aði ég . — Hvað varð úr því?
— Ég var heima allan dag-
inn, sagði hún og yppti öxlum.
Þú þurftir ekki annað en koma
til mín.
— Ég var að heiman, sagði
ég. — Ég tók upp á því að fara
í Cyprianusarkirkjuna, og þar,
rakst ég á ekki ómerkari per«
sónu en rektorsfrúna, sem ég
hafði farið til með bækur,
nokkru áður. Svo gekk ég heim
með henni og hún bauð mér
upp á glas.
Carla Raspa stanzaði og
glápti. — Og þér hafið auðvitað
þegið það, sagði hún, — og það
get ég ekki láð yður. Eina vin-
gjarnlega höfuðbendingu frá
Liviu Butali, og maður þarf ekki
meira. Það var engin von, að þér
ÆÆÆtnX
FJÖLHÆFASTA
FARARTÆKID
r
A
(
LANDj?*
^ROVER