Morgunblaðið - 13.05.1967, Blaðsíða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 13. MAÍ 1967.
SAMAN Tf kl|>
ÍÍTafn (aimnlau^^on!
Vakiiing í Verzl-
unarskólanum
>
Séð sf sjónarhóli gömlu þybbnu
konunnar á peysufötunum, sem
svífur um loftið: ÞURRKIJR
NEMENDUR Verzlunarskóla
fslands hafa nú lokið prófum.
Skólaárið með sínu fjölbreytta
félagslífi og glaum er runnið
á enda. En þar með er ekki sag-
an öll sögð, því eflaust verður
þessi vetur talinn einhver sá
viðburðaríkasti, sem komið hef-
ur á sviði menningar. Ber þá
fyrst að geta stofnunar Listafé-
Gunnlaugur Briem
lags Verzlunarskólanema, sem
nokkrir áhugasamir og listelskir
sveinar í efri bekkjum skólans
UNGT FÓLK býður öllum
ungskáldum og skriftigerðar-
gerðarmönnum, sem áhuga hefðu
á, að fá birt eftir sig Ijóð, sögu
eða greinarkorn, að senda það
sem fyrst. Mun það síðan birt,
ef hæfa þykir og skrifin uppfylla
helztu siðferðiskröfur.
Ef höfundar óska svo eftir,
væri mögulegt, að fenginn yrði
bókmenntaglöggur maður til að
dæma og gagnrýna í vægum orð-
um, það er birtist. höfundum og
öðrum til leiðbeiningar og
skemmtunar. Biðjum við menn
þá, er kæmu til með að senda
okkur efni að reyna að snið-
ganga alla pólitík, (þó skarpar
gagnrýnisgreinar verði birtar, ef
réttlátar þykja og höfundur ger-
ist ekki of stórorður) því margt
vill fara á mis í menningarmál-
eiga allan veg og vanda að. En
formaður rekkjuvoðungsins er
Valdimar Olsen.
Þó er um meira áberandi, hví-
líkum stakkaskiptum málgagn
Málfundarfélags Verzlunarskól-
ans, Viljinn, hefur tekið. Munu
þessar breytingar mest að þakka
hinum snjalla ritstjóra blaðsins,
Gunnlaugi Briem. Fyrsta verk
Gunnlaugs sem ritstjóra, var að
hreinsa blaðið af pólitík og
vanda val efnis betur. Kom hann
á föstum lið í blaðinu, sem nefn-
ist „Gagnrýni" og inniheldur
hann álit einhvers nemanda á
efni síðasta tölublaðs, en eins
og gefur að skilja, neyðir þetta
menn til að vanda þá hluti betur
er þeir láta frá sér fara. Þá
var uppsetning öll stórbætt og
samræmd, auk þess sem tekin
var upp sú nýbreytni að hafa
umgjörð blaðsins í kartoni, en
við það verður blaðið allt hönd-
uglegra. Það, sem vakti þó mesta
athygli, var sá vísir að ljóða-
gerð, sem virtist örla fyrir á
síðum blaðsins í vetur, en hvað
beztum árangri á því sviði náði
Kristján Jón Jónsson.
Fimmtudagssíðan fór þess á
leit við Gunnlaug Briem, að fá
birtingarheimild á sýnishorni af
efni Viljans. Var það fúslega
veitt, og birtum við hér með
leyfi höfunda sögu í poppstíl
3ftir Asgeir Hannes Eiríksson,
og ljóð eftir Kristján Jón Jóns-
son.
Að lokum biðjum við menn
að athuga, að síða þessi er al-
gerlega ópólitísk, og engin
ástæða til að vera tregur til
skrifta þess vegna, enda er
stjórnandi hennar ekki í neinu
pólitísku félagi, og er hann per-
sónulega á móti öllum slíkum
uppeldis- og heilaþvottarstöðv-
um. Hér geta allir birt óhikað
afkvæmi sín, hvar í flokki sem
þeir sjálfir eða pabbi standa.
Síða þessi er tilraun til menn-
ingarauka, en ekki aðseturstaður
topp-twenty, dægurflugna eða
stundartízku.
Utanáskrift okkar er:
UNGT FÓLK
Fimmtudagssíðan,
Morgunblaðið.
Hrafn Gunnlaugsson.
Bændur Skotlands voru daprir.
Skap gömlu, pybbnu konunn-
ar á peysufötunum var ekki
hvað bezt, nær hún leið yfir út-
jaðar borgarinnar í eins kiló-
metra hæð. Hinir jarðföstu smá-
borgarar voru hættir að veita
henni athygli, og eingöngu
heimskustu götustrákarnir lögðu
sig niður við að úa á hana.
Þetta átti ekki við hana. Hún
vildi vera miðdepill alls „high-
society-lífs“ höfuðstaðarins, því
að sú var tíðin, að hún þekkti
frænku sjávarútvegsmálaráð-
herrans, hjákonu bæjarráðs-
mannsins, og hafði sparkað í
hund rússneska sendiráðsritar-
ans, og henni fannst sjálfri sem
rjómagult blóð rynni sér í æðum.
En nú tók enginn eftir henni,
og lífið smá missti tilgang sinn,
því hvað er gaman að lifa, ef
maður er meðhöndlaður sem
einhver þriðja flokks Freysteinn
utan af landi. Þó hafði maður í
beyglaðri vélflugu gefið sig á
tal við hana og bent henni á, að
samkvæmt reglugerð frá 12.
október 1932 varðandi skrásetn-
ingu loftfara bæri henni að hafa
einkennisstafi málaða undir
höndunum. En þar sem maður
þessi hafði ekkert ættarnafn,
svaraði hún honum eingöngu
skætingi og las upp fyrir hann
kafla úr símaskránni, en maður-
inn henti í hana skrúflykli og
flaug til hafs.
Gamla konan blakaði pilsfald-
inum, jók skriðin og fann sér
til aukinnar ánægju að lífskraft-
ur hennar þvarr.
Með óbugandi viljastyrk hafði
henni tekizt að brjóta niður í sér
alla lífslöngun, og nú fann hún,
að sláttumaðurinn mikli hjó
hægt og bítandi æ stærri skörð
í gróður hennar eigin sálarlífs.
Prósaljóð
Max Jacob:
Máunga-
kærleikur
Hver hefur séð körtuna fara
skáhallt móts við götuna. Það er
ósköp lítill maður, varlia lítil-
fjörlegri en brúða. Hann dregst
af stað á hnjánum, og svo virð-
ist sem hann skammist sín . . ..?
Nei, hann er aðeins gigtstirður,
fæturnir neita að fylgjast að, svo
hann dregur þá á eftir sér. Hvert
skríður hann? Hann sem kemur
upp úr skolpræsinu, aumingjans,
skrípið. Enginn nefur veitt kört-
unni athygli á bylgju götunnar.
Hérna áður fyrr tók enginn eftir
mér á götunni, nú hæða börnin
mig vegna gulu stjörnunnar
minnar. Hamingjusama karta! Þú
átti enga gula stjörnu.
NB: (karta er skriðdýrateg-
und).
Snúið úr danskri þýðingu.
Dauðastund gömlu konunnar
var að nálgast, og engin von var
um regn í Skotlandi.
Hún tók stefnu til fjalla og
blakaði nú með báðum fótunum.
Hana langaði til að sjá fjöllin
í hinzta sinn, heyra lækjarhjalið,
árniðinn og beljanda fossins og
síðast en ekki sízt, sjá Jökulinn,
Jökulinn hennar. Strax í æsku
hafði hún eignað sér Jökulinn.
Þegar hinir krakkarnir töluðu
um prima-pylsur og gaddavír,
talaði hún um Jökulinn sinn,
því að hans var mátturinn og
dýrðin að eilífu.
Nú sá hún hann fyrir framan
sig, kaldan og seiðandi.
Um leið greip hana ómótstæði-
leg löngun til að snerta Jökul-
inn, en hún fann, að kraftar
hennar fjöruðu út, svo að hún
blakaði höndunum — ótt og títt
í æðisgengnu kapphlaupi við ljá-
manninn, er felldi markvisst síð-
ustu lífsstrá hennar. Hún stóð
bókstaflega á öndinni af mæði
og fann, að skotthúfan fauk af
og flekkótt hárið flaksaðist
óþvingað um kræklótta fætur
hennar. Skriðurinn jókst jafnt
og þétt. Hendur hennar og fætur
gengu sem mylluvængir, og hún
var alveg að springa úr mæði.
Henni sortnaði fyrir augum og
virtist Jökullinn verða gulur.
„Gulur- rjómagulur", tautaði
hún milli andkafanna, „ ... al-
veg eins og bölvað blóðið í mér.
Hví gera þeir mér þennan ræk-
als óleik núna á þessum síðustu
og verstu tímum?“
Rjómagular ísöldur voru það
síðasta, sem gamla, þybbna kon-
an á peysufötunum sá, er hún
skall af heljarafli í mjúkan út-
breiddan vinarfaðm Jökulsina
heimska.
So soft, - so pure - so elegant,
Sælgæti, sígarettur og vindlar.
En þetta var meira en gamli
snækonungurinn þoldi, og þvi
tvístraðist yfirborð hans, og
gamla konan þrýstist lengra nið-
ur í iður fjallsins eins og hita-
mælir í endaþarm.
En allt hefir sinn endi og Jök-
ullinn sína miðju. Er sveittur
líkami gömlu konunnar snart
miðpunkt Jökulsins, runnu sam-
eindir hennar út í umhverfið,
blönduðust hvítfreðnum og blóð-
risa kristöllum Jökulsins og stigu
til himins í þykkum bólstrum,
bárust með vindinum og rigndi
niður yfir upphéruð Skotlands.
úrkoma
Þá glöddust bændur Skotlands.
En uppi á öræfum íslands barst
skottfhúfa með straumi jökul-
fljóts til sjávar. Fljótandi minn-
isvarði um gamla, þybbna konu
á peysufötum, sem varð að sinni
síðustu ósk.
Þessar heimildir voru dregnar
saman laust eftir hádegi föstu-
daginn áttunda júlí 1966.
— Ásgeir Hannes Eiríksson.
LJÓÐ
Kristján Jón Jónsson:
Á morgni þess dags,
sem koma skal,
lít ég, ^
sem á óklifin fjöll,
á veginn framundan
og segi :
Sá hugrakki sigrar
Á miðjúni þeim degi,
sem líður skjótt,
staðnæmist ég,
sem fundið hefi kyrrláta gleðina
í heiminum kringum mig
og segi :
t>að er mannlegt að skjátlast.
Að kvöldi þess dags,
sem senn er genginn til viðar,
lít ég,
sem sigrað hefi heiminn,
á slóð mína
og þegi.
nota bene: tækitæri
um.