Morgunblaðið - 04.03.1967, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 4. MARZ 1967.
Afengisbölið,
baráttumál
íslenzkra kvenna
Jakobína IVflatbiesen kjörin for-
maður Vorboðans í 25. sinn
JAKOBÍNA Mathiesen í
Hafnarfirði var mánudaginn
20. febrúar sl. kjörin í 25.
sinn formaður Vorboðans, fé-
lags Sjálfstæðiskvenna í Hafn
arfirði. í tilefni af aldarfjórð-
ungs starfsafmælinu átti
Morgunblaðið tal við frú Jak-
obínu dag einn í vikunni sem
leið.
>að hófst með því að ég
setti fyrsta fund Vorboðans
fyrir tæpum 30 árum, og fimm
árum síðar var ég kjörinn for-
maður félagsins og hef verið
það síðan, sagði Jakoibina í
upphafi samtalsins. Fyrsti for
maður Vorboðans var frú
Rannveig Vigfúsdóttir.
— Yður heíur verið sýnt
mikið traust með þessu end-
urkjöri, Jakobína?
— Já, óneitanlega felst I
þessu traust, sem mér þykir
mjög vænt um að konur Vor-
boðans hafa sýnt mér, en ég
held að aðalástæðan fyrir því
sé nú samt, að engin önnur
hefur viljað vera formaður.
— Hefur ekki oft verið erf-
itt að vera formaður Vortooð-
ans?
— Jú, að vísu. Starfinu
fylgir töluverð ábyrgð og
vinna, en sú vinna hefur ætíð
margfalt borgað sig og átoyrgð
inni hefur fylgt gleði. Það hef
ur verið mér ómetanleg
ánægja að vinna með þessum
konum. Félagið hefur starfað
af fullum krafti með ágætri
fundarsókn alla vetrarmánuð
ina og vil ég þakka það sam-
heldni og árvekni Vorboða-
kvenna. í stjóm félagsins
hafa alltaf verið hinar ákjós-
anlegustu konur. Mesta ánægj
an í starfinu hefur æt.íð ver-
ið hversu vel allt hefur geng-
ið.
— Hvert er aðalverkefni
ykkar Vorboðakvenna?
— Verkefni Sjálfstæðis-
kvenna er, eins og gefur að
skilja, fyrst og fremst að
vinna að framgangi Sjálf-
stæðisstefnunnar, þeirrar
stefnu, sem berst fyrir frjáls-
ræði. Það er nú í þeirri góðu
tiú að þessi stefna henti okk-
ur bezt, sem ég stússa þetta í
„pólitíkinni". Eins og sjá má á
íslenzku þjóðlífi í dag, hefur
þjóðin komizt úr örbirgð í
bjargálnir eins og okkar látni
foringi, Ólafui Thors, orðaði
það á sínum tíma.
En í slíku félagi, sem okkar
er margt aðhafst sem ekki
kemur stjórnmálum beint
við. Við reynum að vinna að
margvíslegum velferðarmál-
um með ýmsum hætti. Bar-
áttu- og réttindarmál kvenna
eru málefni, sem allar konur
eiga að láta sig varða. Þó að
mikið hafi áunnizt í réttinda-
Jarðarför eiginmanns míns,
Lárusar Jakobssonar
frá Óspaksstöðum,
sem andaðist 27. febrúar, fer
fram frá Fossvogskirkju
mánud. 6. marz kl. 13.30.
Sigríður Jónsdóttir,
börn, tengdabörn
og barnabörn.
HÉLT AÐ HANN ÞYRFTI EKKI
AÐ TAKA NIÐUR HÚFUNA
- Rætt v/ð Eyjólf Jóhannsson rakara-
meistara, sem vorð 75 ára i gær
Jakobína Mathiesen.
málum kvenna, þá verða kon-
ur sjálfar að vera vel á verði
svo allir megi sjá að þær, með
fengnum rétti, eru jafnhæfar
karlmönnum í hvaða forystu-
hlutverki sem er. Mér finnst
áríðandi að fleiri konur sitji
á löggjafanþingi þjóðarinnar
og gegni ábyrgðarstöðum,
vegna þess að konan er sízt
óhæfari til að vinna að hin-
um ýmsu menningar- og
mannúðarmálum en karl-
menn. Þetta kallast víst kven-
réttindastefna, en taka vil ég
fram að sú stefna má aldrei
taka fram fyrir hendurnar á
móður og eiginkonuhlutverk-
inu.
—: Hvert telur þú vera aðal
baráttuverkefni islenzkra
kvenna í dag?
— Þótt hagur íslenzkra
kvenna sé í flesta staði stór-
bættur frá því sem áður var,
þá er versta þjóðfélagsvanda-
málið enn óleyst, þ.e.a.s.
áfengisbölið. Það hefur komið
mörgu heimilinu á kaldan
klaka og veldur oft óbætan-
legu tjóni. Við konurnar í
landinu getum komið í veg
fyrir þetta tjón með því að
sameinast í herferð gegn
áifengisbölinu. Brennivín ug
stríð er mesta ógæfa heimsins.
— Nú eru kosningarnar f
vor, Jakobína. og þá bíður
ykkar ærið verkefni?
— Já, fyrir okkur Sjálfstæð
iskonur er auðvitað ætíð
mest að starfa fyrir kosning-
arnar og munum við Vorboða
konur enn á ný taka. saman
höndum og vinna eins vel og
við megnum að framgangi
Sjálfstæðisflokksins. Ég vil
hvetja allar sjálfstæðiskonur
í landinu til að taka nú sam-
an höndum og vinna fyrrr
þennan flokk, fólkinu í land-
inu til heilla.
— Það má ekki koma i blað-
, inu fyrr en á laugardag, og ég
vil ómögulega auglýsa það að ég
eigi afmæli, sagði Eyjóifur Jó-
hannsson rakarameistari þegar
ég hringdi i hann og bað um við-
tal í tilefni 75 ára afmælis hans
sem var i gær.
Það er annars erfitt að trúa
því að Eyjólfur sé orðinn 75
ára. Hann hefur útlit fimmtugs
manns, er kvikur í hreyfingum
og vinnur alltaf fullan vinnudag.
— Maður hrörnar bæði and-
lega og líkamlega ef maður
hættir að vinna, sagði Eyjólfur,
— en ég vildi nú svona úr þessu
fara að draga svolítið af mér.
— Hvernig stóð á því að þú
gerðist rakari Eyjólfur?
— Það var fyrir algjöra til-
viljun. Ég er bóndasonur. Fædd-
ur í Kollabúðum við Kollnafjörð
í A-Barðastrandarsýslu og ólst
þar upp. Ég fór í Flensborgar-
skólann og var þar í tvo vetur
og ég gat farið í sveitina aftur —
mér líkaði vel sveitavinna, en
þetta æxlaðist eirthvern veginn
þannig, að þegar ég kom úr
Flensborg fór ég upp á Mýrar
og var þar kennari einn vetur.
Kom svo aftur hingað suðúr og
fór til Hafnarfjarðar. Atvinna
var mjög lítil, svo ég tók upp á
því að fara að raka á Hótel Hafn-
arfirði og þar var ég í einn mán-
uð, og það var upphafið á ferli
mínum sem rakari og ég get ekki
sagt að ég iðrist þess að hafa
valið mér þá iðn að ævistarfL
— Hvenær var það sem þú
byrjaðir í Hafnarfirði?
— Það var í apríl 1914. í maí
fór ég svo vestur á ísafjörð og
starfaði þar sem rakari í heilt ár.
Kom síðan aftur hingað suður,
eftir að ihafa verið sumarlangt
norður í Aðalvík sem kaupamað-
ur, og þá fór ég að vinna hjá
Árna Böðvarssyni hérna í Banka
stræti 9. Það var þó aðeins stutt-
ur tími, því eftir þrjár vikur
seldi hann rakarastofuna og
Mortensen keypti. Ég „fylgdi

Útgeicndi Time
og Liíe lótinn
New York, 28. febrúar NTB.
HENRY Luce, útgefandi tima-
ritanna Time og Life lézt í dag,
68 ára að aldri. Árið 1964 hafði
hann fengið ritstjórn tímarita
sinna í hendur Hedley Donogan,
en var áfram meðritstjóri og for-
maður í stjórn útgáfufélagsins.
Luce hóf starfsemi sína sem
blaðamaður við Chicago Daily
News en starfaði síðar við Balti-
more News.
Árið 1923 hóf hann ásamt
starfsbróður sínum, Briton Hadd-
en, útgáfu tímaritsins Time. Síð-
an hófu þeir útgáfu á tímaritun-
um Fortune (1930). Life (1936)
og Sports Illustrated (1954).
Þökkum innilega auðsýnda
samúð við andlát og jarðar-
för móður okkar,
Sigríðar Guðmundsdóttur,
Ásvallagötu 31.
Guðmundur Hjaltason.
Svava Hjaltadóttir.
Þökkum innilega auðsýnda
vináttu við andlát og útför
Péturs Ásmundssonar
Brekkan.
Börn, tengdabörn,
og systir hins látna.
með“ í kaupunum og var hjá
honum í eitt ár. Fór síðan til
Sigurðar ólafssonar og Kjartans
og þar var ég nær óslitið til 1923,
en þá byrjaði ég hér í Banka-
stræti 12 og hef verið hér með
mína stofu síðan.
— Lærðurðu hjá Sigurði?
— Nei. Þegar ég byrjaði að
raka var engin löggjöf til um
menntun rakara. Iðnlöggjöfin
kom ekki til fyrr en 192® og þeir
sem voru búnir að vinna lengi
í iðninni þurftu þá ekki að fara
í skóla, — aðeins sækja sitt
meistarabréf.
— Á þessum 44 árum, ertu
vafalaust búinn að hafa hendur
í hári margra?
— Já. Búinn að hafa hendur
í hári margra og tekið marga við
nefið.
— Er starfið skemmtilegt?
— Rakari hittir í starfi sínu
marga skemmtilega menn og
mörg skemmtileg atvik koma
fyrir.
— Er það ekki mikið sömu
mennirnir sem koma til þín?
— Jú. Ég hef marga fasta
„kúna“. T. d. einn mann sem
kom til mín fyrsta daginn sem
ég hafði opið hérna. Ég á marga
ágætis viðslciptamenn af öllum
stéttum og flokkum. Það skiptir
ekki máli hvaða stöðu þeir gegna
í þjóðfélaginu, þeir eiga allir
jafnan rétt á því að fá góða
þjónustu.
— Hefur tízkan í hárklipping-
um ekki breytzt mikið frá 1914
Eyjólfur?
— Ég mundi nú ekki segja það
að neitt stórvægilegt hefði skeð
í þeim málum. Það verða reynd-
ar alltaf einhverjar breytingar,
— en ekki svo mikið.
— Hvað finnst þér um bítlana
og bítlahárið?
— Bítlar eru hundleiðinlegir.
Sumir hirða hárið svo illa að það
er hreinn viðbjóður að fara með
hendurnar í það. Ekki eru þó
allir undir þá sök seldir, og hirða
sig sæmilega.
— Er ekki mikið að minnka
að ungir menn gangi með sítt
hár?
— Það fer hægt. Ég var að
heyra að það hefði komið rakari
í einn skóla hér í borginni og
klippt marga. Skólas’jóri ku hafa
skipað svo fyrir að þeir yrðu að
láta klippa sig. Þetta finnst mér
alveg rétt viðbrögð, því að það
er skömm að þessu.
— Nú eru menn svo til hættir
að vera með alskegg. Áður fyrr
var miklu meira um það. Það er
mjög gaman að snyrta ræktarlegt
alskegg, ef menn vita hvernig
þeir vilja hafa það.
— Nú hafið þið ekki haft raf-
magnsklippur þegar þú byrjaðir
sem rakari?
— Nei. Við höfðum bara hand-
klippur. Rafmagnsklippur komu
ekki fyrr en um 1920. Það var
mikill munur. Annars er hægt
klippa alveg eins vel með hand-
klippum, en maður er miklu
lengur að því. Ég á alltaf eitt
sett af handklippum og get því
haldið áfram þótt rafmagnið fari.
— Er meira að gera hjá rökur-
um nú en þegar þú byrjaðir?
— Því er ekki gott að svara.
En það koma aldrei aðrar eins
skorpur og þá. T. d. um lokadag-
inn, þá var bara alltaf flekkurinn
á gólfinu, — maður hafði ekki
einu sinni tíma til að sópa. Mað-
ur hafði það ekki eins gott þá
og núna. Nú hafa allir það svo
gott, og það sem miður fer hérna
á íslandi nú er okkur öllum
að kenna, en ekki ríkisstjórn
eða forystumönnum stjórnmála-
flokka. Sökin er allra.
— Þú sagðir áður að ýmsir
Eyjólfur Jóhannsson
skemmtilegir atburðir hefðu kom
ið fyrir í starfinu.
— Já, en það er ekki svo gott
að telja upp atbin-ði svona fyrir-
varalaust. En ég get sagt þér
dæmi um einn slíkan, að það
kom maður hér inn á stofuna og
settist í stólinn. Hafði sá húfu á
höfðinu og trefil um hálsinn. Ég
spurði hann hvort hann vildi
ekki gjöra svo vel að taka þetta
af sér. „Þarf maður þess“, sagði
hann þá. Einu sinni var ég líka
að raka drukkinn mann hérna og
við vorum eitthvað að tala sam-
an, um hvað man ég ekki, en ég
sagði orðið snúður oft. Loks
sagði maðurinn við mig: Ég vann
lengi í bakaríi og síðan er ég
alltaf kallaður snúður. Sagðist
hann skrifa stafinn S(núður) 1
nafni sínu.
— Ertu ekki búinn að kenna
mörgum iðnina?
— Þeir eru sex eða sjö og hafa
starfað sem rakarar síðan.
— Og að lokum Eyjólfur?
— Það hafa orðið miklar þjóð-
félagslegar breytingar á minni
ævi, og þær til mikilla bóta. Við
lifum hér í Paradís, ef við bara
viljum. Fyrir slíkt er maður
þakklátur. Maður er líka þakk-
látur þeim fjölmörgu viðskipta-
vinum sem ég hef haft. Ég hef
haft góða heilsu og starfsþrek, og
hef átt því láni að fagna að eign-
ast 6 börn og 22 barnabörn og
barnabarnabörn, svo ekki er
hægt að segja að ég sé neinn fá-
tæklingur. Nú, ég ætla að halda
áfram að raka, þvi að ég er viss
um, eins og ég sagði þegar við
byrjuðum að tala saman, að
maður hrörnar andlega og líkam-
lega þegar maður hættir að
vinna.
Kærar þakkir flyt ég öllum
þeim, sem sýndu mér vin-
semd og sóma áttræðum með
gjöfum, símskeytum, hlýjum
ummælum í orði og riti, og
að síðustu ánægjulegu sam-
sæti.
Kristján Jónsson
frá Garðsstöðum.
Innilegar þakkir til vanda-
manna, reglusystkina i IOGT
og annarra vina fyrir heim-
sóknir, skeyti og blóm og
annan vináttuvott, sem mér
var sýndur á 80. afmæli mínu
22. febrúar sl
Guð blessi ykkur öll.
Halldór Þorsteinsson,
Vörum.