Morgunblaðið - 05.11.1966, Síða 28

28
MORCUNBLAÐIÐ
Laugardagur 5. nóv. 196ð
En þessi skammbyssa var allt
annað. Hún var ekki ópersónu-
leg. Hún stóð í vissu sambandi
við mannlegan iíkama. Ef til vill
flutti hún að gagni svo sem 25
metra, eða jafnvel minna. Það
þýddi sama sem, að hægt var að
sjá andlit mannsins, sem á var
skotið, bæði fyrir og eftir, að
skotinu var hleypt af. Það var
hægt að sjá og heyra kvalir
hans. Það var ekki hægt að
hugsa um heiður og sigurhrós
með skammbyssu í hendinni,
heldur aðeins um að drepa eði
verða drepinn. Þarna víw engin
vél til að stjórna. Líf og dauði
var þarna í hendf hanns, í mynd
smávélar úr fjöðrum og smáhlut
um og fáeinum grömmum af
sprengiefni.
Hann hafði aldrei yáður hand-
leikið skammbyssu. Hann athug
aði hana vandlega. Á hans var
letrað: „Made in U.S.A.“, og svo
kom nafn vel þekkts ritvéla-
framleiðanda. Svo voru tveir
naddar til að renna til, öðru
megin á skeftinu. Annað var ör-
yggið. Hinn reyndist opna læs-
inguna, ef honum var ýtt til, svo
að sjá mátti, að kúlur voru í öll
um hlaupum. Þetta var fallega
gerður gripur. Hann tók kúlurn-
ar úr og hreyfði gikkinn einu
sinni eða tvisvar í tilraunaskyni.
Það var nú ekki hægt um vik
með særðu hendinni, en þó vinn
andi vegur. Hann setti kúlurnav
aftur á sinn stað.
Honum leið strax betur. Það
kynni að vera, að Banat væn
atvinnumorðingi, en hann var
samt jafnveikur fyrir og hver
annar. Og hann varð að byrja.
Það varð að líta á málið frá
hans bæjardyrum. Honum hafði
mistekizt í Istambul og nú varð
hann að ná sér niðri á fórnar-
dýrinu. Honum hafði tekizt að
komast um borð í skipið, sem
hinn maðurinn var á. En kom
honum það að raunverulegu
gagni? Það sem hann kynni að
hafa afrekað í Rúmeníu sem
liðsmaður í Járnverðinum, kom
ekki neitt í þessu máli við. Það
var litill vandi að vera hugrakk-
ur fyrir mann, sem var varinn
af heilum hóp giæpadólga, gegn
einum hræddum dómara. Satt
var það að vísu, að stundum
týndust menn fyrir borð í sjó-
ferðum — en það voru stór línu
skip en ekki tvö þúsund tonna
vörudallar. Það yrði í rauninni
mjög erfitt að drepa mann um
borð í svona skipi, án þess að
eftir því yrði tekið. Það væri
að vísu hægt, ef maður gæti
náð í fórnardýr sitt í einrúmi
uppi á þilfari, að næturlagi. Þá
var hægt að reka í hann hníf og
steypa honum síðan fyrir borð.
En fyrst varð að ná honum af-
síðis og það var meir en hugs-
anlegt, að til manns sæist úr
brúnni. Eða þá heyrðist: maður
sem hnífur er rekinn í, getur
gefið frá sér hljóð áður en hann
fer í sjóinn. Og ?iuk þess varð
að beita hnífnum með lagi og af
kunnáttu. Banat var skamm-
byssumaður, en notaði ekki hnif.
Þessi déskotans bryti hafði á
réttu að standa. Það voru þarna
of margir um borð. Meðan hann
færi sér varlega, ætti öllu að
vera óhætt. Aðalhættan mundi
hefjast þegar hann væri kominn
í land í Genúa.
Sýnilega var það heppilegasta
fyrir hann að fara beint til ræð-
ismannsins þar, gera grein fyrir
sér og ástæðum sínum, og
tryggja sér vernd yfir landamær
in. Já, þaÁvar einmitt það, sem
hann átti að gera. En hann hafði
eitt ómetanlegt fram yfir óvin-
inn: Banat vissi ekki, að hann
þekktist. Hann mundi ganga út
frá, að fórnardýr hans grunaði
ekki neitt, að hann gæti beðið
átekta og framið verk sitt milli
Genúa og frönsku landamær-
anna. Og um það leyti, sem
hann uppgötvaði villu sína, yrði
of seint orðið að bæta úr henni.
Það, sem nú þurfti að gera, var
að sjá til þess, að hann uppgötv
aði ekki þessa villu sína of
snemma.
Setjum til dæmis svo, að Ban-
at hefði tekið eftir því, hve fljót
ur hann var að hverfa af bil-
farinu. Honum rann kalt vatr.
milli skinns og hörunds við til-
hugsunina. Nei, maðurinn hafði
ekki horft neitt á hann. En þetta
sýndi honum samt, hve varkár
hann þyrfti að vera. En nú kom
ekki til nokkurra mála að híma
í káetunni sinni það sem eftir
væri ferðarinnar. Það myndi
strax vekja grun. Hann yrði að
vera eins grunlaus á svipinn og
hægt væri, en jafnframt gæta
þess, að stofna sér ekki í neina
hættu, af árás. Hann yrði að sjá
til þess að vera annað hvort í
lokaðri káetunni eða þá með ein
hverjum öðrum farþega. Hann
varð meira að segja að vera al-
mennilegur við „herra Mavrodo-
poulos".
Hann hneppti frá sér jakkan-
um og stakk skammbyssunni i
bakvasann. Hún bungaði út og
var bæði áberandi og til óþæg-
inda. Hann tók veskið úr brjóst
vasanum og stakk skammbyss-
unni þar. Það var líka óþægi-
legt og sást auk þess utan á.
Banat mátti ekki sjá, að hann
væri vopnaður. Skammbyssan
gat verið kyrr í káetunni.
Hapn stakk henni því aftur í
töskuna, rétti sig upp og teygði
úr sér. Hann skyldi fara aftur
inn í salinn og fá sér eitt glas.
Ef Banat væri þar, þá var það
bara betra. Eitt glas mundi
hjálpa honum yfir áreynsluna af
fyrsta fundi þeirra. Því að hann
vissi, að það mundi reyna á
hann. Hann varð að standa and-
spænis manni, sem hafði þegar
einu sinni reynt að drepa hann
og ætlaði að reyna það aftur,
en haga sér eins og hann hefði
aldrei séð hann áður. Maginn í
honum var strax kominn á ein-
hverja hreyfingu. En nú varð
hann að vera kaldur. Hann sagði
sjálfum sér, að líf hans gæti olt-
ið á því, hvort hann væri ró-
legur eða ekki. Og því lengur
sem hann væri að brjóta heil-
ann um þetta, því óeðlilegri yrði
hann. Betra að ljúka því af
strax.
Hann kveikti sér í vindlingi,
hratt upp hurðinni og gekk beint
upp í salinn.
Banat var þar ekki. Hann
hefði getað skellihlegið. Josette
og José voru þarna, með glös
fyrir framan sig, að hlusta á hr.
Mathis.
— Og þannig heldur þetta
áfram, var hann að segja. —
Stóru hægriblöðin eru í eigu
þeirra, sem hafa áhuga á þvi,
að Frakkland eyði auði sínum
í vopn, og að óbreyttir borgar-
ar skilji, sem allra minnst af
því, sem fram fer, að tjaldabaki.
Ég hlakka til að koma aftur til
Frakklands, af því að það er nú
einu sinni mitt iand. En biðjið
mig ekki um að fara að elska
neitt þessa menn, sem hafa land
21
ið mitt í hendi sér. Nei, sannar-
lega ekki!
Konan hans hafði hlustað á
hann með herptum vörum og
vanþóknun og José gerði ekkert
til að ieyna geispunum sínum.
Josette kinkaði kolli vingjarn-
lega til samþykkis, en andlitið
á henni ljómaði upp, þegar hún
kom auga á Graham. — Og hvar
hefur svo Englendingurinn okk-
ar verið?, flýtti hún sér að segja.
— Hr. Kuwetli hefur verið að
segja okkur, hvað þið hafið
skemmt ykkur alveg stórkost-
lega.
— Ég hef nú bara verið í ká-
etunni minni að jafna mig eftir
allan spenninginn í eftirmiddag.
Mathis var ekkert hrifinn af
því, að svona væri tekið fram í
fyrir honuip, en sagði þó, sæmi-
lega kurteislega: — Ég var orð-
inn hræddur um, að þér væruð
orðinn veikur, herra minn. Eruð
þér orðinn skárri?
— Já, þakka yður fyrir.
— Hafið þér verið veikur?
spurði Josette.
— Nei, bara þreyttur.
— Þetta er loftleysinu að
kenna, flýtti frú Mathis sér að
segja. — Sjálf hef ég verið með
velgju og höfuðverk síðan ég
kom hér um borð. Við ættum að
kvarta yfir þessu. En. . . . — nú
(gníineníal
SNJÓHJÓLBARÐAR
MEÐ NÖGLUM
sem settir eru í, með okkar full-
komnu sjálfvirku neglingarvél,
veita fyllsta öryggi í snjó og
hálku.
Nú er allra veðra von. — Bíðið
ekki eftir óhöppum, en setjið
CONTINENTAL hjólbarðá, með
eða án nagla, undir bílinn nú
þegar.
Vinnustofa vor er opin alla daga
frá kl. 7,30 til kl. 22.
Kappkostum að veita góða þjón-
ustu með fullkomnustu vélum
sem völ er á.
GÚMMÍVINNUSTOFAN h.f.
Skipholti 35 — Sími 3-10-55.
— Hvort það sé annar? Já, já, það er líka þriðji, og fjórði,
og fimmti ...
gerði hún höfuðbendingu til
mannsins síns, eins og móðguð,
— meðan honum líður vel, er
sjálfsagt allt í lagi.
Mathis glotti. — Þetta er ekk;
annað en sjóveiki.
— Þetta er hlægilegt, svaraði
hún. — Ef ég ei með nokkra
velgju er það þér að kenna.
José smellti með tungunni og
hallaði sér aftur í stólnum, og
bað til guðs með lokuð augu og
stríkkaðar varir, að hann vildi
forða honum frá heimilislífi.
Graham pantaði sér viskí.
— Viskí? José rétti sig upp og
blístraði til þess að láta í ljás
undrun sína. — Englendingur-
inn drekkur viskí! tilkynnti
hann, og gretti sig svo til þess
að gefa til kynna meðfætt aðals
mannsbrjálæði, og bætti við: —
Some viskí pliz, oh boy! Svo ieit
hann kringum sig og bjóst við
undirtektum undir þessa fyndni
sína.
— Svona heldul hann, að Eng
lendingar séu, sagði Josette. —
Hann er svo heimskur.
— Það held ég ekki, sagði
Graham, — hann hefur bara
aldrei komið til Englands. Marg-
ir, sem hafa aidrei komið til
Spánar, halda, að allir Spánverj
ar þefji af hvítlauk.
Mathis skríkti.
Jose reis upp í stólnum til
hálfs. — Er það ætlun yðar að
móðga mig? spurði hann.
— Alls ekki, en ég vildi bara
benda á algengan misskilning.
Þér til dæmis, pefjið ails ekxí
af hvítlauk.
José hneig niður í stólinn aft-
ur. — Ég er feginn, að þér sku!-
ið segja það, sagði hann, skugga
legur á svip. — Ef ég héldi, að
— Haltu þér saman, sagði Jos-
ette. Þú heimskar þig bara á
þessu.
Graham til mikillar gleði fór
málið út af dagskrá er Kuwetli
kom inn. Hann Ijómaði allur í
framan.
— Ég kom nú til þess að bjóða
yður upp á glas, hr. Graham.
— Það var fallegt af yður, en
ég er bara búinn að panta. Þér
ættuð heldur að fá eitt með mér.
— Þakka yður fyrir, Það væri
þá helzt einn vermút. Hann sett
ist niður. — Þér hafið séð nýja
farþegann, er ekki svo?
— Jú, hr. Mathis var að benda
mér á hann. Hann sneri sér að
þjóninum, sem kom með viskí-
ið og bað um vermút handa hr.
Kuwetli.
— Þetta er grískur herra.
Heitir Mavrodopoulos. Hann er
kaupsýslumaður.
— Hvað ætli hann verzli með?
Graham fann, sér til mikillar
huggunar, að hann gat talað al-
veg blátt áfram og rólegur um
manninn.
— Það veit ég ekki.
— Og kæri mig ekki um að
vita, bætti Josette við. — Ég
var rétt að sjá hann. Fý!
— Hvað er að honum?
— Henni lízt ekki á aðra menn
en þá, sem eru hreinir og blátt
áfram, sagði José í hefndartón.
— Þessi Grikki er skítugur. Og
mundi sennilega þefja af skítn-
um líka, en hann notar billegt
ilmvatn. Hann kyssti á fingur
út í loftið. — Nuit de Petits
Gars! Númer 69. Fimm franka
glasið!
Andlitið á frú Mathis stirðn-
aði upp.
— Þú ert andstyggilegur,
José, sagði Josette. — Auk þess
kostar þitt eigið ilmvatn ekki
meira en fimmtíu franka glasið.
Og það er viðbjóðslegt. Og svona
máttu ekki tala. Þú móðgar
frúna hérna, sem er óvön fyndn
inni þinni.
En frú Mathis var þegar orð-
in móðguð. — Það er skammar-
legt að nota svona orðbragð,
þegar dömur eru viðstaddar,
sagði hún. — Og gæti varla þótt
kurteisi í karlmannahópi.
— Já, rétt, sagði Mathis. —
Við konan mín erum nú engir
hræsnarar, en samt eru vissir
hlutir, sem eru betur ósagðir.
Hann var á svipinn eins og hann
væri feginn að geta einu sinni
samsinnt konu sinni, enda varð
undrun hennar næstum áber-
andi. Og nú reyndu þau að gera
sem mest úr þessu tilefni.
Hún sagði: — Herra Gallindo
verður að biðjast afsökunar.
— Ég verð að heimta, að þér
biðjið konuna mína afsökunar,
sagði Mathis.
José glápti, steinhissa. — Af-
sökunar? Fyrir hvað?
— Hann skal biðjast afsökun-
ar, sagði Josette. Hún sneri sér
að honum og sló yfir í spænsku.
Biddu afsökunar, bölvaður asn-
inn þinn. Viltu fá vandræði út
úr þessu? Sérðu ekki, að hann
er að reyna að slá sér upp fyrir
kellingunni? Hann mundi mala
þig mélinu smærra.
José yppti öxlum. — Gott og
vel! Hann leit ósvífnislega á
Mathis-hjónin. — Ég biðst afsök
unar. Á hverju, veit ég ekki, en
ég geri það samt.
— Konan mín tekur afsökun-
arbeiðni yðar gilda, sagði Mathis
og var merkilegur á svipinn. —
Hún kom ekki með góðu, en ég
tek hana gilda samt.
Nú greip Kuwetli fram í, svo
sem eins og ti! að lægja öld-
urnar: — Stýrimaðurinn segir
mér, að við munum ekki geta
séð Messina vegna dimmu.
En þessi klunnalega tilraun
hans var óþörf, því að í þessu
sama bili kom Banat inn í sal-
inn, utan af þilfarinu.
Hann stóð þarna andartak og
horfði á fólkið og regnkápan
hans flakti frá honum, og hann
var með hattinn í hendinni, lík
astur manni, sem flýr undan
rigningunni inn í listasafn. Fölt